Japanline, Japandiet, Αδυνάτισμα Japrinou ή Survivor αλά γιαπωνέζικα

Το σπίτι του ήρωα της ιστορίας που ακολουθεί

Με τον φίλο Ioannis Skordopoutsoglou συχνά αναρωτιόμαστε αν κάποιος υφέρπων και λανθάνων ρατσισμός μάς οδηγεί να ανακράζουμε κάθε τόσο “δεν την παλεύουν καθόλου αυτά τα Γιαπώνια!”. Βέβαια συνήθως την ατάκα αυτή τη χρησιμοποιούμε όταν βλέπουμε τα απίστευτα τεχνολογικά γκάτζετ τους, μηδαμινής πρακτικής ή και αισθητικής αξίας συνήθως, που τα χρησιμοποιούν αυτοί κατά κόρον ωστόσο απλά και μόνο επειδή… μπορούν.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, στην οποία είχαμε πρωτοαναφερθεί εδώ. Μια ακόμα πτυχή αυτής της “άλλης” ιαπωνικής πραγματικότητας διάβασα σήμερα και πάλι σε ένα μονοστηλάκι της “Εποχής”. Ο συντάκτης Θανάσης Τσακίρης, δικαίως, έριχνε κι ένα έμμεσο γαμοσταυρίδι στο κλείσιμό του.

Στο διαδίκτυο βρήκα ολόκληρη την είδηση.

Κιτακιουσου, Ιαπωνία: Σε ένα λεπτό σημειωματάριο που ανακαλύφθηκε μαζί με το σε προχωρημένη σήψη πτώμα ενός άνδρα υπάρχει μια λεπτομερής καταγραφή των τελευταίων του ημερών, αναφορικά με την πείνα που τον βασάνιζε, την απώλεια βάρους και πάνω από όλα την επιθυμία του να φάει λίγες μπάλες ρυζιού, μια λιχουδιά που στην Ιαπωνία διατίθεται αντί του ευτελούς ποσού του 1,42 ευρώ!

“Τρεις το πρωί. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει φάει τίποτε εδώ και δέκα ημέρες, αλλά είναι ακόμη ζωντανός” γράφει. “Θέλω ρύζι. Θέλω να φάω μια μπάλα ρυζιού”.

Δεν πρόκειται για κάποιον χαμένο στην έρημο ταξιδευτή, αλλά για έναν 52χρονο πρώην δικαιούχο κοινωνικού επιδόματος απορίας. Και αυτή δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση.

Ενας άνθρωπος έχει πεθάνει κάθε χρονιά την τελευταία τριετία σε αυτήν την πόλη της δυτικής Ιαπωνίας, επειδή η κοινωνική πρόνοια αρνήθηκε ή διέκοψε τη χορήγηση του επιδόματος. Ανήμποροι να βρουν τροφή, οι τρεις άνθρωποι φυτοζωούσαν στα σπίτια τους, μέχρι την ανεύρεση των σορών τους.

Μόνο ο πιο πρόσφατος θάνατος τράβηξε την προσοχή των ΜΜΕ, εξαιτίας του ημερολογίου του νεκρού, το οποίο αποτέλεσε κόλαφο για τους υπευθύνους της κοινωνικής πρόνοιας, οι οποίοι αρχικά είχαν υπερασπιστεί τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την υπόθεση ως υποδειγματικό.

Το ημερολόγιο καταδεικνύει το ανθρώπινο κόστος της οικονομικής μεταρρύθμισης στην Ιαπωνία. Καθώς, τα τελευταία χρόνια, ένα ολοένα διευρυνόμενο εισοδηματικό χάσμα πιέζει προς τα επάνω τα επιδόματα, δοκιμαζόμενες οικονομικά πόλεις όπως η Κιτακιούσου δέχονται τρομερές πιέσεις να περιορίσουν τα κριτήρια καταλληλότητας λήψης επιδομάτων.

Αυτός ο πρόσφατος θάνατος δείχνει πόσο πολύ σκοπεύουν οι αρχές να σφίξουν τα λουριά προκειμένου να επιτύχουν τους πολυπόθητους οικονομικούς στόχους.

Παραδοσιακά η Ιαπωνία ακολουθεί σκληρή πολιτική όσον αφορά τα κοινωνικά επιδόματα. Οι δικαιούχοι αναμένεται πρώτα να στραφούν σε συγγενείς ή να χρησιμοποιήσουν τις αποταμιεύσεις τους και μετά να ζητήσουν το επίδομα, το οποίο επιπλέον θεωρείται όχι δικαίωμα αλλά μια ντροπιαστική ελεημοσύνη.

Οι υπεύθυνοι πιστεύουν πως το να χρησιμοποιούν τα λεφτά των φορολογούμενων πολιτών για να βοηθήσουν ανθρώπους που βρίσκονται σε κάποια ανάγκη αποτελεί αδικία προς τους φορολογούμενους, καθώς μόνο αυτούς αντιμετωπίζουν ως πολίτες και όχι τους άπορους.

Ο Τοσισίκο Μισάκι, επικεφαλής της υπηρεσίας κοινωνικής πρόνοιας, υπερασπίζεται τις επιλογές του: “από τη μια έχουμε αυτούς που στέκονται μόνοι στα πόδια τους και από την άλλη αυτούς που επειδή τεμπελιάζουν έχουν οικονομικά προβλήματα και λαμβάνουν το επίδομα. Αυτά όμως είναι λεφτά των φορολογούμενων πολιτών, οι οποίοι δυσαρεστούνται από αυτή την τακτική, οπότε και εμείς πρέπει να βρούμε μια ισορροπία” (σε αυτό το σημείο κάποιοι, όχι όλοι ευτυχώς, γείτονες του θανόντος, δικαιώνουν τον Μισάκι, καθώς κατά τη γνώμη τους ο άπορος ήταν αρκετά νέος και ικανός να βρει δουλειά και εντέλει “όπως έστρωσε έτσι κοιμήθηκε”).

Ο συγγραφέας του ημερολογίου, πρώην οδηγός ταξί, έλαβε τον περασμένο Δεκέμβριο πρώτη φορά το επίδομα, αφού διαγνώστηκε ότι πάσχει από διαβήτη, υψηλή πίεση και προβλήματα στο συκώτι λόγω κατάχρησης αλκοόλ. Ο υπεύθυνος της κοινωνικής πρόνοιας ευθύς εξαρχής τον πίεζε να βρει μια δουλειά, προκειμένου να σταματήσει να παίρνει το επίδομα. Σκοπός του να τον βγάλει από τις λίστες των δικαιούχων μέσα σε έξι μήνες. Μετά τους πρώτους τρεις μήνες, ο άπορος άντρας υπέγραψε μια δήλωση ότι δεν χρειαζόταν πια το επίδομα. Οι υπεύθυνοι είπαν ότι αυτό το έκανε οικειοθελώς, ωστόσο στο ημερολόγιό του έγραψε: “Ημουν έτοιμος να προσπαθήσω να βρω δουλειά, και αυτοί μου κόψανε το επίδομα. Λένε δηλαδή στον άπορο να πεθάνει το συντομότερο δυνατό;”

Στην Κιτακιουσο 142 υπάλληλοι ασχολούνται με τα επιδόματα, ο καθένας από τους οποίους ασχολείται με 73 υποθέσεις. Ο καθενας είναι υποχρεωμένος να κόψει το επίδομα τουλάχιστον πέντε δικαιούχων μέσα σε ένα χρόνο. Οι προαγωγές των υπαλλήλων εξαρτώνται από την επίτευξη του σκοπού αυτού.

Ενας πρώην υπάλληλος της υπηρεσίας θυμάται μια από τις πρώτες του υποθέσεις: “ηταν μια γυναίκα στα πενήντα που μύριζε αλκοόλ από χιλιόμετρα. Όταν ζήτησε το επίδομα, ο προϊστάμενός μου μού είπε: Κάτι τέτοιοι καλύτερα θα ήταν να πεθαίνουνε”.

“2 το πρωί. Το στομάχι μου είναι άδειο”, έγραψε ο συγγραφέας του ημερολογίου στις 25 Μαίου, ενάμιση μήνα αφότου του κόψανε το επίδομα. “Θέλω να γιομίσω με ρύζι το στομάχι μου. Από τα 68 έχω πέσει στα 54 κιλά...”

Σπουδαία τα λάχανα, θα μπορούσε να πει κάποιος. Πέθανε από πείνα ένας Γιαπωνέζος… Ε και; Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα κάθε μέρα, γιατί να αποτελεί αυτό είδηση; Σωστά, ακριβώς αυτό είναι το ζήτημα. Ότι πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα και δεν αποτελεί είδηση.