Ψινάκης vs. έντεχνου

Έχω σιχαθεί να ακούω όλους αυτούς τους αφορισμούς που λέγονται με στόμφο και με έπαρση επαΐοντα, και πολλές φορές -και αυτό είναι το χειρότερο- χαριτολογώντας. Είμαι και γω οπαδός της αμφισβήτησης των κάθε αυθεντιών και θεωρώ ότι η πίστη και παραδοχή κάθε κοινωνικοπολιτικής και καλλιτεχνικής κατεύθυνσης είναι εντελώς σχετική και προσωπική υπόθεση.

Πως μου ήρθε αυτή η σύγχιση πάλι θα αναρωτηθείτε. Σας ενημερώνω λοιπόν ότι μου ήρθε το πρωί την ώρα που σφουγγάριζα και κακώς δεν έκατσα επιτόπου να γράψω τις σκέψεις μου που τις είχα φρέσκιες φρέσκιες και μάλιστα ήμουν σε υπερένταση λόγω της πρωινής φασίνας. Τώρα που είναι ήδη απόγευμα και μάλιστα μου έκατσε η αθερίνα λίγο βαριά στο στομάχι (από μια ηλικία και μετά καλό είναι να αποφεύγουμε τα τηγανητά - και πολλά άλλα θα θέλατε να προσθέσετε, αλλά αφήστε το για την ώρα, πάλι θα πλατειάσω) είναι λίγο θολό το μυαλό μου και δεν ξέρω από που ξεκίνησε πάλι η σκέψη.

Καλά, ψέματα λέω, αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι χτες το απόγευμα έβλεπα ειδήσεις στο Star την ώρα που σιδέρωνα (είμαι και καλή νοικοκυρά, άμα δεν το πιάσατε το υπονοούμενο τόση ώρα...). Επειδή έχω καταλάβει πως ότι προσπαθείς να κρύψεις το βρίσκεις κάποια στιγμή μπροστά σου και καλό είναι να μη χάνουμε χρόνο, ε, ναι λοιπόν, αφορμή για όλα αυτά στάθηκε ο Ηλίας Ψινάκης και η περίφημη ρήση που άκουσα και κόντεψα να κάνω το αγαπημένο μου φόρεμα σαν έμενταλ Ελβετίας:

"Έντεχνο είναι τρεις άπλυτες που ξεφωνίζουν".

Υποστηρίκτρια του έντεχνου δε σκοπεύω να γίνω. Ούτε να πάρω θέση στην κόντρα Τσαλιγοπούλου-Ζήνα (ναι καλέ, αυτή ήταν το κύριο ρεπορτάζ που έδωσε τροφή για τέτοια ιστορικά ψινάκεια ερμηνεύματα). Άσε που δεν μου αρέσει καθόλου και όλη αυτή η "φιλολογία" γύρω από το έντεχνο που υπερτερεί του "φτηνού" λαϊκού και την φαντασμένη στάση πολλών του χώρου αυτού. Κάποιος που έχει εμπιστοσύνη στην καλλιτεχνική του αξία δεν χρειάζεται να σχολιάζει ό,τι διαφορετικό και να νιώθει ανώτερος μειώνοντας τους άλλους. Η σεμνότητα δεν υποδηλώνεται με το μήκος της φούστας...

Και ξαναγυρνάω σε αυτό που ήθελα να πω. Είναι πολύ σύνηθες να ακούγονται και να χειροκροτούνται σήμερα απόψεις που λέγονται με ύφος άνεσης, προβεβλημένης εξυπνάδας (με την κακή έννοια) και παντελούς έλλειψης αιδούς. Όλος αυτός ο εστετισμός μου τη δίνει στα νεύρα. Γιατί είπαμε, είναι πολύ πιο απωθητικές φαίνεται οι άπλυτες που ξεφωνίζουν, από τις ξώβυζες που γρυλίζουν. Γιατί, επ'αυτού δεν πρόκειται;

Το να λέει κάθε φιντάνι της show biz χαζογελώντας και αστράφτοντας από την αποτρίχωση και το γκλίτερ ότι ο Μπέργκμαν ή ο Ταρκόφσκι είναι βαρετοί και δεν τον ενδιαφέρουν (αν τους ξέρει βέβαια) και να νιώθει περήφανος γιατί είναι τόσο "προχώ" (από τους επίσης σιχαμένους νεολογισμούς - τρελή γκρίνια σήμερα όπως θα καταλάβατε), ε, είναι λίγο εκνευριστικό. Και δε λέω καλέ μου να σου αρέσουν, ούτε να καταλαβαίνεις την ρηξικέλευθη αισθητική τους ή το πρωτοποριακό τους ύφος. Το πιο πιθανό είναι και γω ένα βράδυ που θα αράξω στο σπίτι με μπύρες για να δω ένα dvd, να προτιμήσω να δω καμιά γαλλική κομεντί απ'αυτές που μ'αρέσουν, από το να ζαλίσω το μυαλό μου με μεταφυσικά νοήματα και εικονοκλαστικά πλάνα.

Αλλά έλεος πια με αυτό το εριστικό βλέμμα και το υψωμένο φρυδάκι που σαρκάζει οτιδήποτε δεν ταιριάζει στις νόρμες του εύπεπτου και στις σαπουνόπερες του Περάκη. Και με το λαϊκισμό του Θέμου Αναστασιάδη και του Λάκη Λαζόπουλου.

Ορίστε πάλι, τον Ψινάκη ξεκίνησα να κράξω, σε άλλους κατέληξα. Άλλα δε βρίσκω και πολλές διαφορές ανάμεσα σε όλους αυτούς που προβάλλονται κατά κόρον και τους τρώμε στη μάπα με κάθε τρόπο και μάλιστα πασπαλισμένους με τόση αίγλη και χρυσόσκονη.
Βέβαια, ο Ψινάκης έχει το στέμμα του απόλυτα ακομπλεξάριστου κάφρου. Τί να πω, όλοι για ένα τίτλο δουλεύουν.