Ο ευρών του φλουριού κι ο επινίκιος λόγος του

Το λεωφορείο, κίτρινο και σκονισμένο, πήγαινε κάθε άλλο παρά ασθμαίνοντας στον μεγάλο, λουσμένο στο φως ερημικό δρόμο και κάθε μια ώρα έκανε στάση για να κατουρήσουν οι συνταξιούχοι ταξιδιώτες στη Βαρκελώνη, όταν ήμουν στη Βαρκελώνη, κάποιος είχε αγοράσει ένα παλτό, πολύ μακρύ, μέχρι τον αστράγαλο, απ’ αυτά τα δερμάτινα, ήταν απαίσιο και θέλαμε να του το σκίσουμε, τι μας είχε κάνει αυτός δεν θυμάμαι αλλά είχε ένα κοριτσάκι που κρατούσε ένα μπαλόνι σε κάτι χάι λουξ τουαλέτες, γεμάτες ακέφαλα πτώματα συνταξιούχων που πίνανε έψα λεμονάδα στη βεράντα και τρώγανε μπουγάτσες σε κάτι πιάτα κίτρινα, ασορτί με τα μαύρα μαχαιροπίρουνα, σκουληκιάρικα, ο πατέρας είχε φάει όλα τα λεφτά για αυτό το μαυροκίτρινο σερβίτσιο, κι η μάνα είχε δώσει στην Πρόνοια τα ρούχα του γιου, για να βλέπεται, γιατί ήταν ένας αόρατος ντετέκτιβ σε χωράφι με ροδακινιές, αναζητώντας λίγη ιδιωτικότητα και ένα μάτι, μισό μαύρο, μισό τυρκουάζ, αχ καλέ, είναι ο Σάρουμαν που γύρισε πίσω για να του δώσουμε μπουγάτσα με φλουρί.

Στη φωτογραφία:
Γραφείο αρρωστημένου εγκεφάλου,
ομοιάζον με τον εγκέφαλο:
αχρηστες χαζομάρες ατάκτως ερριμμένες