Εγκλιματική ανάρτηση (με ήτα; όχι, επιμένω, με γιώτα!)

Στα φοιτητικά μου χρόνια ένα μάθημα ήταν το αγαπημένο μου: Η ιστορία των αστικών επαναστάσεων του 18ου αιώνα στην Ευρώπη (μέχρι και την Παρισινή Κομμούνα). Την πρώτη ώρα παράδοσης που παρακολούθησα, ο καθηγητής μίστερ Γρηγόρης είχε προσπαθήσει να μας εξηγήσει ότι όσοι στοχεύουν στην ανατροπή οποιουδήποτε καθεστώτος θεωρούν ευατούς επαναστάτες, ενώ κάθε καθεστώς θεωρεί τρομοκράτη οποιονδήποτε αποσκοπεί στην ανατροπή του. Ικανοποιημένος από τη γνώση που αποκόμισα από εκείνη τη μία ώρα παράδοσης, έφυγα -έπρεπε να πιω τις μπιρίτσες μου πριν από τη μάζωξη των ΕΑΑΚ γαρ- από το "αμφιθέατρο" (ο θεός να το κάμει) και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου ποτέ πια. Στη δε εξεταστική βολεύτηκα με το συνηθισμένο μου εξαράκι...

Σήμερα ανοίγω το "Λαρούς, Ο αιώνας των ανατροπών, Το λεξικό των κινημάτων αμφισβήτησης στον 20ό αιώνα" (εκδόσεις Οξύ):

Από τη φύση της η τρομοκρατία δεν είναι αριστερή ή επαναστατική. Είναι αρχικά μια αρχή βίαιης δράσης που προέρχεται από μια ιδεολογία. Αυτή γενικά ισχυρίζεται ότι ενσαρκώνει την έκφραση των μαζών (που είναι φιμωμένες, προσεκτικές, αδαείς), αφήνει όμως να εννοηθεί ότι μια δραστηριοποιημένη μειοψηφία (η πρωτοπορία του προλεταριάτου, οι εκλεκτοί του Θεού) οφείλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η τρομοκρατία δεν είναι αποτελεσματική. Αυτό είχε προαισθανθεί ο Κροπότκιν ο οποίος έγραψε το 1891: "Ενα οικοδόμημα που βασίζεται σε αιώνες ιστορίας δεν καταστρέφεται με μερικά κιλά εκρηκτικών". Μπορεί εντούτοις να βοηθήσει μια κοινωνία να εξελιχθεί (στο μέτρο που ο αντικειμενικός της στόχος ταυτίζεται με κάποιο νόμιμο πολιτικό κόμμα που έχει ευρύτερους στόχους). [...] Κάθε εποχή, κάθε κοινωνία, έχει την τρομοκρατία που της αξίζει. [...] Η εσωτερική οργάνωση των τρομοκρατικών κινημάτων υπακούει σε συγκεκριμένα κριτήρια, που κατά κανόνα περιλαμβάνουν: μια ισχυρή κεντρική διοίκηση που καταστρώνει τη γενική στρατηγική αφήνοντας στα τοπικά παρακλάδια όλες τις λογιστικές λεπτομέρειες (επιτήρηση, μεταφορά όπλων και εκτελεστών, παραγωγή πλαστών εγγράφων κτλ.), μια μικρή ομάδα δράσης που υποδιαιρείται και αυτή σε πυρήνες των τριών ή τεσσάρων ατόμων (μεγάλος αριθμός θα έχει περισσότερους κινδύνους για διείσδυση ξένων στοιχείων ή θα γεννά τον κίνδυνο του εντοπισμού)" [...]

Αυτοί οι "ολιγάριθμοι πυρήνες" μου θυμίσαν το καλοκαίρι του 2004, που εν μέσω καύσωνα είχα φιλοξενήσει τον φίλο μου τον Χ., ο οποίος -πάντα εύστοχος στις επιλογές του- μου είχε χαρίσει το απολαυστικό ανάγνωσμα του Ζαν Μπερνάρ Πουί, Η Τελευταία Παγίδα, εκδόσεις Πόλις, με την εξής αφιέρωση:

Την ιστορία ενός τέτοιου ολιγάριθμου πυρήνα πραγματεύεται το βιβλίο (δύο πρώην μέλη παράνομης ακροαριστερής οργάνωσης και μια... αγελάδα!), που καλείται από την "ηγεσία" για επαναδραστηριοποίηση μετά απ' 25 χρόνια αδράνειας. Ομως σταδιακά συνειδητοποιούν ότι πολλά έχουν αλλάξει, μπλα-μπλα, δεν λέω εγώ περισσότερα, αγοράστε το βιβλίο ή βάλτε έναν φίλο σας να σας το χαρίσει...

ΥΓ. Προφανώς αφορμή για το ποστ αυτό είναι οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Αλλά δεν αναφέρεται σε αυτές, διότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ένα παντελώς διαφορετικό απ' το ηλιθιωδώς ανάλαφρο υφάκι μου...