- What would you do if you had a million dollars? - Nothing.

Οσοι από εσάς δουλεύετε σε κάποια επιχείρηση, σε κάποια δουλειά γραφείου, που απασχολεί περισσότερους από δέκα δεκαπέντε εργαζόμενους, υποθέτω ότι καθημερινά συναντάτε τους ίδιους τύπους συναδέλφων που συναντώ κι εγώ: Αυτόν/ήν με την εκνευριστική φωνή και το εκνευριστικό -σαν νυχιές στο σχολικό πίνακα- γέλιο, αυτόν/ήν που σπέρνει και διαδίδει φήμες σχετικά με το μέλλον της εταιρείας -diadromistus koinus, στα λατινικα- (θα μας διώξουν, θα μας περικόψουν, θα μας ξεπουλήσουν), αυτόν που απλώς είναι ηλίθιος, αυτόν που έχει χρόνια στη δουλειά κι έχει να σου πει ατέλειωτες ιστορίες επ' αυτού (συνήθως τις ίδιες ξανά και ξανά). Επίσης είναι πολύ πιθανό να έχετε πολλά αφεντικά, ή τέλος πάντων πολλούς και διάφορους που το παίζουν αφεντικό, φυσικά υπάρχει πάντα και ένας -ή περισσότεροι- ρουφιάνος. Δεν είναι επίσης σπάνιο το φαίνομενο του... guest συναδέλφου, δηλαδή ενός μυστήριου τύπου ο οποίος ερχεται απ' το πουθενά και αναλαμβάνει με σύμβαση έργου να έρθει για κάνα μήνα να δουλέψει στην επιχείρηση ουσιαστικά επιτηρώντας τη διαδικασία παραγωγής προκειμένου να καταλήξει σε προτάσεις "ορθολογικοποίησης" και "βελτίωσης" του τρόπου παραγωγής... Ακόμη στάνταρ θα υπάρχει κάποιο μηχάνημα, ας πούμε ένας γιγαντιαίος και... απειλητικός εκτυπωτής, ο οποίος διαρκώς αρνείται να συμμορφωθεί στις εντολές ανταποκρινόμενος με ακατάληπτα μηνύματα του τύπου "Paper Jam" ή "PC Load Letter", σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις μάλιστα είναι πολύ πιθανόν μετά από πέντε χρόνια σε μια δουλειά κάποιοι να μην γνωρίζουν το όνομά σου, παρά την καθημερινή συνεύρεση και συνεργασία -συνήθως ανώτεροι ("προϊστάμενοι") ή απλώς ηλίθιοι. Αυτοί συνηθίζουν να σε αποκαλούν "Μεγάλε", "Συνάδελφε" (δεν είμαστε συνάδελφοι, εσύ είσαι διευθυντής κι εγώ εργαζόμενος ρε αρχίδι) ή και... "Τέτοιε". Αλλοι πάλι σου κολλάνε ένα λάθος όνομα κι επιμένουν να το χρησιμοποιούν: Για πολλά χρόνια, πχ, εκεί όπου εργάζομαι δεχόμουν ευχές για χρόνια πολλά του... Αγίου Αθανασίου! Συμπέρασμα; Θα ήθελα να ήμουν ο εκτυπωτής!

Ολα αυτά -εντάξει, με ένα ελάχιστα "καλλιτεχνικό" στιλ- πραγματεύεται η ανάλαφρη κωμωδια Office Space (1999) (περισσότερα για την ταινία εδώ κι εδώ), παντελώς 90'ς, ξέρετε, σε φάση Clerks -οι φίλοι μου συνιστολόγοι Νικολάκης Διάσελος, Sallahadin και Go-Go, που έχουν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές απαιτήσεις απ' τον κινηματογράφο, ας μην κάνουν το λάθος να δουν αυτήν την ταινία, την οποία έχει εκθειάσει ο Τζιμ Κάρεη, ας δουν κάναν Γιοντορόφσκι καλύτερα...


ΥΓ1. Και το χειρότερο είναι ότι συχνά-πυκνά πιάνω τον ευατό μου να νιώθει ευγνωμοσύνη που τουλάχιστον, σε αυτούς τους πραγματικά σκατένιους καιρούς, έχω μια δουλειά κι έναν μισθό...

ΥΓ2. Το μεγαλύτερο κοπλιμέντο για την ταινία αυτήν είναι το γεγονός ότι είναι η πρώτη ταινία μετά απ' αρκετά χρονιά την οποια είδα ολόκληρη χωρίς να με πάρει ο ύπνος κατά τη διάρκειά της... Φαντάσου ότι ακόμη και στο Dark Knight το οποίο είδα στο σινεμά, με τα ντόλμπι σαράουντ να στριγγλίζουν και τα ντεσιμπέλ να συναγωνίζονται τους Pantera, κοιμήθηκα καμιά ωρίτσα...