Ένα και είκοσι...

Πήγα στην Εθνική στην Κωνσταντινουπόλεως. Για κατάθεση ενοικίου. Κάτι το οποίο είχε μέχρι πρότινος αναλάβει η πιστή, χαμηλοβλεπούσα και αγαπητή μου Αφροξυλάνθη. Έδωσα τα λεφτά στο ταμείο για να εισπράξω την εξής ερώτηση:
"Το 1,20€ ποιος θα το βάλει εσύ ή αυτός;"
Η απάντηση ήτο εύλογη:
"Ποιο 1,20€ αγαπητέ;"
"Για να κάνεις κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου πρέπει να καταθέσεις και 1,20€ έξοδα για την τράπεζα"
"Συγνώμη" απάντησα και συνέχισα: "Αυτό είναι λιγουλάκι παράνομο ξέρετε. Τι λιγουλάκι δηλαδή; Όσο πατάει ο ελέφαντας. Με όλο το σεβασμό κανένας δε θα καταθέσει το συγκεκριμένο ποσό. Παρακαλώ συνεχίστε με τα απαραίτητα".
Ο υπάλληλος, προσέξτε:Ο υπάλληλος. Όχι ο διευθυντής, ούτε κάνας προϊστάμενος, αντέδρασε λες και τον τίναξε ρεύμα. Λες και ήμουν στο μαγαζί του και έχανε ΑΥΤΟΣ λεφτά. Άρχισε να βγάζει ανάσες νεύρων από τη μύτη και να στριφογυρίζει στην καρέκλα.
"Στον διευθυντή κύριε να πάτε, να εκεί είναι πάτε" είπε εν τέλει και μου πέταξε τα χαρτιά και τα λεφτά, πάτησε και το κουμπί για να έρθει ο επόμενος. Στην όλη φάση πήρε μέρος και ο άλλος υπάλληλος: Και εμάς τι μας τα λέτε τώρα κύριε και μας μπλέκετε και τι είναι τώρα 1,2ο€ και τέτοια.
Εκεί ήταν που τα πήρα κρανίο:
"Σε εσένα άνθρωπε μου μίλησε κανείς; Όχι σου μίλησε; Εσένα καθυστερώ; Δε μας παρατάς; Έχεις κάνει απεργία και για αύξηση που ήταν λιγότερη από αυτό το 1,20 θα μου πεις γιατί θα διαμαρτυρηθώ;Σκάσε".
Το περίεργο ήταν ότι έσκασε. Έτσι πήρα τα πάνω μου, γυρίζοντας στον πρώτο υπάλληλο του είπα να φωνάξει αυτός το διευθυντή και ότι εγώ δε το κουνάω ρούπι από εκεί μέχρι να μου βρουν λύση.
Τελικά ήρθε μια προϊσταμένη:
"Ξέρετε αυτήν την οδηγία έχουμε..."
Της είπα ένα απολαυστικό και χορταστικό (ίσως το πιο χορταστικό της ζωής μου) "ΧΕΣΤΗΚΑ. Είναι παράνομο και έχουν βγει αποφάσεις δικαστηρίου για αυτό. Δε το πληρώνω καταλαβαίνετε;"
"Συγνώμη αλλά δε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε..."είπε. Και ήρθε ο διευθυντής.
"Συγνώμη κύριε. Αυτήν την οδηγία έχουμε και δε μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο".
"Α, ώστε έτσι; Φέρε να τη δώ" είπα να τους πω αλλά ήξερα ότι δεν έχει νόημα.
Ο διευθυντής πάντως μου έδωσε λύση:
"Γράψτε ένα γράμμα διαμαρτυρίας στα κεντρικά...".
Δεν έκανα τη συναλλαγή και έφυγα τσατισμένος από τη τράπεζα. Επειδή γνωστός μου, μου έχει πει ότι η οδηγία που έχουν οι τράπεζες πάνω σε αυτό το θέμα είναι ζητήστε το και όποιος το δώσει καλώς, είπα να δοκιμάσω σε άλλη Εθνική.
Πήγα στη Θέρμη. Και εκεί τα ίδια αλλά χωρίς να μαλώσω, έκανα τη συναλλαγή και πήγα στον διευθυντή. Η απάντηση:
"Είμαστε ΑΕ κύριε και έχουμε έξοδα. Γι' αυτές τις συναλλαγές πρέπει να πάρουμε ένα ποσό για να σας εξυπηρετήσουμε. Είναι δυνατό να τα κάνουμε όλα δωρεάν;"
Η απάντηση σε αυτή την καταπληκτικής έμπνευσης ερώτηση ήταν:
"Νόμιζα ότι η δουλειά σας είναι να διακινείτε το χρήμα. Για το γεγονός ότι έρχομαι και βάζω λεφτά στην τράπεζα σας σας συμφέρει γιατί μπορείτε να το κάνετε δάνεια και επομένως νέο χρήμα για την τράπεζα σας. Νόμιζα ότι το να βάζω λεφτά στην τράπεζα σας είναι η αυτονόητη υπηρεσία. Εκεί είναι η προμήθεια σας. Αυτή είναι η συμφωνία. Φέρε εσύ τα λεφτά σου, εγώ θα τα χρησιμοποιήσω όπως θέλω και πάρε και ένα τόκο".
Τίποτα δεν έγινε.
Φωτιά λοιπόν στις τράπεζες. Να καούν όλες. Δε φτάνει που έχουν κάνει έτσι τα δάνεια που ληστεύουν τον καθένα με τις μαλακίες τους παίρνουν από παντού λεφτά κατηγορούνται γι' αυτό αλλά δε δίνουν σημασία στους νόμους. Δε φτάνει που αυξάνουν μονομερώς τα επιτόκια στα δάνεια ειδικά στα στεγαστικά, και σε παίρνουν ένα πρωί τηλέφωνο να σου πουν "Ξέρεις αυξήσαμε το επιτόκιο και η δόση σου από 700 ευρώ πάει στα 900 έτσι επειδή μας καύλωσε" μαζεύουν και άλλα από εδώ και από εκεί...
Δυο λέξεις τούρκικες έχω λοιπόν για εσάς.
Αϊ Σιχτιρ.
Και δε τελειώσαμε. Έχω ήδη 200 ευρώ σε ψιλά. Μαντέψτε τι θα τα κάνω τον άλλο μήνα...