31 Μαρ 2008

Ατένσιον, η βλακεία που ακολουθεί περιλαμβάνει έτι βλακωδέστερο λογοπαίγνιον εις την αγγλική!

Πριν από καμιά βδομάδα, μια μπαγιάτικη μυρωδιά στα χαρτονομίσματα ενός τύπου -διαβάζω εδώ- οδήγησε στη σύλληψή του σύμφωνα με το νόμο περί ναρκωτικών ουσιών. Στο Στάργκον Μπέη του Ουισκόνσιν ένας 21χρονος προσήλθε στο ταμείο της τράπεζας για να κάνει μια κατάθεση τεσσάρων χιλιάδων δολαρίων, μόνο που ο ταμίας, τ’ αρχίδι, ο ρουφιάνος του κερατά, που στάνταρ, αν ήταν στο τραγούδι του Σιδηρόπουλου, σιγά μην έλεγε “στα αρχίδια μου και τι με νοιάζει εμένα”, κάτι… μυρίστηκε. Σαν ευσυνείδητος χαφιές τα έχωσε σε ένα σακουλάκι και τα έδωσε στους μπάτσους του CSI Wisconsin να κάνουν το σχετικό έλεγχο. Αυτοί βρήκαν ίχνη ινδικής κάνναβης στα χαρτονομίσματα, διενήργησαν έλεγχο στο σπίτι του 21χρονου κι εντέλει τον μαγκώσανε…
Διόλου τυχαίο που τον ταμία στ' αγγλικά τον λένε
"teller", αυτός που μιλάει δηλαδή και "δίνει" κόσμο.
Α, η φωτο είναι από το HighTimes. Μην μπλέξουμε κιόλας...

ΜΠΑΟΓΚ ΡΕ


Αμπαλαέα

Αμπαλαέα έα, Αμπαλαέα έα. Είναι η μαζική κρίση υστερίας των οπαδών του Π.Α.Ο.Κ. η οποία εκδηλώνεται με εκτόνωση όλης της συσωρευμένης ενέργειας στον διπλανό αγωνιστή ΠΑΟΚτσή. Πηδάς με όλη σου τη δύναμη τραβώντας μαζί σου και άλλους και αν είναι φίλος σου τον γρονθοκοπάς φωνάζοντας με τη δύναμη της ψυχής σου αμπαλαέα έα αμπαλαέα έα. Είναι μοναδική γηπεδική πράξη που υποδηλώνει και την ανωτερότητα του λαού του Π.Α.Ο.Κ.

Παραδείγματα:

Κάναμε αμπαλαέα στη 4 και βρέθηκα στο κάγκελο.
Θυμάσαι με τον Βουλινό τρέλλα που βαρούσαμε! Όλη την ώρα αμπαλαέα κάναμε.

30 Μαρ 2008

Κυριακή





29 Μαρ 2008

Και βγάλαν τα παπούτσια τους να μη βραχεί η ομπρέλα

Emo πασόκοι με ομπρέλες σήμερα στο Σύνταγμα.
(Ο Μπιρσίμ είναι εδώ!)
φωτ. ΑΠΕ

Καραμέλα για το λαιμό;

"Ο μπαμπάς μου μού έχει πει
να μην παίρνω καραμέλες από αγνώστους..."


φωτ. ΑΠΕ.

28 Μαρ 2008

Τι γυρεύεις μες στην Κίνα Βάσι Παπ;

Το νέο πρόσωπο της Κίνας...

φωτ. ΑΠΕ

Πέντε σκληρά λεπτά για σκληρά αγόρια

Αγαπημένες μου φίλες και φίλοι, μην ξεχνάτε ότι καλό είναι πάντα να έχετε καβάτζα έναν χεβιμεταλά φίλο.

Μπορεί ανά πάσα στιγμή να σας προσφέρει τέτοιου είδους απολαύσεις:




Αν σας άρεσε το τραγούδι, κλικ εδώ, για να πάτε στ' αλλο το blog και να κατεβάσετε όλο τον δίσκο των Aerogramme, ονόματι Seclusion. Α, ξέχασα: αυτό του τραγούδ' στου βίντεου είν' απ' άλλου δίσκου, ουνόματι My Heart Has A Wish That You Would Not Go.

Ντιέγκο Αρμάντο Μοράλες


Με τον φίλο Σαλαδίνο μπάφους μπορεί να μην πίνουμε αλλά από το σπίτι δεν βγαίνουμε, γιατί παίζουμε πολύ ιss pro evolution soccer.


Στις μυριάδες εμβριθείς αναλύσεις μας επ' αυτού του τεχνολογικού επιτεύγματος έχουμε καταλήξει ότι οι λατινοαμερικανικές ομάδες κατά βάση αποτελούνται από ποδοσφαιριστές που λέγονται είτε Μέντες, Κλάνο Μέντες, είτε Μοράλες, Που Σε Γαμούσε Τις Προάλλες.



Εναν εκπρόσωπο της μεγάλης των Μοράλες σχολής βλέπουμε εδώ: τον πρόεδρο της Βολιβίας, Εβο, μαζί με έναν κάποιον Μαραντόνα, αγνώστων λοιπών στοιχείων, σε φιλικό παιχνίδι που διεξήχθη πρόσφατα στη ΛαΠάζ.

Οι φωτόζ είναι από το Reuters.

"Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα ‘χω χαμέvα, πoυ ακόμα πιστεύω θα γυρίσεις σε μένα"

Τα βράδια δεν μπορείς να κοιμηθείς. Μυριάδες σκέψεις σε τριβελίζουν για τους καινούργιους δίσκους των Gnarls Barkley και των Raconteurs. Το μυαλό σου δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το γεγονός ότι το καλύτερο τραγούδι που έχουν πει ποτέ οι Raconteurs είναι ένα των Gnarls Barkley. Αυτό:

27 Μαρ 2008

O guitarrista da banda americana Bon Jovi, Richie Sambora, foi preso em Laguna Beach, na Califórnia, por dirigir alcoolizado (ελλείψει άλλου τίτλου)

Λιοπύρι. Ιούλης μήνας. Σχολείο πολυβόλων. Ψαρωμένος και συγκαμένος. Πάνω-κάτω με τρίποδες, μαγκ, ΠΑΟ, 50αρια μπράουνιγκ. Κάθε μας κίνηση πρέπει να γίνεται με σχηματισμό και με βήμα. Η ανοησία και η ανοργανωσιά του ΕΣ φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ το σχολείο πολυβολητή εδρεύει στο στρατόπεδο χι, ο οπλισμός και το λοιπό εκπαιδευτικό υλικό βρίσκονται στο στρατόπεδο ψι, απέναντι από το χι, σε απόσταση ούτε 500 μέτρων. Ωστόσο αυτά τα πεντακόσια μέτρα, μέσα στο λιοπύρι, με βήμα, σχηματισμό, τραγουδάκια για την ξακουστή Μακεδονία και τον τρίποδα στο χέρι, είναι βασανιστικά.

«Ένα και ψηλά», δίνει ο δόκιμος το σύνθημα… «Ψηλά-ψηλά τα κόκκινα μπερέ», βροντοφωνάζουμε. Φωνάζω κι εγώ. «Δεν θα, δεν θα», συνεχίζει ο 22χρονος μπαρουτοκαπνισμένος πολεμιστής παύλα εκπαιδευτής παύλα δόκιμος έφεδρος αξιωματικός… «Δεν θα, δεν θα περάσετε ποτέ, εδώ θα προσκυνήσετε τα κόκκινα μπερέ», βροντοφωνάζουμε. Τη λέξη «προσκυνήσετε» δεν την βροντοφωνάζω, δεν την εκφέρω καν. Δεν καταλαβαίνω τίποτε. Γιατί σπαταλάμε έτσι δυνάμεις, σε ποιους απευθύνεται αυτό το σύνθημα, γιατί πρέπει να μας προσκυνήσουνε, δεν είμαστε και θεοί άλλωστε, και πάνω απ’ όλα τι στον μπούτζο κάνω εγώ εδώ πέρα…

Νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, ένας γελοίος ΕΜΘ («Δεν ξέρεις την προσευχή ρε; Τι είσαι μουσουλμάνος, Αλβανός; Μη με κοιτάς στα μάτια ρε, είμαι ο εκπαιδευτής σου, ο θεός σου, και με τολμάς να με κοιτάς στα μάτια κωλόψαρο!») επειδή ήθελε να μας ξεκουράσει από τη σκληρή εκπαίδευση, μας έκανε μάθημα ιστορίας: τι καλά που γαμήσαμε τα κομμούνια στο Γράμμο. Ανταλλάξαμε κλεφτές ματιές με κάνα-δυο, του στιλ «αυτός μας βρίζει», αλλά δεν είπαμε κουβέντα. «Καλύτερα να ακούμε μαλακίες στη σκιά, παρά να κάνουμε μαλακίες στον ήλιο».

Σαν κι αυτές τις μαλακίες που κάναμε εκείνη τη στιγμή. Σημειωτόν εμπρός στο διοικητήριο, φτου κι απ’ την αρχή τη Μακεδονία Ελλήνων το καμάρι… Μόνο και μόνο για να κάνει ο ΔΕΑ το κομμάτι του στο διοικητή και να του δείξει πόσο καλός εκπαιδευτής είναι, και να φωνάζουμε μετά για πάρτη του «νάτοι, νάτοι, του Τάδε οι γαμάτοι».

«Εμπρος βάδην μαρς». Επιτέλους τέλος, σκέφτομαι.

«Μια κρύα νύχτα του χειμώνα», ξαναρχίζει ο δόκιμος… «31 Γενάρη…» και με πιάνει η παραζάλη: ένα ηλίθιο κωλοτράγουδο για κάτι παλικάρια που τα φάγανε οι Τούρκοι πάνω από τα Ιμια. Α, αυτό είναι απαγορευμένο, σκέφτομαι.
Δεν ανοίγω το στόμα μου, ούτε καν για να προσποιηθώ ότι φωνάζω.

«Λόχος, αλτ». Στη μέση του δρόμου, γαμώ την τρέλα μου.

«Εσύ ο χοντρός με τα γυαλιά και το τζόκεϊ (διευκρίνιση: ήμουν ο μοναδικός σε ένα λόχο μπερέδων που δεν δικαιούταν να φοράει το μπερέ λόγω γιώτα, βέβαια μετά μου τον φορέσαν με το ζόρι, όχι ότι με χάλασε βέβαια, άλλη ιστορία αυτή) γιατί δεν φωνάζεις;».

Κάτι μου θύμισε αυτή η περιγραφή: ένας μπάτσος που είχε πει σε μια αντιπροσωπεία φοιτητών: «Θέλουμε αυτόν το χοντρό με τα γυαλιά και τα μούσια γιατί μας έκανε κωλοδάχτυλο».

- Γιατί δεν φωνάζεις ρε; (ε, όχι και ρε, δεν με ξέρεις κι από χτες).

- Δεν φωνάζω κύριε δόκιμε (ηλίθια απάντηση, το ξέρω, άλλο με είχε ρωτήσει).

- Γιατί, σε πονάνε οι γόβες σου μήπως; (μπα, τις δωδεκάποντές μου τις χάρισα στο διοικητή, μαλάκα)

- Όχι κύριε δόκιμε. Δεν φωνάζω γιατί δεν θέλω να φωνάξω.

- Δεν θέλεις; Τι νομίζεις, ότι θα σε ρωτήσουμε κιόλας; (ε, καλό θα ήταν, έτσι για αλλαγή)

- Όχι κύριε δόκιμε, απλώς δεν με εκφράζει αυτό το σύνθημα.

- Δεν σε εκφράζει; Τι είναι αυτά που λες ρε; Καταλαβαίνεις; Αρνείσαι να φωνάξεις το σύνθημα που εγώ διέταξα; (ωχ ρε φίλε παράτα με…)

- Μάλιστα κύριε δόκιμε. Αρνούμαι.

«Λόχος. Προσοχή. Εμπρός τροχάδην μαρς», διέταξε το μαλακισμένο. «Με σένα θα τα πούμε σε λίγο» (καλά, ό,τι πεις, μόνο να βάλω λίγο Fissan πρώτα γιατί κατασυγκάηκα).

Μας παρέταξε, ενώ το πρόγραμμα εκπαίδευσης είχε πλέον τελειώσει, δίπλα στα κρεβάτια μας. Με διέταξε προσοχή κι άρχισε το ξεχεστήριο. Εν μέσω ριπών σιέλου που του φεύγανε προς όλες τις κατευθύνσεις όση ώρα με ξέχεζε, πέρα από το ότι θα ήμουν αναφερόμενος στο λοχαγό (πρώτη φορά στον τάκο), έμαθα ότι άρνηση εκτέλεσης διαταγής ανωτέρου ισοδυναμεί εν καιρώ πολέμου με θάνατο. Μάλιστα, έλεγα, ό,τι κι αν μου έλεγε, τέλειωνε σκεφτόμουνα, να κάνω κάνα μπάνιο γιατί έχω συγκαεί…

Αργότερα ανέλαβα δράση παρασκηνιακή. Ενας καλός Σκύλος με ενημέρωσε τηλεφωνικώς ότι όντως τέτοια συνθήματα κατά της Τουρκίας πλέον απαγορεύονται. Φρόντισα μέσω ενός γνωστού μου έφεδρου λοχία - γραφέα στο τέταρτο γραφείο να μαθευτεί η ιστορία σε κάτι… πολιτισμένους ταγματάρχες, και ετοιμάστηκα (γυάλισμα, ξύρισμα και Fissan) να βγω την επομένη στον τάκο.

Γενικώς έχω φωνάρα (και κορμάρα). Αμα φωνάζω δυνατά, ακούγομαι σαν τη θύρα 4. «Παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του λόχου κύριε λοχαγέ, για να σας αναφέρω ότι είμαι αναφερόμενος από τον Δόκιμο Εφεδρο Αξιωματικό του 5** **ΤΠ κύριο Μαλάκα Μαλακόπουλο για το λόγο ότι αρνήθηκα να εκτελέσω συγκεκριμένη διαταγή που αφορούσε συγκεκριμένο σύνθημα. Επίσης ζητώ την προσωπική σας ακρόαση προκειμένου να σας εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν στην πράξη αυτή».

Ο λοχαγός ήταν σπαθί. Με πήρε παράμερα. Μιλήσαμε για το συμβάν, μου εξήγησε ότι αυτά τα συνθήματα αποσκοπούν στην τόνωση του ηθικού. Του είπα ότι εμένα αυτά μου το ρίχνουν το ηθικό. Μιλήσαμε επίσης για ιστορία, πολιτική, για τον έρωτα, την ποίηση και την ιταλική κουζίνα. Στο τέλος μου είπε: «Αντε τράβα. Κοίτα να είσαι καλός στρατιώτης, κι εγώ σου δίνω το ελεύθερο να μη φωνάζεις αυτά τα συνθήματα. Και σιγά μη σε καμπανιάσω για τις μαλακίες του ΔΕΑ Μαλακόπουλου». «Ευχαριστώ κυρ λοχαγέ». Προσοχή, χαιρέτισα στρατιωτικά, μεταβολή κι έφυγα.

Την επομένη ήρθε το οριστικό χτύπημα. Περνώντας μπροστά από το διοικητήριο, ξαναμανατραγουδώντας την Μακεδονία που έδιωξε τους βάρβαρους, και πάλι συνοδευόμενοι από τον ΔΕΑ Μαλακόπουλο, σκάει μύτη ένας ταγματάρχης και κατευθύνεται στον ΔΕΑ, ο οποίος βαράει την δέουσα πρσχή και στέκεται στο ένα: «Δόκιμε, αν ξανακουστεί το σχολείο πολυβόλων να φωνάζει συνθήματα κατά της γειτόνου και συμμαχικής χώρας, θα φας τέτοιο εγκαλητήριο από μένα που δεν θα ξέρεις πού να κρυφτείς».

Το μόνο κακό είναι ότι έκτοτε το ρεπερτόριό μας συρρικνώθηκε δραματικά, τουτέστιν την είδαμε «Κουρδιστό Πορτοκάλι» από την πολλή Μακεδονία και τους Μακεδόνες που δεν μπορούν να ζούνε σκλαβωμένοι… Το τραγουδούσα με τόσο πάθος που στο τέλος έκλεισε η φωνή μου.



Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Ενδιαφέροντα ποστ στου Αργου, στου Ινδικτου και στης Meniek.

26 Μαρ 2008

Υλικοτεχνική υποδομή

Το πρώτο πρωτόκολλο καταγραφής / παραλαβής κοινοτικού καταστήματος - Συκιές Θεσσαλονίκης


Εν Συκιαίς σήμερον την 1ην Απριλίου 1935 ημέραν Δευτέραν και ώρα 10 π.μ. οι κάτωθι υπογεγραμμένοι ...
Πρόεδρος Κοινότητος Συκεών ...

Τα παραληφθέντα είδη έχουν ώς κάτωθι:

1) δώδεκα καθίσματα κοινού
2) δύο πολυθρόνες
3) δύο κρεμάστραι
4) μία αρχειοθήκη
5) εις καναπές
6) δύο κοινά μελανοδοχεία
9) εις τρυπητήρ
10) δύο κώδωνες
11) δύο τράπεζοι γραφείων
12) εις φάκελος βοσκησίμων εκτάσεων μεθ' απάσης της εν αυτώ αλληλογραφίας περί κοινοτικής βοσκής
43) μία εξωτερική ταμπέλα της κοινότητος
44) δύο θερμάστραι πλήρεις μεθ' όλων των εξαρτημάτων αυτών
46) εις κώδιξ του νόμου περί δήμων και κοινοτήτων
47) οκτώ κάσες απορριμμάτων
48) τέσσερεις σκάλες φαναριών
50) εις ιστός άνευ σημαίας
51) τέσσαρες βρύσες εν αχρησία
52) επτά δοχεία πετρελαίου και δύομισι οκάδες πετρελαίου
53) εν τεφροδοχείον
54) εν πτύον και μία αξίνη
55) εις υδροσωλήν παλαιός
57) λάμπες άνευ ελαίων
58) ένα πτερό και εις κάλαθος αχρήστων

...εγένετο εις διπλούν και υπογράφεται ως εξής...


(από την έκδοση "Συκιές - Η εντός των τειχών Ανω Πόλη", δήμος Συκεών - Κων. Νιγδελής).

25 Μαρ 2008

Ενα εορταστικό άσμα όχι μόνον διά τη σημερινήν αλλά διά κάθε εορτήν

Ετοιμος να πατήσω το enter για να παίξει το winamp τον καινούργιο δίσκο των Β52s, ονόματι "Funplex", αναρωτιέμαι γιατί μπαίνω καν στον κόπο. Ξέρω πολύ καλά ότι, άλφα, η Kate Pierson μεγάλωσε πια και, βήτα, ότι Rock Lobster δεν ξαναγράφεται.

22 Μαρ 2008

Οβίντιους ποέτα ιν τέρα πόντικα έξουλατ

Παραλίγο να το ξεχάσω, αλλά ευτυχώς το θυμήθηκα, προτού τελειώσει η σημερινή παγκόσμια ημέρα ποίησης, με την οποία ουδεμία σχέση δεν έχω, πέρα από τη φιλία μου με τον χαμένο συμπολογκερίτη ποιητή Νικολάκη Διάσελο, ο οποίος μια φορά, πριν από χρόνια, μου είχε κάνει την τιμή να συγγράψει ένα ποίημα για πάρτη μου.
Το αντιγράφω με συγκίνηση:

Κάθαρμα, πούστη, αρχίδι,
θα σε σκίσουμε.
Υπογραφή:
οι φασίστες
φίλοι σου,
αυτοί που έβριζες
στην παρέλαση,
παλιόμουτρο.

21 Μαρ 2008

Γκάβλα, λέμε

(Ο καλός κύριος Α. ξαναχτυπά και με βγάζει από τις ακεφιές)

Μάθε τέχνη κι άστηνε και στην ανάγκη πιάστηνε,
ε κυρ- Βασίλη;

Η φωτό: ΑΠΕ/Megapress.

Είμαι μάτσο, είπα. Ενα μάτσο χάλια, μου είπαν. Να με πούμε ματσό, μπας και τα βρούμε;

Όταν έγινε ο κατακλυσμός δούλευα ως μοντέλο στο τμήμα υδροστρωμάτων μιας μεγάλης εταιρείας τελεμάρκετιγκ. Το κακό συνέβη ξαφνικά, σαν κόψιμο. Ενας χοντρός, πολύ χοντρός συνάδελφος από το τμήμα Συνεργάτες του Θεού Περιορισμένης Ευθύνης, του οποίου μύχιος πόθος ήταν η συμμετοχή σε γνωστό χορευτικό τηλεδιαγωνισμό, εκτελούσε μια πολύπλοκη χορογραφία υπό τους ήχους του «Φιλιού της ζωής» της Έλενας Παπαρίζου. «Στο χείλος της καταστροφής μου δίνεις το φιλί της ζωής», ανέκραξε ο χοντρός χορευτής κι έπεσε με δύναμη πάνω σ’ ένα υδρόστρωμα, το οποίο δεν άντεξε το σοκ. Τα νερά, ορμητικά, παρέσυραν την πλάση. «Είμαι ο Νώε, κι αυτή η κιβωτός μου, το Love Boat της νέας εποχής, έλα μαζί μου, αν θέλεις να σωθείς, να σου δώσω το φιλί της ζωής», μου είπε ο χοντρο-Νώε. «Μα τι μαλακίες λες, αυτό το πλοίο λέγεται ‘Σήφης’», του είπα και φούσκωσα τα μπρατσάκια μου. «Φοβού μη, τεκνό μου», «Τέκνον, εννοείς», προσπάθησα να τον διορθώσω, αλλά προτού προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση μου, μου είχε περάσει κάτι μπρασελέ στους καρπούς.

Ξύπνησα σε ένα πολυτελές μπουντρούμι. Κοίταξα έξω από το φωταγωγό. Πλέαμε σε μια θάλασσα γιομάτη με λογής παράξενα φυτά με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά. Στις Αντίλλες κάναμε στάση για ανεφοδιασμό και καφεδάκι, υποτίθεται. Όμως κάτι μου βρόμαγε από την αρχή αυτής της ιστορίας και δεν ήταν το κόψιμο της δεύτερης αράδας. Όταν είδα το πλοίο να φεύγει, χωρίς εμένα, κατάλαβα ότι με είχαν πουλήσει σκλάβο στους ζάμπλουτους ιθαγενείς έναντι κάμποσων χιλιάδων δοντιών, που όπως έμαθα αργότερα ήταν το νόμισμα της Νέας Εποχής.

Οι ιθαγενείς όμως εξηγήθηκαν σπαθί. Τα καθήκοντά μου ήταν απλά: Επίσημος κομμωτής, μανικιουρίστας, πεντικιουρίστας του Ντου-Ντου-Κα, ενός σκύλου απροσδιορίστου ράτσας, ιερού ζώου των κατοίκων, από την ημέρα που ψάχνοντας στο υπόγειο μιας καλύβας το βεσέ για να κάνει την ανάγκη του, ανακάλυψε τον καταζητούμενο πράκτορα της CIA (για την ακρίβεια, απλώς ανακουφίστηκε απάνω στον πράκτορα, ο οποίος αναφωνώντας «βαρέθηκα τόσα χρόνια αυτή τη σκατοδουλειά», αυτομόλησε και αποκάλυψε τα μυστικά των Burger King στους ιθαγενείς. Ο θρύλος λέει ότι το πρώτο burger που φτιάχτηκε ήταν από μπιφτέκι πράκτορα).

Η ζωή στο νησί ήταν σκληρή. Κάθε βράδυ ο σκύλος με έδενε σε ένα δέντρο και με παράταγε στο έλεος των κουνουπιών. Αντικουνουπικό πωλούταν μόνο στην άσπρη αγορά, κι έπρεπε να έχεις πολύ μεγάλο δόντι για να προμηθευτείς ένα. Στο τέλος γίναμε φίλοι με τα κουνούπια. Τους είπα την ιστορία της ζωής μου, και πώς κατέληξα, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς και εθελοντικής αιμοδοσίας, να μου πίνουν το αίμα με το ζόρι. Με λυπήθηκαν. Με λύσανε και με πήραν στα φτερά τους. Με ανεβάσανε, ασφαλή κι ελεύθερο, στην πιο ψηλή και απάτητη κορυφή ενός βουνού, όπου ζούσαν οι γυναίκες της φυλής Φασούλα. Πανύψηλες και τρομοκρατικές, με εγκαταστήσανε σε μια σπηλιά. Με δέσανε κι εκεί που νόμιζα ότι το όνειρό μου τελικά θα είναι υγρό (άλλωστε ξεκίνησε με έναν κατακλυσμό), μου ανακοινώσανε ότι στο εξής θα είμαι ο σκλάβος τους για να με υπηρετούνε.

Σήμερα, δεμένος ακόμη στη σπηλιά, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει διέξοδος από τη σκλαβιά. Τουλάχιστον το φαΐ φαίνεται καλό. Και λέω φαίνεται, γιατί με ταΐζουν εικόνες νοστιμότατων εδεσμάτων από περιοδικά μαγειρικής.



Powered by eSnips.com

20 Μαρ 2008

Ξύπνημα για δύο τρομπέτες και μία άνευ

Σπουδάζω. Μπάνιο στον Βίδο, μπίρες στο Ποσειδώνιο, μπάσκετ στη Νομαρχία. Κάτι μου λέει ο Ροζ κι αντί για σκριν του ρίχνω μια αγκωνιά στο στήθος που ακόμη την θυμάται. Ο ήλιος καίει τα πάντα. Τσουρουφλισμένοι αραχτοί στο μπαλκόνι. «Ποιος θα πάει να φέρει παγωτό;». «Ο χοντρός. Αντε χοντρέ, τράβα και φέρε καναν πυραυλο». «Θα πάω αρκεί να κεράσετε αύριο 12 τυρόπιτες». «Καλά, καλά, τράβα τώρα». Τρέχω σαν πύραυλος κυνηγώντας το καρότο της κερασμένης ντουζίνας τυροπιτών. Επιστρέφοντας, παραζαλισμένος από τον ήλιο, ακούω από μακριά μια τρομπέτα παιγμένη από ένα κασετώφονο που αγκομαχάει το δύστυχο.

Είναι αυτό.


Εχω τη φήμη μουσικού –και όχι μόνον- κάφρου. Κάπου κάποιος μου κάνει πάσα ένα φοβερό τραγούδι. Κάτι νεοζηλανδοί, Clean.

The Clean - Anthol...


Τ’ ακούει ο δύσπιστος ο Διάσελος κι αναφωνεί: Μα δεν γίνεται, αυτό είναι καλύτερο ακόμη κι απ’ το dog on wheels...



Ολα τα ωραία πράγματα θυμίζουν την τρομπέτα: φέτα, μερέντα, κοκέτα, τυροκροκέτα, μελιτζανοκροκέτα και η Μπρέντα (από το Μπεβερλι Χιλζ)...

19 Μαρ 2008

Σύνταξη στα 18, στρατό στα 100 reloaded

Η δεύτερη -και τελευταία, το υπόσχομαι!- φουρνιά φωτογραφιών από τη σημερινή πορεία στη Θεσσαλονίκη.

Χρησιμο εργαλείο, είτε για αραλίκι είτε για οδόφραγμα.


Αυτό με άρεσε πάρα πολύ. Στο στριπτιζάδικο γωνία Καραολή και Δημητρίου με Εγνατία.


Κι αυτό, μέσα στον αφαιρετικό μπαχαλισμό του, επίσης με άρεσε.
Στο προαναφερθέν στιπτιζάδικο.


Γάντζουλας, όπως Σαράφης: Στα Τρίκαλα, στην Αττική, τώρα και στη Θεσσαλονίκη.


Σήμερα, όπως λένε κι οι φίλοι στο thess.gr, δεν κάναμε την πάπια.
Αύριο όμως;


Μπορεί να έχω και τα μισά του χρόνια. Στα κάγκελα πάντως δεν μπορώ να σκαρφαλώσω.


In case you are wondering, Ι was paid a whole lotta of money to advertise all those financial establishments at this blog.


Ναι ρε! Αυτό στη φωτογραφία είναι το ένα τεταρτό μου...
Το υπόλοιπο δεν χώρεσε.



Να πούμε και κάτι; Νομίζω πως έχω ποστάρει υπερβολικά πολλές φωτογραφίες από τη σημερινή πορεία. Ωστόσο είναι η πρώτη φορά που τράβηξα τόσες πολλές. Δηλαδή δεν τράβηξα καμία εγώ, και ούτε θα τραβούσα, για δύο λόγους: πρώτον ντρέπομαι να πάω να φωτογραφίσω το οτιδήποτε, και δεύτερον τα χέρια μου τρέμουν πάντα τόσο πολύ (από τσι καφέδες) που και να προσπαθούσα κουνημένες θα μου βγαίνανε. Ας είναι καλά ο Σαλαδίνος.


Αμα δεν το πω θα σκάσω: Το πανό της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης. Των δημοσιογράφων ντε. Λίγο τσαλακωμένο. Σαν την αξιοπρέπεια των δημοσιογράφων, μετά τα παιχνιδάκια και τις τσιριμονιές των τελευταίων εβδομάδων "απεργώ-δεν απεργώ-απεργώ-δεν απεργώ, ας μαδήσω μια μαργαρίτα καλύτερα".


Σύνταξη στα 18, στρατό στα 100

Από τη σημερινή πορεία στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στο ασφαληστρικό νομοσχέδιο, η πρώτη φουρνιά φωτογραφιών:

Βρε ουστ, λεχρίτες.

Ιδού τα φαγωμένα μου νύχια. Λες να μπορούν να μου πάρουν τα δαχτυλικά αποτυπώματα μετά απ' αυτή τη φωτό;

Πίσω από τη βιτρίνα: Σε κατάσταση ετοιμότητας οι απεργοί που δεν ήρθαν στη σημερινή πορεία.

Πίσω από τη βιτρίνα, και πάλι: Εκπρόσωποι της γενιάς των 700 ευρώ που δεν ήρθαν στη σημερινή πορεία έτοιμοι να το κάψουν.

Η μηχανή της Κ. Τις φωτό τις τράβαγε ο Σαλαδίνος. Εγώ τι έκανα;


Με άρεσε αυτό το πανό.


Πολύ ωραίο, για να είναι αληθινό...


Αυτό είναι σωστό!


ΥΓ. Θα ακολουθήσει και δεύτερη φουρνιά φωτογραφιών, αργότερα το βράδυ.

18 Μαρ 2008

Αν για να γαμήσω πληρώνω πρώτα εσάς τι διαφορά έχετε εσείς από μια τσατσά;;;


(Στη φώτο ο Άνθιμος Καψής προσπαθεί να ανακόψει
τον Κούδα. Μια ιστορική φωτογραφία με έναν καλύτερο
Άνθιμο και ένα ακόμα καλύτερο Κούδα. Που να τον είχαμε
τώρα...&*(*)^&&%^%$$* τους βλάκες που έχουμε τώρα να παίζουν στην Τούμπα)


Το κοτόπουλο με άσπρη σάλτσα, ανανά και κάρυ ήταν πραγματικά θεσπέσιους.


(Μη γελάτε. Είναι φράση που χρησιμοποίησε μια φορά ένας καραφλός παίκτης του Σερβάιβορ φεύγοντας από ένα ξενοδοχείο που είχε πάει μετά από μια κερδισμένη μονομαχία).

Δοκιμάζοντας την τύχη και τις αντοχές μου ισορροπώντας στο ένα πόδι καθώς με το άλλο κουνούσα το καρότσι και ταυτόχρονα προσπαθούσα να στρίψω ένα Χόλμπορν έχοντας πρώτα τοποθετήσει το καπνοσάκουλο πάνω στη σιδερώστρα σκέφτηκα όλη αυτήν την ιστορία που έχει δημιουργηθεί με τους γάμους και τη συμβίωση ομοφυλοφίλων.
Το συζητούσα σήμερα στη δουλειά με ένα τύπο εκεί στο εργαστήριο. Ο παίκτης θεωρεί ότι οι γάμοι και αυτά θα μας στείλουν στο πυρ το εξώτερων. Και εκεί έβαλε την κορώνα. Ότι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υιοθετήσουν παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την ώρα περισσότερο για να δείξω ότι δεν είμαι τίποτις ομοφοβικός η κάτι τέτοιο του είπα ότι έλα μωρέ τώρα και τι έγινε και ο καθένας πρέπει να κάνει ότι γουστάρει. Καθότι προοδευτικός έπρεπε να το δείξω. Σύμφωνα με όσα του είπα και ελάλησα ούτε τα σημερινά παιδιά με ετεροφυλόφιλους γονείς μεγαλώνουν και όπως θα έπρεπε. Λες δηλαδή να έχουν ιδιαίτερο πατρικό ή μητρικό πρότυπο τη στιγμή που λόγω των κοινωνικών συνθηκών οι γονείς τους τα βλέπουν ελάχιστα; Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να μείνουν στο ορφανοτροφείο που τα μεγάλωνε; Εμ; Εδώ σε θέλω. Μόλις χθες μου έλεγε μια άλλη τύπισσα ότι το ένα της παιδί το είδε ουσιαστικά μετά τα τρία του χρόνια γιατί λόγω των συνθηκών το είχε η μάνα της. Και τώρα έχει πρόβλημα γιατί ο άλλος της γιος δεν έχει ιδέα ποιος είναι αυτός ο κανάγιας που ήρθε και πρέπει σώνει και καλά να μοιραστεί το δωμάτιο του μαζί του.
Μετά και ενώ κάπνιζα στο μπαλκόνι το τσιγάρο που μόλις πριν λίγο είχα στρίψει

(είναι προφανές ότι κατάφερα να καταπλήξω όλο το λαό με τις δεξιοτεχνίες μου στην ακροβατική)

σκέφτηκα όλα αυτά που έχω ακούσει εγώ το τελευταίο διάστημα

(ξέρεις αυτό με τους πλανήτες και έτσι που βγαίνουν και το εξηγούν δυο τύποι καθηγητές πανεπιστημίου στην Ετ3).

Ότι το παιδί είναι σφουγγάρι και ότι βλέπει θα κάνει και αντιγράφει τους γονείς του και τα πρότυπα του και ο πατέρας του και η μάνα του και από εδώ και από εκεί και φτάνει πια με έχετε κουράσει όλοι. Πράγματι αν ένα παιδί μικρό δει τους γονείς του να φιλιούνται ή ακόμα ακόμα και να αγκαλιάζονται

(καλά κάνουνε ρε τι σε νοιάζει εσένα; Σπίτι τους είναι!)

αλλά είναι μόνο άντρες ή μόνο γυναίκες πως μετά θα καταλάβει ότι αν του αρέσει το άλλο φύλο δε παίζει και τίποτα; Από την άλλη όταν υπάρχει ένας γονιός που είπε στη γυναίκα του «Κοίτα να δεις εσύ ήθελες το μωρό νατο τώρα πάρ’ το εγώ πάω για σκι» και πάει για σκι πέφτει και σπάει τρία πλευρά (μη γελάτε ρε έχει γίνει), είναι πατρικό πρότυπο; Ή άλλοι γονείς που δηλώνουν τρελά ερωτευμένοι χαζολογάνε στους δρόμους ορκίζονται αιώνια πίστη μετά παντρεύονται (με θρησκευτικότατο γάμο κ. Άνθιμε δεν υπάρχει άλλος γάμος) κάνουν ένα παιδί και όταν καταλάβουν ότι η ζωή τους έχει αλλάξει χέζονται ζωρίζουν και το παιδί είναι ουσιαστικά όπως να ‘ναι γιατί αυτοί συνεχίζουν να ερωτεύονται και να χαζολογάνε με άλλους. Είναι δηλαδή καλά γονικά πρότυπα αυτά; Θεωρώ τελικά και αυτό το σκέφτομαι ενώ το στομάχι μου πονάει από το πολύ φαί ότι μάλλον θα ισχύει και εδώ ότι ισχύει πάντα. Ότι όπως όλοι οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους μπορεί να χρειάζονται την καθοδήγηση τους και το πρότυπο τους αλλά δεν τους ανήκουν έτσι ισχύει και σε αυτήν την περίπτωση. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι η εικόνα που έχουν για τους ομοφυλόφιλους είναι αυτή της κακής αδερφής που έπαιζε ο Παράβας σε κάποιες ταινίες, χρυσές στιγμές της υποκριτικής και του κινηματογράφου γενικότερα. Το πρόβλημα θα είναι όπως όταν ένας τύπος θέλει τον γιό του τον πιο αρσενικό από όλους «Γιατί έτσι είναι το σωστό» και τον πάει στις πουτάνες για να γίνει άντρας μην έχουμε κάτι αντίστοιχο από την πλευρά των ομοφυλοφίλων.

ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΤΕ!!

«... η Εκκλησία της Ελλάδος δέχεται και ευλογεί την παραδεδομένη τέλεση του Γάμου κατά το Ορθόδοξο Τυπικό, ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη «συζυγική» σχέση εκτός αυτού».

Όταν είπα στην pipermarou ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ποταπές πόρνες για τον κ. Άνθιμο και την εκκλησία του μου απάντησε με τρόπο μπορώ να πω από έξυπνο έως κοντά στην φοβερή νοημοσύνη του Ioanni:
«Ε, τότε να πάμε στην αστυνομία να γίνουμε τίποτα νόμιμες μπας και βγάλουμε και κάνα φράγκο. Άσε που θα έχουμε και ασφάλιση».
Νομίζω η καλύτερη απάντηση στον τράγο (ναι ρε εσένα. Τι είσαι; Παναγιώτατος; Και τότε γιατί με βρίζεις ρε φίλε; Αν με βρίζεις και με λες πόρνο ή ότι άλλο είναι το αρσενικό της πόρνης και εσύ είσαι τράγος) με τα μπατομπούκαλα. Στην ευχή του Θεού σας εύχομαι. Και να σε πω και κάτι ψηλέ; Καλύτερα με τις πόρνες. Πιο ευθείς και ειλικρινείς είναι, περισσότερα πράγματα από εσένα ξέρουν για την πραγματικότητα (γιατί εσύ τους καθως πρέπει τους βλέπεις με τη γραβάτα και όχι γυμνούς) και γενικότερα ρε φίλε γουστάρουμε πιο καλά.

Και με αυτό καταλήγω: Αν δηλαδή για να γαμήσω πρέπει πρώτα να πληρώσω εσάς τι διαφορά έχετε εσείς από μια τσατσά;;;

Για αύριο

Δύο τραγούδια που με αρέσουν πολύ. Μοιάζει να απέχουν πολύ μεταξύ τους, αλλά...



Τι να πιστέψω; Αυτό που τα ματάκια μου διαβάζουν ή αυτό που βλέπουν;

Διαβάζω στο βιβλίο της Λίζας Παπαδοπούλου "Αχρηστες γνώσεις & χρήσιμες πληροφορίες", εκδόσεις (άχρηστη) Γνώση, το εξής: "Τα γουρούνια δεν μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν ψηλά τον ουρανό".
Κι όμως! Το φωτογραφικό ντοκουμέντο (από ένα σπαρταριστό θρεντ στο αθηναϊκό ιντιμίντια) αποδεικνύει τ΄ αντίθετο: Μπορούν, μπορούν, έστω και με λίγο κόπο!

17 Μαρ 2008

Μεταξύ άλλων σ' αυτό το ποστ εφτά χιλιάδες εξακόσιοι τριάντα οκτώ τυχεροί θα μπορέσουν να ακούσουν το πρώτο τραγούδι του επερχόμενου δίσκου των αριεμ

Νεαρός τις, ευήθης -μαλακία, όχι ευήθης, ευειδής ήθελον να ξυγγράψω- και τρέντης, απηλάμβανε την ποδηλατάδα του στην ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη. Εντούτοις την περιέργειά του εκίνησε η απουσία οχημάτων, τη θέση των οποίων είχαν λάβει ισχυραί αστυνομικαί δυνάμεις (λαϊκιστί μπάτσοι, πανιδιστί γουρούνια, νομικιστί δολοφόνοι) μετά των κλουβιών τους. Ο νεαρός, αθώος ων, και νυν αεί ευήθης -είπαμε, λάθος, αντ' αυτού διάβαζε ευειδής- και τρέντης, εποδηλάτευσε με ελεγχόμενη από τον ΚΟΚ ταχύτητα προς την πλατείαν της Εαγίας Εσοφίας, καθότι ήτο προφανές ότι κάτι το ιδιαίτερον ελάμβανε χώρα εις την ιστορική πλατείαν όπου ο Βασίλειος Λεβέντης προ δωδεκαετίας είχε διενεργήσει πολυπληθέστατη συγκέντρωση λυκειοπαίδων που την είχον εκοπανεύσει από το σχολείον (ενθυμείσθε ασφαλώς το γνωστόν από παλαιόθεν πρόβλημα της διπλοβάρδιας εις τα σχολεία).

Ο ανώνυμος –κατά τα αποδέλοιπα ενοχλεί η των ιστολόγων ανωνυμία- ηρωικός εργαζόμενος χοίρος, πίσω από τα διά τον ήλιον ματογυάλια του, μάρκας Payban (ελληνιστί Πουτσαπαγόρευση) κυαλάρισε τον τρέντη, ευήθην -αντε πάλι! ευειδής, γαμώτη μου, ευειδής!- πλην όμως αθώον νεαρόν και πετάρισε η κλειτορίδα, μπαρδόν η ψυχούλα του ήθελον ειπώ… Ωσάν τον Ρόμποκοπ, ανέλυσε το προφίλ του νεαρού: ποδήλατο, σκουλαρίκιον εις τον ου, έντονος τριχοφυΐα εις τας παριές του προσώπου, σακίδιον υπόπτως παραγεμισμένον εις την πλάτη, παντελόνα τρίχρωμη και τισέρτιον απεικονίζον κουκουλοφόρον, όστις ηκράτη εις την χείραν του ένα σπρέη… «Ανάρχαξ», απεφάνθη και έσπευσε διά τα δέοντα.

(αργότερα...)

«Ασε ρε μαλάκα, ήταν κάτι φασιστοειδή στην Αγία Σοφία ρε, ούτε πενήντα άτομα, και σταμάτησα να δω τι παίζει, και μου την έπεσαν οι μπάτσοι για έλεγχο, επειδή είχα την τσάντα. Βγάζει το λάπτοπ, τα φλασάκια, τα σιντί, τις σημειώσεις μου και το βιβλίο για την ιστορία του ισλάμ και τι μου λέει ρε ο γελοίος: μα καλά, αυτό το έχεις διαβάσει όλο;».

Για να τον παρηγορήσω του έβαλα να ακούσει τα κάτωθι, ωστόσο ήταν απαρηγόρητος. Μόνο όταν έκατσα και μου έχωσε έξι γκολάκια στο pro ηρέμησε κάπως... Μετά ήθελε, λέει, να με ταΐσει, γιατί σαν να αδυνάτησα λίγο.


Powered by eSnips.com

14 Μαρ 2008

Τηλεφώνησέ μου ίσως νιώθω έτσι κι εγω, τηλεφώνησέ μου ίσως να μας βγει σε καλό, τηλεφώνησέ μου ίσως να 'μαι αυτός που ζητάς...

...στίχοι-μουσική Φοίβος, τραγούδι Βασίλης Καρράς...

Πού τη θυμήθηκα αυτήν την επιτυχία; Διάβασα μόλις αυτό εδώ (κλικ στο μπλεδάκι, να διαβάσετε ολόκληρη την ανάρτηση):
Και κλείνω με έτερο μεγάλο άσμα:

Ε όχι ρε παιδιά, αν είναι δυνατόν
Αυτή πέρασε τ'όργανο για φέτα του ζαμπόν
Αφήστε τ'άλλα αλλαντικά και πιάστε το κασέρι
Αυτή κατέχει τ'όργανο σαν νά'τανε μπεγλέρι

(στίχοι, μουσική και ερμηνεία: Νίκος Ξύδης)

Φούσκωσέ το το γαμημένο (σιγά μη γράψω "τιμημένο")

Ο καλός κύριος Α. μας έστειλε αυτή τη φωτογραφία.
(Άποψη του χώρου όπου πρόκειται να πραγματοποιηθεί το 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Ξεκίνησαν στο κλειστό γυμναστήριο Φαλήρου οι εργασίες του 8ου Συνεδρίου του κινήματος. ΑΠΕ - ΜΠΕ/ΑΠΕ - ΜΠΕ/ΣΑΪΤΑΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ).
Μόνο που δεν μας έγραψε και μια λεζάντα.

Είμαι αναποφάσιστος: Τι λεζάντα να βάλω;

"Μια τρόμπα ρε παιδιά, μια τρόμπα..."
ή
"Το μήνυμα του ΠΑΣΟΚ: αέρας κοπανιστός..."
ή
Μουσικοαναφορικόν εις τας Τρύπας: "Στείλε μου μήνυμα αν είμαι ζωντανός".
ή
"Τα πασοκοπαιδία παίζει"
ή
"Καλέσανε τον Τσίπρα και δώσαν μια εσάνς παιδικού πάρτυ".

Ασιχτίρ, δεν με αρέσει τίποτε. Μια βελόνα μόνο θέλω, για να σκάσω τα μπαλόνια.

13 Μαρ 2008

Η Αποκάλυψη θα 'ρθει με φαξ

Σήμερα το πρωί πρόσεξα αυτό..
Και μετά συνέβησαν τα κάτωθι...

Στα γραφεία της εταιρείας εισαγωγών εξαγωγών «Ανδροειδή Που Συρρικνώνονται Στο Νερό ΑΕ ΣΕΛΕΤΕ ΟΛΕ» το φαξ άρχισε ξαφνικά να ξερνάει τόνους χαρτιού. Απορημένα τα βλέμματα του Μεγάλου Λεμπόφσκι και της Αμελί Πουλέν άφησαν κατά μέρος τη δική τους συνάντηση για να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια: Κάποια βρομοδουλειά είχαν κάνει τα καλοχτενισμένα αφεντικά τους, αλλά το φαξ δεν θυμόταν να τους πει ακριβώς τι. «Ετοιμάσου, περιμένουμε επισκέψεις» είπε ο Λεμπόφσκι. «Μα Μεγάλε μου, στο έχω πει τόσες φορές», διαμαρτυρήθηκε το πουλέν του γαλλικού κινηματογράφου, «να με ειδοποιείς νωρίτερα όταν είναι να έρθουν οι…», δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της και ξάφνου ο χώρος γιόμισε μπάτσους, οι οποίοι καταλαμβάνοντας κάθε τετραγωνικό μέτρο των εγκαταστάσεων της εταιρείας επιδόθηκαν μετά μανίας στην αποστολή sms μηνυμάτων. «Την μπουτσίσαμε», βόγκηξε ο Λεμπόφσκι, κι άρπαξε το κινητό από το χέρι του πλησιέστερου αστυνομικού αντικαθιστώντας το με ένα γαρύφαλλο. «Το έξι, το έξι, πάτα το έξι», βέλαξε το εκπάγλου κάλλους πρόβατο, καθισμένο στη γωνιά του, ήρεμο και στοχαστικό, παρά τα χιλιάδες γουρουνίσια χέρια που το χάιδευαν και τραβούσαν φωτογραφίες τα γαλάζια μάτια του, γαλάζια σαν του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, δηλαδή μάτια ίδια με τον γαλάζιο σκύλο, τα οποία μια φορά άνοιξαν και κλείσανε κι άρχισε να βρέχει έπιπλα, όχι μόνο πόδια καρεκλών, αλλά και μπιντέδες, καναπέδες, σομιέδες, πορτμαντό, καλόγερους που δεν τους αγαπούσε ο θεός, ντιβανοκασέλες προχωρημένης ηλικίας και παντζούρια με διχτυωτά καλσόν. Ατάραχοι οι μπάτσοι άνοιξαν τις ασπίδες τους για να προφυλαχτούν απ’ το κακό, μάλιστα κάποιος που κάπου κάποτε, πριν γίνει μπάτσος, ήταν καλό παιδί, πρόσφερε κάλυψη και στην Αμελί Πουλέν, κρατώντας την σφιχτά στην αγκαλιά του. «Μωράκι μου», γουργούρισε αυτή στ’ αυτί του, προκαλώντας του εγκαύματα πρώτου βαθμού με την καυτή ανάσα της, «θέλω να μου πεις τα πάντα για το έξι». «Να, βλέπεις αυτό το cd πάνω στο πλήκτρο έξι;» της είπε το μωράκι της. «Πατώντας το μπορείς να ακούσεις σε αποκλειστικότητα, με χρέωση απλού μηνύματος, τις νέες επιτυχίες της ελληνικής αστυνομίας». «Δεν σε πιστεύω, μου λες ψέματα, και δύο πράγματα σιχαίνομαι περισσότερο στον κόσμο: την υποκρισία, την αχαριστία και το ψέμα», είπε η Αμελί, που στην αριθμητική ήταν σκράπας, και φόρεσε την στολή της Μπάτγκερλ. «Το έξι, το έξι, πάτα το έξι», ξαναβέλαξε το πρόβατο, «εσύ σκάσε», πετάχτηκε ο Λεμπόφσκι… Η έκρηξη που ακολούθησε ήταν εκκωφαντική, για αυτό και κανείς δεν σήκωσε το κινητό που χτυπούσε με ringtone το «666, the number of the beast». Ξάφνου σταμάτησε να βρέχει έπιπλα. Οι μπάτσοι κλείσανε τις ασπίδες τους, σταυροφιληθήκανε «Χριστός Ανέστη», βγάλανε από τις εξαρτύσεις τους τις σούβλες και το grill express και στήσανε ένα γλέντι τραγουδώντας «Γεια σου Γιώργη Παπαδόπουλε…».


I am your dog (No fun, indeed, part 2 ζα)

Συνέχεια από προχθεσινό ποστ.



Να σημειώσω μόνο ότι με τη Μαντόνα κανένα πρόβλημα δεν έχω.

12 Μαρ 2008

Η ορθολογική διαχείριση των απορριμμάτων και το κράξιμο ως εργαλείο ταξικής πάλης

Φοβερές φωτογραφίες (τις τσίμπησα από το athens.indymedia), φοβερή πρωτοβουλία. Γαρίφαλα, καδρόνια, μολότοφ και λοιπές μαλακίες ανήκουν στο παρελθόν. Στο εφεξής κωλόχαρτα. Το λέει κι η λέξη: απορριμΜΑΤα...


Δείτε το σκηνικό σε βίντεο εδώ
Και κάτι τελευταίο, πολύ γελαστικό κατά τη γνώμη μου, στα όρια του γελοίου δηλαδής, που μόλις τώρα δημοσιεύτηκε στο ΑΠΕ, το οποίο αποδεικνύει πόσο στρώνει τον χαρακτήρα λίγο κράξιμο.
Αριθμός Είδησης: 6235917
Αθήνα, Ελλάδα 12/03/2008 20:18 (ΑΠΕ-ΜΠΕ) ΕΣΗΕΑ: Κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων
κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου με συμμετοχή στην απεργία της ΓΣΕΕ και της
ΑΔΕΔΥ
Η ΕΣΗΕΑ επισημαίνει για μια ακόμη φορά την πλήρη
αντίθεσή της, στην Κυβερνητική επέλαση σε βάρος των κοινωνικών και ασφαλιστικών
κατακτήσεων του ελληνικού λαού, των πόρων και αποθεματικών των Ταμείων και των
εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Το
Δ.Σ. της Ένωσης συνεδρίασε χθες και σήμερα το πρωί με την συμμετοχή των
καθηγητών Πανεπιστημίου κ.κ. Α. Μανιτάκη και Σ. Ρομπόλη, οι οποίοι ανέλυσαν τις
διατάξεις του νομοσχεδίου. Επισημάνθηκαν οι κίνδυνοι για την περιουσία και
συνακόλουθα την βιωσιμότητα των Ταμείων από την επιχειρούμενη αφαίρεση του 10 %
του αγγελιοσήμου, την ενιαία διαχείριση αποθεματικών, το ενδεχόμενο παραγραφής
απαιτήσεων από μεγαλοοφειλέτες.
Υπογραμμίσθηκαν οι δυσμενείς επιπτώσεις από την ανατροπή των κοινωνικών και
ασφαλιστικών δικαιωμάτων εργαζομένων και συνταξιούχων στους Κλάδους Κύριας και
Επικουρικής ασφάλισης. Οι δημοσιογράφοι
επαναλαμβάνουν την αμετακίνητη θέση τους για την υλοποίηση των ομόφωνων
αποφάσεων που πάρθηκαν για το Ασφαλιστικό, από το 4 ο Πανελλαδικό Συνέδριο της
ΠΟΕΣΥ και ζητούν: Να αποσυρθούν όλες οι
αντιασφαλιστικές διατάξεις του Νομοσχεδίου. Να διατηρηθεί η
αυτοτέλεια, αυτονομία, αυτοδιοίκηση και αυτοδιαχείριση του ΕΔΟΕΑΠ.
Να αποτραπεί η δήμευση των πόρων και αποθεματικών των
Ταμείων, που επιχειρείται με το Νομοσχέδιο. Η ΕΣΗΕΑ
συμμετέχει μαζί με όλους τους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους στις
πανελλαδικές κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγείλει η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά
Κέντρα, στα συλλαλητήρια και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που
πραγματοποιούνται σε όλη την Ελλάδα εναντίον του Νομοσχεδίου, την προσεχή
Τετάρτη, οπωσδήποτε με τρίωρη στάση εργασίας.
Η οριστικοποίηση για την τελική μορφή των κινητοποιήσεων και
η ενδεχόμενη κλιμάκωση τους, θα συζητηθεί και θα αποφασιστεί, σε συνεργασία με
όλες τις άλλες Ενώσεις. Απαιτούμε να
σταματήσει επιτέλους η ασυλία εργοδοτών και παντός υπόχρεου, που «κρύβουν» έσοδα
από το αγγελιόσημο ή δεν καταβάλλουν στα Ταμεία τις ασφαλιστικές εισφορές, αν
και τα παρακρατούν από τους εργαζόμενους, διαπράττοντας το ποινικό αδίκημα της
υπεξαίρεσης.
Η διατήρηση των πόρων και των αποθεματικών των Ταμείων μας,
που εγγυώνται τη βιωσιμότητά τους αλλά και το δικαίωμα ενημέρωσης του ελληνικού
λαού, είναι αδιαπραγμάτευτα. Το κόστος της δήθεν ασφαλιστικής μεταρρύθμισης δεν
θα επιτρέψουμε να μετακυληθεί στις πλάτες των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
ΥΓ. Ο Σόμπολος το ξέρει;

Η υπόσχεση και το τέρας

Ο φίλος μου ο GT είναι αυτό θα λέγαμε μεταλass. Σήμερα όμως με αυτό εδώ το post του μ' έστειλε για πολλοστή φορά αδιάβαστο. Τρομερή φωνή!

11 Μαρ 2008

No fun, indeed


Απορία πάνκη βηξ: Αυτοί οι δύο δίπλα στον Ιγκι ποιοι είναι ρε;

Βρείτε τι δεν πάει καλά στη φωτογραφία
και κερδίστε ένα συλλεκτικό επτάιντσο με τη διασκευή των Stooges
στο Ray Of Light της Madonna.


(κλικ εδώ φορ δε φουλ στόρι που λένε και οι πιστοποιημένοι με αναγνωρισμένο δίπλωμα γνώσης της αγγλικής)

10 Μαρ 2008

Τρία μη δεν

(Ακουγα από παντού να γίνεται λόγος για τα τρία δεν του Καραμανλή, και τον λυπόμουνα τον κακομοίρη, παρότι δεν ήξερα ακριβώς περί τίνος επρόκειτο, αλλά όπως και να το κάνουμε, μου φαινότανε πολύ βαρύ σε τόσο νεαρή ηλικία ο πρωθυπουργός μας να έχει όχι ένα ούτε δύο αλλά τρία δεν).

Σήμερα επιτέλους κατάλαβα τι είναι τα τρία δεν του πρωθυπουργού:
Δεν γαμείς που δεν γαμείς,
δεν πας για -υποβρύχιο- ψάρεμα;
(η φωτό από το ΑΠΕ: πέρυσι τον Ιούνιο στο
ενυδρείο του Ηρακλείου, να πάτε, είναι εκπληκτικό. Αφού, να φανταστείτε, ακόμη
κι εγώ, που δεν πάω ποτέ πουθενά, παραλίγο να πάω,
μόλις τρεις μήνες μετά τον πρωθυπουργό. Ας όψεται το
χανγκόβερ).

Αμόλα καλούμπα

Αυτά στον αέρα δεν είναι χαρταετοί βρε κουτό.
Συντάξεις είναι.
(φωτ. ΑΠΕ)

Της τάβλας

Θα πάμε πουθενά για φαΐ; Να πάμε. Πού; Όπου θέλετε. Εγώ πάντως δεν πεινάω. Θα προτιμούσα να περπατήσουμε λίγο στην Άνω Πόλη. Ναι ρε μαλάκα, αλλά εμείς πεινάμε. Καλά, θα τα συνδυάσουμε τότε. Θα πάμε στην Άνω Πόλη για φαΐ. Πού; Εγώ ξέρω μια καλή ψαροταβέρνα στο Μπεζεστένι. Δεν είναι στην Άνω Πόλη όμως. Κι εγώ δεν πολυθέλω ψάρι. Να κάτσουμε έξω, εκεί στην πλατεΐτσα, είναι ήσυχα. Όχι ρε, θα πέσει ο ήλιος, θα κάνει κρύο. Μέσα όμως θα μας πιάσει η τσίκνα από τα ψητά. Ποια ψητά ρε γιωτομπαλίδη; Αφού για ψάρι θα πάμε.


Ρε παιδιά ο Ολυμπιακός τι ώρα παίζει σήμερα; Εγώ πάντως θέλω να τελειώσω την εφημερίδα μου. Κι εγώ έξω στο κρύο δεν κάθομαι. Κι εγώ δεν θέλω ψάρι. Ρε στην Ανω Πόλη είναι όλο ανηφόρες. Να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας, σας βαρέθηκα. Είσαι αγενής. Κι εσείς αναποφάσιστοι. Κι εσύ βρομοπασόκος. Ποιον είπες πασόκο ρε; Να χαλαρώσουμε λίγο ρε αρούρια; Για χίλια ευρώ θα ψήφιζες Ψωμιάδη; Αμέ! ΚΚΕ; Ούτε για ένα εκατομμύριο. Και διάβασε και λίγο την «Εποχή», βρε λέπι, μπας και ξεστραβωθείς. Ρεμάλια, στο θέμα μας. Τι σκατά θα φάμε; Δεν ξέρω, διαλέξτε εσείς. Και γιατί να διαλέξουμε εμείς; Ε, και ποιος να διαλέξει; Αχ, δεν αντέχω τόσο άγχος, αυτό το εύρος των επιλογών θα με τρελάνει.


Να πάμε στο **** στην Άνω Πόλη. Δεν έχει όμως ψάρι εκεί. Έχει τραπεζάκια έξω, είναι ωραία. Ναι, αλλά έχει μόνο μεζέδες, όχι κανονικό φαΐ. Κι εγώ δεν κάθομαι έξω, λέμε. Κάνει κρύο. Θα προλάβουμε όμως να γυρίσουμε πίσω, να δούμε Αθλητική Κυριακή ρε; Βρε άι στοδιάλο κωλόγαβρε! Πάμε. Πού; Εκεί που κλάνει η αλεπού. Α, καλό ε; Περνιέσαι για έξυπνος τώρα εσύ; Σκάσε και προχώρα. Ρε θα τραβήξει πολύ αυτή η ανηφόρα; Δεν ξέρω, νομίζω πως έπρεπε να είχαμε στρίψει αριστερά πριν. Κι αυτή η ανηφόρα όλο δεξιά πάει. Νομίζω πως κάνουμε κύκλους. Ρε ‘σεις, που είναι ο χοντρός, τα ‘φτυσε στην ανηφόρα; Όχι μωρέ το μαλάκα, κάτι τοίχους πάλι βγάζει φωτογραφία. Η ψωνάρα, την είδε φωτομπλόγκερ. Σκατά. Τα πάτησες; Όχι, σκατά θα φάμε τελικά.

7 Μαρ 2008

Ο Μίκυ και οι φίλοι του (ο Πλούτο, ο Γκούφυ, η Μίνι κι η Μαργαρίτα η Μαργαρώ)

Με το Δίκτυο-Ομάδα 21 δεν έχω τίποτε. Πιστεύουν τα δικά τους, (δεν) πιστεύω τα δικά μου. Αν ήμουν ο Μ. Θεοδωράκης ή έστω αν ήμουν η περίφημη επιστολή του, δεν θα ήθελα με τίποτε να με επικαλείται η εν λόγω ομάδα. Απ' την άλλη, τέτοια που γράφει στην επιστολή του, λογικό είναι να τον επικαλείται, συγκεκριμένα ως εξής:

(κλικ στο γαλαζάκι για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο)

Πικassο

Ρε είμαστε απίστευτοι εμείς εδώ πάνου. Διάβασε λόγια (και λοιπό ρεπορτάζ) ενός εκπαιδευτικού:

Είχα μια ωραία φωτογραφία του βιβλίου αυτού στον υπολογιστή στο σπίτι, αλλά τη στιγμή που την περνούσα από το κινητό στο πισί, έπεσε το ρεύμα και με

...χτύπησε, μετά έπρεπε να έρθω στη δουλειά, πάλι καλά που δεν ήμουν μέσα σε κάνα ασανσέρ, άγιο είχες, όποιος μου πήρε τον άγιο να τον φέρει πίσω, τέλος πάντων ίσως αύριο το πρωί να τη προσθέσω (τέλος του τίτλου...)


Οταν ακούω τ’ όνομα «Κωστάκης» σκέφτομαι τον έλληνα πρωθυπουργό, κ. Κώστα Καραμανλή.

Όταν ακούω τη λέξη «Ανάν» σκέφτομαι τον πάλαι ποτέ γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, κ. Κόφι Ανάν, εκτός κι αν παρακούσω «Αυνάν», οπότε σκέφτομαι την αφεντιά μου.

Σαφώς ο συνδυασμός των δύο λέξεων -Κωστάκης και Ανάν- δεν προδιαθέτει θετικά, παρά μόνον αν είσαι αναγνώστης της «Βαβέλ».

Οταν ακούω ή σκέφτομαι τον Κωστάκη Ανάν (εκτός και αν πάλι παρακούσω και αναρωτηθώ ποιος είναι αυτός ο μαλάκας ο Κωστάκης, α, ναι μάλλον για τον έλληνα πρωθυπουργό πρόκειται), απλώς ζηλεύω. Ζηλεύω το χιούμορ του. Ζηλεύω τη γραφή του. Ζηλεύω το ρυθμό του. Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι. Αφενός γιατί δικαιώνει την άποψή μου (εντάξει, όχι μόνο δική μου) ότι οι μεγάλοι συγγραφείς δεν χρειάζεται να είναι ντε και καλά αγέλαστοι, δύστροποι, βαριά φιλοσοφημένοι κουλτουριαρέοι, και αφετέρου γιατί χτες κατάφερε, μετά από καιρό, να με κάνει να γελάσω πολύ δυνατά και για πολλή ώρα.

Σε κάθε βιβλιοπωλείο που δεν αξίζει να φάει μια μολότοφ θα βρείτε μια συλλογή από κείμενα του Κωστάκη Ανάν, που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια στη Βαβέλ, υπό τον τίτλο «Και ύστερα ήρθες και μ’ έλυσες» (εκδόσεις Βαβέλ).

Δύο μικρά αποσπάσματα:


Γ

Γαμώ τα υπουργεία σας, γαμώ


Μπινελίκι με σαφείς αντικοινοβουλευτικές αναφορες, το οποίο καλύπτει γενικότερα πάσης φύσεως γραφειοκρατική ταλαιπωρία. Ιδανικό να λέγεται στα σκαλιά δημόσιας υπηρεσίας περιμένοντας στην ουρά τρία πατώματα κάτω από τον τελικό προορισμό. Η επανάληψη στο τέλος του ρήματος γαμώ αυξάνει τη λεκτική ηδονή και διπλασιάζει τη δύναμη του εν λόγω αναθέματος.


Ο

Όχι αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις


Κατά σατανική σύμπτωση είναι αυτό ακριβώς που η αγάπη νομίζει. Εδώ που τα λέμε, αφού σε τσάκωσε να δαγκώνεις τις ρώγες της αδερφής της, τουλάχιστον βρες κι εσύ κάτι πιο πρωτότυπο να πεις, όπως "Αγάπη μου, το ήξερες ότι το βασικό εξαγώγιμο προϊόν της Νορβηγίας είναι ο μπακαλιάρος;" Απάντα στον αιφνιδιασμό με αιφνιδιασμό και ποτέ δεν ξέρεις.

6 Μαρ 2008

Ομελέτα ομπατσέν

Αμα δεν σπάσεις τ' αυγά,
δεν φτιάχνεις ομελέτα...
(μέρες -και ασφαλιστικό- που
'ρχονται, καλό είναι
να το θυμόμαστε)
Η φωτό:
Συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ πέταξαν αυγά στις αστυνομικές δυνάμεις στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, όπου εκδικαζόταν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων της διοίκησης της ΔΕΗ για το αν η απεργία των εργαζομένων ήταν νόμιμη ή παράνομη, Πέμπτη 06 Μαρτίου 2008. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΪΤΑΣ

Διάλογος περί των σχέσεων με την Υψηλή Πύλη

Προφορική εξέταση του μαθήματος “Ιστορία της Οθωμανικής Κυριαρχίας 1”, προ δεκαετίας, σε κάποιο ελληνικό πανεπιστήμιο.

- Ο επόμενος παρακαλώ…
- Καλημέρα, κύριε καθηγητά.
- Κύριε Παρταρχίδη, πάλι εδώ;
- Μάλιστα κ. Κοψαβέρτα.
- Μα καλά, δεν περάσατε το μάθημά μου την προηγούμενη φορά;
- Όχι κύριε καθηγητά, με κόψατε.
- Σοβαρά; Με πόσο;
- Με τρία κύριε καθηγητά. Με αδικήσατε, κι ήταν και το τελευταίο μου μάθημα.
- Α, μάλιστα το τελευταίο σας μάθημα. Και σας έχω κόψει πολλές φορές κύριε Παρταρχίδη;
- Εξι-εφτά.
- Και είστε στη σχολή…
- Οκτώ χρόνια κύριε Κοψαβέρτα, αιώνιος πια.
- Μάλιστα. Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για σας, να σας βοηθήσουμε. Α, να κάτι εύκολο. Περιγράψτε μου συνοπτικά, με τα δικά σας λόγια, τις σχέσεις της Πύλης με το Πατριαρχείο κατά το 15ο αιώνα.
- …
- Ελάτε κύριε Παρταρχίδη, εύκολο είναι.
- Ε…
- Με την ησυχία σας.
- Μμμμ…
- Μην μου αγχώνεστε, λίγα λόγια θέλω μόνο.
- …
- Κύριε Παρταρχίδη μου, βοηθήστε με να σας βοηθήσω.
- Ε, ξέρετε, ο σουλτάνος…
- Ναι, ναι…
- Και το Πατριαρχείο, ε…
- Ελάτε, ελάτε, καλά το πάτε.
- Χμ, τι να σας πω, δεν ξέρω...
- Μία λέξη, σας εκλιπαρώ κύριε Παρταρχίδη μου, μία λέξη μόνο θέλω από σας…
- Μία; Ε… Κουκουνάρι;
- Κουκουνάρι; Κουκουνάρι, αυτό είναι! Συγχαρητήρια κύριε Παρταρχίδη. Πέντε!

5 Μαρ 2008

Γούστα


"Χέρια ψηλά κι όλα φτάνω", "Τετρακομματικό ολιγαρχικό ψευδοκράτος των Αθηνών", "Αυτεξούσια περιφέρεια Μακεδονίας-Θράκης" και άλλες γνωστές επιτυχίες του ερμήνευσε ο εικονιζόμενος.












Στην αρχή ο πολυχρονεμένος περνούσε καλά. Μετά, κάτι τον τσάτισε κι έφυγε τρέχοντας, μετανιωμένος που παραβρέθηκε.










Το πλήθος έζησε στιγμές έκστασης...
















Η αδελφοσύνη μεταξύ των λαών ήταν έκδηλη.
Ομοίως και τ' απαύγασμα της λαϊκής σοφίας.












Λίγο παρακάτω, ο πάλαι ποτέ τέντι μπόης μοστράριζε την φωτογραφία του κεφαλιού κάποιας γνωστής του και δεσμευότανε διά τη διατήρησιν της παρθενίας της.











Κάτι λεβεντόπαιδα σαν κι αυτόν όμως, με φάτσα λιγούρη, τα ρώτησε;















Ολες οι φωτογραφίες από τα σημερινά συλλαλητήρια, από το ΑΠΕ.