Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΓΡΙΠΗΣ

Ο Νικολάκης Διάσελος, και γαμώ τους ιδιωτικούς αστυνομικούς της μπλογκόσφαιρας, με αρχίδια και καρύδια, μύγδαλα και βερύκοκα, απο τότε που άρχισε να διαβάζει και πάλι εφημερίδες ενώ αφόδευε-σταματώντας έτσι την ανάγνωση Ισπανόφωνων μυθιστορημάτων γραμμένων από συγγραφείς με ψευδή (ή ψευδά;) επίθετα-, ένιωσε πάλι εκείνον τον υπέροχο και καθησυχαστικό τρόμο, που τόσο του είχε λείψει. Κι αυτή τη φορά, δεν είχε να κάνει ούτε με φαντάσματα του παρελθόντος, ούτε με νεκροζώντανους ποιητές, ούτε με τον Πιερ Μπουρντιέ, ούτε με την δυσκοιλιότητα, ούτε με σφαίρες, ανακρίσεις και πληρωμένους δολοφόνους. Αυτή τη φορά ο τρόμος ήταν εδώ, απτός και αληθινός, σε κάθε φτάρνισμα, σε κάθε δέκατο του πυρετού. Έπρεπε όμως να τον περιχαράκωσει αυτόν τον τρόμο. Να μην του ξεφύγει ούτε ίντσα απ' την συναχωμένη εξουσία του. Να τον ζήσει με όλες τις αισθήσεις του, να τον απολαύσει στην ολότητά του. Ακύρωσε τα εισητήρια των διακοπών, περιορίστηκε σε 2-3 τυπικές κουβέντες με τον Ειδικό Νίντζα (ακολουθεί χαρακτηριστικός διάλογος: Ε. Ν. Ωραίος αυτός ο Τεσιγκαχάρα. Ενσωματώνει την παραβολή και τον μύθο μέσα στις δομές μιας μετα-βιομηχανικής και αλλοτριωμένης χώρας για να περιγράψει την αποξένωση του ανθρώπου-ζόμπι σε μια εσωτερική και εξωτερική γεωγραφία καθαρτηρίου. Ν.Δ. Ναι, έχεις δίκιο. Ε.Ν. Θεωρώ ότι η κρατικοποίηση των πετρελαίων της Ζουαζιλάνδης θα συμβάλλει στην κατακόρυφη άνοδο της ανάπτυξης της χώρας Ν.Δ. Ναι, Ζουαζιλάνδη, κτλ), κράταγε την μύτη του για να μην αναπνέει μέσα στο μετρό, κοίταζε άγρια τους μετανάστες (εκεί που ζούνε σαν τα ποντίκια ακόμα και χολέρα θα μας κολλήσουν), σφαλιάρισε δυνατά με μεσήλικη κυρία στα Notos Galleries επειδή έβηξε μέσα στην μούρη του, κάπνιζε τσιγάρα με μια ρουφηξιά, έπαιρνε πέντε ειδών βιταμίνες πρωί, μεσημέρι, βράδυ, τελείωνε ένα μπουκάλι οινόπνευμα μέσα σε δύο μέρες, απέφευγε τα Εξάρχεια και περίμενε.

Και μέχρι σήμερα, ακόμα περιμένει τον βάρβαρο ιό της γρίπης με την ελπίδα ότι δεν θα διαψεύσει τα όνειρά του για πλήρη υποδούλωση. Για άλλοθι της εσωτερικής του μιζέριας και της ανικανότητάς του να ζήσει έτσι όπως κάποτε ονειρεύτηκε, μέσα απ' τους άλλους και μέσα απ' τον αληθινό του εαυτό. Διότι το να ζεις, σήμερα, αποτελεί μια μορφή τρομοκρατίας. Κι αυτό το γνώριζε καλά ο Νικολάκης Διάσελος, μέγας σαλτιμπάγκος μιας ατέρμονης γελοιότητας...