17 Φεβ 2011

Κρίσεις εν μέσω κρίσης

Το ‘χει χάψει τελικά το παραμύθι ο κόσμος. Νιώθει ενοχές. Εχει πειστεί: μαζί τα φάγαμε, φταίμε κι εμείς, έχουμε τα μέτρα (την κυβέρνηση, την τρόικα) που μας αξίζουν.

Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πόσο μεγάλη ήττα ήταν η επιβολή μισθολογικών μειώσεων στους δημόσιους υπαλλήλους. Στο όνομα μια νεοπασοκικής άρτι ανακαλυφθείσας κοινωνικής δικαιοσύνης οι μειώσεις στους μισθούς μεταφέρονται και στον ιδιωτικό τομέα. Η ευκολία με την οποία αποδέχτηκαν τα εις βάρος τους μέτρα οι δημόσιοι υπάλληλοι (ή έστω η χλιαρή αντίδραση που επέδειξαν) αποτελεί και θα αποτελεί ένα ισχυρό επιχείρημα στα χείλη των υποστηρικτών της κατοχικής κυβέρνησης.

Εχουμε καταπιεί τη φτηνή, επίπλαστη, επιφανειακή πολιτική ορθότητα, παρέκταμα της οποίας είναι η αναφυλαξία που παθαίνουν κάποιοι πολιτικώς πολιτισμένοι στο άκουσμα των φράσεων «κατοχική κυβέρνηση», «πασοκική χούντα». Ακριβώς το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι τελούμε υπό κατοχή ή ότι ζουμε σε μια χούντα, δείχνει πόσο μεγαλύτερη είναι η ισχύ της μπότας της Ολγας Τρέμη ή τα τεθωρακισμένα κυβερνητικής υποστήριξης τύπου Πρετεντέρη, Καψή, Τσίμα, Πορτοσάλτε, Παπαδημητρίου και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Ο κόσμος (οι πολίτες, ο λαός, πέστο όπως θες) δεν έχει, δεν είχε ποτέ ή κάπου την έχει απολέσει, κινηματική συνείδηση. Για πολλούς μια ημέρα απεργίας είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, δύο μέρες τεράστιο ρίσκο, στις δε τέσσερις – πέντε συνεχόμενες ημέρες απεργίας η οργή καταρρέει και δίνει τη θέση της στην ενδοτικότητα και την ηττοπάθεια.

Ο κόσμος (οι πολίτες, ο λαός, οι εργαζόμενοι, μπλαμπλα) είναι ιδιαιτέρως πρόθυμος να δει (στην ουσία, να εφεύρει) και τα δίκια του αφεντικού παράλληλα με τα δίκια του εργάτη. Συμπονά και δείχνει κατανόηση, στο πλαίσιο μιας -άραγε από πού εκπορευόμενης;- αντικειμενικότητας, στις δυσκολίες της εργοδοσίας, σημάδι παντελούς έλλειψης ταξικής συνείδησης.

Ο κόσμος, ακόμη κι αυτός που αντιδρά, λειτουργεί συντεχνιακά, ενίοτε δε η μία συντεχνία τσιμπά στα κυβερνητικά παραμύθια και την πολιτική «διαίρει και βασίλευε» στρεφόμενη εναντίον άλλων συντεχνιών ως υπεύθυνων για το χάλι της. Συνεπώς η κατοχική κυβέρνηση βρίσκει πρόσφορο έδαφος για την εφαρμογή μέτρων όπως οι «επιχειρησιακές συμβάσεις ειδικού τύπου», αφού συντεχνιακός, συχνά μάλιστα τώρα τελευταία ακόμη και «επιχειρησιακός» είναι ο τρόπος αντίδρασης των εργαζομένων. Είναι μια ντεφάκτο αποδοχή του τρόπου που αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση το μέλλον της εργασίας, χωρίς εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Κακά τα ψέματα, το κίνημα (το όποιο κίνημα) δεν έχει όλες τις λύσεις, δεν έχει απαντήσεις, κυρίως σε ζητήματα πρακτικής άμεσα εφαρμόσιμης πολιτικής. Ειδικά δε η ρεφορμιστική πολιτική αποτυγχάνει γιατί πλέον δεν αποσκοπεί στη σταδιακή βελτίωση μέσω μεταρρυθμίσεων αλλά στη μείωση των ζημίων από τις αντεργατικές, στα όρια του απάνθρωπου, κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις.

Αρα, θα μου πεις, η μόνη λύση είναι η εξέγερση και η ανατροπή; Αστοχη ερώτηση, απαντώ. Για ποια ανατροπή και εξέγερση μιλούμε όταν ο κόσμος (οι πολίτες ντε, οι εργαζόμενοι, οι άμεσα πληττόμενοι) αδυνατούν να ανταποκριθούν στα καλέσματα μιας έστω ρεφορμιστικής αντίδρασης;

Τελευταίο: δεν θυμάμαι πιο πετυχημένη κυβέρνηση από τη σημερινή. Εχει πετύχει 100% στην εφαρμογή, με το ελάχιστο πολιτικό κόστος, μιας αδυσώπητης, αντικοινωνικής πολιτικής, καταστρατηγώντας κοινωνικά και εργατικά κεκτημένα δεκαετιών.

ΥΓ. Τα παραπάνω αποτελούν σκέψεις που έκανα περπατώντας μόλις πριν από λίγο. Σίγουρα θα υπάρχουν ορθότερες απόψεις απ’ αυτές και σίγουρα έχω υποπέσει σε λάθος εκτιμήσεις. Κάθε αντίρρηση δεκτή, απλώς γενικότερα τον τελευταίο καιρό δύσκολα βρίσκω χρόνο να απαντώ στα (ούτως ή αλλως ελάχιστα) σχόλια που αφήνετε.

Μάρκος Αρμονικός και Φύσα Μόνικα

Ο Μάρκος ο Αρμονικός δούλευε ταξί, νύχτα, χρόνια τώρα. Είχε και μια μανία όχι καταδίωξης με τις σκηνές καταδίωξης, τον έφτιαχναν σαν να λέμε. Ήξερε και κάτι τσακαλάκια σ’ ένα συνεργείο Μενεμένη μεριά, έφτιαξαν μια πατέντα με απόμακρα ηχητικά εφέ μέσα στο ταξί, εν πλήρη αρμονία με τους χειρισμούς του στο τιμόνι. Μια σειρήνα περιπολικού ας πούμε που την άκουγες ολοένα να πλησιάζει και ολοένα να απομακρύνεται, το μαρσάρισμα μιας τσόπερ με τον αναβάτη να οπλίζει την καραμπίνα με το ένα χέρι αλά Τερμινέητορ, τους αναστεναγμούς της νταρντάνας ρωσίδας καλλονής στο πίσω κάθισμα, τους ψιθύρους και τις μυστικές συμφωνίες κατασκόπων σε μια παγιδευμένη τηλεφωνική γραμμή. Τα τσακαλάκια είχανε φτιάξει του Μάρκου κι άλλη μια πατέντα μέσα στ’ αμάξι με κρυφούς φωτισμούς - πού και πού πλημμύριζε το εσωτερικό του ταξί το φως του φάρου ενός μπατσικού σε καταδίωξη ή το φως ενός προβολέα ανάκρισης που στραβώνει οδηγό και επιβάτες. Μια μέρα το ταξί έγινε λεωφορείο κι στην επόμενη στάση ανέβηκε μια φρικού, άλουστο λιγδωμένο μαλλί και ωραία μάτια, με μπακπακ απ’ το οποίο φύτρωνε και μαραινόταν ένα κιτρινοκόκκινο γαριντάφυλλο. Οπλισμένος με ένα πρωτόγνωρο για μένα θάρρος την καρφώνω με το βλέμμα και της στέλνω μήνυμα στο κινητό «το ξέρεις ότι ο Νικος Καραγεωργίου έχει ορίσει την πρωινή προπόνηση του Εργοτέλη ακριβώς για τις 7.25 το πρωί;».

14 Φεβ 2011

Touché

Απ' το "Δεξιά και Αριστερά" του Γιόζεφ Ροτ:

"Πρέπει να κυριαρχήσουμε στην αγορά. Η αγορά είναι η κοινή γνώμη. Οι εφημερίδες* είναι οι σκλάβοι των τραπεζών. Και όποιος έχει την κυριαρχία των τραπεζών και των σκλάβων τους μαζί, αυτός κυβερνά και το κράτος.

* όπου "εφημερίδες", επειδή το 1920τόσο που έγραφε ο Ροτ δεν υπήρχαν τηλεόραση, ίντερνετ, σοσιαλμίντια και αφελείς εθελοντές πασόκοι, διάβαζε "ΜΜΕ".

13 Φεβ 2011

Ψυχή σκατά

Μαλλί κομοδινί, χείλη σφιγμένα, θατσερική οπτασία, τοποθετούσε ομοιόμορφα και απολύτως στοιχισμένα τα αυτοκόλλητα απ' τις συσκευασίες των φαρμάκων. Θαύμασε μια στιγμή το εν πλήρη αρμονία δημιούργημά της και είπε τονίζοντας μία-μία τις συλλαβές:
τ ε λ ε ί ω σ ε, η κ α τ α σ τ ρ ο φ ή μ α ς ε ί ν α ι ο ι μ ε τ α ν ά σ τ ε ς.

Λίγο νωρίτερα, οταν έμπαινα στο φαρμακείο, πετούσε έξω κακήν κακώς έναν κακομοίρη, μη Ελληνα εμφανώς, που ποιος ξέρει τι ήθελε και τι σκοπούς είχε, κρατούσε και τσάντα άλλωστε, αδιάσειστη απόδειξη των προθέσεών του.
"Αυτοί, αυτοί είναι οι χειρότεροι. Οι Αλβανοί ήρθαν, μας πήραν τις δουλειές αλλά τουλάχιστον δουλεύουν, χτίσαν σπίτια, αγορασαν αυτοκίνητα, κάνανε οικογένειες. Τούτοι εδώ, οι Αφγανοί, Αφρικανοί, ποιος τούς ξέρει τι είναι, μόνο να ζητάνε ξέρουν. Ακούς εκεί να τούς δώσουν το νεοκλάσικό για να κάνουν απεργία πείνας. Κι εδώ, στο εργατικό κέντρο! Στο σπίτι τους να τούς πάρουν, στο σπίτι τους".
Συμπεράσματα δύο: Πρώτον, ένα δυάρι κι ένα μεταχειρισμένο φίατ αντικαθιστούν πατρίδα και θρησκεία στο γνωστό τρίπτυχο ελληνοψυχίας και δεύτερον, διάβολε, δεν έχουν καν ποικιλία στα επιχειρηματα αυτοί οι ανθρώποι;
Απελπισμένος πήρα τα φάρμακά μου, χωρίς να τολμήσω να βγάλω άχνα. Ενα μόνο πράγμα σκεφτόμουνα: τόσο καιρό που είχαν απεργία οι φαρμακοποιοί, ήμουν αλληλέγγυος σε αυτήν την σκατόψυχη;


7 Φεβ 2011

Οφείλουμε ν' ακολουθούμε ηθικά πρότυπα

Αυριο είναι τ' Αγίου Θεοδώρου του στρατηλάτη, μεγάλη η χάρη του. Το 'χω ξαναπεί, θεωρώ εξαιρετικό ανάγνωσμα τους βίους αγίων και δη τον τρόπο με τον οποίο μαρτύρησαν κάποιοι απ' αυτούς. Ο Θεόδωρος λοιπόν έκανε μεγάλη μαγκιά: ξεγέλασε τον άρχοντα Λικίνιο ότι τάχα θα προσκυνήσει τα χρυσά αγάλματα των ψεύτικων θεών του, τα κομμάτιασε και μοίρασε το χρυσό στους φτωχούς. Εννοείται μετά η τιμωρία του ήταν φρικτή: τον κτύπησαν, τον έκαψαν, τον έγδαραν (με τη σειρά αυτή). "Στὴν συνέχεια οἱ δήμιοι τὸν σταύρωσαν καὶ διαπέρασαν τὰ πόδια, τὰ χέρια καὶ τὰ κρυφὰ μέλῃ του διὰ περόνης, τόξευσαν τὸ πρόσωπό του μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε νὰ ἐκχυθοῦν τὰ μάτια του καὶ τὸν ἄφησαν ἐπάνω στὸν σταυρό". Ο αθλιος Λικίνιος βλέποντας την αγανάκτηση του λαού και φοβούμενος λαϊκή εξέγερση διέταξε να τον αποκεφαλίσουν τον Θεόδωρο.


Ποιο είναι ένα απ' τα πολλά ηθικά διδάγματα της ιστορίας; Οτι καλό είναι να υπάρχει μια πρωτοπορία αλλά αν δεν ξεκουνήσει ο καθείς από εμάς τον κωλαρίκον του, τίποτες δεν πρόκειται να αλλάξει. Διότι έκανε ο Θεόδωρος την αρχή, δημεύοντας τον χρυσό του αρχόντου, αλλά οι ευεργετημένοι πτωχοί έμειναν μόνο στο στάδιο που απολαμβάνουν το ανέλπιστο δώρο, άντε και κάποιοι απ' αυτούς ν' στεναχωρέθηκαν για τα βασανα του Θεοδώρου. Ουδείς εξ αυτών εξεγέρθη κατά της κρατικής βαρβαρότητος του Λικινίου.


Υπάρχει αντιστοίχησις εις τις μέρες μας; Σαφώς. Καλό το κίνημα "Δεν πληρώνω". Αλλά όσο δεν επεκτείνουμε αυτήν την πρακτική ατομικά ο καθείς - αρα και όλοι μαζί - στην καθημερινότητά μας, τότε είμαστε απλώς αφελείς ευεργετημένοι που δεν καταλαβαίνουν ότι το κίνημα "Δεν πληρώνω" δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο αλλά μια κίνηση που για να γιγαντωθεί χρειάζεται και μένα και σένα.


Είναι όπως εκείνη η λίγο παλιότερη ιστορία, με τις απαλλοτριώσεις σουπερμάρκετ, προ διετίας είχε φουντώσει, τα ΜΜΕ είχαν σπεύσει να τους ονομάσουν "Ρομπέν των Σουπερμάρκετ", χαρακτηρισμός τόσο μα τόσο παραπλανητικός, διότι η ουσία της πράξης τους βρίσκεται στην υιοθέτησή της ως καθημερινής πρακτικής απ' τους πολλούς.


Του θυμήθηκα τους απαλλοτριωτές διαβάζοντας το διήγημα του Φιλ.Φιλίππου "Οι κορυδαλλοί της πλατείας Αμερικής" που περιλαμβάνεται στα "Ελληνικά εγκλήματα 3". Ο συγγραφέας βάζει τον ήρωά του αυτόπτη μάρτυρα μια απαλλοτρίωσης και αντιγράφει το πραγματικό κείμενο που μοιράστηκε στη λαϊκή (δες εδώ): "Η κίνησή μας αυτή δεν έχει αλτρουιστικό χαρακτήρα, αντ' αυτού αποτελεί ένα συμβολισμό με σκοπό την προτροπή του κοινωνικού συνόλου στην αβίαστη, ελεύθερη διακίνηση και χρήση των αγαθών και τη νοητή διαγραφή των ταμείων ξεπερνώντας τα νόμιμα όρια. Για την εξάπλωση της αμφισβήτησης του κράτους και του κεφαλαίου".


Είναι πολύ απλό τελικά: Κοιτάς, επικροτείς, ε, κάποια στιγμή πρέπει να συμμετάσχεις και ο ίδιος. Πρέπει να το κάνεις κι εσύ.


ΥΓ. Τελικά, η μακρά αποχή απ' το ιστολογείν γεννά κακογραμμένα κείμενα. Δεν βαριέσαι.

3 Φεβ 2011

ο στρατιώτης που τα έψησε όλα...



αρχιδατο κομμαντο με διαβαθμιση ΟΥΚ 4
διηγειται στο πατριωτικο καναλι ΤΕΛΕ-ΑΣΤΥ
τι ακριβως εγινε την νυχτα των Ιμιων
οταν περιμενε τον εχθρο με τον τελεμε
στο χερι...