6 Οκτ 2007

The knight who says... no!

Αυτό μου το ρεζιλίκι το θυμήθηκε ο Διάσελος σε ένα ποστ του Ινδικτου περί Μόντι Πάιθον. Κι επειδή είναι ολόκληρη ιστορία, ας ρεζιλευτώ δημοσίως, δεν βαριέσαι...

Όταν ήμουνα μικρός, πολύ μικρός, σαν να λέμε πέντε έξι χρονών, δύο πράγματα μου προκαλούσαν τον απόλυτο, τον αρχέγονο τρόμο: Ο Παραμυθάς (έτσι όπως πέταγε από τη μια άκρη της οθόνης στην άλλη) και η ανάκρουση του εθνικού ύμνου όταν άρχιζε ή τελείωνε το τηλεοπτικό πρόγραμμα, με εκείνην τη γαλανόλευκη να κυματίζει.

Χρόνια μετά, όταν έπαψα να είμαι τόσο μικρός και ήμουν ας πούμε 20 χρονώ, ο απόλυτος, αρχέγονος τρόμος επέστρεψε: Εκείνο το απόγευμα είχα καταναλώσει δύο διπλά πιτόγυρα από το σαλονικιό με χτυπητή, δυο τρεις μαλαματίνες, κάτι ασπιρίνες για τους πονοκεφάλους που από τότε με βασάνιζαν και έναν φοσμπά και ήμουν έτοιμος, μαζί με τους υπόλοιπους της εστίας, να δούμε στο βίντεο το "Αδερφάτο των τρελών ποιητών" των Μοντι Παϊθον (And now for something completely different).

Στην εναρκτήρια σκηνή με τα ψυχεδελικά γραφικά έφαγα χάσιμο, όπως λέγαμε τότε. Μετά η οθόνη μαύρισε και κάτι μικροσκοπικό και άσπρο στεκόταν κάτω αριστερά και με περιγελούσε. Δυο ασπρογαντοφορεμένα χέρια με δείχνανε, όπως το δάχτυλο του χαφιέ "έδινε" κόσμο στους Γερμανούς. Ημουν σίγουρος ότι το δάχτυλο κάτω από το γάντι γυάλιζε από το λάδι της μαύρης αγοράς. Πανικοβλήθηκα, φοβήθηκα, ήθελα τη μαμά μου, έκλασα μέντες, τα έκανα πάνω μου, ένιωσα την ίδια παλιά αόρατη αρχέγονη απειλή. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Οι άλλοι χαζογέλαγαν κι εγώ έσφιγγα το χέρι της Κ. και ένιωθα το πλατσούρισμα της ιδρωμένης μου παλάμης. Ήθελα να γελάσω μόνο που έτρεμα σύγκορμος και δεν μπορούσα να καταλάβω αν οι υπόλοιποι γελάγανε με μένα ή με την ταινία.

Έσκυψα και ψιθύρισα στο αυτί της Κ.: "Φοβάμαι, με τρομάζει αυτό το άσπρο στο μαύρο". Και τραβώντας την από το χέρι έγινα μπουχός.

Την άλλη μέρα οι υπόλοιποι κάνανε τους ανήξερους. Δεν είχαν δει, δεν είχαν καταλάβει τίποτε. Εγώ θέλοντας να ξορκίσω το φόβο μου, έκατσα και είδα μόνος και νηφάλιος το Αδερφάτο των Τρελών ποιητών και το διασκέδασα αφάνταστα.


ΥΓ. Φαντάζομαι ότι το υπουργείο υγείας κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή την ιστορία σε μια νέα καμπάνια κατά της χρήσης απαγορευμένων ουσιών. Αλλωστε κι ο σκοπός μου αυτός είναι: Τζαστ σέη νο!

10 σχόλια:

Μετεωρίτης είπε...

Πρέπει να ήταν αυτός ο φοσμπά πολύ καλός λέμε!
Νηφάλιος;;;;
Μα... νόμιζα πως "η πραγματικότητα είναι μία ψευδαίσθηση που οφείλεται στην έλλειψη οινοπνεύματος" (ή φοσμπά!)

ΠανωςΚ είπε...

Αχ, δεν ξέρω. Τώρα που γέρασα, η πραγματικότητα όντως μοιάζει με ψευδαίσθηση, αλλά τείνει να με αρέσει με έναν μαζοχιστικό τρόπο.
Παντως το συμβάν οφείλεται αποκλειστικά σε ένα ηλίθιο παιχνίδι του μυαλού.

Ανώνυμος είπε...

Τέτοιο πρέπει να είχαν πιει και ο Χατζηδάκης με τον Γεωργιάδη όταν γράφανε το πόνημά τους.

Ανώνυμος είπε...

ρε το σαλονικιο...

Μετεωρίτης είπε...

Καλημέρα, κι εμένα μου σρέσει η πραγματικότητα, άσε που για να βρεις πια καλό φοσμπά, πρέπει να έχεις θείο τον Αλβανό Ισμαήλ (όχι τον Κανταρέ)-(τον τελευταίο, καλό, ποιοτικό φοσμπέμπορα).
Μαζί σου πάντως!

Ανώνυμος είπε...

xaxaxa

Ήταν όντως "something completely different"

:-)

Μετεωρίτης είπε...

θέλω κι εγώ!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Μλκίες! Η χτυπητή σε βάρεσε στο κεφάλι!

ΥΓ Μέχρι να καταλάβω το εστό «φοσμπά», νόμιζα ότι ήταν κάνα σαλλλλονικιώτικο γλλλλλυκάκι με σορόπι.

nikolakisdiaselos είπε...

οικογενειακά δράματα κι άλλες ιστορίες για φαρσοκωμωδίες...

ΠανωςΚ είπε...

@ all: Βασικά ψιλομετάνιωσα που το έγραψα αυτό το ποστάκι, μόνο και μόνο γιατί είναι μια χαζή ιστοριούλα. Αλλά επειδή ο διάσελος με προκαλεί, γιατί το ξέρει ότι δεν αντέχω να θυμάμαι τις ντροπές μου, το ανέβασα.

Σκύλε μόλις έφαγα ένα νομιμότατο χανούμ μπουρέκ, και με έχει τσακίσει!