John Taramas

Τόσο ταραμά είχα πολύ καιρό να φάω.
Τώρα που το σκέφτομαι έχει κάνα χρόνο.
Εσείς;
Κάνατε κούλουμα;
Αμολύσατε μήπως και καλούμπα;
Ναι; Αχ! Χαίρομαι ιδιαιτέρως!
Μια από τις καλύτερες φάσεις κουλούμων (προσέξατε λέξη έτσι; Δε διαβάζετε εδώ ότι και ότι) πέρα βέβαια από όλα αυτά τα κούλουμα που έχετε κάνει όλοι με τους γονείς σας πριν χρόνια και φυσικά δε θυμάστε τίποτα αλλά πάω στοίχημα ότι ΟΛΟΙ έχετε μια φωτογραφία σε ένα Ντάτσουν ντυμένοι καουμπόηδες ή κάτι και είστε 3 ετών, τα πέρασα στη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη.
Ήμουν φυτευτής, και καθώς δεν κατάγομαι από την πόλη, πήρα απόφαση εγώ και κάτι άλλοι που επίσης δεν κατάγονταν από την πόλη και είχαμε ξεμείνει εδώ να πάμε στο Σέιχ Σου. Πήραμε λοιπόν τα πράγματα μας και πήγαμε στη Βενιζέλου να πάρουμε ένα κόκκινο λεοφωρείο (καταπληκτικά δεν είναι αυτά τα κόκκινα ΟΣΑΘίτικα λεοφωρεία; Δε σας πιάνει ένα ρίγος όταν τα παίρνετε;) και να πάμε στα κάστρα. Το λεοφωρείο σε αυτή τη στάση ως γνωστών, κάθεται εκεί μπαίνεις μέσα και καμιά φορά σου δίνεται η εντύπωση ότι δε θα φύγει ποτέ. Ότι απλώς μπήκες μέσα για να πιείς καφέ. Και μόλις έρθει ο οδηγός κρατώντας σχεδόν πάντα ένα δικό του καφέ καταλαβαίνεις ότι είχες ένα προορισμό. Κάτι σαν τη ζωή την ίδια δηλαδή.
Α ρε ΟΑΣΘ. Μαθήματα ζωής δίνεις...
Ξεφύγαμε όμως. Το λεοφωρείο που λέτε ήτο ήδη γεμάτο όταν είπαμε να μπούμε. Καθώς δε θέλαμε να περιμένουμε κάτι ώρες μέχρι να έρθει το επόμενο και τη δευτέρα παρουσία να φύγουμε είπαμε να μπούμε σε αυτό.

Δε σας είπα ότι εκείνη την ημέρα έκανε μια ζέστη του χίλιου διαόλου.

Σπρώχνοντας και προσπαθόντας καταφέραμε να μπούμε. Μέσα σε μια μυρωδιά ιδρωτίλας που συνοδεύει όλα τα αστικά λεοφωρεία που σέβονται τον εαυτό τους ανα τον κόσμο ανακατεμένη με τη μυρωδιά κρεμμυδιού που ανέδυαν τα κεφτεδάκια του διπλανού που είχε τη φαεινή ιδέα πρώτων να φτιάξει κεφτεδάκια Καθαροδευτεριάτικο, και δεύτερον να τα ανοίξει μέσα σε ένα κόκκινο πνιγηρό λεοφωρείο του ΟΑΣΘ ξεκινήσαμε για τα κάστρα.
Το λεοφωρείο ήταν υπερπλήρες και παλιό.
Τις ανηφόρες λέγαμε δε θα τις βγάλει.
Και όντως πέσαμε μέσα. Λίγο μετά το Νοσοκομείο του Αγίου Δημητρίου στο δρόμο για τον Άγιο Παύλο το λεοφωρείο τα 'κλασε. Ο οδηγός είπε το κλασσικό
"Παιδιά το αυτοκίνητο (ως γνωστών οι οδηγοί λεοφωρείου έχουν αυτοκίνητο και όχι λεοφωρείο και επίσης στις στάσεις "φορτώνουν") δε πάει άλλο. Αν δε κατέβει κάποιος κόσμος δε γίνεται. Οι γιαγιάδες έπαθαν ένα αμόκ. Και αμέσως δώθηκε η εντολή να κατέβουν οι νεώτεροι που έχουν "καινούργια" πόδια και να πάνε όλοι οι άλλοι ευτυχισμένοι στον τόπο προορισμού. Και έτσι έγινε.
Μαζί μας κατέβηκε και ο βλάξ που είχε ανοίξει τους κεφτέδες μέσα στο λεοφωρείο νωρίτερα, ιδιαίτερα μάλιστα ζοχαδιασμένος. Κάποιος του είχε αρπάξει τους κεφτέδες την ώρα που κατέβαινε. Εκπληκτικό;
Είπαμε να πάμε στο "Μέλκιαδες" για καφέ και να παρατήσουμε την ιδέα για κούλουμα αλλά και πάλι επικράτησαν οι ξενέρωτες παρθενοπιπίτσες που θέλουν οπωσδή και δήποτε και κάνουν αυτό που θέλουν.
Τώρα θα μου πείτε τι ήθελα με τις παρθενοπιπίτσες. Πρώτο εξάμηνο ήταν ρε παιδιά. Βγαίναμε για καφέ 25 άτομα.
Στο προκείμενο. Τελικά πήραμε τα πόδια μας και πήγαμε μέχρι πάνω. Θεε μου. Μόνο που το σκέφτομαι τρελένομαι...Σας είπα ότι έκανε διαολεμένη ζέστη εκείνη την ημέρα; Σας το είπα ε; Λοιπόν.
Φτάνουμε τελικά. Οι πιπίτσες έστρωσαν, βγάλανε και τα καλαμαράκια που είχα ψήσει το πρωί για εμάς πήραμε και μια μπύρα και είπαμε ότι κάτι πάει να γίνει. Και τσουπ! Να η ΕΤ3. "Περνάτε καλά εδώ;" Πριν προλάβει να απαντήσει ένας φίλος τσουπ ένας πολιτικός να πάει στην κάμερα για χαιρετούρα. Τσούπ και ένας χαρταετός πέφτει λίγο δίπλα από τη μούρη μου. Αυτό ήταν.
Σηκώθηκα και έφυγα με τη μια, πήγα στο "Μέλκιαδες" πήρα ένα καφέ στο χέρι και κατέβηκα με τα πόδια από τα κάστρα.
Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα. Και με άρεζε. Ήταν μάλλον το καλύτερο κομμάτι της ημέρας.
Αυτά.
Τα χειρότερα κούλουμα ήταν όταν ο παππούς μου μου πήρε ένα χαρταετό που είχε πάνω τους Ντιούκς. Πορτοκαλί χρώμα και πάνω με μαύρο χρώμα ζωγραφισμένους τους Ντιούκς. Πήγα να τον πετάξω στο γήπεδο του χωριού. Για κάποιο περίεργο λόγο ήμουν μόνος μου εκεί ενώ συνήθως είχε πολύ κόσμο να πετάει χαρταετό να κάνει κόντρες και τέτοια. Είχε τόσο αέρα που ο χαρταετός έφυγε πολύ δυνατά ψηλά. Ο σπάγγος μου έκαψε τα χέρια, και μου έφυγε. Έμπλεξε όμως και αντί να ξετυλίγεται στα πόδια μου, τον πήρε μαζί του ο χαρταετός. Ο χαρταετός έφυγε, και τελικά έπεσε περίπου 300 μέτρα πιο κάτω κοντά στο σπίτι του θείου μου του Λευτέρη. (Ξέρετε που έτσι;ήμουν σίγουρος). Τον βρήκα αλλά επειδή είχε πλαστικά στηρίγματα είχε σπάσει και ήταν πλέον άχρηστος.
Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών αλλά το θυμάμαι λες και έγινε χθες.
Και κάθε φορά στεναχωριέμαι το ίδιο.