Ένα βιβλίο για παιδιά με beat ρυθμό;

Εντάξει, υπερβάλλω. Καμία σχέση με τους μπίτνικς το εικονιζόμενο βιβλίο, παρά μόνον στο ρυθμό της γραφής, στις μακροπερίοδες προτάσεις που ακολουθούν η μία την άλλη, σαν τις μακροσκελείς μουσικές φράσεις της τζαζ.

“Ο Άκης και οι άλλοι” του Κυρ. Ντελόπουλου είναι “μια φανταστική αυτοβιογραφία που μοιάζει με παιδικό βιβλίο (κατάλληλο και για παιδιά) και είναι χωρισμένο σε επεισόδια που το καθένα λέει τι έγινε (και τι δεν έγινε) εκείνη τη σχολική χρονιά (το 1939 - 1940) σε μιαν ελληνική πόλη (την Πάτρα) και που τα ζωγράφισε (σαν να ήταν εκεί) η Σοφία Ζαραμπούκα”, γράφει το εξώφυλλο της β’ εκδοσης του βιβλίου.

Η λέσχη (όπου την έπαθαν όλοι)

Ο μπαμπάς σήμερα το μεσημέρι γύρισε πολύ στεναχωρημένος και είχε πολλά νεύρα και όταν γυρίζει από τη δουλειά του έτσι καλύτερα να μην του μιλάς. Εγώ το ξέρω αυτό και δεν του μιλάω κι ας θέλω πολύ. Η μαμά όταν τον βλέπει έτσι νευριάζει και τον μαλώνει και του λέει πως με τους ξένους είναι καλός και γλυκός, αλλά στο σπίτι βαρύς και ασήκωτος. Ετσι του είπε πάλι σήμερα και θύμωσε πολύ ο μπαμπάς κι άρχισαν κι οι δυο μαζί να φωνάζουν και να λένε ένα σωρό πράγματα που δεν τα καταλαβαίνω. Όποτε όμως η μαμά τον ρωτάει γλυκά τι έχει, εκείνος παύει να είναι θυμωμένος και της λέει πως κουράστηκε όλη μέρα στη δουλειά και πως πολύ τον απασχολεί η διεθνής κατάσταση που γίνεται όλο πιο ζοφερή κι ακόμη πιο πολύ ανησυχεί για την ελληνική που διαρκώς χειροτερεύει και κανείς δεν ξέρει πώς θα τελειώσει αυτή η παράσταση που άρχισε σαν κωμωδία και έχει γίνει τώρα τραγωδία και δεν συμμαζεύεται κι ούτε ξέρει κανείς να σου πει πού βαδίζουμε, κι εγώ τον διέκοψα, κι ας λένε πως δεν πρέπει να διακόπτουμε τους μεγάλους, και του είπα πως μπορεί να είσαι μπαμπάς αλλά δεν τα ξέρεις όλα και πως εγώ ξέρω πού βαδίζουμε, βαδίζουμε πάντα εμπρός και το λέει και το τραγούδι που λέμε στο σχολείο και γι’ αυτό φροντίζει ο εθνικός μας κυβερνήτης κι ο μπαμπάς μου, που είχε ξεθυμώσει, ξαναθύμωσε πάλι πιο πολύ που του είπα έτσι κι άρχισε να λέει πολύ άσχημες λέξεις για τον κύριο εθνικό κυβερνήτη και είπε ότι έχω δίκιο ότι μας οδηγεί αλλά δεν μας οδηγεί εκεί που λέει το τραγούδι, μην αρχίσει μεσημεριάτικα να φωνάζει και σηκωθεί η γειτονιά στο πόδι, κι η μαμά έγινε κίτρινη και η θεία Γαζία φοβήθηκε κι έτρεξαν κι οι δυο να κλείσουν το παράθυρο μη βγουν έξω οι φωνές και μας κάψουν και μετά η μαμά με πήρε από το χέρι και με χάιδεψε και μου είπε για την κυρία Μπακοπούλου που ήταν ακόμη άρρωστη και για την εκδρομή που θα πάμε την Κυριακή και για τη Λίζα που η μαμά της τής έκανε μια αδερφούλα και πως αν θέλω κι εγώ θα κάνει κι εκείνη μια για μένα να παίζω, αλλά δεν μου είπε ποιοι βάνουν τις φωτιές και μας καίγουν που ρώτησα και μου είπε όλα αυτά που δεν ρώτησα. Θα ρωτήσω κι εγώ τους φίλους μου, λέω, κι ο μπαμπάς μου τότε με πήρε κι αυτός από το χέρι και με πήγε στο μέσα δωμάτιο και μου είπε καλύτερα να μη ρωτήσω τους φίλους μου γιατί δε θα ξέρουν κι άμα μάθει αυτός θα μου πει και μου υποσχέθηκε πως αν κοιμηθώ το απόγευμα και διαβάσω όλα μου τα μαθήματα θα με πάρει στη λέσχη, κι εγώ πετάχτηκα επάνω με φωνές και πήδησα από τη χαρά μου γιατί κανένα παιδί ο μπαμπάς του δεν το πήρε ποτέ στη λέσχη, άσε που μόνο ο δικός μου ο μπαμπάς και της Μαρίας πάνε, και μια φορά η Μαρία μου είπε πως ήθελε πολύ να την πάει ο μπαμπάς της αλλά εκείνος της είπε πως εκεί πηγαίνουν μόνο κύριοι και δεν θα της αρέσει κι εκείνη είπε ίσα-ίσα αυτό της αρέσει κι ο μπαμπάς της της υποσχέθηκε πως θα την πάρει. Ο μπαμπάς μου πηγαίνει κάθε βράδυ στη λέσχη και συναντάει τους φίλους του και συζητάνε και παίζουν τράπουλα και άλλοι παίζουνε μπιλιάρδο κι όλοι μια ορισμένη ώρα ακούνε τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο που ο μπαμπάς μου λεει πως λέει παραμύθια και ψευτιές και συναγωνίζεται τις εφημερίδες. Κι εγώ του λέω, παραμύθια να λένε, λέει κι η γιαγιά και η θεία Γαζία, αλλά πώς λένε ψέματα κοτζάμ εφημερίδες και ραδιόφωνα και δεν τους τιμωρούν και ο μπαμπάς γέλασε πολύ και μου είπε πως σιγά σιγά κι αυτό θα γίνει και μου έκλεισε το μάτι.
[…]
Ολοι άφησαν τις κουβέντες τους καφέδες και τα μπιλιάρδα και άκουγαν με προσοχή και δε μιλούσαν. Ο μπαμπάς μου έκανε μια έκπληξη: δε μου είπε γιατί με πήρε απόψε στη λέσχη, αλλά το κατάλαβα αμέσως: στο ραδιόφωνο ακούστηκε η φωνή του εθνικού κυβερνήτη, που μόλις την άκουσα συγκινήθηκα πολύ, και κάτι πήγα να πω κι ένας κύριος μου είπε “σσσς” και φοβήθηκα και στάθηκα, χωρίς να το θέλω, προσοχή και το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάζω μπροστά, δεξιά και αριστερά. Πίσω δεν μπορούσα γιατί φοβόμουν να κουνηθώ και γιατί ο αυστηρός κύριος ήταν πίσω μου. Μετά τον εθνικό κυβερνήτη το ραδιόφωνο έπαιξε τον εθνικό ύμνο που τον γνώρισα αμέσως και μετά άρχισε να λέει ειδήσεις. Και τότε όλοι άρχισαν να μιλούν μαζί και δυνατά και να λένε αστεία και να χωρατεύουν και δεν άκουγε κανείς τις ειδήσεις.
[…]
Μετά έγινε κάτι περίεργο. Ολοι ξαφνικά σώπασαν κι έγινε μεγάλη ησυχία. Οι κύριοι σταμάτησαν τις ομιλίες. Οι όρθιοι βρήκαν θέση και κάθισαν με τους φίλους τους. Τα γέλια κόπηκαν και μόνο ο ήχος από τα φλιτζάνια όταν ρουφούσαν τον καφέ τους μερικοί και τα ακουμπούσαν στα πιατελάκι απόμεινε και το ραδιόφωνο με τα σουξέ. Όλα άλλαξαν χωρίς να καταλαβαίνεις γιατί, και όλοι θα ήξεραν εκτός από μένα. Ο κύριος Μιχάλης έτρεξε με το πανί του και καθάρισε ένα τραπέζι για να καθίσουν τρεις κύριοι που μόλις είχαν ανέβει, αλλά αυτοί δεν κάθισαν στο τραπέζι που τους διάλεξε, και πήγαν σε ένα άλλο στη γωνία που δεν τους έβλεπες καλά. Φορούσαν κι οι τρεις τα ίδια πένθιμα ρούχα και κάθισαν χωρίς να βγάλουν τα καπέλα τους. Αυτό δεν ήταν πολύ ευγενικό γιατί οι κύριοι πρέπει να τα βγάζουν όταν κάθονται και να τα φοράνε όταν φεύγουν. Ο κύριος Μιχάλης τους έφερε ένα δίσκο μεζέδες και μπύρες κι οι παράξενοι κύριοι άρχισαν να τρώνε χωρίς να μιλούν και χωρίς να κοιτάζουν πουθενά. Μετά σκουπίστηκαν με την άκρη του μανικιού τους και άρχισαν να κοιτάζουν περίεργα τους άλλους κυρίους και τον μπαμπά μου χωρίς να μιλούν μεταξύ τους. Αφού κοίταξαν όλους στη σειρά, χωρίς να πουν κουβέντα, ούτε για να χαιρετήσουν, σηκώθηκαν και χωρίς να πληρώσουν ή να στρίψουν το κεφάλι τους δεξιά ή αριστερά, κατέβηκαν τα σκαλιά.