Οδηγώ και χαζεύω

Απόψε, πάνω από το Κιάτο, στο δρόμο για Αθήνα, είδα ένα σχεδόν αραχνοΰφαντο πορτοκαλί δίσκο να υπερίπταται. Και μερικά λεπτά αργότερα, όταν το φεγγάρι ανέβηκε ψηλότερα, πήγε και στάθηκε ακριβώς πάνω από την Ακροκόρινθο, ρίχνοντας φωτεινά χάδια στα επιβλητικά βράχια. Ήταν από τις πιο όμορφες εικόνες που έζησα εδώ και πολύ καιρό και μακάρι να μπορούσα να σταματήσω για μια φωτογραφία. Ή έστω να μπορούσα κάπως με τα λόγια να σας μεταφέρω λίγη από τη μαγεία εκείνης της στιγμής που ένιωσα, αλλά ούτε ποιήτρια είμαι (μου φαίνεται ούτε σοβαρά δεν μπορώ να γράψω, άβολα νιώθω).

Τη στιγμή πάντως που το μάτι μου αντίκρυσε την ομορφιά, έβγαλα μια κραυγή. Το τρακάρισμα το γλίτωσα, ευτυχώς. Τότε σκέφτηκα πόσο εύκολα η ομορφιά μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία, όπως ακριβώς κι ο έρωτας.

Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο κάστρο με εντυπωσιάζει. Πριν κάποιους μήνες, νύχτα πάλι οδηγώντας, ήταν λες και το μοναδικό σύννεφο που υπήρχε στον ουρανό είχε στεφανώσει την κορυφή και ο φωτισμός αντανακλούνταν δίνοντας μια όψη αιθέρια και απόκοσμη. Μάλλον δεν είναι τυχαίο που είναι αφιερωμένη η Ακροκόρινθος στην θεά Αφροδίτη.


Ίσως κάποια στιγμή επισκεφθώ το κάστρο, αλλά δε νομίζω ποτέ αυτή η επίσκεψη να υπερκεράσει αυτές τις δύο ξεχωριστές στιγμές. Άλλωστε οι γνώσεις μου στην αρχαιολογία είναι μηδαμινές και είναι λίγες οι περιπτώσεις που ένιωσα δέος μπροστά στη θέα αρχαίων μνημείων.

Ελπίζω να καταλάβατε ότι η διάθεσή μου προμηνύει διακοπές. Εύχομαι να απολαύσετε κάποια μαγευτική στιγμή, κάπου, με κάποιον. Εγώ πάντως, και τις δύο φορές ήμουν μόνη μου, αλλά καλύτερα, γιατί όποιος και να'ταν συνοδηγός θα τρόμαζε. Είμαι και γυναίκα οδηγός βλέπετε. Έχουμε ένα θεματάκι με το σπορ, έτσι δεν είναι; Πάντως, όπως είδατε δικαιώθηκα για το τρακάρισμα και δεν έχω προκαλέσει ποτέ άλλο τόσα χρόνια. Μόνο μια λεμονιά την πάτησε, κάποτε...