Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

O Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ερευνητής της blogοσφαιρας, από τότε που δάκρυσε διαβάζοντας τις περιπέτειες του ήρωα που χρησιμοποίησε ο Ιζό στην περίφημη τριλογία της Μασσαλίας, δεκαεξαβάλβιδος (έπειτα από μια σφαίρα που δέχτηκε στον πισινό σ’ εκείνη την περιβόητη υπόθεση της «Δημοκρατίας», μονάντερος (όπως πάντα), σηκωτόφτερος (όπως πάντα), δύο πόντους πιο προληπτικός (όχι όπως πάντα), δεν νιώθει καλά τον τελευταίο καιρό. Ίσως να φταίει η κούραση απ’ την εξαντλητική δουλειά. Ίσως το ότι μεγαλώνει. Ίσως να’ ναι και η παραμονή του σ’ έναν τόπο που γερνάει με ραγδαίους ρυθμούς. Ίσως, ίσως, ίσως. Μερόνυχτα πέρασε εγκλωβισμένος στην αβέβαιη κι εύθραυστη κρούστα ενός στοιχειωμένου Ίσως, ώσπου να βρει απαντήσεις μέσα από μια τυχαία, παραισθησιακή συνάντηση (ο Διάσελος έψαχνε για όνειρο της προκοπής στα κρατικά αρχεία του ύπνου κι όταν επιχείρησε να κλέψει το ) με το τυχοδιωκτικό φάντασμα του θρυλικού Αρτύρ Κραβάν (όνειρο του Αρτύρ Κραβάν, ο γοητευτικός απατεώνας αποφάσισε να ενδυθεί την ταχυδακτυλουργική του ιδιότητα, περιτυλιγμένος από καπνό κι αστρόσκονη μερικών οκάδων καρατίων). Στην απρόσμενη αυτή συνάντηση, ο Νικολάκης Διάσελος, έκθαμβος και αποστομωμένος (πλέον) ιδιωτικός ερευνητής των ιδιωτικών του νευρώσεων, πληροφορήθηκε τα εξής: Τα έργα του Σαίξπηρ δεν γράφτηκαν ποτέ απ’ τον ίδιο αλλά απ’ την Βασίλισσα Ελισάβετ. Ο Ρεμπώ δεν υπήρξε ποτέ, κι αν υπήρξε, προτίμησε να ζήσει μια ήσυχη, οικογενειακή ζωή, παράγοντας σούμα σ’ ένα μεσαιωνικό χωριό της Χίου. Ο Πάνως Κ. πρέπει να εγκλειστεί σ’ ένα δωμάτιο ακούγοντας Tindersticks απ’ το πρωί έως το βράδυ. Αυτό που αποκαλούμε ήλιο είναι στην πραγματικότητα φεγγάρι, κι αυτό που ονομάζουμε φεγγάρι είναι στην πραγματικότητα φεγγάρι. Ο Νικολάκης Διάσελος έχει ένα αυτί που δεν είναι δικό του. Ένα αυτί που προέρχεται απ’ τα μυστικά πειράματα ευγονικής των σουρεαλιστών στην οδό Ντυ Σατώ. Η κοιλιά του Βενιζέλου είναι γκρουπούσκουλο μιας παράδοσης που ξεκινάει απ’ τον Αλή Πασά και φτάνει στον Λάμπρο Κωνσταντάρα – Μαυρογιαλούρο. Ο Τσαουσέσκου είχε 13 διαφορετικούς τίτλους προνομίων (αφού το σκέφτηκε λίγο αποφάσισε να το πιστέψει, παρόλο που δεν τον έπεισε το τάχα μου αδιάφορο βλέμμα του Κραβάν που προσηλώνονταν τώρα στο μιγαδικό πρόσωπο μιας νεαρής Πορτορικανής). Το Άγιο Δισκοπότηρο ήταν η ονομασία του θρυλικού μπουρδέλου στα Ιεροσόλυμα όπου σύχναζαν οι σταυροφόροι και κατεδάφισε ο Πάπας για να οικοδομήσει έναν ναό. Στον στρατό διενεργούν ακόμα εξονυχιστικές έρευνες στα προσωπικά αντικείμενα των φαντάρων, μιας και τον τελευταίο καιρό έχουν μαζωχτεί αρκετοί επικίνδυνοι διανοούμενοι μέσα στο προπύργιο της εθνικής ανεξαρτησίας (αυτό το ήξερε, μιας και το είχε πληροφορηθεί απ’ τον φίλο του τον Σ.). Η Έμυ Λιβανίου, όταν δεν εκφωνεί δελτία της ΕΜΥ, αναλαμβάνει επικίνδυνες, δημοσιογραφικές αποστολές στο Ιράκ, παίρνοντας συνέντευξη απ’ τον γηγενή Τομ Κρουζ (εγχώριο ακαθάριστο προϊόν). Η Μαρία Δαμανάκη θα ηγηθεί του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κόμματος και θα κυβερνήσει την Ελλάδα. Το Πολυτεχνείο ζει. Το πανεπιστήμιο πεθαίνει. Ο Παράλληλος είναι στην πραγματικότητα κάθετος. Μαύρο φίδι που μας έφαγε. Άσπρο φίδι στο στομάχι. Πρέπει να φύγω τώρα. Πρέπει να φύγω τώρα. Αυτό δεν ήταν πληροφορία. Ήταν αμετάκλητη δήλωση. Ο Αρτύρ Κραβάν μεταμορφώθηκε σε φολιδοειδή χείμαρρο κι έσπευσε να χαθεί μέσα στον Μισισιπή. Ο Νικολάκης Διάσελος, απ’ την άλλη, κατέληξε στο αβίαστο συμπέρασμα μιας ψυχαναλυτικής περίθαλψης.


Μια συγκινητική ιστορία για την κρίση της δεύτερης ηλικίας, την γενιά των 700 ευρώ, τα χαλασμένα ναρκωτικά και την πετρελαϊκή ανατίμηση…..

«Ο Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ερευνητής της δημόσιας ανερεύνητης ζωής, σήκωσε τον γιακά της καμπαρντίνας του και προχώρησε αργά μες στη βροχή. Νόμιζε ότι το ύφος του έφερνε λιγάκι στον Humphrey Bogart, αλλά ο άγαρμπος βηματισμός του πρόδιδε το DNA ενός αστυνόμου Σαΐνη.
-Ξέρεις τι είναι αυτό που μ’ ενοχλεί πολύ στους εφιάλτες που βλέπω; Το πλήθος, αυτή η ακαθόριστη μάζα παραμορφωμένων τεράτων που χασκογελάνε μες στο πρόσωπό μου, λες και συμμετέχουν σ’ ένα παρανοϊκό ρωμαϊκό όργιο…
- Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ το πλήθος;
- Γιατί….
Έπρεπε να το σκεφτεί λίγο πριν απαντήσει. Έγειρε στο πλάι, έβγαλε βιαστικά ένα τσιγάρο απ’ το τσαλακωμένο πακέτο που είχε κουρνιάσει τρομαγμένο στο πίσω μέρος του κομοδίνου, το άναψε κι έμπλεξε τα δάχτυλά του στα μαλλιά του Ειδικού Νίντζα. Ήταν ώρα ν’ απαντήσει.
- Γιατί το πλήθος είναι το πιο ηλίθιο νοήμον πράγμα στον κόσμο. Γι’ αυτό!
- Καλέ μου, ίσως πρέπει να επισκεφτείς κάποιον ειδικό…
- Επικοινωνιολόγο;
- Όχι. Γιατρό.
Γιατρό, γιατρό, γιατρό. Ο αντίλαλος της επαναλαμβανόμενης λέξης προκάλεσε φαγούρα στο αριστερό αυτί του Διάσελου. Προσπάθησε να ηρεμήσει μουρμουρίζοντας το «She’s Lost Control» των Joy Division φέρνοντας στο μυαλό του τους οργισμένους γόνους του αποχαυνωμένου λούμπεν προλεταριάτου της Γηραιάς Αλβιώνας, μολυσμένους απ’ τα φώτα των πολυκαταστημάτων και τα νερά του Τάμεση που τους βλεφάριζε με τον πόνο μιας Μέδουσας. Αποφάσισε ν’ αλλάξει εικόνα. Τώρα ανέβαινε ξύλινα σκαλοπάτια που τρίζανε φανερώνοντας τις λιγοστές τους μεν, χρήσιμες δε, γνώσεις στην μετρική συμφωνία. Ο πνιγερός χώρος ανέδυε μια ασυνήθιστη μυρωδιά, επακόλουθο προφανώς της μαθηματικής εξίσωσης με την οποία πολτοποιούνται οι αρουραίοι κάτω απ’ την αλγεβρική παγίδα του ξύλινου δαπέδου. Στάθηκε στην πόρτα για μερικά δευτερόλεπτα, ξερόβηξε επιθυμώντας να κάνει αισθητή την παρουσία του σε κάποιον ντοστογιεφσκικό ήρωα που ίσως να περιδιάβαινε εκείνη την στιγμή αφηρημένος. Όταν χτύπησε την πόρτα, θυμόταν ότι άκουσε μια φωνή. Όταν όμως μπήκε μέσα στο δωμάτιο, το σωματικό πλαίσιο της φωνής αυτής δεν υπήρχε πουθενά. Κοίταξε αριστερά, κοίταξε δεξιά, κοίταξε ευθεία, κοίταξε στην μαύρη τρύπα του χωροχρόνου, αλλά τίποτα.
- Μπορώ να σας φανώ χρήσιμος νεαρέ μου;
Λάθος. Δεν είχε κοιτάξει στο ταβάνι, εκεί ακριβώς που αιωρούταν ένας γενειοφόρος, ασπρομάλλης άντρας γύρω στα 60 με παλιομοδίτικο κουστούμι.
- Ναιαι…Ειδικά εάν μου κάνατε τη χάρη να προσγειωθείτε….
Το γέρικο τζίνι εκπλήρωσε την ευχή σε κλάσματα δευτερολέπτων. Μέσα στα ίδια κλάσματα έτεινε το χέρι του στον έκπληκτο συνομιλητή του.
- Φρόιντ, Σίγκμουντ Φρόιντ. Στις υπηρεσίες σας κύριε.
- Μα…
- Συγγνώμη για την προηγούμενη συμπεριφορά μου. Πάνε δεν πάνε 10 μέρες από τότε που επέστρεψα στον κόσμο των ζωντανών κι ακόμα δεν κατόρθωσα ν’ αποβάλλω κάποιες συνήθειες…
- Γιατί επιστρέψατε ακριβώς;
- Πήρα άδεια για δύο χρόνια ώστε να καταφέρω να διορθώσω και να ολοκληρώσω τις επιστημονικές μου έρευνες.
- Μάλιστα, κατάλαβα...
- Λοιπόν, πώς μπορώ να βοηθήσω;

Ο Νικολάκης Διάσελος κοίταξε με κουρασμένο βλέμμα στο παράθυρο. Η βροχή είχε δυναμώσει. Επιχείρησε, ως ύστατη λύση, να αλλάξει εικόνα αλλά αυτή τη φορά απέτυχε. Δεν ξαναπροσπάθησε. Δεν άξιζε τον κόπο. Είχε καταλάβει. Έβγαλε διστακτικά την καμπαρντίνα του, ξεκίνησε να βγάζει και τα παπούτσια του αλλά, ευτυχώς, συνειδητοποίησε νωρίς την πράξη του και τη διέκοψε.
Γαντζωμένος, σαν βρέφος στο μητρικό στήθος, στην σκέψη ότι ο Αρτύρ Κραβάν είναι τελικά ένας κοινός κομπογιαννίτης, έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε ευτυχισμένος πάνω στο ψυχαναλυτικό κρεβάτι. Έξω έβρεχε.»

το εξώφυλλο του βιβλίου που φιλοτέχνησε ο Rene Magritte (Golconde, 1953)