21 Ιαν 2009

Νοσταλγός του λένινροκ;

Διαβάζω δεξιά κι αριστερά ότι σαν σήμερα πέθανε ο Λένιν. Δεν είμαι ούτε οπαδός ούτε γνώστης του... λενινισμού ή γενικότερα του κομμουνισμού, ωστόσο ποτέ δεν ξεχνώ αυτό που ένας παλιός μου φίλος είχε πει: "Το μεγαλύτερο δώρο του κομμουνισμού στον άνθρωπο ήταν η ελπίδα".
Ελπίδα; Αυτό είναι μάλλον και ό,τι εχει απομείνει στους κατοίκους του Λέρναμερντζ, ενός χωριού της Αρμενίας, οι κάτοικοι του οποίου είναι νοσταλγοί όχι του ροκενρόλ αλλά του κομμουνισμού.
(Ενδεχομένως πολλοί από εσάς να έχετε ξανακούσει την ιστορία αυτού του χωριού. Εγώ τυχαία σήμερα έμαθα για αυτό, και επειδή εντυπωσιάστηκα, είπα, μέρα που είναι, να κάτσω να μεταφράσω κι ένα κειμενάκι, του 2006, που βρήκα σχετικά. Δεν ξέρω πόσα ενδεχομένως έχουν αλλάξει απ' το 2006 έως σήμερα, ωστόσο ψάχνοντας τελευταία σχετική αναφορά στο αρμενικό αυτό χωριό ήταν στο ΜπιΜπιΣι, καλοκαίρι του 2008. Το σχετικό βίντεο λίγο πολύ δείχνει ότι οι κάτοικοί του αντέχουν και... επιμένουν!)




ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΥΚΙΔΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ

«Ζήτω ο Κομμουνισμός, ζήτω ο Σοσιαλισμός, ζήτω η Οκτωβριανή Επανάσταση!». Στο χωριό της Αρμενίας Λερναμέρντζ, σαράντα χιλιόμετρα απ’ το Ερεβάν, ο κομμουνισμός και οι ενθουσιώδεις διακηρύξεις του δεν είναι μια θολή ανάμνηση αλλά τρόπος ζωής.
Κατά τη σοβιετική περίοδο λέγεται πως στο χωριό υπήρχαν όλοι κι όλοι επτά κομμουνιστές, σε ένα σύνολο πεντακοσίων κατοίκων. Όμως τα πράγματα άλλαξαν απ’ την ημέρα της ανεξαρτησίας της Αρμενίας το 1991…
«Εν μέσω οικονομικών δυσχερειών και πολιτικής αστάθειας», λέει ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Λερναμέρντζ, Σαμβέλ Μιρζογιάν, «το χωριό άρχισε να βλέπει τον κομμουνισμό σαν το μοναδικό του στήριγμα».
«Το παράδειγμά του Λερναμέρντζ αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τα αποτελέσματα που φέρνουν η ενότητα των ανθρώπων και η κοινή δράση γύρω απ’ μια ιδέα», αναφέρει ο Ρουμπέν Τοβμασγιάν, στέλεχος και αυτός του κόμματος. «Η δυνατή σοσιαλιστική ιδεολογία δεν μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να υποχωρήσει για λίγο, αλλά είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψει και θα θριαμβεύσει».
Το 2006 (σημ.ΠάνωςΚ: τότε που γράφτηκε αυτό το κείμενο) το Αρμενικό Κομμουνιστικό Κόμμα αριθμούσε δεκαοχτώ χιλιάδες μέλη, και δεν είχε κανέναν βουλευτή… Η έλλειψη πολιτικής απήχησης δεν αποθαρρύνει τους κατοίκους του χωριού. Ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος, η πρώτη πρόποση σε γενέθλια, γάμους ή άλλες γιορτές είναι στη μνήμη του Βλαδίμηρου Λένιν… Επιπλέον, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Αρμενία, οι μαθητές γνωρίζουν και ακολουθούν τις κομμουνιστικές αργίες και θυμούνται απέξω στίχους γραμμένους προς τιμήν του ηγέτη της Επανάστασης των Μπολσεβίκων, την επέτειο της οποίας φυσικά οι κάτοικοι του χωριού γιορτάζουν με ιδιαίτερη λαμπρότητα στην πλατεία του χωριού, με εκδηλώσεις γύρω απ’ το άγαλμα του Λένιν, το οποίο μάλιστα κατασκευάστηκε κατόπιν… εορτής, δηλαδή χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος, και συγκεκριμένα το 1997!
Η αρμενική κυβέρνηση βέβαια βλέπει με ελάχιστο ενθουσιασμό τέτοιου είδους εκδηλώσεις και κατά περιόδους έχει επέμβει αλλάζοντας τον διευθυντή του σχολείου και απαγορεύοντας στους μαθητές να πηγαίνουν στο σχολείο φορώντας κόκκινα σκουφιά ή να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εντούτοις αρκετοί δεν υπάκουσαν στις σχετικές απαγορεύσεις…
Παρότι το… πνεύμα του κομμουνισμού είναι υπαρκτό στο χωριό, δεν έχει κάνει τίποτε για να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των κατοίκων. Η ανεργία και η εγκατάλειψη ωστόσο δεν αποθαρρύνουν τους κατοίκους: «Όταν επιστρέψει ο κομμουνισμός στην Αρμενία, οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι» λέει η 40χρονη Ροσταμ Αβνταγιάν. «Ολοι θα είναι χαρούμενοι και ο ήλιος θα λάμπει…».


3 σχόλια:

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Πάνω, μερσί για τη νέα εκπομπή. Την ακούω γράφοντας τα κείμενα που υποτίθεται ότι θα παρέδιδα σήμερα και περνάω φίνα. Γιατί όμως κάνει τόσες διακοπές αυτός ο πλέιερ του ι-σπνιπς; Και από την κεντρική σελίδα που το άνοιξα, καμία βελτίωση. Λες κι έχει λόξιγκα.

Όσο για το θέμα του ποστ, θενξ για τον κόπο να μεταφράσεις αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Κάποια σχετικά θέματα είχα κάνει, θυμάμαι, όταν προετοιμαζόμουν για τα αγγλικά στις πανελλαδικές (!). Τα λινκς θα τα μελετήσω εκτενέστερα όταν τα ματάκια μου γιάνουν- ήδη τα κουράζω πολύ με τις κάτασπρες σελίδες του γουόρντ.

demetrat είπε...

τελικά το βρήκες το μονοπάτι σου μπαγασάκο.Είδες, τι έκανε το κοκτέηλ κροπότκιν πίτσράιζ;όχι τίποτα άλλο, αλλά γιά να μαθαίνουν οι παλιότεροι.
δ

kostasK είπε...

Πούντος? Πούντος?!!

Νάτος ο υπαρκτός σοσιαλισμός!

"Βρισκόμαστε στό 50 π.χ. ‛Όλη ‛η Γαλατία ε’ιναι κάτω ’από Ρωμαϊκή κατοχή... ‛Όλη? ’Όχι! ‛ένα χωριό πού τό κατοικούνε ’αδιόρθωτοι Γαλάτες ’αντιστέκεται ’ακόμα καί θ' ’αντιστέκεται πάντα στόν καταχτητή. Κι' ‛η ζωή δέν ε’ίναι καθόλου ε’ύκολη γιά τίς φρουρές τών Ρωμαίων λεγεωνάριων τών ’οχυρών στρατοπέδων τού Μπαμπάορουμ, ’Ακουάριουμ, Λαουντάνουμ καί Πετιμπόνουμ... "

Υ.Γ. Ένα το χωριό της Αρμενίας και ένας ο Περισσός...