3 Ιουλ 2007

Αέρια


Καμιά φορά, άμα έχεις το κακό συνήθειο να διαβάζεις παραπάνω από ένα βιβλία ταυτόχρονα, τυχαίνει να βρεις κοινούς θεματικούς τόπους ακόμη και στα πιο ανόμοια μεταξύ τους βιβλία. Και όταν, μέσα στο ίδιο Σαββατοκύριακο, ανακαλύπτεις, και πάλι συμπτωματικά, κάτι ανάλογο και σε μια κινηματογραφική ταινία, τότε αρχίζεις να ανησυχείς...


Στον “Νεκροσκόπο” του Brian Lumley, ένα βιβλίο που κατά τον φίλο μου τον Χ., παγκοσμίως άγνωστο ειδήμονα της λογοτεχνίας του φανταστικού - τρόμου, δεν είναι τίποτε άλλο από μια “ψυχροπολεμική αηδία”, λαμβάνει χώρα μια παράξενη τελετή: ένας άντρας, γυμνός, διενεργεί μια όχι και τόσο συνηθισμένη νεκροψία σε ένα πτώμα:


[…] Η ράβδος γλίστρησε με άνεση μέσα στη νεκρή σάρκα και αέρια απελευθερώθηκαν από το διογκωμένο έντερο, που είχαν συσσωρευτεί τις τέσσερις αυτές μέρες, από τότε που είχε επέλθει ο θάνατος, συρίζοντας μέσα στο πρόσωπο του γυμνού άντρα.
[…] Ενώ τα αέρια εξακολουθούσαν να διαφεύγουν από την κοιλιά, ο γυμνός άντρας, αντί να αποτραβηχτεί, χαμήλωσε το πρόσωπό του προς το πτώμα, έκλεισε τα μάτια του και εισέπνευσε βαθιά γεμίζοντας τα πνευμόνια του με αυτά τα αέρια! […] Το φυσικό υγιές ροζ ενός νεανικού, πρόσφατα μπανιαρισμένου σώματος είχε εξαφανιστεί τελείως. Το γκρίζο χρώμα που είχε πάρει τη θέση του ήταν ίδιο με εκείνο της νεκρής σάρκας που ακουμπούσε. Ηταν ολότελα γκρίζος, σαν πεθαμένος. Κρατουσε την αναπνοή του προσπαθώντας, φαίνεται, να γευτεί την ίδια τη γεύση του θανάτου...

Στον “Ωκεανό του ήχου” του David Toop διαβάζω το εξής:

Αποκαλύπτοντας και ερμηνεύοντας τη γλώσσα του μύθου, ο Levi Strauss αναλύει πολλές παράξενες ιστορίες που του είχαν διηγηθεί οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου: ιαγουάροι σκοτώνουν κλαψιάρικα μωρά κλάνοντας στα πρόσωπά τους. Ένας ινδιάνος παίζει ταμπούρλο πάνω στη φουσκωμένη, γεμάτη αέρια κοιλιά ενός νεκρού πιθήκου κάνοντάς τον να κλάνει για να πολεμήσει του βίαιους, απότομους θορύβους των δαιμόνων.


Λίγο αργότερα, θέλοντας να καθαρίσει το μυαλό μου και η ατμόσφαιρα από τις πορδές, τις νεκρικές οσμές, τους δαίμονες και τις τελετές, κάθομαι να δω στο ντιβιντί, την κάκιστη κινηματογραφική μεταφορά του μετριότατου μυθιστορήματος, για τα δεδομένα του Στιβεν Κινγκ, “Desperation”. Και βλέπω αυτό:

Ένα κακό πνεύμα αποχωρίζεται το σώμα της γυναίκας, η οποία πεθαίνει, για να μπει, με τη μορφή αερίου, από το στόμα της γυναίκας σε αυτό του κορακιού.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Όταν έκλασε ο Νίτσε", υπέροχο έργο!
Το κοράκι του Πόε που είχε εισπνεύσει το αέριο της γυναίκας του Κινγκ, κουτσούλισε τα μανιτάρια του Καστανέντα και ο Κάρλος την είδε τροτσιστής Πολύδωρας. Η Φρίντα Κάλο τον ερωτεύτηκε και του χάρισε το αριστερό της πόδι. Αυτός κάποια στιγμή που ξενέρωσε το πέταξε σ' έναν ιρλανδό τουρίστα, τον Ντάνιελ Ντέι. Ο τελευταίος μεθυσμένος σε κάποιο κάμπιγκ στην Αντίπαρο συναντήθηκε με τον Γιώργο Χουλιαρά που συγκινημένος έγραψε το άσμα "μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός, πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος"
Μικρός που είναι ο κόσμος της λογοτεχνίας και του σινεμά!

ΠανωςΚ είπε...

A, πα πα πα...
Ουτε ιερό, ούτε όσιο!
Θα κλά(π)σω!

Ανώνυμος είπε...

Οι νεκροί παπάδες βγάζουν αέρια;

ΠανωςΚ είπε...

Βλέπε στο σχετικό απόσπασμα του Τουπ, για τον νεκρό πίθηκο. Αλλωστε όλοι είμαστε μελλοντικά νεκροί και όλοι καταγόμαστε από τον πίθηκο, όχι μόνον οι παπάδες...

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Πουφ! Φύσηξε νοτιά στο Θερμαϊκό;

ΠανωςΚ είπε...

Προψές το βράδυ όντως Σκύλε έκανα μια περατζάδα να δω τι γίνεται με τον βιολογικό καθαρισμό, και, καθότι φύσηξε νοτιάς, κόντεψα να λιποθυμήσω. Αφού προς στιγμήν νόμισα πως φταίγανε τα παραδοσιακά σουτζουκάκια με ρώσσικη της διαγωνίου που είχον καταναλώσει.