Από μουσικής τουλάχιστον πλευράς καλό ήταν το 2008, διότι κατά τ' αλλα...

Μια εικοσάδα σχετικών με τη μουσική πραγμάτων που δεν μπορώ να πω ότι εκτίμησα ιδιαίτερα φέτος, το παντελώς αντίθετο δηλαδή…

1. Nick Cave.
2. H φάση με MGMT, Yeasayer, Vampire Weekend.
3. H φάση Duffy, Adelle κτλ.
4. Η ηλεκτρονική μουσική που πάει κατά διαόλου…
5. Οι Dirty Pretty Things, που το 2006 είχαν βγάλει το δίσκο που για μένα εκείνη τη χρονιά ήταν ο καλύτερος και στον οποίο ακόμη καταφεύγω. Ο φετινός είναι άθλιος.
6. Verve.
7. Kaiser Chiefs.
8. To ραδιόφωνο στη Θεσσαλονίκη: Ποιοτική ραδιοφωνική μουσική δεν είναι το ντούμπου μπουμπ, χαλαρό μπιτάκι, ντεμέκ λάουντζ, ντεμέκ ελέκτρο, κι απ’ την άλλη εν ετει 208 ροκ δεν είναι οι Whitesnake, έλεος! Για το λόγο αυτό ανακηρύσσω καλύτερο μουσικό σταθμό για φέτος έναν σταθμό που δεν είναι αμιγώς μουσικός αλλά έπαιζε την καλύτερη μουσική: 9,58.
9. Kings of Leon.
10. Bon Iver.
11. Jack White, πέρσι, φέτος, του χρόνου και για πάντα…
12. Devendra Banhart πέρσι, φέτος του χρόνου και για πάντα…
13. Το dubstep.
14. James.
15. Beck.
16. Οι Walkmen: όταν έχεις κυκλοφορήσει το καλύτερο τραγούδι της νέας χιλιετίας, δεν δικαιούσαι να βγάζεις αηδιαστικά κλαψονιαουρίσματα… (πρέπει να το έχω ποστάρει άπειρες φορές αυτό το βίντεο, μιλάμε για τρελό κόλλημα...)
17. Tindersticks.
18. Το ότι μέσα στο 2008 αναγκάστηκα να κλείσω ένα μουσικό μπλογκ, για κλείσιμο μάλιστα πάει και ο διάδοχός του, ενώ και σε αυτό εδώ το ιστολόγιο η ομάδα του blogger κατόπιν παραπόνων που δέχτηκε από δισκογραφικές έσβησε τις συλλογές out of tune (και καλά έκανε, δεν παραπονιέμαι, αφού στην τελική είναι παράνομο να ανεβοκατεβάζεις μουσική...)
19. Το γεγονός ότι οι γερμανοί Slut ακόμη δεν έχουν γίνει σουπερστάρ.
20. Το γεγονός ότι δεν μπορώ να βρω πουθενά την τραγουδάρα Paint the flowers all black, των Shallow Reign, ένα τραγούδι που υπήρχε στη συλλογή the sound of Deep Ellum (κυκλοφορία κάπου στα τέλη του ’80) και είχε πολυπαιχτεί στο τότε Ράδιο Ακρόπολις. Είναι δυνατόν; Τόσες και τόσες σπανιότητες στο ίντερνετ, αυτήν δεν μπορώ να βρω;

+1 Σίγουρα πολλά ξεχνάω: τον πειραματισμό ας πούμε (τι σόι πείραμα είναι το να προσπαθεί ο καλλιτέχνης να διαπιστώσει τον μέγιστο βαθμό οιδήματος των όρχεων του ακροατή με κάτι που αμυδρά θυμίζει μουσική;). Α, επίσης τους Ονιράμα (καλύτερα άκου Μαζού εντ δε ζου...).

Και κάποια που καραγούσταρα:

1. Σόουλ, του ‘60 και του ‘70, ακόμη και στην πιο ντίσκο εκδοχή της.
2. Τζαζ.
3. Μινιμαλισμός, ή όποιος αλλιώς μπορεί να περιγραφεί αυτό το modern classical τρέχα γύρευε τύπου Μαξ Ρίχτερ, Τιέρσεν, Λα Φραγμεντ ντε νούι…
4. Το ποστ ροκ.
5. Τα μουσικά μπλογκ ανά την υφήλιο που έχουν να προτείνουν τραγικά αδικημένα απ’ τη μουσική βιομηχανία γκρουπάκια… Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα πρόσβαση σε τόση πολλή μουσική με τόση ευκολία… (βεβαια, απ’ την άλλη αυτό έιναι και λίγο πρόβλημα…). Τα δύο καλύτερα μουσικά μπλογκ φέτος για μένα: Bolachas Gratis και The passion for indie music. Σε ένα απ' αυτά, για παράδειγμα, βρήκα τους Moriarty...
   

ΥΓ. Φέτος πήγα σε ελάχιστες συναυλίες, λόγω προσωπικού κολλήματος (σλάιτ κέης οβ αγοραφόμπια…) Ωστόσο, αν μπορούσα, πολύ θα γούσταρα να (ξανά)βλεπα ζωντανά μέσα στο 2009 τις Τρύπες, τους Γκουλαγκ, τους Ζίγκι Γουόζ, τους Χάνινταιβ και τη… Ριχάνα!