Παπάτζα βιεννέζικη και τα ψωμάκια της αυτοκράτειρας Σίσσυς

Μία μέρα πριν από την αναχώρησή μου για τη Βιέννη, ήπια έναν καφέ με έναν καλό άνθρωπο. Μεταξύ των πραγμάτων που συζητήσαμε ήταν και το πώς οι νέες τεχνολογίες αλλάζουν τα πάντα γύρω μας, πώς ο καθένας πλέον –στο βαθμό των δυνατοτήτων του, της διάθεσής του, κτλ.- μπορεί να γίνει από μόνος του το μέσο, ενώ αντιθέτως τα παραδοσιακά μέσα δεν αντιλαμβάνονται –ακόμη- τις δυνατότητες που υπάρχουν. Για παράδειγμα, δεν αρκεί μια εφημερίδα να εκδίδεται και στο ίντερνετ. Αυτό πλέον το κάνουν όλοι, αλλά περιορίζονται σε αυτό: στην αντικατάσταση του χαρτιού με την οθόνη, τη στιγμή που κάλλιστα μπορεί να υπάρχει και φωτογραφία, και βίντεο, χάρη στις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές που λίγο πολύ όλοι κουβαλάμε πάνω μας. Η λογική είναι απλή: Πήγα εκεί, εκεί που πήγα γίνανε αυτά, και τα αναμεταδίδω με λέξεις, φωτογραφίες και βίντεο, στο μικρότερο δυνατό διάστημα απ' τη στιγμή που αυτά τελέστηκαν. Ακολουθεί μια εφαρμογή αυτής της λογικής με αφορμή το πρόσφατο ταξίδι μου στη Βιέννη.

Τα μη κύματα του μη γαλάζιου (μάλλον προς το βαθύ σκατουλί έφερνε)
Κανάλεως του Δουνάβεως.

Λοιπόν, οι λέξεις: Η Βιέννη είναι μια παπάτζα. Οι κατοικοί της είναι παπατζήδες. Και οι αρχές τουρισμού της Βιέννης πουλάνε παπατζηλίκι. Συνολικά, ως πόλη, είναι άσχημη. Οι σοκολάτες και τα γλυκά είναι παπατζηλίκι. Τα περίφημα Ζάχερτόρτε, μια άγευστη σοκολατένια παπάντζα (σίγουρα με αντιλαμβάνεται όποιος έχει φάει κέηκ σοκολάτας απ' του -όταν κινδυνεύεις τράβα στου- Αλεξούδα -να δεις τον Κουδα να κάνει παρέα με τον Βούδα). Εχουν καταφέρει μάλιστα να αναγάγουν σε μνημεία τα καφέ τους -αγόρασε το δρόμο (by the way, που λέμε στην Ηλιούπολη), ο καφές είναι καλός. Ορδές κάνουν ουρά για να μπούνε στο Καφέ Σεντράλ, να πιούν καφέ εκεί που τον έπινε (τον καφέ) ο Τρότσκι και στ’ αλλο που δεν θυμάμαι πώς λέγεται και τον έπινε (τον καφέ) ο Φρόιντ, και στο Καφέ Μότζαρτ, που εκεί τον ήπιαμε εγώ κι η Κ., στριμωγμένοι ανάμεσα στο παλτό, το κασκόλ και τις σημειώσεις μιας δικηγορίνας απ' τη μια και στα σάλια ενός σκύλου που κοιμότανε και του τρέχανε (τα σάλια) απ' την άλλη. Οι μπίρες ήταν καλές, είχαν γεύση... μπίρας. Το φαγητό τους επίσης καλό, αλλά προτιμώ τα ντολμαδάκια ή τα γεμιστά. Στα μουσεία, στα παλάτια και στα μνημεία σού πουλάνε επίσης παπατζηλίκι και μάλιστα με πανάκριβο εισιτήριο. Ο Δούναβης φυσικά δεν είναι γαλάζιος και η βόλτα δίπλα στο Δούναβη, για την ακρίβεια δίπλα στο Κανάλι του Δούναβη, δεν είναι ειδυλλιακή. Οι συγκοινωνίες τους είναι εκπληκτικές αλλά οι σταθμοί του μετρό πενταβρόμικοι, όπως και η πόλη γενικότερα. Η «Κάρτα Βιέννης 72 ωρών» (ευρώ 18,90) τρομερά εξυπηρετική, να τη βγάλετε οπωσδήποτε, απεριόριστες διαδρομές με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και σημαντικές εκπτώσεις στα εισιτήρια στα περισσότερα μνημεία. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει μια εκπτωτική κάρτα για να πάρεις με μειωμένη τιμή τη συγκεκριμένη κάρτα... Τέλος, όσον αφορά τους Βιεννέζους και τις Βιεννέζες, τρέχουν πολύ: όλη την ώρα αγόρια με κολάν και κορίτσια με κολάν κάνανε τζόγκιγκ κι εγώ τους έλεγα γιου μαστ μπι τζόκινγκ! Κοντολογίς, προτείνω ανεπιφύλακτα να πάτε στην Πράγα!

(ακολουθούν μικρό φωτορεπορτάζ κι ένα βίντεο-ντοκουμέντο!)

Τα μη τραγουδισμένα μη διάσημα γαλάζια νερά του Μολδάβα (Πράγα).

Αυτό το... πράγμα αποτελεί μουσειακό έκθεμα και δίνεις περίπου 10 ευρώ για να το δεις από κοντά, τη στιγμή που τέτοιου είδους καρακιτσάτες συνθέσεις μπορείς να τις αγοράσεις και να τις έχεις διά βίου στο σπίτι σου με λιγότερο από δέκα ευρώ από κάθε μαγαζί με είδη προικός που σέβεται τον ευατό του... Μόνο που μέσα στο μουσείο αυτό το... πράγμα προκαλεί επιφωνήματα ενθουσιασμού, ενώ στα είδη προικός προκαλεί αποτροπιασμό...


Και τώρα μια μεγάλη αποκάλυψη, όπως σας υποσχεθήκαμε και στον τίτλο (everything you know is wrong, το ιστολόγιο που αποκαλύπτει όσα υπόσχεται): Η αυτοκράτειρα Σίσσυ, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα περί λεπτεπίλεπτης σιλουέτας, είχε ψωμάκια! Τα βρήκαμε στο μουσείο και τα φωτογραφίσαμε για σας!

Και καθώς τηρούμε όσα ευαγγελιζόμαστε, ιδού και βίντεο-αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του ρεπόρτερ μας Πάνου Συγκαμμένου, σχετικά με την επιρροή της βιεννέζικης μουσειακής στρατηγικής στη δημιουργία του Μουσείου Πανωκαπισμού στη Θεσσαλονίκη...

ΥΓ. Πραγματικοί διάλογοι (1): - Και τι σου άρεσε περισσότερο στη Βιέννη;
- Το Στεφάνσντομ με τις κατακόμβες του. Εσένα;
- Εμένα τα σνίτσελ.

Πραγματικοί διάλογοι (2): - Δες σε παρακαλώ αυτό το βίντεο που έφτιαξα για το μπλογκ...
(το βλέπει...) - Μα τι μαλάκας που είσαι!

YΓ3 και το μοναδικό σημαντικό που έχω να πω: Στη Βιέννη εμαθα -δεν το ήξερα, διότι για κάποιο περίεργο λόγο είχα μείνει με την εντύπωση πως η κακομοίρα η Σίσσυ πέθανε, καθότι φιλάσθενη, κάπου μεταξύ Κέρκυρας και Ισπανίας, όπου προσπαθούσε να αναρρώσει- ότι στην πραγματικότητα δολοφονήθηκε από έναν Ιταλό αναρχικό ονόματι Luigi Lucheni. Μετά τη δολοφονία πραγματοποίηθηκε το 1898 στη Ρώμη ένα διεθνές συνεδριο όπου εκπρόσωποι 21 διαφορετικών κρατών κατέληξαν στην από κοινού καταδίκη του αναρχισμού ως κίνησης που με βίαια μέσα επιδιώκει την καταστροφή της οργανωμένης κοινωνίας... Εκατό χρόνια και βάλε μετά, κάποιοι τύποι, υπόπτως γρόθοι, συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι...