Μισοκοιμισμένος ή μισοξύπνιος;

Μισοκοιμισμένος χτες βράδυ διάβαζα το "Μεγάλο Χτύπημα" του Ντάσιελ Χάμετ, όταν στάθηκα λίγο παραπάνω σε αυτήν την παράγραφο...

Ολο το πρωί διασχίζαμε την καυτή, γεμάτη από κάκτους και άγρια φυτά περιοχή, χωρίς να μιλάμε. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι βλαστημιές του οδηγού, όποτε χρειαζόταν να σταματήσουμε για να ποτίσουμε τη μηχανή, που παράπαιε. Το αμάξι σερνόταν πάνω σε κόκκινα οροπέδια μ' απότομες πλαγιές , χωνόταν μέσα σε ξερά ρυάκια, όπου συστάδες σκονισμένων θάμνων έμοιαζαν με άσπρες δαντέλες μέσα στο εκτυφλωτικό φως διαγράφοντας τα όρια από βαθιές χαράδρες, που κατέληγαν σε αιχμηρές κορυφές.

Οντας μισοκοιμισμένος, και για το λόγο αυτό παντελώς χαζός, ενώ όταν είμαι μισοξύπνιος είμαι μισόχαζος, σκέφτηκα: "Βρε μαλάκα Ντάσιελ! Τι τη θες την περιγραφή, αγαπητέ, όσο καλή και αν είναι; Ολοι τη έχουμε δει την έρημο της Αριζόνας (στην οποία μας έχει πει πρωτύτερα ότι βρίσκεται) στην τηλεόραση, σε γκαγκστερικά φιλμ όπου γίνονται εκτελέσεις, ακόμη και στο εξώφυλλο του Τζόσου Τρι των Γιουτού".
Το πρωί που ξύπνησα σκέφτηκα: Βρε τι μαλάκας που είμαι! Αφού όταν έγραφε ο Χάμετ, τηλεόραση δεν υπήρχε, το γκαγκστερικό κινηματογραφικό είδος ήταν στα σπάργανα (ήταν απ' τους πρωτεργάτες άλλωστε ως σεναριογράφος) και το Τζόσουα Τρι των Γιουτού υπήρχε μόνον ως απειλή στις προφητείες του Νοστράδαμου... Αρα, κατέληξα ο ξύπνιος, πρόκειται για γαμάτη περιγραφή, αφού οι λέξεις του συγγραφέα αποδείχτηκαν ισοδύναμες με τις εικόνες που έχω δει. Και μετά θυμήθηκα το στρατό, τότε που διάβαζα, στα ΛΥΒ νομίζω, τα "Μαγικά Ταξίδια" του Κλαρκ Αστον Σμιθ, όπου υπάρχει μια περιγραφή που ακόμη και σήμερα τη θεωρώ μια απ' τις πιο αποτυχημένες περιγραφές στη λογοτεχνία έβερ:

Στεκόταν σε ένα δρόμο λιθοστρωμένο με κυκλώπεια κομμάτια μιας γκρίζας πέτρας - ένα δρόμο που εκτεινόταν μπροστά του, μέσα στους αμυδρούς, τρομερούς, ορίζοντες ενός ασύλληπτου κόσμου. Υπήρχαν χαμηλά, πένθιμα, κυρτά δέντρα, κατά μηκος του δρόμου, με θλιβερά χρωματισμένο φύλλωμα και φρούτα στο χρώμα του νεκρικού βιολετί - και πέρα από τα δέντρα υπηρχαν σειρές και σειρές μνημειωδών οβελίσκων, κτιρίων και τρούλων, κολοσσιαίων πολύμορφων οικοδομημάτων, που απλώνονταν σε ατελείωτες, αμέτρητες προοπτικές προς έναν ακαθόριστο ορίζοντα. Από ένα σκούρο μοβ ζενίθ έπεφτε στα πάντα ο φωτισμός ενός κατακόκκινου ήλιου με πλούσιες, θαμπές ακτίνες...

Ελεος δηλαδή, να είσαι φαντάρος και να διαβάζεις τέτοιες μπούρδες! (Τι διάλο είναι το σκούρο μοβ ζενίθ και οι αμυδροί, τρομεροί ορίζοντες ενός ασύλληπτου κόσμου; Ε;)

ΥΓ. Εντάξει, υποθέτω ότι μπορεί και να είναι και ζήτημα μεταφραστή. Και φυσικά πρόκειται για δύο παντελώς διαφορετικά λογοτεχνικά είδη. Δεν το παίζω ειδήμων άλλωστε, απλώς ήθελα να καταγράψω την πορεία που έκανε ο εγκέφαλός μου...