Είμαι πόζερ και το κέφι μου θα κάνω

«To 2009 θα είναι η χρονιά του νουάρ», ήπιε μια γερή γουλιά μπίρα ο Νικολάκης Διάσελος, «μα πού είναι η τηγανιά μου;» αναρωτήθηκε. «Τώρα έρχεται απ’ την Ικαρία», έκανα βουτιά στη μελιτζάνα κι έστειλα το νουάρ να πάει να γαμηθεί.
Την ίδια στιγμή -εγώ δεν το ήξερα- μέσα στην πλαστική σακούλα απ’ το παζάρι βιβλίου στην Κλαυθμώνος, ο Ζο Ραντά, φαροφύλακας, απολειφάδι του γαλλικού Μάη, πρώην μαοϊκός, παρολίγον τρομοκράτης, αποχαιρετούσε τον παιδικό του φίλο πίνοντας κρασί κι ακούγοντας το Ολε του Τζον Κολτρέην.
Ηταν οι τελευταίες μου ώρες στην Αθήνα, και απ’ τη μια στεναχωριόμουν, απ’ την άλλη αδημονούσα να μπω στο τρένο και να ξαναπιάσω την υπόθεση του Τζον Ρέμπους απ’ εκεί που την είχα αφήσει.
Δεν είναι νουάρ ο Ρέμπους, ξεφωνίζει κάποιος μπλόγκερ, δεν ακούει καλή μουσική, μόνον Ρολιγκ Στόουνζ, αναθεματίζει κάποιος άλλος all the way from the USofA, να κι αν είναι, να κι αν δεν είναι, ξεμπερδεύω γρήγορα με τον πρώτον, είσαι λάθος αδερφέ, απευθύνομαι στον δεύτερον, γιατί μπορεί οι Στόουνζ, οι Χου, ο Λου Ρηντ να είναι οι βασικές αναφορές του (αν και στα πρώτα βιβλία της σειράς κλίνει περισσότερο προς τους Μπιτλζ), ωστόσο όσο περισσότερο γνωρίζει τη Σίβον Κλαρκ τόσο περισσότερο στρέφεται προς το καινούργιο: Arab Strap, Mogwai...
Και στην τελική τι πιο φυσικό από έναν μεσήλικα παλιοροκά σκοτσέζο μπάτσο; Σίγουρα μας έχει καλομάθει ο Φαμπιό Μοντάλ με τα λάτιν και τα τζαζ, τον Πάκο Ντε Λουτσία κι όλον αυτόν το συρφετό μουσικού εκλεκτισμού, ενώ ταυτόχρονα γίνεται αποδέκτης του καινούργιου (γαλλικό χιπ χοπ και ράι), αναμενόμενο βέβαια σε μια πόλη πολυπολιτισμική όπως η Μασσαλία, αλλά κουλτουριάρηδες μπάτσους ή έστω πρώην μπάτσους δεν ξέρω πολλούς. Οι Ρόλιγκ Στόουνζ και το απολιτίκ στιλάκι του Ρέμπους δένουν άψογα με το παρελθόν του: μεγαλωμένος σε φτωχογειτονιά, με πέρασμα απ’ το στρατό, νυν αποτυχημένος, κρυφοαισθηματίας, κυνικός, αλκοολικός μπάτσος.
Το αλκοόλ. Ναι, αυτό μπορεί να τους φέρει όλους μαζί σε μια μπάρα: τον Φαμπιό, τον Πέπε και τον Ρέμπους, οι δύο πρώτοι να συζητάνε για την ήττα της Αριστεράς και ο τρίτος να σαρκάζει, ολοένα πιο μεθυσμένος.
«Μαλάκες, λέω να αρχίσω να παίζω τζόκερ», γεύομαι το γιαουρτλού, πίνω κι άλλη μπίρα, «κι αν μου κάτσει έλυσα το πρόβλημα της ζωής μου: τέλος στη μισθωτή εργασία», την ώρα που μετράω τις μούτζες των συνδαιτυμόνων μου, του Ζο Ραντά, μέσα στην πλαστική σακούλα απ’ το παζάρι βιβλίου στην Κλαυθμώνος, του ΄χει κάτσει ένα «λαχείο»… αλλά περισσότερα επ’ αυτού στο νουάρ(;) μυθιστόρημα του Πατρίκ Ρενάλ «Πρώην σύντροφοι».
Εντάξει, δεν παραπονιέμαι, στην τελευταία γύρα στην Αθήνα, μου έκατσε κι εμένα ένα λαχείο, ο άρχοντας των χοιρινών του Τουσέτ, Κάτι τέτοια σου κάθονται εκεί που δεν τα περιμένεις, και πιστεύεις έστω και για λίγο ότι τα πράγματα θα πάνε καλά…