Οταν η ζωή αντιγράφει τη λογοτεχνία

Ο Ζαν Μαρσώ, ο επονομαζόμενος Βέλγος -ένας ζητιάνος γύρω στα εξήντα, ανθρωπάκι του θεού σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες-, είχε βρεθεί νεκρός σε μια κατάληψη στο Ωμπερβιλιέ. Είκοσι πέντε πλευρά σπασμένα. Άγριος ξυλοδαρμός. Χτυπήματα, στραγγαλισμός, εσωτερική αιμορραγία. Η αστυνομία είχε συλλάβει ένα ζευγάρι. Τη Ρίτα και τον Ιγνάσιο, δυo περιθωριακούς τύπους, που για να πάρουν μπρος έπρεπε να πιουν δυo λίτρα κρασί την ημέρα. «Ναι», είχαν ομολογήσει, «είχαν πάρει μέρος στον ξυλοδαρμό. Αλλά ο Μουστάκιας ήταν αυτός που τον είχε σκοτώσει, τον Βέλγο. Για να του βουτήξει τη σύνταξή του. Ο Βέλγος μόλις την είχε πάρει, και φαίνεται πως ήταν παχυλή, τουλάχιστον έτσι κοκορευόταν μπροστά σε όλους».

Τέτοια πράγματα συνέβαιναν πολύ συχνά. Άπαξ κι έμενες στο δρόμο, έχανες κάθε σημείο αναφοράς, κάθε ηθικό φραγμό. Η άποψη περί αλληλεγγύης μεταξύ απόκληρων είναι αφελής. Ο Ρικό, όπως και πολλοί άλλοι, το έμαθε γρήγορα αυτό. Στο δρόμο, ο καθένας είναι για τον εαυτό του. Ο ξυλοδαρμός μπορεί να προκύψει για οποιονδήποτε λόγο: για έναν υπνόσακο, ένα νυχοκόπτη, μια τσατσάρα, ένα μπουκάλι κρασί, ένα πακέτο τσιγάρα, ακόμα και ανοιγμένο... Και για τα φράγκα, ειδικά τη μέρα που έπεφτε το επίδομα απορίας. Πόσες φορές τον είχαν σπάσει στο ξύλο, τον Ρικό, από τότε που είχε βγει στο κουρμπέτι; Δεν θυμόταν πια. Η τελευταία φορά ήταν στο Μπυτ-Σωμόν, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα. Κοιμόταν σ' ένα παγκάκι και αισθάνθηκε κάτι χέρια επάνω του. Δυο τύποι, νεαροί, έψαχναν στις τσέπες και στο σώβρακό του. Αντέδρασε, κι οι μάγκες άρχισαν να τον χτυπούν. Του πήραν ό,τι είχε και δεν είχε.

Το απόσπασμα από το αριστούργημα του Ζαν Κλοντ Ιζζό "Ο ήλιος των μελλοθανάτων" (εκδ. Πόλις) με αφορμή αυτήν εδώ την είδηση

Περισσότερα για το βιβλίο κλικ εδώ για να πάτε στο Ριζοσπάστη, από όπου πήρα το εξώφυλλο. Η παραπομπή στο "Ρ" γίνεται, εκτός του ότι πρέπει να αναφέρω την πηγή της φωτογραφίας, για το φοβερό σχόλιο στην κριτική του βιβλίου, ότι "περιγράφει τη ζωή, τον έρωτα και το θάνατο αυτών των δυστυχισμένων μέσα από σωστή πολιτική οπτική γωνία". Διότι πάνω από όλα μην ξεχνάμε ότι ο κνίτης χωρίς γραμμή όχι μόνο δεν γαμεί, ούτε βιβλίο δεν ανοίγει...