Φοβήθεια και μετάνοια στις τράπεζες

Ήταν μια κουραστική βραδιά ανάγνωσης ποίησης. Εξουθενωμένος ο Χανκ άραξε στην μπάρα και παρήγγειλε μια μπίρα. Την ήπιε αργά-αργά κοιτάζοντας με μισό μάτι έναν αγώνα μπάσκετ στην τηλεόραση. Δεν τον ενδιέφεραν τα σπορ, καθόλου. Άλλο πράγμα τού τριβέλιζε το μυαλό: Ετσι όπως τρέχανε πάνω-κάτω στο γήπεδο, πόσο ιδρωμένες πρέπει να ήταν οι κωλοτρυπίδες τους;

Σαν ιδρωμένη κωλοτρυπίδα καλαθοσφαιριστή κι εγώ, μπήκα στην τράπεζα. Στο βεστιάριο παρέδωσα το καλάσνικόφ μου, τα εκρηκτικά και μια αλησμόνητη οσμή πολυκαιρισμένου ιδρώτα. Στάθηκα στην ουρά για τα ταμεία. Εκεί ένιωσα απάνω μου το βλέμμα της. Την κοίταξα λοξά. Ντυμένη σαν working girl των 80s, το καλύτερό μου δηλαδή.

«Μωρό μου, δώσμου δυο λεπτά, και θα είμαι όλος δικός σου, όπως θες, όποτε θες», έκανα άνοιγμα επιθετικό.

«Καλημέρα σας», μου λέει. «Έχετε τίποτε δανειακές ή άλλου τύπου πιστωτικές υποχρεώσεις;».

«Στο έρωτα, μικρή μου, δεν κάνω πιστώσεις», επέμεινα εγώ.

«Αν δεν έχετε, τότε σίγουρα θα ενδιαφέρεστε για τις νέες επενδυτικές ευκαιρίες της τράπεζάς μας…» συνέχισε το ποιηματάκι της αυτή.

«Μη λες παραπάνω, γυναίκα» της είπα αυστηρά. «Πέσμου μόνο τη γνώμη σου για την καντιανή φιλοσοφία».

Κόμπιασε: «Ξέρετε, αυτό δεν ήταν στην ύλη». Την είχε λούσει κρύος ιδρώτας. «Μήπως ξέρεις τότε να μου πεις σε ποιες ομάδες αγωνίστηκε στην καριέρα του ο Στέλιος Αποσπόρης;». Αυτό ήταν. Βραχυκύκλωσε. Μια μυρωδιά ψημένης σάρκας απλώθηκε στο χώρο. Την έπιασαν σπασμοί και σωριάστηκε στο πάτωμα. Για άλλη μια φορά πατούσα επί πτωμάτων για να κάνω καριέρα. Καλύτερα πάντως απ’ το να γαμιέμαι για τον ίδιο λόγο. Δάκρυσα και ανέκραξα «Η οργή του Θεού αδελφοί μου έπεσε ανελέητη πάνω σε αυτή την αμαρτωλή με τη φιλοχρήματη ψυχή. Οι φλόγες που την κάψανε δεν ήταν της Κολάσεως αλλά πέσανε απ’ τον ουρανό, παντόφλα-πέδιλο, πέδιλο-παντόφλα, λευκά είδη σε όλα τα χρώματα, the roof, the roof is on fire!». Κλάσανε άπαντες και μια μυρωδιά μέντας απλώθηκε στην τράπεζα. «Επίθεση με θανατηφόρα αέρια, όλοι έξω!» φώναξε ο σεκιουριτάς και κίνησε προς την έξοδο πυροβολώντας εξ επαφής όσους στέκονταν στο διάβα του. Τα θύματά του βρέθηκαν στο στενό μονοπάτι που οδηγεί στον Παράδεισο. Αυτός είχε ήδη πάρει τη λεωφόρο για την Κόλαση.

Επιτέλους η ουρά είχε εξαφανιστεί. Ήμουν ολομόναχος στην τράπεζα, εγώ κι ένα ζευγάρι γυναικεία μάτια πίσω απ’ το ταμείο που με κοίταζαν με σιωπηλό θαυμασμό. «Είσαι ο ήρωάς μου, σε θέλω εδώ και τώρα μέσα στο ΑΤΜ». Τα λόγια της ηχήσαν ευχάριστα στα αυτιά μου αλλά ήξερα πως απήχανε πολύ απ’ την αλήθεια.

«Μη μιλάς άτιμη σειρήνα. Σε αυτό το λογαριασμό κατάθεση 200 ευρώ».

«Τη χρέωση 1,20 για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου θα την πληρώσετε εσείς;».

«Τη χρέωση; Ποια χρέωση;» έκανα το ανήξερο.

«1,20 για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου» είπε ξερά.

«Μήπως προτιμάς να πάμε στο ΑΤΜ, να σε φορμάρω λίγο, γιατί με φαίνεται να θέλει ένα φορμάτ ο σκληρός σου δίσκος, και να ξεχάσουμε το 1,20;» προσπάθησα να την κωλοπιάσω.

«1,20 σας παρακαλώ κύριε. Και μη με κωλοπιάνετε. Αυτό είναι δική μας δουλειά».

«Μα έχουν καταργηθεί αυτές οι χρεώσεις. Έχουν κηρυχθεί παράνομες».

«Δεν έχω τέτοιες εντολές ενοχλητικέ μαλάκα. Άσε που μας τα έχουν πει κι άλλοι. Γρήγορα, 1,20 ή τη ζωή σου».

Κρατούσε στα χέρια της ένα μαστίγιο. Είχα αρχίσει να γουστάρω πάρα πολύ.

«Τιμώρησέ με αφέντρα» και γονάτισα μπροστά στη θυρίδα.

«Να πάτε στην υποδιευθύντρια, δεν μπορώ να σας βοηθήσω παραπάνω. Μια απλή εργαζόμενη αφέντρα είμαι κι εγώ».

«Νόμος είναι το δίκιο της εργαζόμενης αφέντρας», παπαγάλισα αυτά που είχα μάθει στο ΚΚΕs/m, στο οποίο είχα προχωρήσει μετά τη διαγραφή μου ως σεξταριστής από το s/mKKE.

Πότε στα γόνατα και πότε έρποντας –για να γλιτώσω απ’ τις χλέπες που μου έριχνε το σύνολο του αντρικού πληθυσμού- μπήκα στο γραφείο της υποδιευθύντριας. Το γραφείο της ήταν σχεδόν άδειο, εκτός από ένα κόκκινο τηλέφωνο κι ένα πορτοκαλί κουμπί (όχι «της» -το κουμπί εννοώ).

Δεν πρόλαβα να της μιλήσω, να τη μαγέψω με το λέγειν μου (γιατί απ' τα υπόλοιπα προσόντα, άστο καλύτερα. Ενα προφίσενσι κι αυτό με το ζόρι). Πάτησε το κουμπί, σήκωσε τ’ ακουστικό και ήταν σε απευθείας σύνδεση με το Θεό.

«Ουκ αισχύνεσαι τέκνον μου να ακούς ακόμη τέκνο και να παριστάνεις το τεκνό σε αυτήν την ηλικία;». Με ξεμπρόστιασε ο άτιμος. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Οι τελευταίες λέξεις του προηγούμενου post του φίλου μου του GT ήρθαν να ικανοποιήσουν αυτήν που έμελλε να είναι η τελευταία μου επιθυμία: O επιταχυντής του CERN έκανε τελικά το θαύμα του και δημιούργησε μια μικρή «μαύρη τρύπα», η οποία, αντίθετα με τα επιστημονικά ψεύδη, με κατάπιε. Μετά ρεύτηκε μακαρίως και μια μυρωδιά ιδρωμένης κωλοτρυπίδας καλαθοσφαιριστή από διήγημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι απλώθηκε στο χώρο.

Κι ύστερα η Μαρινέλλα τραγούδησε: Κι ύστερα πήρες από πάνω μου το χιόνι, κι ύστερα τίναξες τη στάχτη απ' τη ζωή μου, πήρες στα μάτια το παράπονο να λιώνει, κι ύστερα έκλαψα κοντά σου ως το πρωί, κι ύστερα κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα, κλείσαν ξανά τα σίδερα, κι όλα τελειώνουν σήμερα.