Ολοι είναι ύποπτοι

Ο αστυνόμος Λιμπερτί Βαλάνς είναι ο πρώτος δολοφόνος που δεν επιλέγει μόνο τα θύματά του αλλά και τους ενόχους του. Και το αποτέλεσμα θα ήταν αποτρεπτικό και για τους ίδιους τους δολοφόνους που το να βλέπουν τόσους υποτιθέμενους συναδέλφους τους να καταδικάζονται θα τους έκανε σίγουρα να διστάζουν περισσότερο την κρίσιμη στιγμή, εντυπωσιασμένοι από την πρόσφατη αποτελσματικότητα της αστυνομίας. Αλλωστε ο Λιμπερτί πιστεύει πως πρέπει ο φόνος να ωφελεί και αν επειτα από κάθε φόνο "συλλαμβάναμε το πρώτο ή το δέυτερο άτομο που εμφανιζόταν δεν θα υπήρχε πια ατιμώρητο έγκλημα (καλύτερα εκατό αθώοι στη φυλακή παρά ένα έγκλημα ατιμώρητο), και η αστυνομία θα κέρδιζε απίστευτο χρόνο, τον οποίο θα μπορούσε να αφιερώσει σε επιχειρήσεις ασφαλείας για να καθησυχάσει τον πληθυσμό". Ο Βαλάνς διαλέγει για θύμα του έναν αστυνομικό, προκειμένου να επιβάλει μια παραδειγματική τιμωρία σε έναν προκαθορισμένο ένοχο, ώστε κανείς πια να μην αγνοεί ότι τέτοιες ανανδρες δολοφονίες θα τιμωρούνται αλύπητα.

Κι αν σε κάποιους όλα τα παραπάνω θυμίζουν Ντέξτερ -την τηλεοπτική σειρά, όχι το βιβλίο, διότι το βιβλίο δεν το 'χω διαβάσει- δεν είναι ακριβώς έτσι. Διαβάστε τη Μαθητεία, του Ραφαέλ Μαζάν, εκδ. Μελάνι, και θα δείτε, πέρα απ' τις ομοιότητες και τις διαφορές.