Μετά το "Πάρτυ των Στρουμφ"

Από τις αρχές του 1992 κατοστάρικο-κατοστάρικο (αυτό που μου δίνανε οι γονείς για τη σχολική τυρόπιτα) μάζευα τα απαιτούμενα χρήματα για τον Μεγάλο μου Σκοπό. Για κάποιον -σήμερα ανεξήγητο- λόγο, θεωρούσα ότι ο Σκοπός μου θα συναντούσε τη γονική αντίθεση και δεν απεκάλυπτα τίποτε σε κανέναν. Άλλωστε το γεγονός ότι στερούμουν τη σχολική τυρόπιτα συνέβαλε στο να διατηρούμαι σε πολύ καλή σωματική κατάσταση (στιλάκι –είναι οδυνηρό να θυμάσαι ότι κάποτε ήσουν τόσο αδύνατος που στη γειτονιά σε φωνάζαν πιγκουίνο και οι γείτονες αναρωτιόνταν αν το ταΐζει κανείς αυτό το παιδί, οι ίδιοι άνθρωποι βέβαια όταν με συναντάνε σήμερα, εφόσον με αναγνωρίσουν κάτω από τα στρώματα του λίπους αναρωτιούνται από μέσα τους, και το βλέπω στα μάτια τους, κληρονομικό χάρισμα, «μα πώς κατήντησε έτσι αυτό το παιδί;»).

Καμιά φορά πεινούσα και ζήλευα τον Κωστάκη, τον Γιαννάκη, τον Νικολάκη, όταν τρώγανε τη σχολική τυρόπιτά τους. Ωστόσο ο Σκοπός αγιάζει τα μέσα, έλεγα, κι ας μην ήμουν κνίτης.

Το βράδυ πριν από το μοιραίο Σάββατο κατέστρωσα προσεχτικά τις κινήσεις μου. Μητέρα και πατέρας στη δουλειά μέχρι το μεσημέρι, Μεγάλος Αδερφός κάποια στιγμή θα πάει για καφέ, και θα επιστρέψει το μεσημέρι. Εδωσα στον ευατό μου τρεις ώρες πάνω κάτω για την επίτευξη του Σκοπού.

Ξημέρωσε η 29η του Φλεβάρη, 1992. Οταν ήρθε η ώρα για τον Μεγαλοαδερφικό καφέ, ντύθηκα και έβαλα τα κατοστάρικα στην τσέπη μου. Περίμενα δέκα λεπτά, να σιγουρευτώ ότι και το τελευταίο εμπόδιο για την επίτευξη του Σκοπού μου είχε απομακρυνθεί αρκετά. Εβαλα τη στολή παραλλαγής κι έκανα έρπιγκ μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Μέσα στο 34 έκανα κάλυψη-απόκρυψη πίσω από μια εφημερίδα. Κατέβηκα στο τέρμα, τότε στην πλατεία Δικαστηρίων. Συμβουλεύτηκα το ειδικό ρολόι-πυξίδα-διόπτρα νυχτερινής όρασης... Επρεπε να βιαστώ. Τοίχο-τοίχο προχώρησα στην Εγνατία, μέχρι την Καμάρα, απεκεί στον πεζόδρομο της Γούναρη, και στη Σβώλου (τότε μπορεί ακόμη να τη λέγανε και Πριγκήπος Νικόλάου) αριστερά. Στην είσοδο του μαγαζιού έβγαλα την μπαλακλάβα, μην με περάσουν για τρομοκράτη.

Το ποθητό αντικείμενο του Σκοπού το βρήκα εύκολα. Το πήγα στο ταμείο, όπου καθόταν ένας ψαρομάλλης τύπος που από την ώρα που μπήκα με κοίταζε με απορία (πράγματι λοκατζή πιγκουίνο δεν βλέπει κάνείς συχνά στις μέρες μας). «2.850», μου είπε.

Χλόμιασα.

Σκατά.

Είχα μόλις 2.400, σε κατοστάρικα.

Και τώρα;

«Εεεε... ξέρετε, εεε... Μήπως τον έχετε πουθενά φθηνότερο;» (άσχετο και ηλίθιο αλλά αυτό είπα).

Αυτός άρχισε να γελάει.

«Όχι» μου λέει. «Πόσα έχεις...»

«Εεε, ξέρετε κι ο Μεγάλος μου Αδερφός είναι πελάτης σας, ο ******, και...»

«Είσαι αδερφός του ***** και δεν το λες τόση ώρα; Δώσε, παιδί μου, όσα έχεις και πάρτον δίσκο».

Δεν ήταν κάτι καινούργιο αυτό. Πολλές φορές ο Μεγάλος Αδερφός με είχε βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Με το «Into the Great Wide Open» του Tom Petty στην πλαστική σακούλα έφυγα τρέχοντας -με τα αυτιά κατακόκκινα- για το λεωφορείο. Σιγά το δίσκο, θα μου πει κάποιος. Εγώ ακόμη και σήμερα τον θεωρώ δισκάρα, άλλωστε είναι ο πρώτος που αγόρασα και θυμάμαι απ’ έξω όλους τους στίχους. Το γαμάτο βιντεοκλίπ του ομώνυμου τραγουδιού, με τον Johnny Depp (νομίζω πως παίζει και η Faye Dunaway, αλλά σιγά μην την ήξερα τότε, άλλωστε δεν έπαιζε στo 21 jump street), ήταν που με ώθησε να τον αγοράσω.

Στο σπίτι, λόγω κίνησης, έφτασα αργοπορημένος. Οι γονείς ήταν ήδη εκεί. Ο Μεγάλος Αδερφός όχι.

Φυσικά δεν έγινε ο χαμός που φοβόμουν. Οι γονείς μου είπαν απλώς άλλη φορά να τους λέω τι θέλω, να μου δίνουν τα λεφτά.

Αργότερα ήρθε κι ο Μεγάλος Αδερφός.

«Πέρασα από τον Ηχο», μου είπε. «Πήγες απεκεί; Με ρωτάγανε αν σε ταΐζει κανείς τίποτε».