Όταν ήμουνα μικρός, πολύ μικρός, σαν να λέμε πέντε έξι χρονών, δύο πράγματα μου προκαλούσαν τον απόλυτο, τον αρχέγονο τρόμο: Ο Παραμυθάς (έτσι όπως πέταγε από τη μια άκρη της οθόνης στην άλλη) και η ανάκρουση του εθνικού ύμνου όταν άρχιζε ή τελείωνε το τηλεοπτικό πρόγραμμα, με εκείνην τη γαλανόλευκη να κυματίζει.
Χρόνια μετά, όταν έπαψα να είμαι τόσο μικρός και ήμουν ας πούμε 20 χρονώ, ο απόλυτος, αρχέγονος τρόμος επέστρεψε: Εκείνο το απόγευμα είχα καταναλώσει δύο διπλά πιτόγυρα από το σαλονικιό με χτυπητή, δυο τρεις μαλαματίνες, κάτι ασπιρίνες για τους πονοκεφάλους που από τότε με βασάνιζαν και έναν φοσμπά και ήμουν έτοιμος, μαζί με τους υπόλοιπους της εστίας, να δούμε στο βίντεο το "Αδερφάτο των τρελών ποιητών" των Μοντι Παϊθον (And now for something completely different).
Στην εναρκτήρια σκηνή με τα ψυχεδελικά γραφικά έφαγα χάσιμο, όπως λέγαμε τότε. Μετά η οθόνη μαύρισε και κάτι μικροσκοπικό και άσπρο στεκόταν κάτω αριστερά και με περιγελούσε. Δυο ασπρογαντοφορεμένα χέρια με δείχνανε, όπως το δάχτυλο του χαφιέ "έδινε" κόσμο στους Γερμανούς. Ημουν σίγουρος ότι το δάχτυλο κάτω από το γάντι γυάλιζε από το λάδι της μαύρης αγοράς. Πανικοβλήθηκα, φοβήθηκα, ήθελα τη μαμά μου, έκλασα μέντες, τα έκανα πάνω μου, ένιωσα την ίδια παλιά αόρατη αρχέγονη απειλή. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Οι άλλοι χαζογέλαγαν κι εγώ έσφιγγα το χέρι της Κ. και ένιωθα το πλατσούρισμα της ιδρωμένης μου παλάμης. Ήθελα να γελάσω μόνο που έτρεμα σύγκορμος και δεν μπορούσα να καταλάβω αν οι υπόλοιποι γελάγανε με μένα ή με την ταινία.
Έσκυψα και ψιθύρισα στο αυτί της Κ.: "Φοβάμαι, με τρομάζει αυτό το άσπρο στο μαύρο". Και τραβώντας την από το χέρι έγινα μπουχός.
Την άλλη μέρα οι υπόλοιποι κάνανε τους ανήξερους. Δεν είχαν δει, δεν είχαν καταλάβει τίποτε. Εγώ θέλοντας να ξορκίσω το φόβο μου, έκατσα και είδα μόνος και νηφάλιος το Αδερφάτο των Τρελών ποιητών και το διασκέδασα αφάνταστα.
10 σχόλια:
Πρέπει να ήταν αυτός ο φοσμπά πολύ καλός λέμε!
Νηφάλιος;;;;
Μα... νόμιζα πως "η πραγματικότητα είναι μία ψευδαίσθηση που οφείλεται στην έλλειψη οινοπνεύματος" (ή φοσμπά!)
Αχ, δεν ξέρω. Τώρα που γέρασα, η πραγματικότητα όντως μοιάζει με ψευδαίσθηση, αλλά τείνει να με αρέσει με έναν μαζοχιστικό τρόπο.
Παντως το συμβάν οφείλεται αποκλειστικά σε ένα ηλίθιο παιχνίδι του μυαλού.
Τέτοιο πρέπει να είχαν πιει και ο Χατζηδάκης με τον Γεωργιάδη όταν γράφανε το πόνημά τους.
ρε το σαλονικιο...
Καλημέρα, κι εμένα μου σρέσει η πραγματικότητα, άσε που για να βρεις πια καλό φοσμπά, πρέπει να έχεις θείο τον Αλβανό Ισμαήλ (όχι τον Κανταρέ)-(τον τελευταίο, καλό, ποιοτικό φοσμπέμπορα).
Μαζί σου πάντως!
xaxaxa
Ήταν όντως "something completely different"
:-)
θέλω κι εγώ!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μλκίες! Η χτυπητή σε βάρεσε στο κεφάλι!
ΥΓ Μέχρι να καταλάβω το εστό «φοσμπά», νόμιζα ότι ήταν κάνα σαλλλλονικιώτικο γλλλλλυκάκι με σορόπι.
οικογενειακά δράματα κι άλλες ιστορίες για φαρσοκωμωδίες...
@ all: Βασικά ψιλομετάνιωσα που το έγραψα αυτό το ποστάκι, μόνο και μόνο γιατί είναι μια χαζή ιστοριούλα. Αλλά επειδή ο διάσελος με προκαλεί, γιατί το ξέρει ότι δεν αντέχω να θυμάμαι τις ντροπές μου, το ανέβασα.
Σκύλε μόλις έφαγα ένα νομιμότατο χανούμ μπουρέκ, και με έχει τσακίσει!
Δημοσίευση σχολίου