31 Ιαν 2009

Μεγάλες κουβέντες νο1.132

1) Στη Μ. απ’ τα Τρίκαλα, χρόνια τώρα, χρωστάω μία καρτποστάλ. Φαντάσου, ήμασταν φοιτητές όταν της την είχα υποσχεθεί. Στη Μ., που πρωτοετής, 18 χρονών, είχε έρθει αρραβωνιασμένη στη μικρή φοιτητική μας πόλη να σπουδάσει. Με νταλικέρη παρακαλώ. Αρραβωνιασμένη με νταλικέρη, όχι ότι τη φέρανε με την νταλίκα… Την έβλεπε κι ο φίλος μου, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν σπιλώνουμε, κι αναστέναζε, του άρεσε έτσι όπως ήταν, με πλούσια τα ελέη… Η Μ. με την οποία απλώς κάναμε παρέα, τίποτε παραπάνω, καναδυο επισκέψεις στο δωμάτιο, κάνα καφεδάκι και συζητήσεις, ατελείωτες και ατελέσφορες για το «τι θα κάνουμε μετά το πανεπιστήμιο». Αφύπνιζε τα πιο ριζοσπαστικά αντανακλαστικά μου, όπως κι εγώ της αφύπνιζα τα πιο συντηρητικά. Ηταν σίγουρη για το μετά της: Επιστροφή στην ιδιαίτερή της πατρίδα, αξιοποίηση του πτυχίου, γάμος, παιδιά… Τα άκουγα και σκύλιαζα. Ελεγα, έλεγα, σχέδια, όνειρα, πόθοι, μεγαλοστομίες, και πάντα κατέληγα σε ένα θριαμβικό «θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω, να γυρίσω τον κόσμο». «Ναι, αυτά τα λες τώρα», μου έλεγε, «κάτσε να μεγαλώσεις λίγο και θα δεις πως θα τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα». Κάπου εκεί της είχα υποσχεθεί ότι στα 30 μου θα της στέλνω καρτποστάλ απ’ τις Ινδίες, έτσι για να το κάνω και πιο εξωτικό, ο ποζεράς. Και να με, χρόνια μετά, εγκλωβισμένος στο ίδιο δρομολόγιο, κέντρο-Ανω Ηλιούπολη, Ανω Ηλιούπολη-κέντρο, να πατάω το κουμπί να κατέβω απ’ το 34, που όχι νταλίκα, ούτε λιντάκι δεν έχω αξιωθεί να πάρω. Ιδέα δεν έχω τι έχει απογίνει η Μ. Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ, μπορεί η Μ. να είμαι εγώ και την καρτποστάλ να τη χρωστώ στον ευατό μου. Και στην τελική πάλι καλά να λες, που έχουμε και τους φίλους, που την κάνουν σε λίγες μέρες, να ζούμε τη φυγή μέσα απ’ αυτούς.


2. Καθόμουν στη γαλαρία, στο ΚΤΕΛ, για Γιάννινα. Ιούνης του ’98, πηγαίναμε κάμποσοι νοματαίοι να βάλουμε «φωτιά-φωτιά στα εξεταστικά», ενόψει του πρώτου διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Ήμασταν λίγο πολύ όλοι: κνίτες, αριστεριστές, αναρχικοί, ψευτομπαχαλάκηδες, ακόμη και χασικλήδες. Ενας απ’ αυτούς, «μαύρο πρόβατο» για τους αριστεριστές φίλους μου, ήρθε να κάτσει δίπλα μου με διάθεση εξομολογητική: «Να, τον βλέπεις αυτόν;» και μου έδειξε πέντε-εξι καθίσματα μπροστά έναν φίλο μου συνδικαλιστή της ΕΑΑΚ. «Αυτός τώρα το παίζει επανάσταση και καθοδηγεί εσένα και τους άλλους, αλλά εμένα δεν τολμάει να μου πει κουβέντα, γιατί ξέρει ότι εγώ είμαι ελεύθερο πνεύμα, πραγματικά φτερό στον άνεμο. Εγώ, μετά το πανεπιστήμιο, δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, κι αυτός όλη του τη ζωή την έχει στρωμένη μπροστά του, ακόμη και σήμερα μαμάκιας είναι, τα ρούχα τα στέλνει στη μάνα του για να τα πλύνει, και μετά θα τον βολέψει ο πατέρας του στο γραφείο. Ενώ εγώ; Να κι ο άλλος», και μου δείχνει έτερο συνδικαλιστή της ΕΑΑΚ, «που το παίζει και θεωρητικός της επανάστασης, τίποτε δεν ξέρει απ’ τη ζωή, απ’ τη δράση στο δρόμο, όλα απ’ τα βιβλία τα έμαθε... Σου τα λέω αυτά, για να ξέρεις, να μη χάφτεις παραμύθια απ’ τον κάθε ινστρούχτορα». Χρόνια μετά το μόνο που εξακολουθώ να χάφτω είναι μύγες. Οι δύο «εξασφαλισμένοι συνδικαλιστές» σήμερα τα βγάζουν πέρα όπως μπορούν -κι επιμένουν αριστερά. Ο επικριτής τους δεν ξέρω τι απέγινε: Φήμες, επαναλαμβάνω φήμες, λένε ότι κατέληξε να ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση…


3. Τι κοινό μπορεί να έχουν καναδυο αναρχικοί, καναδυο ανένταχτοι, ένας συνασπιστής, ένας καταστασιακός και δυο τρεις φίλοι τους που δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν; Είναι καταρχήν όλοι φοιτητές στην ίδια σχολή. Κι επίσης όλοι τους πρώην μέλη ή τεσπά πρώην συμπαθούντες της ΕΑΑΚ. Και επειδή, όταν χειμωνιάζει στη μικρή φοιτητούπολη, δεν έχουν και πολλά πράγματα να κάνουν, με περίσσιο ενθουσιασμό δημιουργούν ένα παρεμβατικό σχήμα στη σχολή. Το δηλώνουν ξεκάθαρα, χρόνια πριν απ’ το Γιώργακη Παπανδρέου: Θέλουν να τ’ αλλάξουν όλα. Ορμάνε στις γενικές συνελεύσεις και με όπλα τον ελιτισμό, το σοφιστικέ στιλ και την προκλητικότητα, σε συνδυασμό με τη λεκτική και όχι μόνο τρομοκρατία, επί ένα τρίμηνο-τετράμηνο σπάνε πλάκα με τους συμφοιτητές τους και με τα τεκταινόμενα στη σχολή. Όποτε βέβαια σοβαρεύονται τα αποτελέσματα είναι αξιοθαύμαστα: Επαίρονται και όχι αδίκως ότι ποτέ δεν γίνονταν τόσες «πολιτιστικές εκδηλώσεις» στη σχολή τους. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες και μαζί τους η άνοιξη και ένα πρώιμο καλοκαιράκι… Κανα δυο ερωτευτήκανε, δυο τρεις άλλοι σοβαρευτήκανε, γιατί χρωστούσανε πολλά μαθήματα, άλλοι προέβησαν σε εξερεύνηση του συνειδητού και του ασυνειδήτου τους αραχτοί σε παραλίες, και γενικώς το άχτι του χειμώνα είχε γίνει καλοκαιρινή ραστώνη και πολύ σύντομα δεν χρησίμευσε σε τίποτε πια, παρά μόνο σαν υλικό για μια ανάρτηση σε ένα κάποιο ιστολόγιο, δέκα χρόνια μετά.


ΥΓ. Μέρες που είναι, καλή δύναμη σε όλους τους εν δυνάμει συναδέλφους που συμμετέχουν στην παρωδία του ΑΣΕΠ. Εγώ ακόμη αντέχω μακριά του και φιλάρεσκα τη θεωρώ τη μοναδική μου νίκη -μέχρι και η «νίκη» αυτή να γίνει ακόμη μία ήττα.


ΥΓ2. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' τις αναρτήσεις που βασίζονται σε μια προσωπική μυθολογία, όπως αυτή εδώ.


Αυτό, αυτό ή μήπως τελικά καλύτερα αυτό:




14 σχόλια:

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Γεράσιμε, γεράσαμε!

ΥΓ όταν ξανακατέβεις δώ χάμου, σούχω φυλαγμένο ένα βιβλίο...

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά για να στείλεις μια καρτ ποστάλ που χρωστάς στον εαυτό σου, κι ας είναι σταλμένη από κάπου λιγότερο μακριά απ' τις Ινδίες.

Εμένα μΕ αρέσουνε καμιά φορά οι αναρτήσεις που βασίζονται σε μια "προσωπική μυθολογία", που λες κι εσύ. Όπως ετούτη εδώ.

Κόβω τα ψευτοφιλοσοφικά και σΕ λέω ότι ακόμα περισσότερο μE άρεσε η πρόσφατή σου εκπομπή. Εκείνοι οι πάνκηδες που δεν συγκράτησα το όνομά τους και οι άλλοι οι Builders and butchers (μα πού το σκαρφίστηκαν αυτό οι παίχτες!) με βοήθησαν να υπομείνω στωικά τις αγγαρείες που τακτοποιούσα ακούγοντάς την. Ευχαριστώωωωω!

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

Τουλάχιστο ρε Πάνε όταν θα έρθει εκείνη η ώρα που το παιδί σου στην εφηβεία του θα σε έχει για εχθρό και θα σε ρωτήσει τι έκανες για να αλλάξεις τον κόσμο θα του πεις ότι κάτι προσπάθησες να κάνεις. Η φορτηγατζού τι έκανε δηλαδή; Και εμένα πάντοτε με την έδιναν αυτές οι παρθενοπιπίτσες. Ωραία λοιπόν ήταν κάτω των 25 και ήταν αρραβωνιασμένη και ήδη με μυαλό 50άρας. Συγχαρητήρια της δίνω.
Η ζωή παίκτη δεν τελείωσε ακόμα. Μπες μέσα και παίξε την μπάλα που ξέρεις. Καταλαβαίνεις τι θέλω πω...

ΠανωςΚ είπε...

Σκυλάκο, εγώ να σου κρατώ τσίπουρο φετινής εσοδείας; Και μη σου πω ότι παίζει να κατέβω -εχουμε μάλλον ριγιούνιον πάλι- το ερχόμενο σουκού...

Ανέφελη, εγώ ευχαριστώ και πάλι. Αυτοί που λες, οι πάνκηδες, είναι οι Mob.
Τη δε κάρτα θα μου τη στείλω απ' τα Καμμένα Βούρλα, μου ταιριάζει ταμάμ!

ΠανωςΚ είπε...

Χαχαχα, σκορδοπούτσογλε! Φορτηγατζού παρθενοπιπίτσα; Ρε, πιπέρι στο στόμα!

bunnysuicides είπε...

συμφωνώ *απόλυτα* με τον σκορδοτέτοιο.
ρε τι χαζαμάρες είναι αυτές? από τώρα θα κάνεις απολογισμό? έχεις πολύ καιρό ακόμα, θα τις στείλεις τις κάρτες σου.

(τι εκπομπή? ενημερώστε με κ μένα τον καινούριο)

ΠανωςΚ είπε...

Κουνελάκο, απολογισμός; Σε καμία περίπτωση. Ολα λειτουργούν συνειρμικά. Λόγω ΑΣΕΠ και κανά δυο πραγματων ακόμη, όπως πχ ενας φίλος που την "κάνει" για κάπου καλύτερα, θυμήθηκα τρία περιστατικά απ' τα παλιά, ενδεικτικά μεγαλοστομίας, δικής μου ή άλλων. Η μεγαλοστομία είναι που δένει τις τρεις ιστορίες και νόμιζα πως ήταν αρκετά φανερό, όχι η διάθεση απολογισμού. Ασε που σιγά ποτε μην κάτσω να κάνω κάτι τέτοιο. Ουτε υπάρχει ποτέ περίπτωση να κάτσω να πω στο πιτσιρίκι μου "ξες, εγώ στην ηλικία σου κάτι έκανα". Αλλη όρεξη δεν θα έχει, να κάθεται να ακούει τις μαλακίες του κάθε γερομπισμπίκη. Για αυτό κι εγώ τα γράφω εδώ.

(η εκπομπή δεν είναι εκπομπή. Ειναι η κονσέρβα, όπως είσαι εδώ στο μπλογκ, πάνω αριστερά, εκεί που είναι το πορτοκαλί ανθρωπάκι).

demetrat είπε...

ξέχασες να πεις, γιά τους κατακαημένους που πίστεψαν στις μαλακίες αυτουνών των παπαριών που περιγράφεις, και είναι οι μόνοι που εξακολουθούν να χτυπιούνται,νομίζοντας πως η ζωή είναι αλλού.
δ

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Λοιπόν, άσε τις μεγαλοστομίες και κατέβα, δώ χάμου, με το τσίπουρό σου (εννοείται!) να παραλάβεις το βιβλίο! Ο καναπές, δίπλα στο τζάκι, σε περιμένει!
Οινκ!

bunnysuicides είπε...

την άκουσα(την εκπομπή), γαμάτη!
"αγάπαμεεεεε"

Go_Go είπε...

Καταρχήν δε βρίσκω τίποτε κακό να ασχοληθεί κανείς με την οικογενειακή επιχείρηση, άμα υπάρχει. Άσχημα θα ήταν να σύχναζα και γω στις οικοδομές; Πέραν του ότι θα γνώριζα κόσμο (καταλαβαίνεις το συνειρμό με τους θεωρητικούς κλπ. - είμαι φρικτή, το ξέρω), θα έκανα και τρελή γράμμωση χωρίς να χρειάζεται να πληρώνω 60 ευρώ το μήνα στο γυμναστήριο.
Τέσπα, για να μη ξεφεύγουμε, το κακό με αυτούς τους ανθρώπους είναι η υπερφίαλη διαφορετικότητα και άνεσή τους. Και όλοι αυτοί οι αφορισμοί τους που φτάνουν εν τέλει να τους εκθέτουν.
Σε πολλές καταστάσεις δίνουμε πιο αρνητική απόχρωση από αυτή που αρμόζει, μόνο και μόνο γιατί είμαστε φριχτοί ποζεράδες - για να χρησιμοποιήσω και έναν δικό σου ορισμό, μόνο που σε εσένα δεν αρμόζει καθόλου, εσύ ήσουν απλά ένα μικρό καλοκάγαθο βοσκόπουλο από της στέπες της βορείου Ελλάδος...

ΠανωςΚ είπε...

Δήμητρα, πολυ φοβάμαι πως... η ζωή είναι όντως αλλού!

Σκυλάκο μου, φχαρστώ, για την ώρα το μόνο που ξέρω είναι ότι αν δεν είναι το επερχόμενο, τότε θα είναι το τελευταίο του Φλεβάρη... Χοντρός ψαλμός αλληλούια!


Κούνελε, φχαρστώ για τα γκαλά σας λόγια!

Go-GO, δεν εννοώ τέτοιου είδους οικογενειακή επιχείρηση αλλά κάτι πιο φαντεζί. Κι επειδή εσείς απ' την Ηπειρο είστε όλοι τσέλιγκες, δεν σημαίνει ότι όλος ο κόσμος βόσκει πρόβατα, 'νταξει;

Ανώνυμος είπε...

η ζωή είναι και αλλού και εδώ ταυτόχρονα!!!
αυτό είναι το ωραίο πάνεμ...
αν και μελαγχολική μάρεσε η αναπόληση. ακούω και την εκπομπή τώρα ;-)


κάλιο ένας μάταιος αγώνας,
από μια μάταιη ζωή, λέει ένα σύνθημα προς τους σκεπτικιστές ντεμετρατ

Ανώνυμος είπε...

ΠανωΚάτε, ζήσε το μύθο σου όχι πολύ μακριά
Αφιερωμένη: http://farm4.static.flickr.com/3397/3250769073_24af89be92_o.jpg

Και περιμένω χρήση της foto σε ξεχωριστή ανάρτηση