Το καταραμένο 66(6)

Όχι αγαπητοί αναγνώστες του δημοφιλούς αυτού ιστολογίου και δή του ανορθόγραφου Ιωάννη. Δεν αναφέρομαι στον γνωστό κατάπτυσο αριθμό που όμως έχει υμνηθεί από τη Λουκά μέχρι τους Παπα-ροκάδες (Δε θέλω μεγάλο αφεντικό γιατί έμαθα ελεύθερος να ζώ και τα τοιαύτα). Ομιλώ για τη γραμμή που συνδέει το Χαριλάου (μα τι θέλω εγώ ένας ΠΑΟΚτσής εκεί κάθε μέρα; Οι δουλειές βλέπετε) με τη Θέρμη. Το λεωφορείο "ο πόθος" της γραμμής 66. "Και διατί να ενδιαφέρει αυτό το θέμα τους αναγνώστες-φίλους ιστολόγους" θα πει ο αρχιμπλογκερass Πάνως Κ. Γιατί σε αυτή τη γραμμή φίλοι μου υπάρχει μαγεία...

Πρόκειται για τη μετεξέλιξη του ανθρώπινου είδους κυρίες και κύριοι. Ναι. Να σας εξηγουά ειδικά όσους δεν διαμένετε στην "ερωτική" Θεσσαλονίκη (που όμως έχει Νομάρχη και Δήμαρχο ξενέρωτους. Και έχουν μεταδώσει και την ξενερωσιά τους στην πόλη). Στη Θεσσαλονίκη για να πας στην άλλη άκρη της πόλης παίρνεις ένα κλασσικό βρωμαλέο από ιδρωτίλα λεωφορείο το 10. Αυτό σε πάει μετά κόπων και βασάνων στη Νέα Ελβετία (περιοχή με πολλούς Αρειανούς φτου φτου φτου παλιοσκούληκα). Μετέπειτας για να πας στη Θέρμη μπαίνεις σε άλλο bus που αποτελεί την ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ του 10. Το 66. Με το ίδιο εισιτήριο έτσι;Τι;Σιγά μη πληρώνεις και διπλά αναγνωστά μου...Η διαδρομή σας προσφέρετε στη φωτογραφία.

Το ζήτημα είναι τώρα το εξής: Όταν φτάσεις εκεί περιμένεις να έρθει το 66 που εκείνη την ώρα κάνει τη διαδρομή. Σιγά μη σε περίμενε κιόλας. Μετά από κανά 15λεπτο τσουπ! νατο. Από εκεί κατεβαίνουν, μαζεμένοι, 35678 καρδινάλιοι. Ο οδηγός δηλαδή. Που τον ρωτάς με ύφος αθώου παιδιού που ξερογλύφεται μπρος τη βιτρίνα με τα γλυφιτζούρια: "Πότε θα φύγει" και παίρνεις την πληρωμένη απάντηση: "Σε ένα τέταρτο" με το ύφος που θα ήταν πιο αληθινό να σου έλεγε απλώς: "Όποτε γουστάρω ρε μπινέ έχεις κάνα πρόβλημα δηλαδής;" άσχετα βέβαια αν το πρόγραμμα γράφει ότι έχει δρομολόγιο 14.39 και 14.43 κλπ. Μια μέρα και αφού περίμενε περίπου κάνα 45λεπτο μέσα στο λεωφορείο με 38 βαθμούς υπό σκιάν μια κυρία ρώτησε τον οδηγό που εκείνη την ώρα μπήκε για τη δύσκολη εργασία του αφήνωντας τη παχιά σκιά που του προσέφερε ένα δέντρο γιατί άργησε. Η απάντηση ήρθε πληρωμένη: "Γιατί τώρα θα φύγει το αυτοκίνητο" (απαραίτητο να αναφερθεί ότι οι οδηγοί λεωφορείων ποτέ δεν λένε ότι οδηγούν λεωφορείο αλλά αυτοκίνητο. Επίσης δε λένε στον ασύρματο ότι επιβιβάζουν αλλά ότι "φορτώνουν"). "Με συγχωρείτε" είπε η κυρία΄"αυτό έχετε να μου πείτε που τόση ώρα περιμένουμε όλοι εδώ μέσα με τέτοια ζέστη;" η απάντηση ήταν και πάλι ακριβή και καλοπληρωμένη: "Να καθόσουν έξω". Όταν και πάλι η κυρία, που πλέον ήταν η ηρωίδα μας και με δάκρυα στα μάτια την εκλιπαρούσαμε να κάνει κάτι για τη σωτηρία της ψυχής μας του διευκρίνησε τη θερμοκρασία έξω και πάλι πήρε αποστομωτική απάντηση: "Ε, ωραία εγώ φταίω που κάνει έξω ζέστη;"ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ: Ο οδηγός ήταν καραφλός σαν τον Γιούλ Μπρίνερ στα ντουζένια του είχε μια πετσέτα περασμένη στο σβέρκο του γιατί λόγο της έλλειψης μαλιών ήταν δύσκολο να συγκρατηθεί τόσος ιδρώτας και φορούσε ένα καπελάκι με το διακριτικό: "GREECE". Λιβ γιορ μιθ (Souvlaki, giros, tzatziki, mousaka, Kamaki, Fani-Pali-Petralia) δηλαδή κι έτσι.

Για να μη λέμε όμως μόνο για τους οδηγούς. Έχετε παρατηρήσει τι γίνεται με τις θίτσες στα λεωφορεία; Θα σας πω εγώ. Γιατί έχω εμπειρία. Το 10 περνάει από το Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Με τι είναι λοιπόν γεμάτο το λεωφορείο πρωί-πρωί;Έτσι μπράβο. Γιου αρ ε τεριφικ οντιενς. Το σκηνικό λοιπόν έχει ως εξής: Είσαι όρθιος μπροστά από μια ένα τύπο που είναι αραχτός στη καρέκλα του. Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατηθείς όρθιος και δίπλα σου είναι μια γιαγιά. Τη βλέπεις. Είσαι έτοιμος να βουρκώσεις. Έχει το κλασσικό βλέμμα της γιαγιάς. Της δικιάς σου γιαγιάς (Της δικιάς σου ρε!). Κρεμασμένα βλέφαρα. Αηδία και αποστροφή στο στόμα. Γιατί οι άλλοι είναι νέοι και αυτή όχι. Και είναι σκυμμένη γιατί την πονάνε τα ρευματικά και ότι άλλο θα γνωρίσω και εγώ κάποτε. Τη λυπάσαι. Θεωρείς χρέος σου να τη βοηθήσεις. Εκείνη την ώρα το μπας σταματάει και ο τυπάς που καθόταν σηκώνεται να κατέβει. Καθώς γέρνεις προς τα πίσω για να αφήσεις της γιαγιά να περάσει νιώθεις μια σουβλιά στην πλάτη. Είναι η γιαγιά που ξαφνικά έχει λάβει υπεράνθρωπες δυνάμεις. Σε σπρώχνει σε πατάει σε προσπερνάει. Και τελικά παίρνει αυτό που ήθελε: την άδεια θέση. Για ένα δεπτερόλεπτο το πρόσωπο της έχει πάρει ύφος θριαμβευτή. Μετά ξανά στα ίδια. Κατήφεια. Και μίσος για τους άλλους.

Και κάτι ακόμα πριν τελειώνω με το σημερινό σεντόνι. Ήρθε επιτέλους κείνη η ώρα να φύγεις από αυτό το βάσανο. Να κατέβεις και εσύ. Κάνεις αγώνα ελληνορωμαϊκής με όλους (που λές και σε αγαπάνε τόσο πολύ που θέλουν να σε κρατήσουν στο λεωφορείο δε κάνουν χώρο) για να φτάσεις στην πόρτα, τελικά τα καταφέρνεις και ετοιμάζεσαι να κατέβεις. Αμ δε! Όλοι όσοι περίμεναν στη στάση κάνουν ντου. Είσαι τυχερός αν τα καταφέρεις να αποβιβαστείς (ή να σε "ξεφορτώσει" ο οδηγός) μόνο με μερικούς μώλωπες. Δεν τους ενδιαφέρει ότι θα τους είναι πιο εύκολο να μπουν (ΟΧΙ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΔΕ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΝ ΔΕ ΜΠΕΙΣ) αν άφήσουν πρώτα τον κόσμο να κατέβει. Ο σκοπός είναι εθνικοαπελευθερωτικός άγθιος και μοναδικός. Να μπουν.

Y.G. Ναι είμαι ανορθόγραφος. Πολύ. Το ξέρω. Και είναι καλό, λέει, να αναγνωρίζεις το πρόβλημα σου γιατί είσαι ένα βήμα από το να το λύσεις. Αγαπητέ Πάνε Κάτε. Σου ζητώ ταπεινά να συγχωρέσεις το φίλο και αδερφό και συνάδελφο και σύντροφο σου για την ώρα που περνάς κάθε φορά για να με διορθώνεις. Και κάτι τελευταίο. Πεινάω.