Η φωνή

Τον Μιχάλη Μυτακίδη τον γνώρισα κάπου το 1998. Όχι τον ίδιο. Τη φωνή του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι βρισκόμουν σ’ ένα ταξί, το είχα πάρει από το Σύνταγμα, μπροστά από τα McDonald’s και από την πρώτη στιγμή μού είχε κάνει εντύπωση το ότι ο οδηγός δεν άκουγε σκυλάδικα. Είχαμε μπει στη Φιλελλήνων, θυμάμαι που κοιτούσα απ’ το παράθυρο και αναρωτιόμουν αν υπήρχε ακόμα η γραμμή του πράσινου λεωφορείου (του θρυλικού εκείνου που πήγαινε μέχρι τον Πειραιά). Εκείνη τη σκέψη έκανα όταν ακούστηκε η φωνή. Και με διαπέρασε. Σπαρακτική φωνή. Βαθιά. Πονεμένη. Σαν παρατεταμένο βογκητό. Αυτόματα ρώτησα τον οδηγό:

«Συγγνώμη, τι είναι αυτό που ακούτε;».
Εκείνος, αντί γι’ απάντηση, χαμήλωσε την ένταση, νομίζοντας ότι μ’ ενοχλούσε. «Όχι, μην το χαμηλώνετε. Να μου πείτε ποιος είναι αυτός στο τραγούδι σας ζήτησα.»
«Active Member, κοπελιά.» ήταν η απάντησή του, κάπως υποτιμητική, θα έλεγα. Μάλλον σκεφτόταν πως είμαι άσχετη που δεν τους ξέρω. Εκτός των μυημένων κι εγώ, όπως τόσοι άλλοι. Και ήταν αλήθεια. Από τους άσχετους ήμουνα, τους παντελώς άσχετους. Τότε ήμουν βαθιά χωμένη στη Brit Pop. Το χιπ χοπ ήταν στο μυαλό μου κάτι μαύροι ράπερ με χοντρές χρυσές αλυσίδες στο λαιμό και στραβοφορεμένα κασκέτα του μπέιζμπολ.
Με τον ταξιτζή δεν ανταλλάξαμε άλλη κουβέντα. Συνέχισα ν’ ακούω, καθηλωμένη σχεδόν, μέχρι να κατέβω από το ταξί.

Το χιπ χοπ εξακολούθησα να μην το προτιμώ. Τη «φωνή» την πετύχαινα καμιά φορά, σπάνια, στο ραδιόφωνο (προφανώς δεν άκουγα τους σταθμούς που έπαιζαν αυτού του είδους τη μουσική) και με κυρίευε πάντα η ίδια αίσθηση του σπαραγμού. Κι ότι περίμενε υπομονετικά να την προσέξω.

Ένα βράδυ, μερικά χρόνια αργότερα, πέτυχα τυχαία στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στους Active Member. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν, ίσως το 2001. Ήταν στην κρατική τηλεόραση, το στιλ του παρουσιαστή δεν μου πολυάρεσε, μου άρεσε όμως το ότι έδινε το λόγο στα πρόσωπα που παρουσίαζε. Μιλούσαν εκείνα σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής, εκτός στούντιο, σε εξωτερικούς και άλλους χώρους που μάλλον επέλεγαν οι ίδιοι. Κι αν εκείνος τους έκανε τις ερωτήσεις προφανώς τις έκοβε στο μοντάζ με αποτέλεσμα να δίνεται η εντύπωση ότι τα πρόσωπα αυτά έλεγαν μια ιστορία, τη δική τους, όπως οι ίδιοι ήθελαν, χωρίς παρεμβάσεις και διακοπές.

Εκείνη η εκπομπή έδωσε υπόσταση στη «φωνή». Ένας άνθρωπος με άποψη, με σαφείς επιλογές στη ζωή, με μνήμες και βιώματα από έναν τόπο που έχει περάσει πολλά, έναν τόπο που προσπαθεί να επιβιώσει, να μην ξεχάσει, το Πέραμα. Μιλάει καθαρά, χαμηλόφωνα, τα χαμόγελά του μετρημένα, τα μάτια του αεικίνητα, λαμπερά, μου έδωσαν την εντύπωση ότι απ’ το μυαλό του περνάνε χίλιες σκέψεις το δευτερόλεπτο μα κι ότι κάπου εκεί είναι κρυμμένος κι εκείνος ο σπαραγμός που βγαίνει στη φωνή. Είναι σαν να σου λέει: λάθη έχω κάνει κι εγώ πολλά, στραβές επιλογές, απανωτές λάθος κινήσεις, μα έχω μάθει να πορεύομαι μαζί τους. Ή κάπως έτσι.

Από τότε έψαξα λίγο παραπάνω τους Active Member κι απέκτησα κάποιους από τους δίσκους τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαι από τους τυπικούς φαν. Δεν τους ακούω συχνά, υπάρχουν όμως στιγμές που θέλω ν’ ακούσω τη «φωνή» και τίποτ’ άλλο. Το Μυτακίδη δεν τον θαυμάζω, τον σέβομαι. Μου εμπνέει απεριόριστο σεβασμό, για τον ίδιο, για το δόσιμό του σ’ αυτό που κάνει, για το ότι έχει άποψη και τη βγάζει στα τραγούδια του. Είναι για μένα ποιητής: άλλοτε ρομαντικός, άλλοτε σκληρός, άλλοτε καταγγελτικός, άλλοτε θρηνητικός, άλλοτε θριαμβευτικός, άλλοτε μελωδικός, άλλοτε ενδοσκοπικός.

Η πιο πρόσφατη συνέντευξη στους Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη δεν μου άρεσε, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία, που ίσως να την πω άλλη στιγμή.

Χτες βράδυ πήγα στη συναυλία των Active Member στο Μύλο. Είχα καθυστερήσει κι ανησυχούσα ότι μπορεί να τέλειωνε, να μην προλάβαινα ν’ ακούσω αρκετά. Κι όμως, τους άκουσα για δυόμισι γεμάτες ώρες. Σαν τη μύγα μες στο γάλα ήμουνα, ανάμεσα στα δεκαπεντάχρονα με τα περίεργα κουρέματα, αλλά ποσώς μ’ ενδιέφερε. Δεν φώναζα ρυθμικά «Low Bap», δεν χοροπηδούσα, δεν ήξερα να πω απ’ έξω τους περισσότερους στίχους, ένιωθα όμως ότι ανήκα εκεί.

Έφυγα με τη σιγουριά πως κάπου, κάποτε, θα συναντήσω το Μιχάλη Μυτακίδη, όχι για να του πω κάτι, μόνο για να του σφίξω το χέρι.