28 Δεκ 2009

Η γάτα του Σρέντιγκερ

Έχω μόλις ένα τέταρτο να σας αφήσω μια καλησπέρα. Σε λίγο θα περάσει ο φίλος Αλέξανδρος και θα πάμε για ένα περιποιημένο μεζέ κάπου στη Νέα Ελβετία.
Για όσους δε ξέρουν η Νέα Ελβετία ιδρύθηκε απο πρόσφυγες Έλληνες που βρίσκονταν για χρόνια στην Ελβετία και αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους. Έτσι κάπως δημιουργήθηκε αυτό το κομμάτι της πόλης της Θεσσαλονίκης. Όπως λέμε Νέα Μηχανιώνα, Νέα Σμύρνη ε, έτσι και η Νέα Ελβετία.
Το λοιπόν σήμερα το σπίτι έχει μια παράξενη ησυχία. Από αυτές που δύσκολα πλέον μπορείς να συναντήσεις σε αυτό το σπίτι. Και αυτό γιατί ο μικρός Θεός Θωρ και η αγαπημένη μου Άφρο έχουν πάει βόλτα στο κέντρο της πόλης. Εγώ έμμεινα πίσω γιατί είχα πράγματα να κάνω. Αλλά αυτή η ησυχία μου τρυπάει τα αυτιά.
Την εποχή αυτή έχω μια περίεργη ανησυχία. Ως γνωστών η αγαπημένη μου Άφρο είναι πλέον με τη κοιλιά στο στόμα καθώς έρχεται ο μικρός Πάμπλο (όχι από το Νερούντα ούτε από το Πικάσο αλλά, ναι σωστά μάντεψες ΠάνωΚ. από τον Γκαρσία). Το μέλλον δυστυχώς φαίνεται ζοφερό. Το μόνο που με ευχαριστεί πλέον σαν σκέψη είναι ότι μπορεί ο μικρός Θεός Θώρ και ο Πάμπλο να γεννήθηκαν τον καιρό που οι συνθήκες είναι μάλλον σκατά αλλά τουλάχιστο θέλω να πιστέψω ότι όταν θα έρθει η σειρά τους τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Ύστερα λέω, μήπως ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο και έχει πολύ ακόμα;
Το γεγονός είναι ένα: Κανένας ουσιαστικά δε ξέρει τι γίνεται. Τα κανάλια κάνουν πλάκα με τα νεύρα μας. Μοιάζουν με αθλητικούς συντάκτες που καλύπτουν το ρεπορτάζ του Άρη. Παραδέχονται μεν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο συνοθύλευμα που αποκαλούν ομάδα αλλά από την άλλη αν δεν έχεις καμία άποψη για ποδόσφαιρο και τη βαθμολογία ως έχει αυτήν την εποχή θα πιστέψεις ακούγοντας τους ότι ο Άρης δεν έχασε ποτέ από τον ΠΑΟΚ με τέσσερα γκολ στο κεφάλι, ούτε από τον Αστέρα Τρίπολης στην έδρα του και είναι τουλάχιστο στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας. Μάλιστα αν δεν ήταν η κακή διαιτησία τώρα θα ήταν πρώτος με 25 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο.
Ξέρω ότι ο μόνος που έπιασε το παράδειγμα είναι ο αγαπητός Argos_T αλλά τέλος πάντων αυτό σκέφτηκα.
Ούπς! Πρέπει να φύγω. Θα σας ξαναδώ.
ΥΓ Ναι. Παραδέχομαι πως είμαι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ. Αλλά σας αγαπώ.

21 Δεκ 2009

Γαλλική λογοτεχνία, κάλαντα,
το βεσέ του Αμαντέους
και ιρλανδέζικη φολκ

Και όμως, παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες, ένα βιβλίο με τον εμπνευσμένο τίτλο “H βιομηχανία του σεξ και της ψαροκροκέτας*, το οποίο περιλαμβάνει εξίσου εμπνευσμένους τίτλους κεφαλαίων όπως “Χώσε την κεραία στον κώλο μου” και “Η αφόδευση της σφυρίδας”, μπορεί εντέλει να αποδειχτεί κακό. Ουδέν κακόν βιβλίον όμως αμπιγέζ καλού. Χάρη στο βιβλίο αυτό, κατάφερα να δώσω απάντηση σε ένα ερώτημα που κοντά ένα χρόνο τώρα, από το ταξίδι μου στη Βιέννη δηλαδή, με απασχολούσε και δεν με άφηνε να κοιμηθώ τα βράδια.

Κι εξηγούμαι:

Δεν γνωρίζω αν στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού υπάρχει όντως ένα -ας το πούμε εναλλακτικό- μπαρ με όνομα “Μότσαρτ”. Ο φίλος μου ο Σαλαδίνος δεν με πήγε εκεί πέρα, πράγμα το οποίο μπορεί να σημαίνει τα εξής: είτε πρόκειται για αποκύημα της συγγραφικής φαντασίας, είτε ότι ο Σαλαδίνος δεν το 'χει μάθει ακομη, είτε ότι δεν τη βρίσκει με κοπρο-ουρολαγνεία. Στο κεφάλαιο “Η αφόδευση της σφυρίδας” του προαναφερθέντος βιβλίου ο ξάδερφος Γιαν, ιδιοκτήτης σεξ σοπ ες Παρισίους, οδηγεί τις δύο δίδυμες και πρόθυμες να γνωρίσουν κάθε πλευρά του ερωτισμού εξαδέρφες του στο εν λόγω μπαρ. Στην είσοδο παίρνουν τα απαραίτητα εξαρτήματα: πάνες βρακάκια... Παραμέσα οι θαμώνες βρίσκουν ταυτόχρονα ανακούφιση και ηδονή με το να... Τεσπά, δεν έχει σημασία. Αλλο είναι το θέμα μας. Καθότι είμαι φιλοπερίεργος, κίνκιος και έχω κι έναν άλφα κιτρινισμό μέσα μου, άσχετον εντούτοις με τα ούρα, απορούσα γιατί το μαγαζί λέγεται Μότσαρτ. Τι σχέση είχε ο μεγάλος μουσουργός με όλα αυτά;

Η ταινιάρα τού Μίλος Φόρμαν σχετικώς με τον βίον του καλλιτέχνου είχε εγκαίρως ξεκαθαρίσει τας λανθασμένας εντυπώσεις ότι ο κύριος Μότσαρτ ήτο ο κύριος που τραγουδούσε το “Αμαντέους, Αμαντέους, ροκ μι Αμαντέους”. Ωστόσο επρόκειτο για μια πολύ πανκ ροκ για την εποχή της προσωπικότητα, η ταινία το ξεκαθάριζε αυτό. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα αρκετά διαδεδομένη, πως ο Αμαντέους ήτο ολίγον... σκατιάρης, τουλάχιστον αυτό επιβεβαιώνει η αλληλογραφία του με την Μαριά Αννα Θέκλα Μότζαρτ, τη σκατούλα ξαδερφούλα του. Και όχι μόνον αυτό. Εχει συνθέσει κι ένα canon, κανόνα ντε, δηλαδής ένα αντιστικτικής μορφής κομμάτι μέσα στο οποίο διάφορα όργανα ή φωνές παίζουν την ίδια μελωδία, αλλά ξεκινούν σε διαφορετικό χρόνο, με τίτλο “Γλείψε μου τον κώλο”, ντεμέκ για τα παρτάκια με το παρεάκι του. Οταν ο Αμαντέους απεβίωσε, η συζυγός του παρέδωσε τα επίμαχα χειρόγραφα, μεταξύ άλλων, σε κάτι εκδότες, πολύ καθωσπρέπει κυρίους, που Κύριος οίδε ότι ουδέν οίδε για ποιον λόγο αποφάσισαν να αλλάξουν τον τίτλο από “Γλείψε μου τον κώλο” σε “Ας χαρούμε λοιπόν”, σε μια παραλλαγή των παραδοσιακών γερμανικών καλάντων.




Μετά απ' όλα αυτά, πλέον δεν απορώ γιατί όσα εδέσματα είχα δοκιμάσει στο φημισμένο καφέ Μότσαρτ της Βιέννης είχαν σκατά
γεύση .




Κι ένα ενδιαφέρον trivia να το ξέρετε άμα ποτέ μπει ως ερώτηση στο τρίβιαλ περσούτ: Οι Pogues, τους οποίους μόλις ακούσαμε στο πιο πάνω βίντεο σε ένα τραγούδι που μπορεί να χαρακτηριστεί "κάλαντα της ποπ κουλτουρας", αρχικά λέει είχαν ονομαστεί Pogue Mahone, το οποίο στα ιρλανδέζικα σημαίνει "Φίλα μου τον κώλο"... Σύμπτωση; Είδατε πώς όλα δένονται γλυκά;


* Είναι πολύ πιθανό να βρείτε και μια άλλη έκδοση του βιβλίου, μεταγενέστερη ή προγενέστερη, δεν γνωρίζω, με ελαφρώς διαφορετικό τίτλο: "Η βιομηχανία του σεξ και του τηγανητού ψαριού".

19 Δεκ 2009

Ο Αϊ Βασίλης χτυπάει πάντα δυο φορές


Αποφάσισα να αναδυθώ από τη θλίψη μου, να γράψω ένα ποστ χωρίς πολλές αξιώσεις, να εκτονωθώ διηγούμενη άλλη μια τρελή μου περιπέτεια και να ξαναβουτήξω, όσο προχωράει η μέρα και η ώρα για μια ακόμη μπομπάτη μαργαρίτα (που φτιάχνω με τα χεράκια μου, χρυσοχέρα πολυτάλαντη), στον οδυρμό.

Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς για τα Χριστούγεννα, αλλά εμένα εδώ και χρόνια αυτή η υστερική σχεδόν χαρά με την οποία είναι ενδεδυμένη αυτή η γιορτή μου δίνει στα νεύρα. Αν αυτό σημαίνει ότι είμαι τελικά καταθλιπτική από τα γενοφάσκια μου όπως τείνω να πιστεύω τελευταία, μάλλον θα το προσυπογράψω.

Κάποιοι που παρακολουθείτε το μπλογκ και τις μαλακίες που γράφω κατά καιρούς - δε θα μιλήσω για τους λοιπούς συνιστολόγους, αν και θέλω τώρα να αρχίσω να γίνομαι κακιασμένη, πικρόχολη, μηδενίστρια και αποδομίστρια (ζντουπ!) και να μπω στη μύτη πολλών γνωστών μου, χμ χμ - θα είχατε διαβάσει για την τόσο συνηθισμένη για τα ελληνικά πρότυπα, αλλά τόσο πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία πέρισυ, λίγο μετά τα χριστούγεννα (μα και το καλοκαίρι).
Τώρα πιά όμως... Τίποτε δεν είναι πρωτόγνωρο για την κοσμοπολίτισσα και επαΐουσα Go Go!!
Πείτε μου ημερομηνία, ώρα και τόπο του ατυχήματος και θα σας πω αμέσως μέχρι και το ζώδιο του υπαίτιου. Μιλάμε για τέτοια πραγματογνωμοσύνη πλέον!

Ναι, πάλι μου το κάνανε το μίκρα ιλουστρασιόν χαρτί περιτυλίγματος - μετά την έξαψη της αγωνίας για το περιεχόμενο (α πα πα τώρα που το σκέφτομαι, πόσα χρόνια έχω να το ζήσω αυτό... ενώ την παράβολή του... όλα σε μεταφορικό επίπεδο τα ζω εν τέλει, μα, είναι να μην πάθω κατάθλιψη;).

Να σας διηγηθώ όμως πως έγινε. Καταρχήν το αυτοκίνητο το χρησιμοποιώ σπάνια, καθότι είμαι ποδηλατο-μάνιακ και προσπαθώ να επιβαρύνω το περιβάλλον όσο λιγότερο μπορώ και πηγαίνω στη δουλειά με το υπηρεσιακό λεωφορείο, και στα υπόλοιπα με τα πόδια. Αυτό σημαίνει ότι μένει παρκαρισμένο για μέρες, κι αν τύχει να είναι σε σημείο που δεν περνάω τις ελάχιστες φορές που βγαίνω από το σπίτι και κάνω τις προκαθορισμένες διαδρομές μου (σπίτι-δουλειά, σπίτι-γυμναστήριο, σπίτι-βόλτα με το ποδήλατο, σπίτι-ψιλικά, σπίτι-... δεν έχει άλλο, είμαι σε στάδιο αναχωρητισμού), δεν έχουμε πολλές επαφές.

Την πέμπτη το βράδυ όμως είπα να κάνω μια λαμπερή έξοδο και κατά τις 11 φόρεσα τις φόρμες και τα σπορτέξ μου, μάζεψα με το ροζ λαστιχάκι τα μαλλιά μου, έβαλα και 2-3 πολύχρωμα τσιμπιδάκια που βρήκα πρόχειρα να συμμαζέψω τα αναρχικά μου τσουλουφάκια, κοιτάχτηκα με αισιόδοξη φιλαρέσκεια στον καθρέφτη, έβαλα από πάνω και το μπουφάν-σλίπινγκ μπαγκ μου (ξέρετε από αυτά τα μακρυά πουπουλένια, αφήστε τα, τρομερή ανακάλυψη της μόδας) και κατέβηκα να πάρω το αμάξι να πάω σε ένα φίλο.

Στρίβω στη γωνία και βλέπω τραπέζια στρωμένα με λευκά τραπεζομάντηλα, σαμπάνιες και φαγητά. Ωχ ωχ, εκεί είχα παρκαρισμένο το μίκρα, μπροστά από το κλαμπ της γειτονιάς μας (αμέ, απ'όλα έχουμε, τί down-town τύποι είμαστε;), να μου το πήρε άραγε ο γερανός γιατί χαλούσε τη γιορτή; Όμως όχι, το αμαξάκι μου ήτο εκεί, δίπλα από τα τραπέζια, να στραφταλίζει το χρυσαφένιο του χρώμα, τέλειο χριστουγεννιάτικο ντεκόρ. Μόνο που ήταν σαν γλυπτό του Τζιακομέττι στο πιο στρουμπουλό... Ήταν τραγελαφικό σκηνικό, μπορείτε να το φανταστείτε.



Τελωσπάντων, η ουσία είναι ότι το συμβάν είχε λάβει χώρα μια μέρα πριν, ξημερώματα τετάρτης, από κάποιον που πήρε σβάρνα 3 σταθμευμένα αυτοκίνητα και έφυγε σαν κύριος/α. Μάρτυρες υπήρχαν ευτυχώς, ας είναι καλά η μέχρι πρότινος αντιπαθέστατη επαγγελματική ομάδα των πορτιέρηδων του κλαμπ που κράτησαν τα στοιχεία.

Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες; Ανασφάλιστο όχημα, άφαντος ο ιδιοκτήτης για την ώρα απ'ότι με ενημέρωσε η τροχαία (ο αδερφός μου λέει ότι είναι ζήτημα χρόνου να τον βρουν, εκτός κι αν είμαι τόσο γκαντέμω -που το πιστεύει αυτό ενδόμυχα νομίζω από το ύφος του στο τηλέφωνο- και είναι κολλητάρι του Παλαιοκώστα και ήδη στην Αργεντινή τρώγοντας t-bone stakes και χορεύοντας τάνγκο), περιμένω εκτίμηση από την ασφαλιστική (η οποία νομίζω θα βγάλει ημερολόγιο με τη φάτσα μου και θα το αναρτήσει για να παίζουν βελάκια όταν έχουν αναδουλειές) κι εγώ για μια ακόμη φορά θα ανακαλύψω πόσο "είναι ωραία τα ΚΤΕΛ στην Κολομβία".

Βρε, καλά Χριστούγεννα και χάπι νιου γίερ σας είπα;

18 Δεκ 2009

Ία ία ία, είσαι μια αποτυχία

Αντιγράφω σκόρπια πράγματα απ' τον “Αιώνα των ανατροπών”, απ' το λήμμα Αποτυχία:

Ο Φρανσίς Πικαμπιά στο περιοδικό του 391 (1920) θα δημοσιεύσει το φωτογραφικό του πορτρέτο. Στο πρόσωπό του είχε γράψει “ζήτω ο μπάρμπα Φρανσίς ο αποτυχημένος”. Εβρισκε μια σατανική ευχαρίστηση στο να πείθει τους άλλους ότι βυθίζεται σε μια καλλιτεχνική μηδαμινότητα. Αναλάμβανε το ρίσκο μιας αποτυχίας για να μη θέσει εμπόδια στην ελευθερία του. Αστειευόμενος μπροστά στο σοβαρό πνεύμα προτιμά τη γελοιοποίηση, ακόμη και του εαυτού του, για να απορρίψει έτσι έναν θλιβερό κομφορμισμό:
“Ο Φρανσίς Πικαμπιά
είναι ένας αστείος
είναι ένας βλάκας
είναι ένας κλόουν
δεν είναι ζωγράφος
δεν ειναι λογοτεχνης
είναι ένας ηλίθιος”


Ο Αλμπέρτο Τζιακομέτι επέμενε στην ανικανότητά του να φτιάξει ένα γλυπτό: “Όχι, όχι, δεν τα καταφέρνω, άλλωστε αν τα καταφέρω πρέπει να σταματήσω, συνεχίζω ακριβώς επειδή αποτυχαίνω, προσπαθώ περισσότερο, αποτυγχάνω ξανά και ξανά, ξαναρχίζω χωρίς σταμτημό, χωρίς τέλος”.
Σάμιουελ Μπέκετ: “Προσπαθήστε κι άλλο. Αποτύχετε ξανά. Αποτύχετε ακόμη περισσότερο. Ή ακόμη χειρότερα. Αποτύχετε ακόμη χειρότερα. Ακόμη χειρότερα από χειρότερα.
Σε αυτή την αναγνώριση της αποτυχίας τους, διαφαίνεται ουσιαστικά το ύψος της φιλοδοξίας των καλλιτεχνών.
O Ζακ Ιβ Ζουανέ βασιζόμενος στην ιταλική ετυμολογία του όρου fiasco “που την εισήγαγε ο Σταντάλ για να περιγράψει την προωρη εκσπερμάτιση”, γράφει: Η εμπειρία του φιασκο, βουλησιαρχική και τελειομανής, θα συνοψιζόταν έτσι σε μια ακταλληλότητα των μέσων ενόψει των σκοπών που έχουν τεθεί άδικα. Οτιδήποτε άλλο εκτός από μια μαζοχιστική τέχνη του “σχεδόν”, πρόκειται περισσότερο για ένα εργοτάξιο όπου διαλύονται ο ήρωας και ο ηρωισμός του.
Ο Ζακ Λιζέν, αυτοπροσδιοριζόμενος: “Ο καλλιτέχνης της μέτριας και χωρίς σημασία τέχνης, της τέχνης χωρίς ταλέντο”, ιδρυτής, το 1970, της Ακαδημίας της Ηλίθιας Τέχνης.
Τα έργα που καλλιεργούν την ηλιθιότητα, το γελοίο και το κακό γούστο (ο Λιζέν θέλησε να γίνει ο ίδιος το σωληνάριο του χρωματος και δεν δίστασε να ζωγραφίσει χρησιμοποιώντας τα περιττώματά του) απαιτούν μια πολύπλοκη αισθητική προσέγγιση. Οικτρά, σε μια πρώτη προσέγγιση, καταφέρνουν να μεταστρέψουν προς όφελός τους την απόρριψη που εκδηλώνεται συχνά προς ένα νεωτεριστικό έργο. Ετσι η ενσαρκωμένη αποτυχία γίνεται έμβλημα ενός γενικότερου αισθήματος χρεοκοπίας το οποίο στοιχειώνει το σύγχρονο χαρακτήρα στο σύνολό του.

Κι αν όλα αυτά είναι κουλτουριάρικα, θεωρητικοποίηση της ναρκισιστικής ανασφάλειας του κάθε καλλιτέχνη, αυτό που ακολουθεί, ενδεχομένως μεγαλόστομο, υπερβολικό, υπερφίαλο, εφηβικό, ενδεχομένως και μπαρούφα, με αρέσει πολύ:

Αποτυχημένοι
Μας παρουσιάζουν σαν μηδενικά και πράγματι είμαστε.
Δεν είμαστε τίποτε λοιπόν;
Τίποτα απολύτως και δεν έχουμε όρεξη να χρησιμεύσουμε σε τίποτα.
Οι έντιμοι άνθρωποι παπαγαλίζουν διαρκώς “δουλέψτε”.
Αλλά προς τι;
Να πάμε πού; Να φτάσουμε πού; και σε ποια κατάσταση;
Η συμβουλή μας: για να φτάσετε κυρίως δεν πρέπει να αναχωρήσετε.
Ανίκανοι.
Αχρηστοι.
Αργόσχολοι.
Ελάτε να μας γνωρίσετε και σας υποσχόμαστε ένα μεγάλο ραντεβού των Αποτυχημένων.
(Δαχτυλογραφημένη πρόσκληση του Κύκλου των Αποτυχημένων, 16 Μαρτίου 1950).



Παράλληλες αναγνώσεις: ντανταϊσμός, Ομπεριού, arte povera.

15 Δεκ 2009

Εκ βαθέων

Ο γλόμπος άνωθι της κεφαλής μου άναψε και έσβησε, έσβησε και άναψε, κοντολογίς αναβόσβησε, την 27η Νοεμβρίου, ευρίσκοντάς με επιδιδόμενον στην αγαπημένη μου του πρωινού ασχολίαν, μετά το πρωινό Do-It-Yourself-σεξ: ανάγνωση του συναξαριστού της ημέρος, και συγκεκριμένα του βίου του εορτάζοντα αγίου Ιακώβου του Πέρση, Μεγαλομάρτυρος.
Περιληπτικά: “Ο Ιάκωβος καταγόταν από το Μπεϊτ-Λαπάντ, κοντά στα Σούσα της Περσίας. Γόνος ευγενούς και πλούσιας οικογένειας, έγινε έμπιστος του βασιλέα της Περσίας Βαχράμ Ε΄. Τυφλωμένος από την εύνοια του ηγεμόνα, τις κολακείες και τις μάταιες ηδονές του κόσμου τούτου, ο Ιάκωβος, που είχε λάβει χριστιανική ανατροφή από τους γονείς του, αρνήθηκε τον Χριστό και ασπάσθηκε την ειδωλολατρική θρησκεία του βασιλέα…»
Και πώς έγινε μεγαλομάρτυς κι άγιος; Για όλα φταίνε οι γυναίκες, αγαπητοί μου, οι κακούργες, που τον πήρανε στο λαιμό τους τον άνθρωπα. Η ίδια του η μάνα και η γυναίκα του, χριστιανές κι αυτές, τον απαρνήθηκαν επειδή απαρνήθηκε τον Χριστό. Ουστ απεδώ, παλιοειδωλολάτρη, του είπανε με γραπτή επιστολή, προτίμησες, γουρούνι, ρεμπεσκέ, την πρόσκαιρη δόξα απ’ την δόξα του Κυρίου Ημών. Σαν τον ποδοσφαριστήν εκείνον, τον απ’ τον Τάκη Τσουκαλάν ονομάζόμενον Γαμώ το Πρόβλημά σου, που είχε προτιμήσει να αφήσει τη δόξα του ΟΣΦΠ για να πάει να παίξει στη Δόξα Δράμα (παρεxμπτόντως, σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, τα καφενεία των χουλιγκάνων και τα fora όπου μπαίνουν με φόρα λες και είναι κατηφόρα, παρότι η ζωή τραβά την ανηφόρα, με σημαίες με σημαίες και με ταμπούρλα, και στην περίπτωση του αυτήν, γυνή ενεπλάκη…)…
Διαβάζει ο Γιάκωβος την xστολήν (παρότι δεν ήτο Καρναβάλια ούτε Χαλογουίν) και του ήρθε ταμπλάς, τον έλουσε κρύος ιδρώτας, φυσούσε εις το παλάτι του βασιλέως τ’ αρκουδίσιον (πραγματι, ήτο μια άρκτος που του έκαμνε αέρα), τον έπιασε λουμπάγκο, βράστα χέστα και κατούρα τα. Πάνω απ’ όλα, η μάνα και το στεφάνι του! Συνερχόμενος όπως από μέθη έκλαυσε πικρά για το αμάρτημά του και άλλαξε ριζικά στάση απέναντι στον βασιλέα. Ομολόγησε δημοσίως το σφάλμα του και διακήρυξε παντού ότι ήταν μαθητής του Σωτήρος που σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας. Δεν είχε πια παρά μόνον μία επιθυμία: να συμμερισθεί τον ζωοποιό τούτο θάνατο για να βρει μια θέση πλησίον του Θεού. Ε, όπερ εγένετο: εβασανίσθη βασανιστήρια βασανιστικά (εξ ου και οικογενειακά βάσανα): Οι βασανισταί του εδεσαν τον άγιο, έπιασαν μπαλτά, σιδεροπρίονο Χουκσβάρνα που το είχαν πάρει απ’ το τελεμάρκετιγκ, κι άρχισαν να του κόβουνε τα μέλη. Εν τέλει τον αποκεφάλισαν και ησύχασε κι αυτός απ’ την κρεβατομουρμούρα που τον περίμενε στο σπίτι.
Ε, λοιπόν, φιλοπερίεργος ων, ήθελον να ημάθω κι άλλα: κι άλλους φριχτούς θανάτους. Η ερευνά μου με οδήγησεν σε μονοπάτια της μνήμης σκοτεινά, σε απόγριφους κρύφους, σε κινδύνους μεγίστους, μα η επιμονή, η εμμονή, η υπομονή, η αναμονή, η διαμονή, σου γαμώ το μουμπιμπ-λογοκρισία, παρότι κάνει ομοιοκαταληξία, έφεραν αποτέλεσμα:
Εμαθα ας πούμε το τραγικόν τέλος του Ηρώδου, όχι αυτουνού που έχει δικό του θέατρο εις την Αττικήν, για να πηγαίνουν οι κουλτουριαρέοι φορώντας λινό άσπρο παντελόνι το καλοκαίρι μαζί με πουλοβεράκι ριχτό εις τους ώμους και παπούτσι παντοφλέ να τους βλέπουνε οι φωτογράφοι να τους βγάζουν φωτογραφίες, αλλά του Ηρώδου του σφάχτη, του σφαγέα, αυτουνού ντε, που τα πρώτα χριστούγεννα που έγιναν ποτέ, κατέσφαξε τα νεογέννητα.
Ε λοιπόν εύλογο ήταν να πέσει πάνω στον τρισκατάστο τρισκατάρατο κατάρα καταραμένη. Μια λέξη θα σας πω, εντάξει όχι μία, τέσσερις: γάγγραινα των γεννητικών οργάνων. Σαπιοψωλίαση, που λένε και στα εστιατόρια που τρών τα συνεργεία. Dickrot όπως θα έλεγε και η νέα, αγγλομαθεστάτη υπουργός Παιδείας του PASOK Ann Diamondick.
Αμ ο άλλος; Ο Αρειος, όχι ο Πάγος, ο οποίος μέρες που είναι, λόγω Κοπεγχάγης, αξίζει της φροντίδος όλων μας ίνα μη λειώσει, διότι άμα λιώσουν οι πάγοι, τι θα βάζουμε στο Τζόνι Γουόκερ, ο Αρειος ο Αιρετικός ντε, ο οποίος έφερε την παιδική αρρώστιαν του χριστιανισμού που βαφτίστηκε αρειανισμός, ο οποίος δεν πρέπει να συγχέεται με την αρειοσύνη, η οποία έχει να κάνει με τον Αρη Θεσσαλονίκης, και ουχί τον Βελουχιώτη, ούτε τον Αρη, τον Κόκκινο Πλανήτη, ο οποίος με τη σειρά του ουδεμία σχέση έχει με το κόκκινον του κομμουνισμού, του κομμουνισμού του οποίου παιδική αρρώστια είναι όχι ο αρειανισμός αλλά ο αριστερισμός, ΕΑΑΚ ήθος, βία, πολιτισμός…
Ουφ ζαλίστηκα: Οπότε κάτσω να στο πω ναι τα σκέτα, όχι τα με απόλα: Ο Αρειος ο αιρετικός απέθανε αφοδευοντας τη σπλήνα του και το συκώτι του. Ναι, αυτό που ακούτε. Και αμα θέτε όλαι τας φριχτάς λεφτομερειάς, ουρήστε (αλλά μην αφοδεύστε): a terror arising from the remorse of conscience seized Arius, and with the terror a violent relaxation of the bowels: he therefore enquired whether there was a convenient place near, and being directed to the back of Constantine's Forum, he hastened thither. Soon after a faintness came over him, and together with the evacuations his bowels protruded, followed by a copious hemorrhage, and the descent of the smaller intestines: moreover portions of his spleen and liver were brought off in the effusion of blood, so that he almost immediately died.

Χθες το πρωτοεκμυστηρεύτηκα σε κάποιον.
Σήμερα το επανέλαβα σε άλλους δύο καλούς ανθρώπους.
Ολοι στη ζωή έχουμε μια φιλοδοξία, μη με παρεξηγείτε.
Η δική μου; Να κάνω το χειρότερο post από καταβολής μπλογκόσφαιρας.
Ελπίζω να τα κατάφερα.



14 Δεκ 2009

Καρτποστάλ απ' τον Αδη

Της Γης οι κολασμένοι
επιδίδονται σε photobombing.

Σκληρές διαπραγματεύσεις για το περιβάλλον

ΧΧΧ: esy ti neotera?

7:41 PM

me: τίποτε... καλά. Σκαλίζω κάτι γαμάτες φωτός από Κοπεγχάγη
Να σαν κι αυτήν που σου έστειλα με μέηλ... σου ήρθε;

5 minutes 7:47 PM

ΧΧΧ: nai
Και έχει όλη τη βδομάδα ταινίες μπέργκμαν.
Τι είναι αυτός;

7:48 PM

me: Τι σχέση έχει ο Μπεργμαν;
Αυτός/αυτή είναι ακτιβιστής/στρια της Γκρινπίς στην Κοπεγχάγη - one of the four horsemen of the apocalypse

ΧΧΧ: μου θύμισε τη φιγούρα από την έβδομη σφραγίδα.

me: ... είδες; να μην έχω δει μπεργκμαν; εμένα πάλι μου θύμισε Μόντι Πάιθον.

7:49 PM

ΧΧΧ: αα, κατάλαβα. Δεν είμαι ειδική στο θέμα, 1 ταινία να έχω δει.
Θυμάμαι όμως πόσο πωρωμένα ήσασταν όλα τα αγορια στο πανεπιστήμιο (και μετά..)

7:50 PM

me: ωρες ωρες η φρασεολογία σου με βγάζει απ' τα ρούχα μου.
πόσες προκαταλήψεις και αφορισμούς μπορείς να συμπεριλάβεις μέσα σε μία πρόταση;

7:51 PM

ΧΧΧ: όταν μιλάς σε έναν άνθρωπο μόνο από τσατ, να μάθεις να μην είσαι τόσο απόλυτος και να μην τα παίρνεις. Η μεγαλύτερη σημασία στα λεγόμενα ενός ανθρώπου έχει το ύφος και η σωματική κίνηση, οι εκφράσεις. Η παραπάνω πρόταση δεν περιελάμβανε, ούτε υπονοούσε, τον παραμικρό ψόγο - ειπώθηκε δε με την υπέρτατη γλυκιά νοσταλγία

7:52 PM

me: δεν τα πήρα

ΧΧΧ: είσαι προκατειλημμένος τα μάλα

me: προφανώς, απ' το κατεβατό που έγραψες, μάλλον εσύ τα πήρες
"Εσείς τα αγόρια" - "πωρωμένα".
εμείς κι εσείς.
αγόρια πόλεμο, κορίτσια ειρήνη.

7:53 PM

ΧΧΧ: όχι, απλά καμία από τις κοπέλες φίλες μου δεν τους ήξερε (εκτός ίσως από την VVVV, που δεν ήταν φίλη μου αλλά στην ευρύτερη παρέα) ενώ όλα τα αγόρια…
τώρα, αυτό ήταν μια απλή διαπίστωση, και όχι φεμινιστικό μανιφέστο

7:54 PM

me: γιατί ήσασταν ντουβάρια όλες

για αυτό
χοχοχοχο

ΧΧΧ: σιγά βρε διανοούμενοι
χε χε χε

me: Εγώ είμαι οργανικός διανοουμενος του περιθωρίου.
Από τότε το λέγαμε.

XXX κακομοίρηδες.

me: Οι άλλοι είναι σκέτο διανοοούμενοι.

8 Δεκ 2009

ΠΕΡΙ ΠΟΡΝΕΙΑΣ...

...Και είπε, αγανακτισμένη, η πουτάνα στον νταβατζή της:

"Αν είναι να έχω τέτοιον προστάτη, έναν ψυχάκια μαλάκα που επειδή μου δίνει ένα μικρό ποσοστό απ' τα γαμησιάτικα (τα δικά μου ρε τσόγλανε, ακούς;) που μου παρακρατά, έναν αλήτη που με γρονθοκοπάει και μπουκάρει σπίτι μου όποτε γουστάρει, προτιμώ να δουλεύω μόνη μου, να πηδιέμαι μονάχα, δίχως ξύλο και εκβιασμούς, να πουλάω το σώμα μου αλλά ποτέ την ψυχή μου.".

7 Δεκ 2009

The "I" of the beholder

Δεν ξέρω κατά πόσον υπάρχει μια πραγματικότητα που μπορούμε να την αποδεχθούμε ως πραγματική, αντικειμενική. Όλα εξαρτώνται εν τέλει απ' τον παρατηρητή.

Τι εννοώ; Χτες, λίγο αφού είχα συνέλθει απ' το δωρεάν μάθημα χημείας της ΕΛΑΣ (δυστυχώς είμαι απ' αυτούς τους ηλίθιους που επιμένουν να κατεβαίνουν στις πορείες χωρίς έστω ένα κασκόλ για προστασία), χτύπησε το κινητό μου. Άτομο του οικογενειακού μου περιβάλλοντος ρωτούσε αν είμαι καλά. Αφού τον καθησύχασα, άκουσα ένα σχόλιο για τα τσογλάνια που σπάσανε τα μαγαζιά. Nαι, τα είδε τα τσογλάνια ο συνομιλητής μου με τα μάτια του. Τα οποία εγώ δεν είδα και δεν μπορούσα να αμφισβητήσω αυτό που μου έλεγε. Του είπα για τη θηριωδία των αστυνομικών στη Διοικητηρίου όταν κλείνοντας το δρόμο στους διαδηλωτές μάς πνίξανε στο χημικό, πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο να εγκλωβίσουν εκατοντάδες άτομα. Δεν τα είδε αυτά, δεν μπορούσε να αντικρούσει τα λεγόμενά μου.

Ο τηλεθεατής το βράδυ είδε στο Μέγκα να αναλύουν την πετυχημένη επιχείρηση της ΕΛΑΣ και πώς σημείωσε ρεκόρ προσαγωγών και συλλήψεων, με το ελάχιστο κόστος σε ζημιές και επεισόδια. Και μακάρισε τον καλό υπουργό Προστασίας του Πολίτη που του προστατεύει την περιουσία (για μπορέσει μετά να την φορολογήσει αλύπητα το υπουργείο Οικονομικών). Αυτήν την πραγματικότητα του μετέδωσε το συγκεκριμένο ΜΜΕ. Αυτήν δέχθηκε. Ως πιο βολική, πιο καθησυχαστική. Μάλλον η τηλεοπτική, λόγω τη δύναμης του μέσου, είναι και η πιο δυνατή, άρα η πιο πραγματική πραγματικότητα, εφόσον αυτήν αποδέχονται οι περισσότεροι.

Την ίδια στιγμή στα social media, χαμός. Αναμεταδόσεις από ανθρώπους που ό,τι ζούσαν στην πορεία το μετέφεραν. Αναμεταδόσεις από ανθρώπους που ό,τι έβλεπαν ή άκουγαν στα κυρίαρχα ΜΜΕ επίσης το μετέδιδαν. Εσείς ανάμεσα στις δύο, διαφορετικής νοοτροπίας και φιλοσοφίας, αναμεταδόσεις ποια νομίζετε ότι νίκησε; Μα φυσικά των ΜΜΕ. Διότι αν δέκα άτομα αναμεταδίδουν απ' το in.gr ή απ' την TV μια κατάσταση ως πραγματική και δύο-τρία μεταδίδουν την ίδια στιγμή, απ' το δρόμο, αυτό που βλέπουν, ποια απ' τις δύο πραγματικότητες θα υπερισχύσει; Αργότερα, στα social media, ήρθε η ώρα της κριτικής. Η ώρα του αντικειμενικού απολογισμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις από ανθρώπους έξυπνους, μορφωμένους, με κοινωνικές ευαισθησίες και ανησυχίες που καταδικάζουν τη βία. Που επειδή οι πορείες καταλήγουν βίαια τις αποφεύγουν. Που στηλιτεύουν τις αστυνομικές θηριωδίες. Που επίσης στηλιτεύουν τις βίαιες καταστροφές των μπαχαλάκηδων. Που θεωρούν ότι οι ειρηνικοί διαδηλωτές προσφέρουν άλλοθι στους μπάχαλους. Κριτική του desktop. Κριτική εκ του ασφαλούς. Κριτική βασισμένη σε μιαν πραγματικότητα που τη ζουν από μακριά. Από μια πραγματικότητα που τη βιώνουν μέσα απ' την οθόνη. Και προτάσεις για μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο κράτος, μια καλύτερη αστυνομία, καλύτερους διαδηλωτές, καλύτερη κοινωνία βγαλμένες από τον Η/Υ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Η/Υ είναι το μέσο για να μεταδώσουν αυτό που τους συμβαίνει. Αντίθετα σερφάρουν, τη στιγμή που η ζωή, τα γεγονότα, συμβαίνουν εκεί έξω, σε σελίδες καθεστωτικές και μη, στέκονται αποστασιοποιημένα, γιατί μας έχουν μάθει ότι η αποστασιοποίηση είναι η μαμά της αντικειμενικότητας, και καταλήγουν σε συμπεράσματα.

Τα social media είναι πολύ χρήσιμα. Είναι όμως και απαιτητικά. Απαιτούν παρουσία και δράση. Άμεση, αδιαμεσολάβητη επαφή με τα γεγονότα και μετάδοσή τους. Απ' την -ασφαλώς- υποκειμενική σκοπιά του παρατηρητή. Πολλές τέτοιες -υποκειμενικές- ματιές ενδεχομένως θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πιο πραγματική, απ' αυτήν που μας σερβίρουν ως τέτοια, πραγματικότητα. Αντίθετα η εκ του μακρόθεν καταδίκη του επεισοδίων, της βίας, των μπαχαλάκηδων, της αστυνομικής βιαιότητας δεν συνιστά τίποτε παραπάνω απ' την μετάδοση μιας άποψης, η οποία ενδεχομένως βασίζεται σε αναληθή δεδομένα. Να το πω κι εγώ; Να το πω: δεν με αρέσουν τα σπασίματα. Δεν σπάω έχοντας κάνει τους μικροπολιτικούς υπολογισμούς μου και θεωρώ ότι στην παρούσα φάση τα σπασίματα δεν συμφέρουν τους κοινωνικούς αγώνες. Άσε που κλάνω μέντες. Φοβάμαι ρε παιδάκι μου να κάνω κάτι εξόφθαλμα παράνομο. Όμως έχω διαλέξει πλευρά. Και είμαι απέναντι απ' τις τράπεζες, τα Στάρμπακς, τις μεγάλες επιχειρήσεις... Δεν είμαι αντικειμενικός, δεν διεκδικώ κάτι τέτοιο. Γενικότερα δεν θέλω να εκφράζω καν την άποψή μου ιστολογώντας. Προτιμώ τα γεγονότα ή την χοντροκομμένη πλάκα στην οποία επιδίδομαι συχνά ή τη σιωπή, στην οποία έχω καταφύγει τελευταία, από μια υποκειμενική άποψη, η οποία συνήθως εκφράζεται ως εξής: «εγώ μια φορά που είχα κατέβει στο δρόμο είδα τους βλακβλοκίτες να κάνουν το τάδε και το δείνα...» Και μπαμ, αυτό ήταν: έτσι αβασάνιστα, ο ομιλητής έχει βάλει ένα τεράστιο Χι στις κοινωνικές διαμαρτυρίες στο δρόμο.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες. Όμως επειδή θέλω να προλάβω το πανεκπαιδευτικό θα σταματήσω. Απλώς θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε όλα αυτά τα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα, που συχνά εμείς οι ωραίοι οι ανένταχτοι κοροϊδεύουμε, διότι χτες ήταν αλληλέγγυοι και οργανωμένοι μοιράζοντας Maalox σε όλους και καθησυχάζοντας διάφορα μαθητούδια (αλλά και μεγαλύτερους) που είχαν πανικοβληθεί.

5 Δεκ 2009

Ψυχικά άρρωστος;


"Πήραμε εντολή να πατάξουμε την ανομία και να προστατεύσουμε τους πολίτες και δεν πρόκειται να σταματήσουμε"

Ας είναι καλά ο κύριος Προστάτης του Πολίτη. Μας απάλλαξε από τους εγκληματίες του κοινωνικού χώρου Ρεσάλτο

Στην χούντα της "σοσιαλδημοκρατίας" μπορούν να εισβάλλουν σε δημαρχεία οι προστάτες του πολίτη, να απαγορεύουν την είσοδο των πολιτών και δημοτικών συμβούλων, να συλλαμβάνουν κόσμο χωρίς τη στοιχειώδη νομική δικαιολόγηση. Ο ψυχάκιας υπουργός στο παραλήρημά του στο ραδιόφωνο του Σκάι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την εποχή του "Γύψου". Αυτά που συνέβησαν σήμερα στο Κερατσίνι, εκείνα που συνέβησαν στη πορεία της 17Ν και τα άλλα, τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΜΠΑΤΣΟΚ στα Εξάρχεια, αποδεικνύουν ότι οι "σοσιαλδημοκράτες" είναι χειρότεροι από τους προκατόχους τους. Αυτά που κάνει ο ψυχάκιας υπουργός δε θα τολμούσε να τα κάνει ο Προκόπης Παυλόπουλος. Μόνο με τον Βύρωνα μπορεί να συγκριθεί.

2 Δεκ 2009

Άλλοι δυο σήμερα

"Τι έγινε πως πήγε η δουλειά;"
"Απέλυσαν άλλους δυο σήμερα..."
Αυτή η συζήτηση έγινε μεταξύ εμού και της γυναίκας μου. Άλλοι δυο σήμερα.
Ειδήσεις πλέον δε βλέπω. Τις έχω κόψει εδώ και καιρό από το ημερήσιο πρόγραμμα μου. Ας είναι καλά και το ίντερνετ.
Χθες έτυχε να πετύχω την Όλγα που Τρέμη να αναγγέλλει μια είδηση για την ανεργία στην Ελλάδα. Βγαίνει και ένας στραβοστόμης-που ακούει στο όνομα Παππούς και κάνει το δημοσιογράφο-και αναγγέλλει ότι έτσι που πάμε μέχρι το Μάιο η ανεργία θα έχει φτάσει στο 20%. Με το θέμα ασχολήθηκαν περίπου ένα με δυο λεπτά. Αμέσως μετά άλλαξαν θέμα με την Όλγα να εξακολουθεί να Τρέμη και να λέει
"Πάμε τώρα κυρίες και κύριοι σε ένα σημαντικό θέμα..." και επρόκειτο για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Λες και αυτό είναι σημαντικότερο από το προηγούμενο που βιάστηκε να τελειώσει.
Υπενθυμίζω ότι αυτό το 20% έχει να κάνει με τα επίσημα στοιχεία του ΟΕΑΔ. Πράγμα που σημαίνει ότι όπως και να χει η ανεργία είναι σε πολύ μεγαλύτερα νούμερα απλώς δε μας το λεν. Πόσοι ακόμα δουλεύουν μαύρα πόσοι ακόμα κάνουν πατσοδούλεια από εδώ και από εκεί...
Σήμερα επίσης το πρωί πήγα στο κυλικείο που έχει το κτίριο που στεγάζει την εταιρία που εργάζομαι. Πιάσαμε κουβέντα με την κοπέλα που δουλεύει εκεί. Λέγαμε ότι θα έρθουν οι γιορτές και τι ωραία που θα είναι. Κάποια στιγμή αυτή σώπασε και μου είπε:
"Θα σου πω κάτι γιατί έχω σκάσει αλλά δε θα μιλήσεις σε κανένα. Ο άντρας μου έχει μια δόση για το φορτηγό που πήρε πριν κάποια χρόνια και από την εταιρία με την οποία συνεργάζεται του χρωστάνε 5.000 €. Εγώ δουλεύω εδώ αλλά είμαι απλήρωτη τρεις μήνες τουλάχιστο. Το αφεντικό λέει ότι η δουλειά δε πάει καλά. Αλλά δυο φορές που δε με πλήρωσε την πρώτη μου είπε ότι το ξέχασε και τη δεύτερη ότι παντρεύει την κόρη του και έχει πρόβλημα. Δεν αντέχω άλλο αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή δε μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Αν φύγω τώρα θα χάσω ότι μου χρωστάει. Και έκανα και πόσο καιρό να βρω μια δουλειά. Τι σόι γιορτές θα κάνουμε;"
Προτίμησα να μην πω τίποτα. Τι να έλεγα δηλαδή;
Ώρες ώρες προσπαθώ να μπω στη θέση αυτών των ανθρώπων. Που από τη μια στιγμή στην άλλη μένουν στο δρόμο.
Και με πιάνει κρύος ιδρώτας.
Διάβαζα και την επιστολή που έστειλε ένας απολυμένος της ΑΣΠΙΣ στο Ε της Ελευθεροτυπίας. Δεν την κράτησα δυστηχώς αλλά θυμάμαι που έλεγε πάνω κάτω:
"Ακούγαμε για άλλους απολυμένους και προτιμούσαμε να κάνουμε ότι δε ξέρουμε τίποτα, ότι δεν υπάρχουν αυτά. Ακούγαμε για διάφορα προβλήματα που είχε η εταιρία αλλά δε μπορούσαμε να το πιστέψουμε".
Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει κάτι. Και με τη δικαιολογία της Παγκόσμιας Οικονομικής κρίσης θα σε φάνε. Γιατί ρε παιδιά δε μπορώ να πιστέψω πως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα έχει κάνει τόση ζημιά στην αγορά της.
Πόσες εξαγωγές κάνουμε δηλαδή ρε παιδιά; Και εκτός από αυτό για παράδειγμα εταιρίες όπως τα Πλαστικά Κρήτης και ο ΤΙΤΑΝ κατάφεραν όχι να χάσουν αλλά και να κερδίσουν περισσότερα γιατί τελείωσαν οι βασικοί τους ανταγωνιστές.
Τα προβλήματα είναι γνωστά απλώς τα κρύβαμε κάτω από το χαλάκι.
Οικογένειες να ζουν με δανεικά από πιστωτικές και καταναλωτικά δάνεια. Εταιρίες φαντάσματα που έπαιρναν επιχορηγήσεις και εξαφανίζονταν. Εταιρίες που έπαιρναν επιχορηγήσεις με μηδενικό προσωπικό. Εταιρίες που με δικά τους κόλπα δημιουργούσαν μονοπώλεια με την ανοχή του κράτους. Εταιρίες που πήραν αποζημιώσεις από το κράτος χωρίς λόγο. Εταιρίες που απασχολούσαν κόσμο και ήταν μια χαρά έκλεισαν. Φαρμακετυικές που κάνουν πάρτι με την ανοχή του κράτους. Αθλητικοί οργανισμοί που επιχορηγούνται κάθε χρόνο ενώ είναι ανώνυμες εταιρίες. Η ΟΠΑΠ ΑΕ να είναι η πιο κερδοφόρος εταιρία στην Ελλάδα. Ολυμπιακοί Αγώνες που έγιναν για να γίνουν κάποιοι απλώς πλουσιότεροι.
Βατοπέδι, Χρηματηστήριο, ΑΓΕΤ Ηρακλής, Κοσκωτάς, Γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι. Πολύ γρήγορα κάποια παραδείγματα που αναφέρονται όχι στα 5 αλλά στα τελευταία 25 χρόνια.

Η γενιά της μεταπολίτευσης δε ξέρω αν πέθανε όπως λέει καμιά φορά ο Λαζόπουλος. Αυτό που ξέρω εγώ είναι το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να βολέψει τον εαυτό της. Πέρασαν αυτοί καλά στο παρόν έφτιαξαν κοιλιές μεγάλες και άφησαν τα ίδια τους τα παιδιά να πεινούν από όλες τις απόψεις. Και όταν αυτά φωνάζουν ότι πεινούν αυτοί τους λένε να σωπάσουν για να μη τους χαλάνε ότι έφτιαξαν. Ανασφάλεια. Καχυποψία. Αυτή είναι η γενιά της μεταπολίτευσης. Μίζεροι οσφυοκάμπτες.
Μια μανία έχουν οι εκπρόσωποι τούτης της γενιάς. Να τους παραδεχτεί ο γείτονας. Να είναι καλύτεροι από αυτόν. Ακόμα και αν δεν έχει να φάει θα πάει να πάρει τη Μερσεντές για παράδειγμα. Αυτό που δε καταλαβαίνω πάντως είναι τούτο: Άντε οι προηγούμενοι από δαύτους είχαν το κατοχικό σύνδρομο. Αυτοί ποιο σκατά σύνδρομο έχουν; Και ύστερα λένε στους νέους να σκάσουν γιατί είναι κωλόπαιδα. Τους νέους αυτή η γενιά τους έχει χεσμένους. Κανονικά. Και ταυτόχρονα ζητάει το σεβασμό τους. Γιατί λέει αυτοί έκαναν αγώνα. Το ζήτημα φίλε δεν είναι να κάνεις απλώς αγώνα. Το ζήτημα είναι πως διαχειρίζεσαι την ήττα ή την νίκη. Και εσείς τα κάνατε από εκεί και μετά σαν τα μούτρα σας.
Εύχομαι αυτός ο Δεκέμβρης να μην είναι μόνο του χαμένου Αλέξη. Να είναι όλων των νέων ανθρώπων.
Και αυτός και ο επόμενος και μεθεπόμενος και όλοι.

1 Δεκ 2009

R(epe)at