28 Μαΐ 2012

Κάτι μικρό, παλιό που με στοιχειώνει*

Τα δάκρυα έτρωγαν κομμάτι καθώς έτρεχα το ποτάμι του ωραιότερου παστίτσιου στον κόσμο. Αργότερα, τριφτός στο νεροχύτη, έσκυβα με μανία το ταψί, να θυμηθώ τα καμένα λύπη και με λίπη καθάρισα εκείνον τον συμμαθητή, που σε μια σπάνια εκ μέρους μου πράξη βίας, με παρόμοια μανία, τού είχα τρίψει την κεφαλή στο σχολικό καλοριφέρ. Την επόμενη μέρα δεν ήρθε σχολείο και πήγα σπίτι του να του διευθύνω φόβο αποβάλλοντας συγγνώμη αν το ζητούσε στον λεγάμενο.

(Βασικά πρόκειται για μια ηλίθια ιστορία, πολύ βαρετή, αν στην έλεγα κανονικά). 

* μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

26 Μαΐ 2012

Εχω ένα πρόβλημα

Τόσες μυθιστορηματικές (και μη) λέσχες και δεν ξέρω σε ποιαν να γίνω μέλος:
Στη λέσχη της αυτοκτονίας; Μπα, δεν είδατε τι συνεχίζουν να τραβάνε και μετά θάνατον οι αυτόχειρες στα χέρια των διαφόρων αναλυτών, ψυχολόγων, δημοσιογράφων, ακτιβιστών;
Στη λέσχη του Τσίρκα; Μπα, ο φίλος μου ο Θωμάς λέει ότι είμαι μεν για το τσίρκο, αλλά δεν κάνει -λέει- πληθυντικό "τσίρκα", αρα πώς μπορώ να γίνω μέλος μιας λέσχης που δεν υπάρχει;
Στη λέσχη του Δάντη; Τι έγινε; Παράτησε την κόλαση κι άνοιξε λέσχη; Ασε που προτιμώ τον Χατζηγιάννη.
Των παράξενων επαγγελμάτων; Ενδιαφέρον αλλά για την ώρα είμαι άνεργος. (Μήτσο, ευχαριστώ!)
Των αθεράπευτα αισιόδοξων; Σε καμία περίπτωση, τι είμαι; κάνας χαζοχαρούμενος συνασπισμένος;
Των γονεοκτόνων; Πλάκα κάνεις τώρα; Σεχίδης μόνο ένας!
Των νέων πιανιστών; Οχι, όχι, όχι, πόσο πιο φλώρος δηλαδή; 
Των ανομολόγητων πόθων; Αυτό με αρέσει. Αλλά ίσως προκαλέσει μπλεξίματα με τις διάφορες αιθέριες υπάρξεις στις οποίες θα εξομολογηθώ τους πόθους μου. 
Των χασιστών; Ε όχι δα. Πήρα πτυχίο, δεν είμαι πια αριστεριστής φοιτητής.
Της χαράς και της τύχης; Σε καμία περίπτωση: είμαι ένας γκαντέμης emo.
Στη φιλοσοφική λέσχη της Κυριακής; Μοιράζουνε και αντίδωρο στο τέλος;
Στη λέσχη της Τρίτης; Δεν μ' αρέσει η Αγκάθα, ευχαριστώ πολύ.
Στη λέσχη Μπίλντεμπεργκ; Μετά χαράς, αλλά, προειδοποιώ, είμαι φτωχός.
Των τιποτένιων; Αυτή μου ταιριάζει.



23 Μαΐ 2012

Κατηγορηματική διάψευση

Ανω Ηλιούπολη Θεσνίκης, δεκαετία '80, αλάνες, ανοικοδόμηση, Μακρυγιάννη, Νικομηδείας, Πολυτεχνείου, Αγιος Κωνσταντίνος. Καφετερίες (τις λέγαμε τότε), ντισκοτέκ, μπουγάτσα στον Σερραίο, σουβλάκια σε κάθε γωνία, βιοτεχνίες φασόν στα ημιυπόγεια, ταπετσαρίες αυτοκινήτων, παραπέρα εργαστήριο αποκλειστικής κατασκευής πιάτων για σπάσιμο στα νυχτερινά κέντρα, είδη προικός, μπουτίκ, γραφεία τελετών, ωδικά πτηνά, ουφάδικα, μπιλιαρδάδικα. Κατά βάση εργατική περιοχή με αυξανόμενη τότε τάση μικροαστισμού αλλά και νεοπλουτισμού. Οι μπαμπάδες νωρίς το πρωί για δουλειά, ο ένας πίσω από τον άλλο, καλημέρα, το πρώτο τσιγάρο κατεβαίνοντας τις σκάλες, επιστροφή τα μεσημέρια, άλλος στις 3, άλλος στις 4, άλλος στις 5, ανάλογα με τις υπερωρίες, τα αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο: ζάσταβα, φοξβάγκεν, ασκόνα, έβλεπες και καμιά μπεμβέ. Και οι μανάδες, όσες δούλευαν, όλες με το ίδιο σουλούπι, ταλαιπωρημένες, ξεκινούσαν με τα πόδια μπουλούκια από το καπνομάγαζο του Μιχαηλίδη για να σκορπίσουνε  στα στενά της Ηλιούπολης. Δεν παίρνανε το λεωφορείο, γιατί βρομάμε καπνά, λέγανε, και μαλώνει ο οδηγός. Μετραγαμε κάθε καλοκαίρι πόσα παγωτά και πόσα μπάνια είχαμε κάνει. Πάντα έβγαινα τελευταίος. Αργότερα μπουφάν φλάη φορεμένα ανάποδα, πειραγμένα μηχανάκια, μαγκιές και αλητεία, λίγα πρεζάκια, φαντάσματα στην πλατεία. Περιουσίες που χάθηκαν στον τζόγο, οικογενειακά δράματα κρυμμένα σε κάθε δυάρι με ακάλυπτο. Του τάδε ο μπαμπάς βούτηξε στο κενό απ' την ταράτσα, δεν τού βγήκε μια επιχειρηματική κίνηση, του δείνα ο μπαμπάς είναι ΠΑΣΟΚ και τον έδωσε ο βουλευτής δουλειά καλή σε τράπεζα ταμίας. Διαψευσθείσες προσδοκίες: Η Α, ωραίο κορμί, που θα γινόταν αεροσυνοδός, εχει δική της μπουτίκ, τα κουτσοκαταφέρνει, η Σ είχε ανοίξει τη δικιά της λίγο πιο πάνω, στη γωνία, την έχει κλείσει πολλά χρόνια τώρα, ο Π που θα γινότανε ροκ σταρ, άνεργος, στα 35 του ζήτημα να 'χει κολλήσει λίγα ένσημα, η Κ που μπήκε πρώτη Νομική Κομοτηνής αλλά δεν την στείλαν οι δικοί της και την στεφανώσανε νωρίς, κι η Θ, μικροπαντρεμένη κι αυτή, δική της επιλογή, βρήκε νέο δυνάστη τον άντρα της για να γλιτώσει απ' τον παλιό, τον πατέρα της, η Ν, που θα γινόταν διακοσμήτρια, τελικά σερβιτόρα και ταμίας στο σουπερμάρκετ, ο Γ που θα γινόταν στέλεχος στη μουσική βιομηχανία, πήρε την επιχείρηση του μπαμπά του, δουλειά σίγουρη, στρωμένη, βαρετή.
Κι όλα αυτά μάγκα μου γίνανε προ κρίσης. Σκέψου τώρα. Σκέψου στο μέλλον. Δεν ξέρω αν με πιάνεις, ελπίζω πως ναι.

22 Μαΐ 2012

Παιγνιώδης λεξιπενία

Τι μεσολάβησε από το προηγούμενο πρωινό της Ιασωνίδου; Οχι πολλά. Κανά δυο επιθέσεις περιστεριών και μερικοί σκιώδεις δημόσιοι εκφοβισμοί, κατά τη διάρκεια των οποίων πολλοί διασκέδασαν βλέποντάς με να αναμετρώμαι κι εν τέλει να ηττώμαι τρέμοντας (σ)τον ίσκιο, παρά τον ήλιο, που καίει την πατρίδα και την επιδερμίδα μου, αλλά δεν συνίσταται διά την πιτυρίδα μου. 
Λέγαμε τις προάλλες για τις λέξεις, σκέψου πόσα πράγματα καθημερινά τριγύρω μας δεν ξέρουμε πώς λέγονται επακριβώς, το πιγκάλ, ας πούμε, τόσα χρόνια το αποκαλούσα σε διάφορες ελεύθερες παραλλαγές "κουραδόβουρτσα", και τι σχέση (χέσει - όχι πέσμου, φταίω;) έχει η εν λόγω βούρτσα με την Πλας Πιγκάλ του Παρισιού, δεν τολμώ να φανταστώ.
Ομοίως, τ' άλλο το πλαστικό που το πατάς για να έβγει το σαπούνι, που τόσο με ταλαιπώρησε σήμερα και κόντεψε να πέσει το σωληνάριο της οδοντόκρεμας μέσα στο σιφόνι (το 'παμε: μπαγουδόνοι), διότι ούτε τ' άλλο πλαστικό που καλύπτει την εν λόγω τρύπα στο νιπτήρα έχω και επιπλέον δεν γνωρίζω πώς στον ειδικό να πάω να το ζητήσω, γλίστρησα λοιπόν στα υγρά πλακάκια και πήρα να πέσω (χέσω), να γίνω δύτης στον νιπτήρα, αλλά όχι ο κανονικός, κι αρπάχτηκα με τα χέρια υγρά από ένα αδέσποτο καλώδιο, μικρές καθημερινές αυτοκτονίες, κι όλα αυτά επειδή δεν ήξερα πως το πλαστικό που το πατάς και βγαίνει το σαπούνι το λένε ντισπένσερ (ή αντλία σαπουνιού) ενώ το πλαστικό που βάζουμε στην τρύπα στο σιφόνι λέγεται πρόπερ, μοιράζω γνώση δωρεάν σήμερα!
Οδός Δεσπεραί, καθ' οδόν για το εκόλ φρανσέ, ce qui m'a frappé, δηλαδή, σε άφταιστα και άπταστα ελληνικά, σε κιμά φραπέ, είναι φυσικά η αστυνομία, για αυτό τους αρέσει η φραπεδιά, το πάθος για την οποία είναι δυνατότερο από τη δουλειά, γιατί αν τη μεταφράζαμε θα τη λέγαμε "χτυπησιά", πολύ πετυχέσα ναούμε ο φραπές σήμερα. Κι η σουμπτζονκτίφ, αχ η ρημάδα που δεν την έχω μάθει, αλλά βρήκα μια καλή δικαιολογία, ότι σουμπτζονκτίφ πάει να πει υποτακτική κι εγώ είμαι χελίν, ο τράχηλός μου δεν σηκώνει (περίμενες να πω "μπαγουδόνοι; έχασες!) υποτακτική, υποτακτικούς και γενικότερα υποταγή, βέβαια οι γάλλοι την υποταγή, για να μη φανούν υποταγμένοι από την πολλή τη χρήση της υποτακτικής - σουμπτζονκτίφ , την λένε σουμισιόν, αλλά δεν με ξεγελούν εμένα.

Δεν είναι απαραίτητα ευτυχισμένοι όσοι σιγοτραγουδάν στο δρόμο, τα πάντα εξαρτώνται απ' το τραγούδι. 
Με χαλάει τελικά ο συναισθηματισμός. Των άλλων. Οχι ο δικός μου. 

16 Μαΐ 2012

Ιασωνίδου, χαμηλά, πρωί


Η τσάντα με τα γαλλικά βαριά χωρίς λεφτά ανοιχτό το φερμούαρ και πεσμένο παντελόνι χωρίς τη ζώνη ως πότε το ίδιο αστείο μπατσοιγουρουνιαδολοφόνοι; Από το τσίπουρο προτιμώ το πρώτο συνθετικό (cheap) ένεκα η ανάγκη και όχι το δεύτερο, το ούρο, σκεφτόμουν την καταγωγή των λέξεων, γιατί λέμε κάτι όπως το λέμε και όχι αλλιώς, αν ρωτήσω κάποιον σοφό θα με παραπέμψει σε κάποιο δυσνόητο βιβλίο σχετικό, θεωρητικό, αναλυτικό. Για να καταλάβεις τι εννοώ, οι φακές παρά το πρώτο τους συνθετικό (fuck) δεν γαμάνε, οι ρακές γαμάνε, τι πιο φυσικό απ’ το να αλλάξουν όνομα μεταξύ τους; Αλεκόλ φγανσέ σουβάντ γαλλοποιώ, -αν και συχνά αντί για «γ» πληκτρολογώ λανθασμένα «φ», φαλλοποιώ- λέξεις αγγλικές. Δεν είναι αγγλικά, δεν είναι γαλλικά, αυτά που μιλώ, δεν είναι εσπεράντο, είναι η γλώσσα της απελπισίας, τα despairάντο.

14 Μαΐ 2012

Ο Αριστείδης ήταν ένα κοινό λαμόγιο

Ένα λαμόγιο και μισό ήταν ο Αριστείδης και καλά κάνανε τον μαλάκα και τον εξοστρακίσαν.
Έτσι είναι και δε σηκώνω και δεύτερη κουβέντα.
Τόσα χρόνια μας έχουν πρήξει για το πόσο αχάριστος λαός είμαστε. Με διάφορες αφορμές αλλά με κύρια την περίπτωση του Αριστείδη του δίκαιου.
Ε, λοιπόν εγώ έχω πλέον πιστέψει ότι ο κόσμος ήθελε να τον πετάξει από τα κοινά γιατί ήταν ένα λαμόγιο και μισό αλλά αυτός επέμενε. Απέφευγε την λαϊκή ετυμηγορία για πολύ καιρό με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Είχε και διάφορους κολλητούς να τον αβαντάρουν. Ντελάληδες και ξερώ γω. Να γυρνάνε στην Αθήνα και να λένε πόσο καταστροφικό για την πόλη θα ήταν να έφευγε ο Αριστείδης. Ο κόσμος όμως δεν τον ήθελε αλλά παρόλα αυτά οι ντελάληδες συνέχιζαν. "Όχι" λέγανε "πρέπει να μείνει εδώ να συνεργαστεί με άλλους και να σώσουν την πόλη από τα προβλήματα της. Μόνο αυτός ξέρει. Τι κι αν ήταν τόσο καιρό στην πολιτική; Οι άλλοι φταίνε".
Αλλά έλα σου που κάποια στιγμή έφτασε η ώρα.
Και ο κόσμος έγραψε το όνομα του πάνω στο όστρακο Ακόμα και τότε όμως μια μειοψηφία επέμενε ότι μόνος αυτός μπορεί.
Αλλά από ότι φαίνεται οι αβανταδώροι κάνανε καλά τη δουλειά τους και έμμεινε στην ιστορία ο κακός και αγνώμων λαός.
Είμαι σίγουρος επίσης ότι ο Αριστείδης ουδέποτε έφυγε. Εξέλαβε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ως τιμωρία του λαού για τη κακή διακυβέρνηση, ανέλαβε το πολιτικό κόστος και ζήτησε συγνώμη.

Εν κατακλείδι. Δε ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι μάλλον και αυτοί θέλουν να μας οδηγήσουν σε ένα νέο, πιο λάιτ, μνημόνιο. Όμως αυτό το πράγμα τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ και σε όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό είναι ανεπανάληπτο.

Για να σας δώσω να καταλάβετε, ακούστε εδώ τι λέει ο κ. Λυκουρέντζος στον Χατζηνίκο ειδικά στο εδάφιο 4:28 με 4:44.
Επειδή βαριέσαι θα σου πω τι λέει εκεί:

"Με εντυπωσίασε σήμερα το άρθρο της "Εστίας" όπου ο αρθρογράφος λέει "πως είναι δυνατό να συζητάμε με εκείνους οι οποίοι στην πραγματικότητα θέλουν να πάρει άλλη κατεύθυνση η χώρα και να μην έχουμε το θάρρος να αποφασίσουμε εκείνοι που ξέρουμε ποιο είναι το σωστό για την πατρίδα""

Τι σκατά κάναμε εκλογές δε ξέρω.
Δε χρειάζονταν.
Αυτοί ξέρουν.
Αλλά πρέπει να βρουν το θάρρος να αποφασίσουν. Αλλά μάλλον δε το χουν.

Και μάλλον δε το χουν γιατί όπως άκουσα σήμερα να λέει ένας παίκτης (ο Ali Fatemi του American School of economics τουτέστιν νεοφλφς) στο France 24 (ναι!είχε ΚΑΙ στο χωριό μου τέτοιο!Μα δεν είναι υπέροχο;)

"Αν η Ελλάδα είχε βγει από το Ευρώ πριν 2 χρόνια οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. Αν το κάνει τώρα δε θα είναι το ίδιο. Αν το κάνει σε 2 χρόνια από τώρα μπορεί να μην υπάρχουν συνέπειες καν"

(η πολύ-πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα-συμμετέχει και ο Βάρουfuck εδώ και εδώ ευχαριστώ ρε @herath72)

Για πόσο θέλουν οικουμενική κυβέρνηση είπατε; Δυο χρόνια; Χμ....

Έχω καταλήξει και εγώ πλέον ότι το θέμα είναι πολιτικό. Δε ξέρω τι λύση θα υπάρξει σε οικονομικό επίπεδο. Αλίμονο, αν ήξερα. Άλλο λέω. Ότι από όσο έχω καταλάβει εγώ ο αγλαός δεν έχει σημασία τι θα γίνει, αλλά πως.
Παράδειγμα.
Μας έλεγαν ότι έτσι και ενεργοποιηθούν τα CDS θα έρθει η καταστροφή της Βαλύρια. Τελικά, μετά το PSI η ISDA (η εταιρία που για κάποιο λόγο ΑΥΤΗ κρίνει αν κάποιος είναι χρεοκοπημένος ή όχι, δείτε εδώ τις αναφορές για το πιστωτικό γεγονός της Ελλάδας) θεώρησε ότι το κούρεμα που προέκυψε είναι πιστωτικό γεγονός και επομένως τα CDS έπρεπε να πληρωθούν. Και πληρώθηκαν. Και δεν έγινε και τίποτα. Ίσως επειδή δεν είναι και τίποτα. Ή τέλος πάντων δεν έγινε ακόμα. Ή μάλλον δεν έγινε για όλους τους άλλους πλην ημών. Άρα το κανόνισαν το θεματάκι.
Και ερωτώ:
Είμαστε σίγουροι ότι έξοδος από το μνημόνιο σημαίνει έξοδος από το ευρώ και καταστροφή;
Αληθινή ερώτηση είναι. Αν μπορεί κάποιος ας μου ανοίξει τα μάτια.

ΥΓ Άσε, το "εν κατακλείδι" εκείνο πήγε περίπατο.
ΥΓ2 Προς panws_k: Μου τελείωσε το τσίπουρο. Κάνε κάτι.

12 Μαΐ 2012

Αντιρρησίας πολυκατοικίας

Στην πολυκατοικία αποφάσισαν να βάλουν καινούργιο χαλί στην είσοδο, μπουχάρα  μπορδοροδοκόκκινη, διαστάσεις τόσο επί τόσο, γιατί το προηγούμενο είχε φθαρεί, και όποιος είχε αντίρρηση, έγραφε η τοιχοκολλημένη χειρόγραφη ανακοίνωση, να γράψει το όνομά του από κάτω. Μέρες τώρα πηγαινοερχότανε και ένοχα κοιτούσε μόνο το δικό του όνομα να φιγουράρει στη λίστα των αντιρρησιών, σαν ανορθογραφία. Σίγουρα είχαν στήσει όλοι μαζί το κόλπο, για να τον γελοιοποιήσουνε. Το άγχος, η ντροπή, η αγανάκτηση τον πλημμυρίσανε. Θυμήθηκε τον "Ενοικιαστή" του Σιμενόν, που τον μπουζουριάσανε. Βεβαίως, ο Ελι Ναζεάρ, αυτό ήταν το όνομά του, είχε διαπράξει ανθρωποκτονία με κίνητρο τη ληστεία. Αυτός είχε μόνο βάλει μια λάθος υπογραφή με κίνητρο την οικονομία. Μα ο άλλος "Ένοικος", ο δύσμοιρος Τρελκόφσκι, του Ρολάν Τοπόρ, ήταν παντελώς αθώος. Και τον τρελάνανε τον δόλιο. Τι από τους φίλους τον αναγκάσανε να ξεκόψει, να ντύνεται γυναικεία, να φοβάται και τη σκιά του, να βλέπει φαντάσματα, να πίνει σοκολάτα αντί καφέ και να καπνίζει Τζιτάν αντί για Γκολουάζ, ευτυχώς που δεν είχε μουστάκι, μέχρι και αυτό θα τον βάζανε να κόψει. Μουστάκι είχε ο πρωταγωνστής στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καρέρ. Κανείς δεν τον ανάγκασε να το κόψει. Αλλά όταν το έκοψε δεν το κατάλαβε κανείς. Μα δεν είχες ποτέ σου μουστάκι, του λέγάνε όλοι του οι φίλοι κι οι γνωστοί. Μα δεν σ' είχαμε ποτέ μας σε υπόληψη, του λέγανε όλοι οι άλλοι ένοικοι της πολυκατοικίας περιγελώντας τη μοναχική του υπογραφή. H ζωή του είχε ανατραπεί. Δεν διάβαζε πια βιβλία, ούτε ακουγε μουσική. Δεν έπινε καφέ, ούτε αλκοόλ. Δεν είχε άποψη, αλλά ούτε και κανέναν να την πει. Ισως οι μέρες που περνούσαν να ήταν ιστορικές, αλλά για αυτόν ήταν όλες Κυριακές. Φοβόταν χωρίς ελπίζει τίποτε. Δεν ήταν ελεύθερος, μη λες βλακείες. Δεν έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έφταιγε η ακυβερνησία, έφταιγε το χαλί στην είσοδο της πολυκατοικίας.

ΥΓ. Υπάρχει και ο ένοικος του Θέρκας, το γνωρίζω. Βιβλία υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν. Τ' ακούς ΓΑΠ;

7 Μαΐ 2012

Ο άνθρωπος που μπέρδεψε την ανατολή με τη δύση και τα θανατηφόρα αέριά του

Μικροαστική εξωτική περιπέτεια υπαρξιακής αγωνίας στην ντροπική ζούγκλα της μεγαλούπολης. 
Είναι αυτή η παγωνιά που ζεσταίνει το πρωινό μετά τη γιορτή* της δημοκρατίας. Καφρεπιβάτης στο πρώτο λεωφορείο, έξω σκοτάδι. Ψάχνω εις μάτην να βρω τη διαρροή του θανατηφόρου αερίου, την ανατολή, μιαν αυγή, όχι χρυσή, έναν ήλιο, όχι πράσινο, να ανατείλει σε αυτή τη χώρα. Κατεβαίνω δυτικά, εδώ μου κρύβεσαι μωρή ανατολή; Πουθενά το φως. Βλέπω τους μαύρους να τρέχουν, εμένα θέλουν, το σμαρτφόν μου ή τον σμαρτεαυτόν μου. Κλάνω μέντες. Τρέχω κι εγώ. Μάταιος (ο) αγών (μου). Εχω δει πολλά καλλίγραμμα κορμιά στο στίβο όχι τον πολιτικό αλλά τον τηλεοπτικό ώστε να ξέρω πως τους αγώνες δρόμου τους κερδίζουνε οι μαύροι. Γουάιτ μεν κεντ τζαμπ, γουάιτ μεν κεντ ραν. Γουάιτ μέν όμως καβαλάνε μηχανάκια. Μια ομάδα ζήτα εμφανίζεται πίσω από τους μαύρους. Συμμετέχουν άραγε κι αυτοί στον αγώνα; Μπρος εγώ, ξοπίσω οι μαύροι, πιο πίσω οι ζήτα, οι αποστάσεις μικραίνουν, με προσπερνούνε οι μαύροι, με προσπερνούν οι ζήτα, οι ζήτα προσπερνούνε και τους μαύρους και τερματίζουν πρώτοι σε φιλόξενο μπουγατσατζίδικο της Γιαννιτσών. Ως ήρως, υψώνω ανάστημα «δεν σε φοβάμαι ομάδα ζήτα, την τερμάτισες την αλφαβήτα».
Παραπέρα γιγάντια ρομπότ, σε τιμή ευκαιρίας. Ρομπότ-γαϊδούρι, 18,8 ευρώ, δεν το θέλει κανείς. Ρομπότ-χασικλής, 10,6 ευρώ, να γυρνάει, φίλος. Ρομπότ που ψύχει ιδεολογίες, 8,5 ευρώ, πωλήσεις σταθερές. Ρομπότ σόσιαλ ληστής, 13,18 ευρώ, βαράμε διάλυση, ξεπούλημα, τι τραγικό να ξεπουλιέσαι και να μη σε αγοράζει κανείς. Ρομπότ που σε ψήνει να ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ 6,10 ευρώ, το γλυκοκοιτάζουν πολύ. Ρομπότ που ψήνει ανθρώπους στο φούρνο 6,9 ευρώ, ανάρπαστο.

*Προφανώς, πρόκειται για λόγια που έκλεψα από το Υπέροχο Τίποτα του Γιάννη Αγγελάκα.

3 Μαΐ 2012

Το φαινόμενο του αναβληθέντος τηλεφωνήματος και οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία του υποκειμένου

Eπτά και μισή σήμερα είναι πολύ πρωί. 
Επτά και μισή χτες είναι επίσης πολύ πρωί αλλά έχουν μεσολαβήσει πολλές ώρες.
Στις 10 και κάτι, είπες αρχικά. Στις και μισή καλύτερα. Οχι μωρέ, ας πάει έντεκα. Σε δέκα λεπτά. Και μετά από δεκαπέντε λεπτά είπες σε δέκα λεπτά. Και στο πεντάλεπτο απάνω, τ' ανέβαλες για άλλα δέκα λεπτά. Ιδρωσες. Να κάνεις ένα μπάνιο, να έχεις καθαρό σώμα και κεφάλι. Τι ώρα να 'ναι; Δώδεκα παρά. Σε δέκα λεπτά. Μεσημέριασε. Ιδρωσες πάλι. Να πιεις νερό, μην είναι ξερός ο στόμας σου. Να πλύνεις τα δόντια, μη μυρίζει η αναπνοή σου. Α, τι καλό τουίταρε αυτός; Για δες! Χαχαχα, τον μαλάκα, πώς τα λέει έτσι. Πέρασε η ώρα. Μία και. Μεσημέρι, μην ενοχλήσεις. Αστο καλύτερα. Τ' απόγεμα. Τ' απόγεμα όμως δεν ενδείκνυται για τέτοια πράγματα. Σε δέκα λεπτά. Ή τ' απόγεμα. Ή αύριο καλύτερα;
Επτά και μισή σήμερα είναι πολύ πρωί. Διάβασε τις εφημερίδες πρώτα. Τα feeds σου. Δες τι λέει ο κόσμος στο τουίταρ. Θα πας στο μάθημα; Θα κάνεις κοπάνα. Πώς τη λέμε την κοπάνα γαλλιστί; Faire l'école buissonnière. Κάτσε να πάει δέκα, δέκα και κάτι. Στις και μισή, καλύτερα. Εχεις δίκιο, στις έντεκα θα είναι καλύτερα. Να πλύνεις τα πιάτα. Να ξεπλύνεις το μαρούλι. Το σπανάκι. Το φρέσκο κρεμμυδάκι. Να ξεβουλώσειις τη καφετιέρα.Να πλύνεις κι εκείνο το τηγάνι. Σκούπα θα βάλεις; Οχι, πρέπει πρώτα να... Αστο καλύτερα, σε δέκα λεπτά. Να, σε streaming o τελευταίος δίσκος των Mogwai. Βάλτον να παίζει. Τι ώρα είναι; Δώδεκα παρά δέκα; Σε δέκα λεπτά. Δώδεκα ακριβώς, αυτό είναι το σωστό.
Προλαβαίνεις να κάνεις ένα ποστ σε δέκα λεπτά;
Δώδεκα και κάνε ένα ή κανένα τηλεφώνημα;