Δεν το περίμενα αυτό, και δεν θυμάμαι να μου είχε συμβεί παλιότερα, τότε που "έβγαινα". Να 'ναι καλά αυτός που έβαλε το ένα πίσω απ' τ' άλλο, Nick Cave-Brother my cup is empty, Sound-Winning, Echo and the Bunnymen-All that Jazz (ειδικά αυτό!), Clash-Brand New Cadillac, Velvet Underground-Shiny Boots of Leather, ώστε μετά από καιρό να πιω τη μία μετά την άλλη απανωτά (μία για κάθε τραγούδι).
Κι όπως λέει ο ποιητής:Ουτε που ξέρω πόσες μπύρες
έχω κατεβάσει
περιμένοντας να γίνει
κάτι της προκοπής.
Καρόλου Βουκοφισίκιου, "Μπύρα", από την ποιητική συλλογή "Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση", εκδόσεις Απόπειρα.
Ηχώ και Κουνελάνθρωποι, ζωντανά, με όλη αυτή την τζαζ, τον Ιούλη του 1983, στο Βασιλικό Χολ του Αλμπερτ. Τι συγκρότημα (και τι ντράμερ, πάνω από όλα)!
5 σχόλια:
Μπράβο ρε ΠανωςΚ μου έφτιαξες την (δύσκολη ως τώρα) μέρα!
Μεγάλη μπάντα Ινδικτε ε; Από χτες το έχω ακούσει πάνω από δέκα φορές το κομμάτι (και δυο φορές όλο το crocodiles).
Κατά τα λοιπά, μπόρα είναι, θα περάσει!
Ούτε εγώ ξέρω πόσες μπύρες έχω κατεβάσει περιμένοντας να γίνει κάτι της προκοπής... :))))))
Για να παραφράσω τον Ταβάφη, bbchris, "αυτό που έχει αξία τελικά είναι η αναμονή".
Βάλε μ και λίγο clash δυνατά παιδάκιμ.
και δε νμπορώ η δόλια.
δ
ιιιιιιιιιιιιι !!!, ποιός σε πείραξε να τον βαρέσω; :))
Δημοσίευση σχολίου