2 Ιουλ 2007

ΤΟ ΣΤΑΧΥ ΚΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Βράδυ Σαββάτου στην Επίδαυρο, με ολάνθιστα μάτια, πλάι στον μικρό, ειδικό μου Νίντζα. Αντιγόνη απ' τη Νέα Σκηνή του Βογιατζή. Είναι δυνατόν η αρχαία τραγωδία να φιλτράρεται και να μεταλλάσσεται μέσα από μεταμοντέρνους πειραματισμούς; Η ύψιστη τέχνη του Άπω παρελθοντισμού είναι ένας νεκρός γογγυσμός ή αναπνέει ακόμα μέσα από καλοραμμένα κοστούμια του '50; Σκέφτομαι γιατί αυτά τα κοστούμια κι όχι άλλα. Τί υπήρξε η Ελλάδα του '50; Ίσως η επικράτηση μιας αποχαυνωτικής και τρεμουλιασμένης ήττας. Ο διάσπαρτος αστεϊσμός μιας εκδικητικής, αρτηριοσκληρικής δεξιάς. Ίσως να 'ναι αυτό. Ίσως και η αδυναμία του σκηνοθέτη στην παρακμή των γαλαντόμων αστικών ηθών. Τώρα εξηγούνται όλα. Ο Βογιατζής θέλησε να μιλήσει για το σήμερα χρησιμοποιώντας τραγική σημειολογία με όρους υπαρξιστικούς. Ο άνθρωπος είναι αρουραίος και Τιτάνας μαζί. Μόνος του. Γιατί μαζί με άλλους, ειδικά σήμερα, επιδίδεται σε τυφλές και βιαστικές τροχιές γύρω απ' τον εαυτό του κι όταν νιώθει ότι κινδυνεύει, βγάζει απ' το βλέμμα του κοφτερά νύχια. Ο άνθρωπος σήμερα είναι ένα σκηνικό αλλόκοτο, μια μπεκετική παραφωνία μέσα σε μια ευτυχισμένη μέρα ενός ευτυχισμένου θεάτρου που ξεπροβάλλει με θρηνητικούς αυλούς και ασθαματικούς βήχες τριζονιών. Ο άνθρωπος είναι το trailer της διαδραματισμένης παραφροσύνης του, η γνωριμία με τον ίλιγγο, αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας-χορού κι αναπόσπαστο μέλος της προσωπικής του μοναξιάς και κινάει στο σπουδαίο διαμφισβητούμενος, ενώ οι υπόλοιποι, θεατές, ωτακουστές και περίεργοι, στριμώχνονται ανυποψίαστοι στις κερκίδες για να καθρεπτιστούν (εξ' ου και η έξοχη, πρωτότυπη ιδέα της μεμονωμένης εμφάνισης των ηθοποιών λίγο πριν αρχίσει η παράσταση και η...επανάσταση). Ελπίδα διαφυγής, μόνο ο κοινός και προαιώνιος στόχος: Η αξιοπρέπεια της συντριβής απ' τον έρωτα. Γιατί εμείς, ως πλάσματα της φύσης, γεννημένα από στάχυα και μεγαλωμένα σε σκοτεινές φάτνες παραγεμισμένες με άχυρα, μπορούμε να τραγουδήσουμε από κοινού τον έρωτα, αυτόν τον αναρχικό δαίμονα, μόνο αφού γίνουμε ένα με την κοινή καταγωγή μας. Κι όταν θα συνεχίσουμε να στροβιλιζόμαστε δερβίσικα, σαν τυφλά πουλιά που δεν κατέχουν από ύβρη και χρησμούς, θα μας πυρπολεί μια ένθεη μανία, η δυσάρμονη αρμονική της διαλεκτικής.
Ο Βογιατζής απέδωσε ένα τέλεια σκηνοθετημενο έργο, ύστερα, προφανώς, από μια εξίσου τέλεια κι επίμοχθη δουλειά. Κάποιοι ίσως να ισχυριστούν ότι κακώς ερμήνευσε τον Κρέοντα διότι η επιβλητική αυτή περσόνα δεν ταιριάζει και τόσο πολύ στο αυθόρμητο, κριτικό και καθημερινό υποκριτικό του βιογραφικό. Ίσως αυτό να ισχύει, ίσως όμως να ισχύει και κάτι άλλο: Όταν θέλεις να μιλήσεις για την σύγχρονη Ελλάδα, ξέρεις πολλούς ηθοποιούς που θα μπορούσαν να υποβιβάσουν την τυραννία σε μικροαστική εξουσιολαγνεία που διακατέχει ηλίθιους και ψυχωσικούς δικτατορίσκους; Η Μουτούση ως Αντιγόνη, ενοχλητικά Απολλώνεια με αυτοκυριαρχία αυτοκράτειρας του Βυζαντίου. Ίσως το μοναδικό ψεγάδι μιας κορυφαίας παράστασης.......λάθος. Υπάρχει και κάτι άλλο. Ο πονόδοντός μου που βημάτιζε ύπουλα, κάνοντας παρέα στα αργά, πεισματώδη και σταθερά βήματα ενός δυνάστη που πασχίζει να επιβληθεί με ολέθριες πράξεις σ' αυτούς που γεννήθηκαν για να σμίξουν με την αγάπη...

21 σχόλια:

ΠανωςΚ είπε...

Καλά, εγώ τώρα για το θέατρο τι να πω; Αφού καταρχήν δεν έχω μπει ποτέ σε ένα, ουτε καν απόξω δεν έχω περάσει...
Αλλά ξέρω από πονόδοντους, μεταφορικούς και κυριολεκτικούς Διάσελε: Ουζο. Βοηθά και στις δύο περιπτώσεις εφόσον πρώτα το κάνεις... γαργάρα το ζήτημα και κατόπιν αρχίσεις να... καταπίνεις. Ξες εσύ!

nikolakisdiaselos είπε...

τα ίδια μου είπε κι ο παράλληλος την παρασκευή το βράδυ στην Αθήνα και κατέληξα τύφλα να με σέρνουν...

παράλληλος είπε...

Πάλι έγραψες! Το κείμενο διασ(κ)ελικό!
Αλλά!
Δεν κατάλαβα, τελικά η παράσταση σε γέμισε ή σου 'μειναν οι προθέσεις του Βογιατζή; Γιατί το αγαπημένο μου μότο είναι "ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις".

Όσο για το ούζο, κι αυτό επιβεβαιώνει τα περί καλών προθέσεων!

παράλληλος είπε...

Και μην τα παραλές!
Ούτε τύφλα ήσουν, ούτε σε έσερνε κανείς! Η γλώσσα πήγαινε ροδάνι!

Για τη Μουτούση:
Κόρη της Γαληνέα είναι, να μη πάρει απ' το "Απολλώνειο" της μαμάς της;

nikolakisdiaselos είπε...

με γέμισε, πως δεν με γέμισε...αφού το λέω "μια κορυφαία παράσταση". σε κάποια σημεία μάλιστα συγκινήθηκα...όπως και το ούλο μου...
η γλώσσα πήγαινε ροδάνι, το ίδιο και το κεφάλι όμως. σαν μαγκανομούλαρο..

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ούζο όταν πιείς, γίνεσαι ευθύς...
Θα με ενδιέφερε μια παράσταση τραγωδίας, παιγμένη στην Επίδαυρο από ηθοποιούς ντίρλα στο ούζο.

ΠανωςΚ είπε...

Πολύ Dada, για να το αντέξει η Επιδαυρος αυτό Σκύλε μου...

nikolakisdiaselos είπε...

μην το λες...

ΠανωςΚ είπε...

Διάσελε, πρώτον, το ξέρεις ότι έχω μαύρα μεσάνυχτα από τις καλαί τέχναι. Δεύτερον, μην μου το παίζεις αθώος προβοκάτορας προκειμένου να χαθούμε χωρίς λόγο και αιτία σε βλακώδεις τσακωμους χωρο-τεχνι(η)κο-ταξικούς και τρίτον εχω βαρυστομαχιά και βαριέμαι να σκέφτομαι. Τουτέστιν, με τις παραπάνω τρεις λέξεις σου, έχεις δίκιο!

Ανώνυμος είπε...

Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
Η τραγωδία να μείνει στην Επίδαυρο γιατί η κωμωδία παίζεται στο Αρεταίειο.

ΠανωςΚ είπε...

Καλή μου Γραφία, το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός είναι χόμπι. Για την κωμωδία του Αρεταίειου, ένα μόνο έχω να πω: Ας πεθάνει με την ησυχία του ή ας ζήσει και ας μας αφήσει στην ησυχία μας!
(η πλάκα είναι ότι κάπου άκουσα ότι του αφαιρέσανε ένα υγρό που λέγεται ασκιτικό. Αυτό δηλαδή σημαίνει ότι η έννοια του ασκητισμού είχε κακοφορμίσει μέσα του!)

παράλληλος είπε...

Καλά, εγώ τώρα για το θέατρο τι να πω;
Πάνως,μην υποτιμάς τις θετρολογικές σου γνώσεις και εργασίες!
Το label "Νομάρχης" σου λέει τίποτα;

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάλι άκουσα ότι οι γιατροί μελετούσαν το ενδεχόμενο δεύτερης έδρας!
Δεν εξυπηρετεί η μία!
Πολύ σκατό, αδερφάκι μου!

ΠανωςΚ είπε...

Ειλικρινά, και να με σχωρνάς, καλλιγραφία, ας τον αφήσουμε τον άνθρωπο μωρέ...

nikolakisdiaselos είπε...

κι ας ασχοληθούμε με τον πονόδοντο των χοηφόρων...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ τον αφήνω, αυτός δε μ' αφήνει!
ΟΚ, τέλος.

Ανώνυμος είπε...

Εσείς κύριε nikolakisdiaselos είστε ουζοφόρος, αν κατάλαβα καλά...

ΠανωςΚ είπε...

Αγγλιστί: UζοFOρος.
Το πιάσαμε το υπονόούμενο;

ΠανωςΚ είπε...

Α, και κάτι τελευταίο, τώρα που το θυμήθακα: Γιώργη, ο νομάρχης περισσότερο με Κομέντια ντελ αρτε (ή κάπως έτσι, με λαϊκή κωμωδία τέλος πάντων) ομοιάζει, παρά με την υψηλή τέχνη του τραγικού...
Α, παπα, βραδιάτικα, όλοι βρεθήκατε να παίζετε με τα κόμπλεξ μου (χρστιανική παιδεία και α-θεατρική μη-παιδεία);

Ανώνυμος είπε...

Κι εμείς σε μοναστήρι μεγαλώσαμε, αλλά...

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Για τον πονόδοντο αι χοηφόροι πρέπει να χρησιμοποιούν ούζο. Χικ!