Η γοργόνα και τα εννιά πλοκάμια

Εδώ και μια βδομάδα ταξιδεύω. Αρμενίζω, γεύομαι την επαφή με καινούριους ανθρώπους, αγαπώ περισσότερο τους φίλους, εξερευνώ βυθούς, οι αισθήσεις μου γεμίζουν χρώματα και φωνές, ερωτεύομαι ασύστολα κι ενίοτε εντελώς αθώα.

Εγώ, η κατά τα άλλα ακατάπαυστη, ατρόμητη και δυναμική (μέγας ρέκτης λέμε!) δεν είχα κάνει ποτέ κατάδυση στη ζωή μου. Και γενικώς δεν το κρύβω, είχα μια άρνηση και φοβία για κάθε θαλάσσιο σπορ (για τα χιονιού εξακολουθώ να έχω, καθότι κρυουλιάρα και μου φαίνεται εντελώς σισύφιο το ανεβοκατέβασμα πλαγιών).

Το βάπτισμα του πυρός πήρα αφού με ξεμπρόστιασαν κάτι πιτσιρίκια που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου σε κάποια παραλία της Σαντορίνης όπου οι φίλοι που με φιλοξενούσαν στο νησί έχουν κιόσκι με θαλάσσια σπορ. Εκεί που καθόμουν αμέριμνη και λιαζόμουν έρχονται οι μικροί διάβολοι με τρελή όρεξη να κάνουν κουλούρες "πολύ πολύ γρήγορα!". "Ελάτε και σεις μαζί μας, θα έχει πάρα πολύ πλάκα!" με παρακάλεσαν. Έτσι δέθηκα και γω κι άρχισα να σέρνομαι, να κοπανάω, να πηδάω στον αέρα, να βουτάω στη θάλασσα και να ουρλιάζω γελώντας. Τελικά το καταφχαριστήθηκα. "Αχ κυρία Go-Go, ήταν τέλεια! Τί καλά που ήρθατε κι εσείς, δεν θα ήταν τόσο ωραίο χωρίς εσάς! Να έρθετε και αύριο μαζί μας" με ευλόγησαν οι μικροί μου βαπτιστές όλο χαρά.

Από κει κι έπειτα τί με ήθελες. Και φτάνουμε στο μεγάλο τόλμημα της κατάδυσης με μπουκάλες. Αφού το σκέφτηκα μερικές μέρες, πήρα τη μεγάλη απόφαση και πήγα. Κι επειδή τη μέρα εκείνη φύσαγε αρκετά, ήμασταν μόνο τρεις οι θαρραλέοι βουτηχτάδες. Καθώς οι δύο ήταν πεπειραμένοι έφυγαν με τον ένα εκπαιδευτή για τη μεγάλη βόλτα κι γω έμεινα με το δεύτερο να μάθω για πρώτη φορά να φυσάω και να ξεφυσάω, πράγμα που μου φαινόταν στην αρχή βουνό - και μπορείτε τώρα να φανταστείτε πως κάνει μια γυναίκα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.

Σας ενημερώνω βέβαια ότι δεν είμαι η μοναδική που έβαζε το κεφάλι μέσα και το έβγαζε ευθύς αμέσως γιατί τη μία ένιωθα ότι θα ρουφήξω θάλασσα, τη δεύτερη θόλωνε η μάσκα, την τρίτη έμπαινε μια φράντζα μπροστά, την τέταρτη δεν μπορούσα να συγχρονιστώ με τίποτε, την πέμπτη είδα όραμα ότι με ρουφούσε ένας ροφός κ.ο.κ. Ο άνθρωπος ήταν εξαιρετικά ήρεμος (και κούκλος φυσικά, τί νομίζατε; αφού το αποφάσισα, είπα να το ζήσω κινηματογραφικά) και ενώ εγώ ένιωθα σαν υποχόνδρια new age θείτσα εκείνος προσπαθούσε με χαλαρή φωνή να με πείσει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό και θα τα κατάφερνα με ευκολία. Όπερ και εγένετο! Και έτσι άρχισε η μικρή Go-Go να εξερευνεί το μεγαλείο του βυθού με τα χιλιάδες χρώματα και την απόκοσμη πραγματικότητά του πιασμένη χέρι-χέρι με το θεό Ποσειδώνα και να ζει το δικό της μύθο στη Σαντορίνη.

Γιατί αγαπητοί μου, πείτε μου, είναι δυνατόν να σας προσφέρουν με αυτό τον τρόπο την πιο ρομαντική βόλτα της ζωής σας και να μην ερωτευτείτε σαν σχολιαρούδι; Όχι πείτε μου δηλαδή, γιατί στο τέλος εγώ ήμουν που καθόμουν και τον κοιτούσα σαν ροφός. Και του το είπα βέβαια μόλις αναδυθήκαμε με όλη την ανιδιοτελή αφέλεια και χαριτωμενιά που μπορεί να με διακρίνει, κι ενώ εγώ περίμενα εν τέλει ιδιοτελέστατα από τον πυγμαλίωνά μου να μου πει "κι εγώ! πάμε να ζήσουμε στο βυθό γοργόνα μου", εκείνος αρκέστηκε σε ένα γλυκύτατο χαμόγελο.

Ουφ τί να κάνουμε, κάτι ήταν κι αυτό. Θα μπορούσε να δώσει μια στο ρυθμιστή πλευστότητας και να με στείλει στα τάρταρα - "ουστ, μωρή φάλαινα που μου θες κι έρωτες". Αλλά φαντάζομαι θα το έχει ακούσει τόσες φορές, είναι σχεδόν νομοτελειακό να πέφτει κάθε παρθενοβουτηχτούλα στα δίχτυα του, είμαι σίγουρη. Βρε τί έπαθα η έρμη στα γεράματα...

Πάντως, την επόμενη φορά (γιατί θα υπάρξει, σας βεβαιώ) δε θα ψαρώσω τόσο εύκολα και δε θα αφήσω κανέναν να πιάσει το μουλιασμένο μου χέρι, εκτός από το Μπάμπη το χταπόδι. Είμαστε για τέτοιες εκρήξεις αδρεναλίνης τώρα στα 15 μέτρα βάθος;



Υ.Γ.: Ευχαριστούμε τη Μαρουλογοργόνα για την παραχώρηση της φωτό.