8 Ιαν 2009

Στις τράπεζες, μετά την καταστροφή

Τον είδα να στέκεται αγέρωχος, σταθερός στο πόστο του, μέσα στα αποκαΐδια, που ακόμη καπνίζανε, αρνούμενα να συμμορφωθούν με τις αντικαπνιστικές ευρωπαϊκές οδηγίες. «Αγαπημένε μου υπάλληλε, αγαπημένε μου ηρωικέ υπάλληλε, εσύ, ναι εσύ θα με σώσεις!» τον χαιρέτησα. «Ο κύριος έχει νουμερακι;» με ρώτησε και ήπιε μια γουλιά βενζίνη από ένα πεταμένο μπουκάλι μπίρας δίπλα του. «Γεια μας», πρόσθεσε και ρεύτηκε. «Γεια σου και σένα ηρωικέ τραπεζοϋπάλληλε, που θα μου κάνεις μια ανάληψη...». «Βεβαίως, βεβαίως, να του την κάνουμε την ανάληψη του Κυρίου», μονολόγησε αυτός, «αλλά μήπως πρέπει να αναστηθεί πρώτα; Και το Πάσχα είναι μακριά, ο Κύριος είναι δεν είναι ακόμη δύο εβδομάδων».
«Είμαι 30 ετών, και θα ήθελα να κάνω μια ανάληψη xxx ευρώ».
«30; Ε, τότε ο Κύριος ας ξαναπεράσει σε τρία χρόνια, να τον σταυρώσουμε, να τον αναστήσουμε, και μετά να του κάνουμε και την ανάληψη».
«Ορίστε η ταυτότητά μου», επέμεινα. «Βιβλιάριο δεν έχω και από το ΑΤΜ δεν μπορώ να βγάλω χρήματα, αυτοί οι αναρχικοί τα σπάσανε όλα πριν από τρεις εβδομάδες κι ακόμη εσείς έχετε απέξω το χαρτί ‘Το ΑΤΜ δεν λειτουργεί προσωρινά’...».
«Ο καλός κύριος ας υπογράψει εδώ», είπε και μου έδωσε ένα χαρτί. «Αχά! κάτι πάει να γίνει. Να δεις που θα βγάλω τα λεφτά πριν απ’ τη Δευτέρα Παρουσία», σκέφτηκα και έβαλα μια τζίφρα...
Αυτός πήρε το χαρτί και κάτι κοίταξε στην οθόνη του υπολογιστή. Συνοφρυώθηκε, έβγαλε δαχυλίδια καπνού απ' τα αυτιά (παρά τις περί του αντιθέτου αντικαπνιστικές ευρωπαϊκές οδηγίες), σηκώθηκε όρθιος και κατέβασε τα παντελόνια του: «Ξέρει ο κύριος τι υπέγραψε μόλις; Τη θανατική του καταδίκη! Αλλά πρώτα τον αλήτη τον κύριο θα τον εγαμήσω!», ανέκραξε και αμέσως με ρίξανε κατάχαμα πέντε έξι ασφαλίτες με στολή ασφαλιστή απ’ τα παραδιπλανά ταμεία. «Γιατί, ρε μουνί, δεν είναι ίδια η υπογραφή σου με αυτήν που έχουμε στα κατάστιχά μας; Ε; Λέγε ρε, τι βρόμικο παιχνίδι παίζεις;». «Το μόνο πράγμα που παίζω, πού και πού, είναι το πουλί μου», βόγκηξα, «κι αυτό φροντίζω να είναι καθαρό, αφήστε με καθάρματα, αγιογδύτες, γαμώ την τράπεζά σας, ο Θεός να σας κάψει!». «Μην επικαλείσαι το όνομα του Κυρίου επί ματαίω, αντίχριστε, την είδα την καινούργια σου ταυτότητα»...
Αντίχριστος ή όχι, πάλεψα σαν το Θηρίο. Στο τέλος με αφήσανε, αγάμητο, αφού πρώτα με βάλανε να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση ότι δεν ξαναπροσπαθήσω επουδενί λόγω να σηκώσω τα χρήματά μου απ’ την Αγία Τράπεζά τους. Τους ευχαρίστησα, τους καλημέρισα και με πετάξανε στο δρόμο, στο κέντρο της πόλης, εν μέσω ριπών ελεύθερων σκοπευτών καταστηματαρχών, που είχαν βγει προς άγραν πελατείας... Έκανα έρπιγκ και έβγαλα έρπη μέχρι να φτάσω ζωντανός στην επόμενη τράπεζα, όπου με υποδέχτηκε μια τρισχαριτωμένη δεσποινίς, με ένα υπέροχο indie trendy φόρεμα γραφείου, η οποία με ξεσκόνισε, με έβαλε να κάτσω, με κέρασε καφέ, μου καθάρισε τις πληγές και εντέλει βάλθηκε να με εξυπηρετεί. Χάζευα σαν χαζός το πρόσωπό της και είχα χαζέψει απ’ την ομορφιά της. Γύρω γύρω πουλάκια ευωδιάζανε αγριοκέρασα, λουλουδάκια κελαηδούσανε, τα κύματα, νωθρά, σκάγανε μπάφους στην παραλία και τα ηχεία του μυαλού μου παίζανε το Love is all around, σε εκτέλεση υγρή, υγρή, υγρή, πολύ υγρή λέμε… «Ι feel it in my toes, μικρό μου», της είπα, «και δεν είναι ποδάγρα. Μπας και το νιώθεις κι εσύ;». Και της πρόσφερα ένα ροζ μελιτζανομπουρεκάκι. «Μελιτζάνα-Kiss, τ’ αγαπημένο μου», το έκανε μια χαψιά αυτή και ρεύτηκε ερωτικά, μα πολύ ερωτικά.
Όμως η ευτυχία μας δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Υπήρχαν πολλοί τριγύρω που δεν έβλεπαν με καλό μάτι αυτόν τον έρωτα που άνθιζε μέσα στο στείρο τραπεζικοοικονομικό περιβάλλον. Σαν φίδια άρχισαν να μας ζώνουν από παντού και προσπαθούσαν να πείσουν το μικρό μου μελιτζανομπουρεκάκι να τους εξυπηρετήσει πριν από μένα. Αυτή όμως, πιστή σαν Πηνελόπη, ωραία σαν Ελένη, ερωτική σαν Μαγδαληνή, ήταν βράχος ηθικής: «Προηγείται ο κύριος. Μπορείτε αν θέλετε να περιμένετε…» και μου ‘κλεινε συνωμοτικά το μάτι. Και το πλήθος το οχτρών μεγάλωνε.
Ωσπου…
Μπήκε μέσα με αέρα χιλίων Αγάπων Βαρδινογιάννηδων… «Χρυσό μου», είπε στη δικιά μου, «μια ενημέρωση θέλω να μου κάνεις. Και να σου πω… Μπας και βγάλατε φέτος κάνα ντοσιέ, κάνα φάκελο, κάνα στιλό, κάναν αναπτήρα, κατιτίς τέλος πάντων, δώρο για τους καλούς πελάτες της τράπεζάς σας σαν κι εμένα τη πλούσια και όχι σαν ετούτον τον πτωχό που εξυπηρετείς;». «Ε, ναι, προηγείται όμως ο...», πήγε να της πει η αγαπημένη μου τραπεζοϋπάλληλος, αλλά την διέκοψε: «Ετούτος ο πτωχός έχει καθυστερήσει δύο μέρες το ενοίκιό του στην σπιτονοικοκυρά του. Εννοείται πως δεν δικαιούται να τον εξυπηρετείς». Και με ψέκασε στο πρόσωπο με ένα σπρέι πιπεριού, περσινό δώρο της τράπεζας για τους καλούς πελάτες της…
Ξύπνησα στης σπιτονοικοκυράς μου, η οποία έβγαζε ένα λογύδριο για τα συμβάντα του Δεκεμβρίου: «…και έχουν λυσσάξει οι πασόκοι με τον Καραμανλή, αλλά δεν θα τους βγει σε καλό». «Αφήστε τους να λυσσάνε κυρά Πόπη μου», της είπα. «Σαν τον Καραμανλή, κανείς άλλος. Είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός, και όλοι αυτοί που βγαίνουνε στους δρόμους και παραπονούνται, υποκινούνται από ξένα κέντρα, που θέλουν το κακό της πατρίδας μας». «Ετσι είναι Παναγιώτη, μπράβο, πάντα το έλεγα ότι είσαι καλό παιδί», με παίνεψε αυτή. «Ναι, αυτοί οι αναρχικοί που τα σπάσανε όλα, κυρά Πόπη μου, φταίνε για την οικονομική κρίση». «Ετσι είναι, σωστά μιλάς», συγκατάνευσε αυτή. «Και λόγω αυτών των κακών ανθρώπων, κυρά Πόπη μου, εγώ δεν έχω να σου δώσω το ενοίκιο αυτό το μήνα». «Δεν πειράζει Παναγιωτ…» και ξάφνου το βλέμμα της καρφώθηκε στην μπλούζα μου. Ουπς, μαλακία, είχα ξεχαστεί κι είχα φορέσει μια μπλούζα μ’ ένα σφυροδρέπανο. «Παλιοκομμούνι, θα σου κάνω έξωση», εχιδνοσφύριξε. Και με πέταξε έξω.




ΥΓ. Παραπάνω γίνεται μια αναφορά στο Love is all around me, στην εκτέλεση των Wet Wet Wet. Επειδή όμως δεν θέλω να ποστάρω αυτή τη μέτρια εκτέλεση ενός ωραίου τραγουδιού, ορίστε μια πολύ πιο ωραία, απ' τους REM.

7 σχόλια:

nikolakisdiaselos είπε...

στο έχω πει: τύφλα να 'χει ο Πύνσον κι ο Βόνεγκατ...

ΠανωςΚ είπε...

Τύφλα είσαι και φαίνεσαι, χρυσέ μου...

Go_Go είπε...

Αχ, μ'άρεσε πολύ αυτή τη φορά. Μόνο που εσύ να ξεβαρεθείς και να αντισταθείς όταν σε βάλανε στο πάτωμα, μου είναι αδύνατο να το πιστέψω. Το πολύ πολύ να έπαιρνες κανάν υπνάκο.

Πάλι καλά που δε φορούσες με τον Che Guevara... Τσέκαρε το άρθρο αυτού του αφελή, συντηρητικά ηλίθιου Αμερικανού στο CNN...

http://www.cnn.com/2008/US/07/17/beck.che.guevara/index.html

kostasK είπε...

Είναι το σχόλιο του "δεν έχω τίποτα να σχολιάσω, αλλά ΜΕ άρεσε το κείμενο".

Spy είπε...

Tο μελιτζανομπουρεκάκι τελικά το αγαπήσατε αληθινά ή ήτο τρυκ για να αναλήψετε φράγκα;
Είστε εν τέλει ένας ακόμα μασκαράς που εκμεταλλεύεται αθώες κορασίδες ή ένας νεανίας με αγνά αισθήματα, και στο τέλος θα το πάρετε το κορίτσι;

ΠανωςΚ είπε...

Go-GO, ευχαριστώ, εχεις δικιο στην επισήμανσή σου. Ευχαριστώ και για το λινκ, το κείμενο του σιενεν χρήζει μετάφρασης και ανάρτησης -αμα ξεβαρεθώ θα το κάνω...

Αξά, ευχαριστώ πολύ (σοβαρά).

Ισως κάποια στιγμή πρέπει να διευκρινίσω σε όποιον διαβάζει αυτές τις μπούρδίτσες, ότι αυτά τα πράγματα είναι μαλακίτσες που σκέφτομαι όταν κάνω κάτι στην καθημερινή ζωή που δεν με αρέσει (πχ γραφειοκρατικές διαδικασίες)... Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι... "λογοτεχνικό". Μακριά από μένα τέτοια φιλοδοξία.

Κατάσκοπε, μία απάντηση θα σας δώσω και θα σας λυθούν όλες σας οι απορίες: Είμαι παντρεμένος άνθρωπος...

Spy είπε...

Βοήθειά σας.