Metalλάσσομαι

Ταχυδρομείο στην Αριστοτέλους, παίρνω το νούμερο 622. Αναμονή, λέει, 23 λεπτά. Είκοσι τρία αρχίδια, λέω μέσα μου, γιατί στο ταμείο βρίσκεται το νούμερο 546. Βρίσκω μια καλή γωνιά να σταθώ και βάζω τα ακουστικά. Morte Macabre, Symphonies for the κάτι… Το βλέμμα μου κολλάει στον ηλεκτρονικό πίνακα, μην τυχόν και περάσει η σειρά μου… Η μουσική ρέει και ανεβοκατεβάζει την ένταση. 547, 548, κόκκινα λαμπάκια που αναβοσβήνουν, 549, τι ωραία κόκκινα λαμπάκια, τα βλέπω όλα μπλε; Όχι, κόκκινα, κόκκινα νουμεράκια, redrum, redrum, here’s Johnny, 550, κόκκινο είναι ο Σταμάτης, σταματάμε, πράσινο είναι ο Γρηγόρης, περνάμε γρήγορα απέναντι, 555, πέντε, πέντε δέκα, ανεβαίνω τα σκαλιά, για τα δυο σου μάτια, για τις δυο φωτιές, που όταν με κοιτάζουν νιώθω μαχαιριές, τι ωραίοι ετούτοι οι Macabre, progressive metal, μα εγώ δεν ακούω ούτε progressive, ούτε metal, αχ αυτά τα κόκκινα λαμπάκια, αναβοσβήνω, όχι αυτά αναβοσβήνουν, στάσου να θυμηθώ…. Καλά θυμάμαι, δεν πήρα ναρκωτικά σήμερα, τι διάλο… 604, χάνω την ισορροπία μου και πέφτω, πέφτω, κόκκινα φωτάκια και ιθαγενείς που δεν έχουν τσάντες, άρα πού βάζουν τα λεφτά τους; 610, 611, φωτιά στα σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν, βάλε το κόκκινο λαμπάκι εκείνο που θα κάνει να έρθει η σειρά… 622, βγάζω τα ακουστικά και φτιάχνω μια θηλιά γύρω από το λαιμό μου, σε χαιρετώ καλή μου κιθάρα -των Μορτε Μακάμπρε- από τις χορδές σου παραλίγο να κάνω κρεμάλα (copyright: Δάρνακες, η καλύτερη ελληνική φολκ πανκ μπάλκαν μπάντα), πάω στο ταμείο, All right, everybody be cool, this is a robbery, καλησπέρα, καλή χρονιά, με ακούω να λέω στην υπάλληλο, μου έχει έρθει αυτό το ειδοποιητήριο, αλήθεια, εσείς ακούτε Morte Macabre στον ελεύθερο χρόνο σας;

Παλιά λέγαμε με στόμφο: άπαξ και πάμε φαντάροι και δεν το γυρίσουμε στο σκυλάδικο, σημαίνει ότι θα ακούμε για πάντα την ίδια μουσική. Φαντάρος πήγα (που να μην πήγαινα) και όντως παρά τα overdose σε Πετρέλη (χτύπα κι άλλο, θα τα αντέξω…) εγώ άντεξα (κομμάτι κι όνειρα μάζεψα, τη μοναξιά μου την έκανα φίλη, άντεξα, ποιοι Τζόι Ντιβίζιον ρε, Σάκης!). Κι ήμουν περήφανος που μπήκα indie kid και βγήκα indie man (διότι ας μην ξεχνάμε ότι ο στρατός σε κάνει άντρα).

Άλλο ήθελα να πω όμως και τελικά πάλι βρέθηκα να λέω «γαμώ το Έψιλον Σίγμα». Παρά το εφηβικό φλερτ με το μέταλ (τελευταίος καλός παραδοσιακός μεταλ δίσκος που άκουσα το “Leprosys” των Death), με κέρδισε το πανκ και το χαρντκορ, και στη συνέχεια το γενικά και παντελώς αόριστα αποκαλούμενο «ανεξάρτητο ροκ». Οι κάθε λογής δεξιοτέχνες τύχαιναν του απόλυτου χλευασμού μου, είτε μιλάγαμε για τον Μάλμστιν και τον Μπλάκμουρ, είτε για τον Κλάφτον. Ειδικά από τη στιγμή που άρχισα να κουτσοπαίζω μουσική, μάλλον λόγω τεχνικής ανεπάρκειας, έφτασα στο σημείο του πλήρους αφορισμού οποιουδήποτε κιθαριστικού σόλο.

Το ατέρμονο σολάρισμα του post rock το δικαιολογούσα ως «πειραματισμό» για να μην παραδεχτώ ότι στην ουσία πρόκειται για μια έξυπνα καμουφλαρισμένη επίδειξη δεξιοτεχνίας. Όταν όμως ο Γ., ο οποίος παλαιόθεν με παιδεύει με διάφορα ντουμ και εναλλακτικά μέταλ ακούσματα, μου πάσαρε κάτι Morte Macabre, κάτι Minsk, Anekdoten, Wobbler, Earth, παραδόθηκα άνευ όρων. Ναι, ήχος που κινείται στα όρια του μεταλλικού με απόλυτη δεξιοτεχνία, αλλά όχι brutal, αντίθετα είναι πλήρης συναισθηματικής φόρτισης, δημιουργώντας απίστευτη ατμόσφαιρα.

Δεν ξέρω αν προδίδω το αγαπημένο μου Dog on Wheels και τους κάθε λογής Belle and Sebastian, αλλά θέλω κι άλλο Morte Macabre και οτιδήποτε μοιάζει με αυτό… Ο,τι έχετε να προτείνετε, ευχαριστώ.

ΥΓ. Προς Θεού (προς… τι;) δεν υπερασπίζομαι την κατηγοριοποίηση και τις «ταμπέλες» στη μουσική. Κάθε άλλο. Απλώς με εκπλήσσω ευχάριστα, αποδεχόμενος μια προσέγγιση (και όχι ένα συγκεκριμένο είδος) στη μουσική (τη δεξιοτεχνία), που μέχρι πρότινος την είχα εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερον.