Οταν καθημερινά αφιερώνεις αρκετές ώρες πάνω από χιλιάδες λέξεις δολοφονημένες, στερημένες νοήματος, τις οποίες έχουν γράψει διάφοροι λεξοφονιάδες, άτεχνοι διεκπεραιωτές μιας στείρας και ρουτινιάρικης διαδικασίας, τότε είναι αναπόφευκτο να ερωτεύεσαι τις λέξεις, όπου τις βρεις να αναδίδουν ομορφιά, μεράκι και φροντίδα.Όπως:
... Είναι πελώρια, μεταξύ ανθρώπων και πιθηκοειδών, με ουρές που μαστιγώνουν τον αέρα, πολλά μάτια, βυζιά που σέρνονται στο έδαφος, κέρατα σταχτόχρωμα, λέπια παλλόμενα, δίχηλες οπλές που τρίζουν σαν τρυπάνια σε πλακάκια, μαλλιαρές προβοσκίδες, σάλια και γλώσσες πήχτρα στη μύγα. Εχουν χείλη λαγού, αιμορραγούσες εφελκίδες, ρουθούνια απ' τα οποία τρέχουν μύξες και πέλματα θωρακισμένα με κάλους, γεμάτα παρωνυχίδες και κότσια, και τρίχωμα αγκαθωτό, όπου λικνίζονται και αναπηδούν γιγάντιες ψείρες σαν πιθηκάκια στο δάσος...
Κι αν το παραπάνω χωρίο από το "Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες" του Μάριο Βάργκας Γιόσα, εκδ. Εξαντας, (κατόπιν παροτρύνσεως Νικολάκη Διάσελου) μοιάζει να κρύβει την ομορφιά των λέξεων πίσω από γκροτέσκες εικόνες, τότε τι να πεις για αυτές, τις εναρκτήριες λέξεις της "Σοφίτας" του Ντανίλο Κις, εκδ. Ινδικτος (κατόπιν έμμεσης, και μάλλον χωρίς να το γνωρίζει, παροτρύνσεως της Meniek);
Τη νύχτα άκουγα αόρατα τρένα να κλαίνε και χνουδάτα φύλλα να μπήγουν τα νύχια τους στο παγωμένο, σκληρό χώμα. Παντού συναντούσαμε κοπάδια πεινασμένων, αναμαλλιασμένων σκυλιών. Εβγαιναν μέσα από σκοτεινές αυλόπορτες και τρύπιους φράχτες. Μας ακολουθούσαν σιωπηλά ολόκληρα μπουλούκια. Πού και πού μας έστελναν μια μελαγχολική, λυπημένη ματιά. Ειχαν έναν περίεργο σεβασμό για τα αθόρυβα βήματά μας, για τις αγκαλιές μας.
6 σχόλια:
Χίλια συγνωμη. Το λέω προκαταβολικά γιατί θα μου την πέσετε. Κάτι από ποιητή Φανφάρα μου κάνουν όλα αυτά...
Εννοείται...
Που πάει, καλέ, το εννοείται? ότι θα του την πέσεις, ή ότι θυμίζουν Φανφάρα?
Διότι αν είναι να του την πέσεις εγώ θα είμαι με τον Ιωάννη... ΔΕΝ έχω διαβάσει το συγκεκριμένο κι έτσι μπορεί και να έχεις δίκιο, αλλά τα τετράδια του δον Ριγοβέρτο που έχω διαβάσει τα θεωρώ στο τοπ τεν των πιο ανόητων και δήθεν ερωτικών που έχει πέσει στα χέρια μου και τη δε γιορτή του τράγου τόσο υπερεκτιμημένη που δεν ξέρω μήπως την κριτική την έκαναν οι ίδιοι οι τράγοι (τη δε γμγιορτή τη διάβασα διότι όοοοοοοοοοοοολοι τη διαφήμιζαν για αριστούργημα και κορυφαίο πεζογράφημα του Περού και της λατινικής Αμερικής και με κάκιζαν που δεν μου άρεσε ο Γιόσα/ Λιόσα -άνω Λιόσια-, ε, λέω κι εγώ: βρε δε θες να τον αδίκησα? μήπως ΔΕΝ τον κατάλαβα τον λυρικό ονειρικό υπερρεαλιστή? μήπως τον βρήκα σε κακή στιγμή? και το διάβασα... κακώς...κάκιστα... I should have sticked to my first impression and opinion)
Α, ναι! και καλές γιορτές!
Υ.Γ. αυτό λέγεται χολερική κριτική?
και ΔΕΝ πιστεύω να τον συγκρίνεις με τον Κις ακριβώς από κάτω (όπου πάλι έχω διαβάσει μόνο το ένας τάφος για τον Μπορίς Νταβίντοβιτς και επιμένω ότι είναι αριστούργημα -αλλά και το απόσπασμα, τώρα που το ξαναδιαβάζω, δεν έχει καμία σχέση όσον αφορά δομή και μορφή) διότι τότε θα σου την πέσω εγώ (ΧΕΧΕΧΕ)
εγώ ναούμ
μπήκα να πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
:)
και για να είμαι ειλικρινής
δεν διάβασα όλο το κείμενο
(πεινάνε τα παιδιά μου!)
αλλά διάβασα το παλαιότερο
σχόλιο
για το πέναλντι-σκάνδαλο
μεγέθους Βτοπεδίου, χα, χα!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΠΑΝΟ!
Meniek, εγώ τώρα τι να πω ο δόλιος; Χαίρομαι πάντως που η λογοτεχνια ξυπνάει ακόμη τέτοια... πάθη. Κατά τα λοιπά, ας μονομαχήσουμε την αυγή!
Μετεωρίτη, με το καλό να έρθει το 09, και να είσθε καλά -όλο το κουαρτέτο!
Δημοσίευση σχολίου