27 Φεβ 2013

Το βλέμμα

Είδα στην κατσαρόλα το φαγητό που είχε περισσέψει από χθες και τα πήρα στο κρανίο. Δε μπορεί να γνωρίζω δυο τουλάχιστο ανθρώπους στη γειτονιά που να τρώνε από το συσσίτιο και εμείς να πετάμε φαγητό. Το μάζεψα σε ένα μπολ με σκοπό να το αφήσω σε ένα κάδο, αλλά σε σημείο που να φαίνεται ότι είναι καθαρό και έφυγα. Έξω όμως έβρεχε οπότε έτρεξα στο αμάξι και έφυγα. Το φαγητό έμμεινε στο κάθισμα. Τσαντίστηκα ακόμα περισσότερο γιατί ενώ πήρα το φαγητό μαζί μου για να το δώσω εν τέλει θα το πετούσα. Δε θα άντεχε μέχρι το απόγευμα που θα έφευγα από τη δουλειά (ναι!έχω ακόμα).
Στο τελευταίο φανάρι πριν τη δουλειά φάνηκε μια γνωστή φιγούρα που στα νεύρα μου ξέχασα. Άνοιξα το παράθυρο, ήρθε κοντά τρέχοντας και για λίγο σάστισε γιατί μάλλον δε περίμενε από το παράθυρο να τεντώσει ένα χέρι με ένα μπολ φαγητού.
Το πήρε και με τα δυο χέρια λες και κρατούσε κάτι πολύ βαρύ αλλά πάρα πολύ σημαντικό γούρλωσε τα μάτια και αφού καθάρισε το λαιμό του μου είπε:
"Καλημέρα"
Δε μπορώ να περιγράψω το βλέμμα του ανθρώπου. Για ένα μπολάκι χθεσινού φαγητού.

Είμαι και εγώ της άποψης ότι όταν κάνεις κάτι για να έχει αξία πρέπει να το κρατάς για τον εαυτό σου και να μη το διαφημίζεις. Αλλιώς μη το κάνεις καθόλου. Αλλά αυτήν την ιστορία ήθελα να τη μοιραστώ. Γιατί ξαφνικά ένιωσα ένα μύριο πράγματα από το βλέμμα αυτού του ανθρώπου.Λες και με διαπέρασε.
Στην αρχή ένιωσα ενοχή. Ναι ενοχή. Γιατί έλεγα ότι το έκανα γιατί κατά βάθος με αυτόν τον τρόπο θα νιώσω ότι εντάξει μωρέ υπάρχουν και κατώτεροι από εμένα άνθρωποι που είναι σε χειρότερη μοίρα ενώ κοίτα εμένα!
Μετά τσαντίλα γιατί ένιωσα ενοχή, ναι αυτό μπορούσα να κάνω αυτό έκανα έστω και για μια φορά γαμώ το φελέκι μου τι να κάνουμε τώρα;
Μετά απογοήτευση γιατί θα ήθελα να βοηθήσω κι άλλους αλλά δε μπορώ.
Εν τέλει τύψεις, ντροπή και αμηχανία. Περνάω κάθε μέρα από το σημείο. Θα μπορούσα να είχα φέρει κι άλλες φορές φαγητό με τον ίδιο τρόπο αλλά αντίθετα απλώς προσπέρασα. Αλλά τι να κάνω; Δε μπορώ εγώ να τον σώσω τον άνθρωπο. Και αύριο που θα περάσω και θα μου ζητήσει ξανά και εγώ δε θα έχω να του δώσω; Πως θα τον κοιτάξω;

Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε όπως θέλετε. Απλώς είναι μια ιστορία που ήθελα να μοιραστώ.

24 Φεβ 2013

Ρότινγκ


(εδώ...)

21 Φεβ 2013

All you need is wine

Λέει: Θα έπινα έναν καφέ τώρα, αν έφτιαχνες. 
Σηκώνομαι. Την πλησιάζω. Τι καφέ, γαλλικό ή τουρκικό; Πώς να θέσω την ερώτηση σωστά; Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. 
Λέει: Σκέφτεσαι να πεις κάτι στα γαλλικά κι έχεις κολλήσει, για αυτό με κοιτάς σαν να σ' έχει πιάσει χέσιμο;   
Εχει δίκιο, σαφώς.
(της το διαβάζω, δεν της αρέσει, μού λέει "όπου χέσιμο, βάλε τουλάχιστον εντερικές διαταραχές", γελάω, της λέω "θα το προσθέσω!"). 
Και πάω να χέσω.

 

20 Φεβ 2013

Το σημείο πιέρ

O Άλμπερτ Πιερπουά, το όνομα του οποίου, παρότι ήτο εγγλέζος, προφέρω εις τα γαλλικά, ήταν σελέμπριτι τρόπον τινά στα μέσα του 20ού αιώνα. Αλλά με φήμη μάλλον κακή. Βλέπεις, ο Αλμπερτ ήταν δήμιος και όχι μπατλερ (για κάποιον μυστήριο, ίσως και ρατσιστικό λόγο, θεωρώ πως όλοι οι μπάτλερ του ντουνιά ονομάζονται Άλμπερτ και πως όλοι οι Αλμπερτ εργάζονται ως μπατλερ - θα μου πεις, ήτανε μπάτλερ ο Αϊνστάιν; ναι, του Καραθεοδωρή!). Για την ακρίβεια, ο Πιερπουά ύπήρξε ο τελευταίος επαγγελματίας δήμιος στην ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας.
Γεννημένος το 1905 στο Γιορκσάιρ (όπου προφανώς μένουν χόμπιτ που ακούνε χιπ χοπ ή μήπως μένουν μαζί τα χόμπιτ και τα ορκ, αν δεν κατάλαβες τα κρύα αστεία μου, τι να σου εξηγώ;)
για να με καταλάβεις τράβα εδώ.

19 Φεβ 2013

Ο αποφασιστικός άνθρωπος

Αποφασιστικός και με πυγμή ο άνθρωπος που ξυπνά πολύ πρωί, αποφασισμένος για όλα (και κυρίως για μπριζόλα), να διαβάσει γαλλικά,  μετά τον αποσπάει ο Ολάντ, ο συμπαθής ο Φγανσουά, το μόνο γαλλικό που μαθαίνει η λέξη μασεντουάν, κάτι σα σαλάτα, κάτι σαν τουρλού, άνευ φαγητού μεσημεριανού και κουρασμένος από την πολλή τη γνώση, το κορμί του στον καναπέ  τολμάει να ξαπλώσει, κοιμάται, ξυπνά, δίχως το αυτί του από τύψεις να ιδρώσει, αποφασισμένος για μεγαλύτερη γαλλικών δόση, στο τουίτερ δεν παραλείπει να τα χώσει, του 'ρχεται φαεινή ιδέα, να γράψει κείμενα νέα, δεν τελειώνει ούτε ένα, δεν είναι τελικά παραγωγική η δική του πένα, μαθαίνει πως έξω στην πόλη παίζει όπεν κόφι, ενδίδει στον πειρασμό του όφι, αποφασισμένος μπαίνει να λουστεί, το μετανιώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, κι έτσι βρωμισμένος αλλά πάντα αποφασισμένος φεύγει από το σπίτι να βρει κάπου να μεθύσει.

18 Φεβ 2013

Ξέρουν τ' αφεντικά από βέσπα;

Πάντα του άρεζαν τα λόγια των άλλων, ειδικά τίποτε σπουδαίων· συγγραφέων, διανοούμενων, ποδοσφαιριστών, ωραίων κοριτσιών. Τα αποστήθιζε κιόλας. Από τα φοιτητικά του χρόνια, τότε που μαζί με άλλους μανιωδώς γέμιζαν τις αριστερίστικες αφίσες και τα πανό με λόγια του Μπρεχτ (μια φορά, σε μια μεταμοντέρνα παρέκκλιση, βάλανε και κάτι Στέρεο Νόβα), τον είχε πιάσει η μανία να γράψει αυτός μια σπουδαία φράση, γεμάτη νόημα, που να τη μνημονεύουν οι μεταγενέστεροι για να ενισχύουν το δίκιο του αγώνα τους, γιατί αυτοί, οι κοινωνικοί αγώνες δηλαδή, δεν θα τελειώσουνε ποτές, κι η φράση στην οποία τελικά κατέληξε ήταν η εξής "δεν αρκούν αυτά που λεν οι ποιητές για να αλλάξει η κοινωνία, όλες οι λέξεις των σοφών μαζί δεν αρκούν για να νικήσει το δίκιο του αγώνα, σάμπως πιστεύεις πως ο Μπογδάνος, η Eldorado Gold, ο Σαμαράς, η τρόικα, ο Όλι Ρεν δεν ξέρουν από Μπρεχτ;".


15 Φεβ 2013

Σημειώσεις από το σεμινάριο

Σκόρπιες σημειώσεις που κρατούσα στο κινητό σήμερα στο σεμινάριο:

Σουτάρω κείμενο ενδοφλεβίως σα μπέναλντι με τη χάρη της στραβοκλωτσιάς του Ντεβιντμπέκαμ, με τη δίχως ταίρι ορμή του Τζοντέρη, λέγοντας vamos σαν το μαλλί του Σερχιοράμος, δοκάρι κι έξω, με λίγο ουίσκι τα χείλη μου να βρέξω, τι κάνεις εκεί; ρωτά αγουροξυπνημένη, βγάζω την πιστόλα απ' την κρυψώνα, της απαντάω, δεν είναι σωστό, δεν είν' ώρα ακόμα, κουμπώσου, κάνει κρύο, ανεβάζω φερμουάρ, μόνη διέξοδος η ξαπλώστρα, τα ρούχα να μαζέψεις απ' την απλώστρα. Εξω, αναζητώ κι εκτελώ εν ψυχρώ μελαγχολικούς, λιγομίλητους, μαγνητικούς ανθρώπους, που δεν είναι κατά βάθος καλοί όπως νομίζουν όλοι, πίνοντας τις καλύτερες ρακές, παγωμένες και μεσημεριανές. Περίεργα πράγματα τα σχήματα, ειδικά οι κύκλοι της φωτιάς όπου στα τρίγωνα η κορυφή ξέρει τι παίζει με τα σκέλια του τετραγώνου του οποίου μόνον μια πλευρά σφαιρικά γνωρίζει όσα η μοίρα ορίζει, αλλά είν' κάτι σκυλιά που φοβούνται τα πουλιά. Το ενα στα τρία ατυχήματα εν ώρα εργασίας είναι πέσιμο, ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό; γιατί το πρώτο ατύχημα που παθαίνει ο άνθρωπος, αφού γεννηθεί, είναι το πέσιμο - όχι το χέσιμο; εξαρτάται, αν προηγηθεί το χέσιμο, τότε ο γέρος θα πάει απο πέσιμο και κωλοτούμπαλιν...

Εδώ σταμάτησα. Σκέφτεσαι ποτέ, ρε βλάκα πανωκάτε, τον pasaena αναγνώστη; Μπα, αλλάζουν οι αναγνώστες, έρχονται και φεύγουν, ανάλογα με την περίοδο, όπως αλλάζω εγώ, όπως αλλάζουν οι καιροί, το ύφος κι η θεματική του μπλογκ, το οποίο δεν υπάρχει για να παρεμβαίνει, αυτό το κάνουν άλλοι καλύτερα, δεν υπάρχει για να πολιτικολογεί, αυτό το κάνουν άλλοι καλύτερα, δεν υπάρχει για να συγκλονίζει, αυτό το κάνουν άλλοι καλύτερα, δεν υπάρχει για να αρέσει στα κορίτσια, αυτό το κάνουν άλλοι καλύτερα (άλλωστε, έχω και μ' έχει το καλύτερο κορίτσι του κόσμου), δεν υπάρχει για να (αμπελο)φιλοσοφεί, αυτό το κάνουν άλλοι καλύτερα, δεν υπάρχει για να εκτονώνομαι, αυτό θα το κάνω ελπίζω αλλού καλύτερα, δεν υπάρχει για να γράφει λογοτεχνία, αυτό το κάνουν άλλοι καλύτερα, δεν υπάρχει να προβληματίζει, αυτό το κάνουν άλλοι καλύτερα, υπάρχει απλά για με τσαλακώνω όπως ένα κομμάτι χαρτί όταν βαριέμαι και δεν περνάει η ώρα. 

13 Φεβ 2013

Μετά το ρυζότο, με το τσάι, πριν το ποτό

Κοίτα να δεις, αν σε προϊδεάσω να μην περιμένεις κάτι φοβερό, θα δικαιούσαι να πεις, και τι μας το λες αυτό; νομίζεις ότι πάντα γράφεις κάτι φοβερό; Οπότε καλύτερα να μην σου πω αυτό που θέλω να σου πω για αυτό που θα σου πω, που είναι το εξής: Θα φτιάξω ένα μπλογκ μια μέρα όχι δικό μου, κάποιου άλλου, θα γράφει πράγματα του στιλ "καλύτερα να μην ξέρεις τη γεύση του απαγορευμένου καρπού, καλύτερα να μην έχεις δει την ομορφιά που δεν μπορείς να απολαύσεις, καλύτερα να μην έχεις βιώσει ελευθερία αν είναι να τη χάσεις", καλύτερα να μη μου πεις ότι κι αυτό δεν θα έχει νόημα κανένα, καλύτερα να μη μου πεις ότι κάτι τέτοια τα γράφει η Μαντά η Λένα

12 Φεβ 2013

Οψιμο κόλλημα με το μποζόνιο του Χιγκς

 186 λέξεις (περίπου) του Νίκου Σπηλιά

Γκαζώνει ετοιμοθάνατος προς τη Γενεύη, ο χρόνος του τελειώνει, πρέπει να προλάβει, δεν θυμάται ποιος είναι, τι θέλει και γιατί, μόνο πού πηγαίνει, στη Γενεύη, πρέπει να βρει το μποζόνιο του Χιγκς, το νόημα της ζωής, στο διάβα του πύρινες, θυελλώδεις φλόγες, κορίτσια όμορφα σαν ανθισμένα ρόδα, μοτέλ παρακμιακά στη μέση του πουθενά, στο σταυροδρόμι ο Ρόμπερτ Τζόνσον κραδαίνει τη φτηνή του κιθάρα κόντρα στο Διάβολο με τα δολοφονικά σαγόνια, όλα τα ρολόγια του κόσμου σταματημένα κι αυτός να τρέχει, ετοιμοθάνατος, αντιμέτωπος με το χρόνο, απελπισμένος, κυριευμένος από θλίψη, από εμμονή για το μποζόνιο του Χιγκς, ας μη θυμάται πια γιατί, πρέπει να φτάσει στη Γενεύη, ιεροκήρυκες με παράξενες γλώσσες που δεν τις μιλεί πια κανείς, καθαρίστριες στραγγίζουν το αίμα που χύθηκε άφθονο στο φτηνό ξενώνα, αίμα πριαπικό, κι οδηγεί πάντα εν μέσω λήθης, ξάφνου θυμάται, αν πεθάνει να τον θάψουν με τα αγαπημένα του κίτρινα δερμάτινα παπούτσια, ευτυχώς νιώθει ακόμη την καρδιά του να χτυπά για τη Χάνα Μοντάνα που κάνει βόλτα στη σαβάνα, κι είναι η εποχή των μουσώνων, δεν θυμάται τι, πώς και γιατί, αλλά φτάνει στη Γενεύη για το μποζόνιο του Χιγκς. 

11 Φεβ 2013

Ακόμη ο καφές;

Στον ύπνο του διάβαζε τα μπλογκ αγαπημένων του ανθρώπων. Στον ξύπνιο του ήθελε να τα ξαναδιαβάσει. Μα δεν υπήρχαν. Τα μπλογκ. Υπήρχαν οι ανθρώποι. Οχι όμως έτσι όπως τους είχε ονειρευτεί. 
Ξυπνούσε από τον ύπνο και επαναλάμβανε τις λέξεις για τους ανθρώπους που είχε ονειρευτεί. Δεν ήταν τόσο όμορφες όσο στον ύπνο του. Οι άνθρωποι όμως ήταν.

 

10 Φεβ 2013

Εναλλακτικοί πληθυντικοί

Τα άλογα - τα αλόγατα
τα όνειρα - τα ονείρατα
τα σκατά - τα απόσκατα


9 Φεβ 2013

Αρχίδια

Εστώ ότι είσαι σερβιτόρος και ονειρεύεσαι να γίνεις συγγραφέας. Στο εστιατόριο όπου εργάζεσαι συχνάζει το είδωλό σου, ο Φίλιπ Ροθ. Τ' αφεντικά σου, επειδή ξέρουν την τρέλα που σε δέρνει, σ' εχουν βάλει να υπογράψεις χαρτί που λέει ότι δεν θα τον ενοχλήσεις ποτέ  με τις λογοτεχνικές σου μπούρδες. Και δεν τον ενοχλείς. Άλλωστε, δεν έχεις και κάτι της προκοπής να του δείξεις. Ερχεται μια υπέροχη μέρα όμως που τα καταφέρνεις: έχει μόλις εκδοθεί το πρώτο σου μυθιστόρημα. Με τίτλο "Αρχίδια". Η σκληρή οικονομική πραγματικότητα επιβάλλει να συνεχίσεις να εργάζεσαι στο εστιατόριo. Μόνο που ο Ροθ τον τελευταίο καιρό έχει εξαφανιστεί. Ώσπου, μια μέρα μαγική, νάτος! Δεν αντέχεις. Πάντα κουβαλάς "Αρχίδια" πάνω σου και δεν διστάζεις να τα δείχνεις σε κάθε ενδιαφερόμενο. Με τα "Αρχίδια" υπό μάλης, προσεγγίζεις τον Ροθ. Του εξηγείς. "Το πρώτο μου βιβλίο, ξερετε, είμαι πολύ ενθουσιασμένος, και θέλω να σας χαρίσω ένα αντίτυπο, ορίστε, πάρτε τα Αρχίδια μου". Είναι πολύ ευγενικός. Φιλικός. Σε συγχαίρει. "Αρχίδια", λέει, "εξαιρετικός τίτλος, απορώ πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ". Είσαι εκστασιασμένος. Μόνο που ο μεγαλύτερος εν ζωή αμερικανός συγγραφέας, ο οποίος δεκαέξι ημέρες αργότερα επρόκειτο να ανακοινώσει την απόσυρσή του από το γράψιμο, έχει κι άλλα να σου πει:

8 Φεβ 2013

Ολο και χοιρότερος

Τους λακέδες δεν αντέχω, τους λαϊκιστές επίσης, το λάκκο που 'χει η φάβα όταν τρώω φασολάδα, τους λακωνικούς δεν τους μπορώ, τους λακανικούς επίσης, αμφότεροι μυστήρια της φύσης, αν υπεισέλθουμε σε ζητήματα της πίστης, τα λουκάνικα λατρεύω, όχι σαν θεό, λες να είναι σύμπτωμα φροϋδικό; να πάω να κοιταχτώ σε κανένανε γιατρό; ή λες να 'ναι απλώς ζήτημα στομαχικό; να πιω αναψυκτικό μπας και καταφέρω να ρευτώ;

ΥΓ. Φέτος, σε τούτο δω το μπλογκ, θα φορεθεί πολύ ο Νίκος ο Σπηλιάς.

Ανθρωπεθισμός

Ήταν άτομο ευαίσθητο μα ευερέθιστο, είπαν οι φίλοι του οι παλιοί, οι περισσότεροι επιφανείς τρελογιατροί. Οι άνθρωποι τού προκαλούσανε εκνευρισμό, θυμό και δερματικό ερεθισμό, εκτός από κείνους στους οποίους αποκτούσε εθισμό. Με αυτούς τα χάλασε στη μοιρασιά κι αποφάσισε ποτέ ξανά.  


6 Φεβ 2013

Κωλέλιο

Ηρθε μια εποχή που ο άφθονος τίποτε άλλο δεν μπορούσε πια να στερηθεί, πλην του στερητικού τού άλφα*, με τούτη δω την γκάφα ξέμεινε φθόνος, κάτι τέτοιο φάνταζε με ήττα, αποφάσισαν να του κόψουνε το θήτα, κι έγινε ο φθόνος φόνος.

(*Είμαι χαζός, το πιο πιθανό είναι το άλφα της αφθονίας να μην είναι στερητικό, δεν γνωρίζω την ετυμολογία της λέξης)

5 Φεβ 2013

Ραψωδία των τριχών ημών

Δεν φτάνει που είναι λίγα
κοστίζει κι ακριβά
να τα περιποιηθείς
για να μην τα στερηθείς.
Ασύμφορα τα μαλλιά 
τι συμφορά!

(του ελληνοαμερικανού ποιητή Φ.Αλ.Ακρού, από την ποιητική συλλογή "Μετροσέξουαλ ανησυχίες")

4 Φεβ 2013

ετεροχρονισμένο

Ηταν πολύ ωραία.

3 Φεβ 2013

217 λέξεις των Afghan Whigs

Άκουσέ με και μη βιάζεσαι να με κρίνεις απ' όσα έχω κάνει. Ηταν Σάββατο, θυμάσαι; γύρισα σπίτι μεθυσμένος από τα δικά σου χάδια. Με περίμενε. Πού ήμουν και με ποιαν. Πουθενά. Με καμία. Χαμογελούσε ειρωνικά. Ηθελα να σβήσω το χαμόγελο απ' το δικό της πρόσωπο. Φτάσανε οι ψίθυροι στ' αυτιά της, λένε πως σκότωσα κάποιον, για τα μάτια μιας άλλης. Μα δεν με βρίσκεις όμορφη πια; ρώτησε. Δεν μίλησα. Τα έκανες όλα αυτά που λένε; Μ' εχεις παρεξηγήσει, της είπα, νομίζεις πως είμαι κακός, όμως, μωρό μου, είμαι νηφάλιος πια, έχω ξεκόψει, όπως μου ζήτησες, έλα λίγο πιο κοντά.  Αργότερα, την ίδια μέρα, χτύπησε την πόρτα μου η παράνοια. Κάπως έτσι είναι η φυλακή. Το ήξερα, μ' είχε προδώσει κι αυτή. Η μπόχα από τα ψέματά της μού τρυπούσε τον εγκέφαλο. Κοίταξα το πτώμα της, ζεστό ακόμα, σήκωσα το ακουστικό, δεν μπορούσε να περιμένω άλλο. Ηρθα, σε πήρα από το σπίτι. Πάμε να κάψουμε την πόλη, να τα κάνουμε πουτάνα όλα, σου είπα. Βάλε το αυτοκίνητο, βάζω τη βενζίνη και σπίρτα, σε περιμένω, απάντησες. Αποχαιρέτησα όσους με είχαν αγαπήσει, δεν ήταν και πολλοί. Ηρθα και σε πήρα, μπουρλότο, η πόλη τη νύχτα λουλούδι που ανθίζει, τρέχουμε τώρα με τα φρένα σπασμένα στην εθνική οδό. Μια κόλαση μας περιμένει, αλλά μην ανησυχείς, μωρό, είναι γνωστό μου το αφεντικό.

ΥΓ. Λέγαμε τις προάλλες με φίλους ότι μεταφράζοντας αγγλικούς στίχους ροκ τραγουδιών στα ελληνικά, προκύπτει κάτι πολύ ηλίθιο. Αφενός συμφωνώ. Αφετέρου, και κατά περίπτωση, διαφωνώ. Το παραπάνω είναι ένα μικρό κειμενάκι με μεταφρασμένους στίχους των σπουδαίων Afghan Whigs (κυρίως από τις δισκάρες τους Gentlemen και Black Love). Δύο τινά υπάρχουν: Aν το κείμενο είναι γελοίο, απέτυχα εγώ. Aν το κείμενο είναι ωραίο, πετυχαν οι Afghan Whigs.


1 Φεβ 2013

Παραπεμπτικό

Αποκαλύπτουμε τη σχέση του ιστορικού Θουκυδίδη με το Facebook, την πραγματική σημασία της λέξης "λανσάρω",  συγκρίνουμε τη διατροφική αξία των πακοτινιών, των πιτσινιών και των μελάτων αυγών και αναζητούμε τον συμπαντικό κινητήριο μοχλό. Εκεί πέρα. Κι αν δεν έρθετε 'σεις κατά κει, μην σκάτε, θα 'ρθούμε εμείς στο σπίτι σας, απρόσκλητοι, γυμνοί και πεινασμένοι.