Οι δολοφόνοι με τα κίτρινα

Όχι αγαπητοί μου, δεν πρόκειται για νέα σέχτα ντυμένη σαν την Ούμα Θέρμαν στο Kill Bill που σκορπάει θάνατο στους δρόμους της Αθήνας. Μηδέ για κανένα νέο μεταλλαγμένο φονικό είδος καναρινιού. Δεν πάει το μυαλό σας; Ε, καλέ, τί είναι κίτρινο, κυκλοφορεί σε μυριάδες στην Αθήνα (και σε άλλα μέρη, αλλά δε βασιλεύει τόσο) και εκτελεί;

Αν δεν το βρήκατε, ή ζείτε και κινείστε σαν τους τυφλοπόντικες μόνο με το μετρό (και καλά κάνετε!), ή είστε ορκισμένος Σαλονικιός (ουπς!) και δεν ξέρετε ότι υπάρχει πόλη της Ελλάδας που λέγεται Αθήνα, ή είστε ήρωες σε κινηματογραφική ταινία όπου όλα είναι ροζ και δεν ξεχωρίζετε τα χρώματα.

Οι υπόλοιποι φαντάζομαι θα έχετε έρθει σε άπειρους διαπληκτισμούς με τους διαβόητους ταρίφες, θα σας έχουν κατακλέψει (ιδίως παλιότερα), θα έχετε γλιτώσει το θάνατο τελευταία στιγμή κάνοντας ελιγμό να τους αποφύγετε γιατί γι'αυτούς η έννοια λωρίδα κυκλοφορίας ερμηνεύεται ως αλάνα ποδοσφαίρου και θα έχετε σίγουρα φάει και κανά χαστουκάκι από πίσω σε μπλοκαρισμένο δρόμο γιατί βιάζεται και "σιγά ρε φίλε, ίσα που σε ακούμπησα, άντε κουνήσου να φεύγουμε".

Εγώ από την άλλη πέτυχα στην περίπτωση. Τους διαλέγω αγαπητοί μου, τους διαλέγω καλά. Κατ' άλλους έχω το "μαλακομαγνήτη" (εδώ βέβαια υπεισέρχομαι σε πιο προσωπικά ζητήματα και δεν είναι επί του παρόντος). Ο "δικός μου" ταρίφας, πέρασε με κόκκινο στη Μιχαλακοπούλου μάλιστα, και με εμβόλησε σαν σουβλάκι. Το ίδιο επίσης μου είπε και ο γιατρός στον Ερυθρό Σταυρό ότι μου έκανε και η ακτινογραφία θώρακος, αλλά το πρώτο το ένιωσα ωσάν ο Αθανάσιος Διάκος, το δεύτερο, σε καμιά δεκαριά χρόνια, αν δεν έχω και άλλες πιο παθιασμένες συνευρέσεις με ταρίφες, θα σας πω.

Όπως βλέπετε, ζω και έχω και διάθεση να αστειεύομαι ακόμη. Μέχρι βέβαια να γίνει το δικαστήριο και να τρέχω να βρω το δίκιο μου, καθότι ο κύριος φυσικά και δεν παραδέχεται το λάθος του και άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Δεν ξέρω πόσο θα με βοηθήσει το ότι ήμασταν 3 στο αυτοκίνητο, μια χαρά στα μυαλά μας, φορούσαμε όλοι τα γυαλιά μας (ε, καλά, τους φακούς επαφής καθότι κοριτσάκια και γλεντάγαμε) και κατόπιν μηδενικής ένδειξης στο αλκοτέστ, το οποίο να σημειώσω ότι εγώ ζήτησα, γιατί οι αστυνομικοί που σπεύσαν, μάλλον δεν είχαν και πολύ όρεξη να ασχοληθούν αφού ήμασταν πάνω από 15 χρονών.

Θα το παραδεχτώ και ας είναι ενάντια στις αρχές και την ιδεολογία μου. Ευχήθηκα χίλιες φορές να υπήρχε κάμερα στη Μιχαλακοπούλου και να κατέγραφε το γεγονός. Δυστυχώς -άσε που δεν ήμουν και πολύ σε θέση να παρατηρήσω- άλλοι μάρτυρες εκείνη τη στιγμή δε βρισκόταν εύκαιροι. Και όσοι περάσαν, κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά και φεύγαν. Δεν ξέρω βέβαια αν είχαν δει τη σκηνή και μπορούσαν να βεβαιώσουν την παράβαση. Το πιο πιθανό είναι να μη θέλαν να μπλέξουν βραδιάτικα. Είναι κρίμα όμως να μπορείς να βοηθήσεις και να σκέφτεσαι μην τυχόν και ξεβολευτείς.

Σκοπεύω να ιδρύσω νέο αντάρτικο πόλης ενάντια σ'αυτούς τους άθλιους οδηγούς που δεν έχουν κανένα σεβασμό σε ό,τι κυκλοφορεί και ό,τι αναπνέει. Σιχαίνομαι τις γενικεύσεις, αλλά όσο αντιδιαλεκτική και να με κρίνετε για τη συγκεκριμένη απεχθή επαγγελματική ομάδα έχω άπειρες ιστορίες να σας διηγηθώ. Σας προκαλώ να μου βρείτε αντίστοιχες ιστορίες για την ανθρωπιά και την ευσυνειδησία ταξιτζίδων εντός του Λεκανοπεδίου της Αττικής. Μέχρι τότε, ελπίζω να έχουν εξαφανιστεί ως δια μαγείας όλοι από προσώπου γης.

Αν ακούσετε πάντως στις ειδήσεις για παρακρατική ομάδα που απάγει ταξιτζίδες και τους σουβλίζει ιεροτελεστικά, εγώ θα είμαι ο Μεγάλος Μάγιστρος.

Και εδώ έφτασε η ώρα να σας ευχηθώ και γω με τη σειρά μου Καλή Χρονιά και είμαι σίγουρη ότι χειρότερη από αυτή που φεύγει δε θα είναι. Εμένα με ταλαιπώρησε αρκετά, αλλά το χρειαζόταν το μεγάλο φινάλε, σαν υπερπαραγωγή ένα πράμα. Ε, αϊ στα τσακίδια!