Τι άλλο βγάζουμε στα blogs, πέρα από τις εμμονές μας; Στον Κώστα Κοντοδήμο, τον έλληνα συγγραφέα, μια από τις πολλές εμμονές μου, έχω αναφερθεί παλιότερα εδώ, εδώ κι εδώ.
Σήμερα τον ξαναθυμήθηκα ξεφυλλίζοντας το Fractal Press (rollercoaster funzine + Γολγοθάς fanzine), τεύχος 102, Γενάρης-Φλεβάρης του 1993.
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την έναρξη της συνεργασίας του με το Fractal Press, στην ουσία μια αυτοπαρουσίαση.
ΜΕ ΑΛΛΟΘΙ ΤΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ ΜΟΥ
Στο στρατό με φώναζαν παππού. Κι έφτασα τριαντατεσσάρων χρονών για να δηλώσω στην εφορία το επάγγελμά μου. Παππούς λοιπόν τριαντατεσσάρων, εισβάλλω στο περιοδικό τον τίτλο του οποίου δυσκολεύομαι και να προφέρω. Προσπαθώ όμως. Να ας πούμε –ξέρω πως είναι αντίσταση του κώλου αλλά τι να κάνω- πάω στην ΕΡΤ με κρεμαστά σκουλαρίκια και σορτσάκια, να τη σπάσω στους επίσημους μιας ενημέρωσης που το περιοδικό σας (και μου, αν με δεχτείτε) προσπαθεί να της γαμήσει τη μάνα. Μα, το περιοδικό είναι μουσικό. Είναι; Τότε…
Η σχέση μου με τη μουσική; Ο εκδότης απειλεί να μου κάψει το ραδιόφωνο που παίζει όλο ΜΕΛΩΔΙΑ FM100. Ενας εξηντάρης πατέρας με ενημερώνει για τη δισκογραφία, ευτυχώς ικανοποιητικά, κι η τελευταία επαφή μου με την ξένη λεγόμενη μουσική ήταν ένα Γκοστ Ντανς της Πάττι Σμιθ. Α, για λόγους μάλλον ψυχιατρίκής φύσεως γουστάρω τη Φιλίππα Μάθιους, έχω στομάχι και προγούλι, και για να βγάζω και κάνα φράγκο γράφω ξενέρωτα σενάρια για τηλεοπτικές εκπομπές. Σε κάτι ακραίες περιπτώσεις μάλιστα με βάζουν και να τις παρουσιάσω. Επαγγέλλομαι τον συγγραφέα κι η διαφορά μου με τους ομοεθνείς συναδέλφους μου είναι ότι (εκτός του ότι προτιμώ τη Φιλίππα από τον Ντοστογιέφσκη) έγκειται στο ότι όταν με ρωτούν «ποιος είναι ο καλύτερος έλληνας συγγραφέας», εκτός από το δικό μου, μου έρχονται και κανά δύο άλλα ονόματα.
Ακόμα, να ομολογούμε τις αμαρτίες μας, είμαι μέλος του Συνασπισμού, τον οποίο και θα ψηφίζω, τουλάχιστον μέχρι να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Οπότε ορθώς προβάλλει το ερώτημα: τι θες ρε μαλάκα να πας να γράψεις σε ένα τέτοιο περιοδικό (στην εποχή που έβγαζα κι εγώ ένα δεν τα λέγαμε φάνζιν;); Πρώτον είμαι φίλος του εκδότη. Από μια άποψη τον θαυμάζω κιόλας, αλλά μόνο όσοι έχουν περάσει από το δρόμο του θα κατάλαβαν το γιατί. Από την άλλη μου είπανε ότι το Roller Coaster, απευθύνεται σε τρελούς –κι εγώ είμαι επαγγελματίας του είδους κι έχω κι επιχειρήματα, τα οποία δεν γουστάρω να σας παραθέσω, γιατί μόνο όσοι έχουν περάσει από το δρόμο μου θα καταλάβαιναν το γιατί. Κι έπειτα, ρε παιδιά, μεγάλωσα. Κι οι βιτρίνες των μαγαζιών μένουν ακόμη στη θέση τους. Και μεγάλωσα, το ξαναλέω. Η τελευταία φορά που με κυνήγησαν οι μπάτσοι δεν πρέπει να είναι λίγο μετά το ‘80. Κι ελπίζω σε σας, στα κωλόπαιδα, τα φρικία -δεν ξέρω, σας λένε κι αλλιώς;- για να κατεβάσετε αυτές τις βιτρίνες που φτάσαν από την απογοήτευσή μου να μείνουν άθραυστες. Κι ελπίζω σε σας για να μπει κάποιος στο εσωτερικό των τραπεζών, των πολυκαταστημάτων, του Κόσμου. Δεν ξέρω αν καταλάβατε. Δεν είμαι ένας γερασμένος αναρχικός. Είμαι ένας απελπισμένος και ώριμος άνθρωπος. Ζητώ ανώριμους για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Ζητώ ανώριμους για να τους ακολουθήσω. Ξέρω πως δύσκολα θα με ανεχτούν, αφού τώρα πια εγώ φοβάμαι τον πόνο, τον θάνατο, τη μοναξιά. Ξέρω πως δύσκολα θα με ξεχωρίσουν με τα κοστούμια και τα κοντά μου μαλλιά. Θα σοκαριστούν ίσως από το μικροαστικό τριάρι μου, τα ουζάκια και το ψήσιμο των σουβλακιών στο μπάρμπεκιου του Σαββατόβραδου. Θα με οικτίρουν για τις ώρες που περνάω βλέποντας σίριαλ. Θα βαρεθούν να με ακούνε να μιλάω για πολιτική και κόμματα και σοσιαλισμό. Ομως τους παρακαλώ ας με πάρουν ως άλλοθι τα σκουλαρίκια μου κι ας με αφήσουν να μπω στην παρέα τους. Κι ας έχουν επίγνωση ότι τα σκουλαρίκια μου δεν θα αλλάξουν τον κόσμο. Ισως να το καταφέρουν οι κόκκινες σημαίες που κουβαλάω στην πλάτη μου. Αλλά αυτός ας το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά. Σήμερα, κι ας με βρίσετε, θα πολιτικολογήσω. Θα σας μεταφέρω τι έγραψα στον νευρολόγο μου, εκείνη τη Δευτέρα, που άφωνος έβλεπα τους νεοκομμουνιστές να αποχωρούν, χαμένοι και μεθυσμένοι ίσως, από το ρωσικό κοινοβούλιο. Ιδού λοιπόν:
(συνέχεια σε επόμενο ποστ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου