Story of two songs - Ηχογραφώντας under the gun

Στην εναρκτήρια σκηνή των “Κακόφημων Δρόμων” (Mean Streets) του Μάρτιν Σκορτσέζε ο Xάρβι Καϊτέλ ξυπνά αλαφιασμένος από τα θρησκευτικά του οράματα. Έξω αντηχεί μια σειρήνα. Κοιτάζεται στον καθρέφτη και επιστρέφει στο κρεβάτι. Τη στιγμή που το κεφάλι του, βαρύ, πέφτει πάνω στο μαξιλάρι, μπαίνει το πρώτο χτύπημα στα ντραμς του Be my baby των Ronettes, ένας ωκεανός ποπ αθωότητας και εφηβικού πόθου, το πλέον απρόσμενα ταιριαστό τραγούδι για μια τέτοια ταινία.

Στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας “Οι περιπέτειες μιας μπέιμπι σίτερ” το κλασικό all american ξανθό κορίτσι της διπλανής πόρτας περιμένει τον πρίγκιπα του παραμυθιού να ’ρθει πάνω στο άσπρο άλογό του. Η Ελίζαμπεθ Σου χορεύει και χαζολογάει προβάροντας ένα φόρεμα στον καθρέφτη και γενικά είναι απασχολημένη με το να είναι υπέροχη. Τα μάτια μου μπορεί να μην ξεκολλάνε από αυτήν, αλλά τα αυτιά έχουν πλημμυρίσει από το "Then he kissed me" των Crystals.

Η χαώδης ποιοτική διαφορά των δύο ταινιών ενδεχομένως αποπροσανατολιστικά να συμπαρασύρει σε ανάλογη αποτίμηση της αξίας των δύο τραγουδιών που χρησιμοποιούνται στην έναρξη της καθεμίας.

Το “Be my baby” θεωρείται θεμέλιος λίθος για την εξέλιξη της μουσικής, λόγω της πρωτοποριακής μεθόδου ηχογράφησης του Φιλ Σπέκτορ, αυτό που καθιερώθηκε να ονομάζεται ηχητικός τοίχος (wall of sound). Tο “Then he kissed me” αντιμετωπίζεται λανθασμένα ως ένα ακόμη σοροπιαστό τραγουδάκι από ένα ακόμη girl group, λες και οι Ronettes δεν ήταν κι αυτές ακριβώς αυτό το πράγμα. Αλλωστε οι Crystals αποτέλεσαν το πρώτο όχημα για τους ηχητικούς πειραματισμούς του Σπέκτορ, οι οποίοι φτάσανε σε συμφωνικά επίπεδα με τις Ronettes.

Όλα τελικά κρίνονται στον ήχο. Στη δυνατότητα που έχει ένας παραγωγός ιδιοφυΐα σαν τον Σπέκτορ να κάνει τη διαφορά. Στον “Ωκεανό του Ήχου” (βλέπε εδώ) ο συγγραφέας Ντέιβιντ Τουπ δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στο wall of sound και μάλιστα με τα λόγια ίσως του σπουδαιότερου μουσικού παραγωγού (κατάφερε μέχρι και τους U2 να ακούγονται συναρπαστικοί) και πρωτοπόρου της ambient και όχι μόνο μουσικής Brian Eno: “Υποβλητική, μεγαλειώδης ηχητική εικόνα με τη λεπτότερη φωνή που έχει ακουστεί ποτέ, σαν να κρύβεται μια μικρή μέλισσα εκεί μέσα”. Σε άλλο σημείο του βιβλίου ο συγγραφέας περιγράφει: “Ο Φιλ Σπέκτορ τοποθετούσε οργανικά κομμάτια και αντηχήσεις μέσα σε ένα γλυκά αρρωστημένο κλίμα, ενώ το βάθος του ήχου σε μετέφερε σε υπόγεια σπήλαια με ανεπαίσθητα θαύματα”.

Γλυκά αρρωστημένο, ε; Διάνα! Ο Σπέκτορ ήταν ιδιοφυΐα αλλά και παλαβιάρης. Κάνοντας πράξη το “Be my baby” παντρεύτηκε τη βασική τραγουδίστρια των Ronettes, τη Ρόνι Μπενέτ, στο εξής Ρόνι Σπέκτορ. Και μετά ουσιαστικά τη φυλάκισε για χρόνια στην έπαυλή του. Η ιστορία αυτή έχει καταγραφεί στο βιβλίο της ίδιας της Ρόνι “How I Survived Mascara, Miniskirts, and Madness” αλλά και σε πιο μυθοπλαστική μορφή στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Τζέιμς Μπέικερ “Όνειρα από χρώμιο και βινύλιο”.

Έχουν πλάκα πάντως καμιά φορά οι κύκλοι που κάνει η ζωή. Ο Φιλ Σπέκτορ σε μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει την καριέρα του στη δεκαετία του ’80 συνεργάστηκε με τους Ramones, που πάντρευαν τη 50’s σπεκτορική εφηβική αθωότητα με το πανκ. Η συνεργασία ήταν καταστροφική, καθώς οι τσογλαναράδες Ramones αναγκάστηκαν να ηχογραφήσουν υπό την απειλή του όπλου που κράδαινε απειλητικά στη μούρη τους ο Σπέκτορ. Χρόνια μετά, η Ρόνι διασκεύασε καταπληκτικά, ντουέτο με τον Τζόι Ραμόν, το "Bye bye baby" στο δίσκο της “She is like a Rainbow”.

Be my baby: Αθωότητα, ιδιοφυΐα, καταπιεσμένες επιθυμίες και ένα περίστροφο στο χέρι του Ντε Νίρο-Τζόνι Mπόη (στο Mean Streets) με το οποίο πυροβολεί από την ταράτσα τον έναστρο ουρανό.

Ακούστε:

Παραβλέψτε τη βλακώδη χαριτωμενιά και ακούστε το τραγούδι: