ΤΟ ΣΤΑΧΥ ΚΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Βράδυ Σαββάτου στην Επίδαυρο, με ολάνθιστα μάτια, πλάι στον μικρό, ειδικό μου Νίντζα. Αντιγόνη απ' τη Νέα Σκηνή του Βογιατζή. Είναι δυνατόν η αρχαία τραγωδία να φιλτράρεται και να μεταλλάσσεται μέσα από μεταμοντέρνους πειραματισμούς; Η ύψιστη τέχνη του Άπω παρελθοντισμού είναι ένας νεκρός γογγυσμός ή αναπνέει ακόμα μέσα από καλοραμμένα κοστούμια του '50; Σκέφτομαι γιατί αυτά τα κοστούμια κι όχι άλλα. Τί υπήρξε η Ελλάδα του '50; Ίσως η επικράτηση μιας αποχαυνωτικής και τρεμουλιασμένης ήττας. Ο διάσπαρτος αστεϊσμός μιας εκδικητικής, αρτηριοσκληρικής δεξιάς. Ίσως να 'ναι αυτό. Ίσως και η αδυναμία του σκηνοθέτη στην παρακμή των γαλαντόμων αστικών ηθών. Τώρα εξηγούνται όλα. Ο Βογιατζής θέλησε να μιλήσει για το σήμερα χρησιμοποιώντας τραγική σημειολογία με όρους υπαρξιστικούς. Ο άνθρωπος είναι αρουραίος και Τιτάνας μαζί. Μόνος του. Γιατί μαζί με άλλους, ειδικά σήμερα, επιδίδεται σε τυφλές και βιαστικές τροχιές γύρω απ' τον εαυτό του κι όταν νιώθει ότι κινδυνεύει, βγάζει απ' το βλέμμα του κοφτερά νύχια. Ο άνθρωπος σήμερα είναι ένα σκηνικό αλλόκοτο, μια μπεκετική παραφωνία μέσα σε μια ευτυχισμένη μέρα ενός ευτυχισμένου θεάτρου που ξεπροβάλλει με θρηνητικούς αυλούς και ασθαματικούς βήχες τριζονιών. Ο άνθρωπος είναι το trailer της διαδραματισμένης παραφροσύνης του, η γνωριμία με τον ίλιγγο, αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας-χορού κι αναπόσπαστο μέλος της προσωπικής του μοναξιάς και κινάει στο σπουδαίο διαμφισβητούμενος, ενώ οι υπόλοιποι, θεατές, ωτακουστές και περίεργοι, στριμώχνονται ανυποψίαστοι στις κερκίδες για να καθρεπτιστούν (εξ' ου και η έξοχη, πρωτότυπη ιδέα της μεμονωμένης εμφάνισης των ηθοποιών λίγο πριν αρχίσει η παράσταση και η...επανάσταση). Ελπίδα διαφυγής, μόνο ο κοινός και προαιώνιος στόχος: Η αξιοπρέπεια της συντριβής απ' τον έρωτα. Γιατί εμείς, ως πλάσματα της φύσης, γεννημένα από στάχυα και μεγαλωμένα σε σκοτεινές φάτνες παραγεμισμένες με άχυρα, μπορούμε να τραγουδήσουμε από κοινού τον έρωτα, αυτόν τον αναρχικό δαίμονα, μόνο αφού γίνουμε ένα με την κοινή καταγωγή μας. Κι όταν θα συνεχίσουμε να στροβιλιζόμαστε δερβίσικα, σαν τυφλά πουλιά που δεν κατέχουν από ύβρη και χρησμούς, θα μας πυρπολεί μια ένθεη μανία, η δυσάρμονη αρμονική της διαλεκτικής.

Ο Βογιατζής απέδωσε ένα τέλεια σκηνοθετημενο έργο, ύστερα, προφανώς, από μια εξίσου τέλεια κι επίμοχθη δουλειά. Κάποιοι ίσως να ισχυριστούν ότι κακώς ερμήνευσε τον Κρέοντα διότι η επιβλητική αυτή περσόνα δεν ταιριάζει και τόσο πολύ στο αυθόρμητο, κριτικό και καθημερινό υποκριτικό του βιογραφικό. Ίσως αυτό να ισχύει, ίσως όμως να ισχύει και κάτι άλλο: Όταν θέλεις να μιλήσεις για την σύγχρονη Ελλάδα, ξέρεις πολλούς ηθοποιούς που θα μπορούσαν να υποβιβάσουν την τυραννία σε μικροαστική εξουσιολαγνεία που διακατέχει ηλίθιους και ψυχωσικούς δικτατορίσκους; Η Μουτούση ως Αντιγόνη, ενοχλητικά Απολλώνεια με αυτοκυριαρχία αυτοκράτειρας του Βυζαντίου. Ίσως το μοναδικό ψεγάδι μιας κορυφαίας παράστασης.......λάθος. Υπάρχει και κάτι άλλο. Ο πονόδοντός μου που βημάτιζε ύπουλα, κάνοντας παρέα στα αργά, πεισματώδη και σταθερά βήματα ενός δυνάστη που πασχίζει να επιβληθεί με ολέθριες πράξεις σ' αυτούς που γεννήθηκαν για να σμίξουν με την αγάπη...