Μεγάλες κουβέντες νο 1.149

Παρακολουθώντας μόλις πριν από λίγο συγκεκριμένη ενδιαφέρουσα τηλεοπτική εκπομπή με θέμα τα blogs, για πολλοστή φορά με έπιασε μια "ιστολογική κρίση": Γιατί έχω μπλογκ και στην τελική τι σκατά μπλογκ έχω; Θυμάμαι, παλιότερα, που είχα δει σε linklists άλλων ιστολογίων να περιλαμβάνεται ετούτο το μικρό, ταπεινό και σε ό,τι αφορά τις δικές μου αναρτήσεις ανόητο μπλογκ ως "πολιτικό μπλογκ". Οχι, πολιτικό, σε καμία περίπτωση. Ουτε προπαγανδιστικό. Ούτε μουσικό. Ουτε αντι-Ψωμιαδικό, όπως σε κάποια φάση, που εγώ είχα παρασυρθεί, κόντεψε να χαρακτηριστεί. Ουτε επίσης ιστολόγιο σε φάση "να πω τη γνώμη μου", και σιγά την αποψάρα δηλαδή, και που στην τελική κωλοτρυπίδες έχουμε όλοι, ως γνωστόν. Ούτε ημερολόγιο είναι, ούτε τους προβληματισμούς μου καταθέτω, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις όπως αυτή εδώ. Σίγουρα επίσης το "evth you know iz wrong" δεν είναι ένα ιστολόγιο "δημιουργίας", δηλαδή δεν παρουσιάζω -εγώ τουλάχιστον, διότι ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα ιστολόγιο που προσπαθεί να είναι ομαδικό- κάποιου είδους προσωπική δημιουργία (λογοτεχνική, μουσική, κινηματογραφική, εικαστική κτλ.). Εντέλει μάλλον ένα σημειωματάριο είναι, σαν αυτά τα ξεφτισμένα τεφτέρια που κάποιοι κουβαλούν ολημερίς στην μέσα τσέπη του μπουφάν, με ένα μπικ στιλό παραδίπλα, για να σημειώνουν ό,τι υπάρχει τριγύρω τους και τούς κάνει εντύπωση. Ε, αυτό το είδος ιστολογείν με αρέσει: Να αφήνω σε άλλους τη δύσκολη δουλειά, κι εγώ απλώς να κάνω τον αντιγραφέα. Οπως τωρα για παράδειγμα:

Ανάμεσα στη γνώση που νομίζεις ότι έχεις και στην αλήθεια που βλέπεις από κοντά, απλώνεται μια θάλασσα που εγώ ως τώρα παρατηρούσα από ψηλά, πάνω απ' το φάρο μου.

Πατρίκ Ρενάλ, Πρώην σύντροφοι, εκδ. Μεταίχμιο