To fanzine της διαφθοράς

Τη σχολική χρονιά 1992-93 καθόμουν στο ίδιο θρανίο με τον Π., οπαδό του ποζεράδικου metal και των Bon Jovi (ο οποίος κρυφά γούσταρε και τους Simply Red). Ωραίος τυπάς καλή του ώρα, εκείνο το κακό συνήθειο μόνο να μην είχε να τρώει τις μύξες του…

Πώς συντέλεσε ένα μυξιάρης χεβιμεταλάς στη δικη μου διαφθορά; Μη χασκογελάτε πονηρά, τα πράγματα είναι πολύ πιο αθώα. Για κάποιον μυστήριο λόγο ο Π. θεώρησε ότι θα με ενδιέφερε ένας τιμοκατάλογος του δισκοπωλείου Rolling Under κι ένα συνοδευτικό φανζινάκι ονόματι Γδούπος (μαλακία, μάλλον ο τιμοκατάλογος συνόδευε το φάνζιν). Αμφότερα αλλάξανε τον τρόπο με τον οποίο άκουγα μουσική. Για το Rolling Under (και τη Lazy Dog rec.) δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά.

Ο Γδούπος είχε ένα μαύρο εξώφυλλο με μια μισοφωτισμένη φάτσα. Ιδέα δεν είχα ποιος ήταν. Μέσα τα θέματά του, παντελώς άγνωστα σε μένα (πράγμα αδιανόητο, καθότι ήδη από τότε, από τα 14, με θεωρούσα ελάχιστα κατώτερο του Πετρίδη, του Ζήλου, και του… Νίκου Μαστοράκη). Το πρώτο θέμα αφορούσε ένα τροβαδούρο, λέει, ονόματι Nick Drake (ο οποίος αργότερα συνειδητοποίησα πως ήταν στο εξώφυλλο). Μαλάκας μου φάνηκε, που δεν άντεχε να είναι σταρ. Ακολουθούσαν κείμενα για τους Boo Radleys (κι αυτοί μαλάκες μου φάνηκαν με την εμμονή τους να γίνουν σταρ), τους Fugazi (επίσης μαλάκες αφού δεν κάπνιζαν, δεν πίνανε, δεν παίρνανε ναρκωτικά), τους Social Distortion (μαλακες που κοντέψαν να τα κακαρώσουνε από τα ναρκωτικά) τους Current 93 (όχι μόνον μαλάκες αλλά και σατανιστές αφού βρίζανε τον χριστιανισμό), και τον Julian Cope (μαλάκας κατά παραδοχήν του ιδίου, αφού στο σχετικό άρθρο δηλώνει «εγώ ακόμη μαλακίζομαι», άσε δε που τολμούσε να αποκαλέσει τον Bono «κουφιοκέφαλο»).

Παρόλα αυτά το φανζινάκι το διάβασα ξανά και ξανά και την επόμενη χρονιά αγόρασα πρώτη φορά δίσκο από το Rolling Under, το Giant Steps (γιγαντιαία βήματα, ιντίντ) των Boo Radleys, οι οποίοι παρεπιμπτόντως ουδέποτε κατάφεραν να γίνουν σούπερσταρ, οι μαλάκες...

Τελικά η ιστορία αποδεικνύει ότι ο μαλάκας της υπόθεσης ήμουν εγώ γιατί κατέληξα να πίνω νερό στο όνομα όλων αυτών των καλλιτεχνών και να χρησιμοποιώ πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς για τον Bono από το αθώο «κουφιοκέφαλος» του αγαπημένου μου δρυίδη Julian Cope.