"Φιλήσυχοι πολίτες"

Έκλεψα λίγο και γω για τον τίτλο μουΠάνω, αλλά εντελώς συμπτωματικά αυτός ο χαρακτηρισμός μου τριβελίζει το μυαλό εδώ και μέρες. Αφορμή στάθηκε η ταινία του Γραμματικού "Ο Βασιλιάς", την οποία μόλις πρόσφατα εδέησα να παρακολουθήσω (είμαι απαράδεκτη, το ξέρω, χρόνια και χρόνια πήγαινε εκεί το χέρι μου στο βίντεοκλαμπ και την παρατούσα γιατί στο δρόμο προς το ταμείο μου έφραζε το δρόμο ένα καινούριο blockbuster). Ένα συγκλονιστικό κοινωνικό σχόλιο πάνω στην υποκρισία και τη μισαλλοδοξία των φιλήσυχων οικογενειαρχών δίπλα μας, γύρω μας, πάνω μας...
Δεν ξέρω αν την έχετε δει, με λυπεί τρομερά το γεγονός που τείνουν να χαρακτηρίζουν το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο οι διάφορες "λούφες", "μούφες" και τα συναφή. Μαζί με τον οργισμένο πρωταγωνιστή (ένας απόλυτα ταιριαστός Βαγγέλης Μουρίκης) είμαι σίγουρη ότι θα οργιστείτε και εσείς. Εγώ επίσης πλάνταξα στο κλάμα, αλλά βέβαια, δεν είμαι και πολύ να με παίρνετε στα σοβαρά, αφορμές και γι'αυτό ψάχνω τελευταία.
Τείνω να πιστεύω ότι ο μεγάλος φόβος των νεοελλήνων, εφάμιλλος, αν όχι μεγαλύτερος από το καλάθι της νοικοκυράς, είναι η διαφορετικότητα. Ξεκινώντας από το χρώμα και τις σεξουαλικές προτιμήσεις, και φτάνοντας μέχρι τις ενδυματολογικές (που να ξεχάσω τα έντρομα μάτια της μάνας μου όταν με είδε να φοράω ένα σαλβάρι, θα νόμισε ότι μας κούρσεψαν οι Τούρκοι ξανά).
Οι μόνοι χαρακτήρες στην ταινία που αφήνουν περιθώρια ελπίδας για το ανθρώπινο γένος είναι ένας μπάτσος (και αυτό για να καταργούνται σιγά σιγά οι μανιχαϊστικές απόψεις μας περί καλού και κακού, δεν είναι όλοι γουρούνια - εεε, αν και σε μεγάλο ποσοστό... αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), μια μοναχική ρετρό γυναικεία φιγούρα με μόνη ασχολία τα φλιπεράκια και ένα παιδί (αυτό θα πει κανείς είναι δεδομένο ένεκα παιδικής αθωότητας, αλλά η άποψή μου είναι εντελώς αντίθετη, άσε που έχουν γονείς και δασκάλους που τα διαμορφώνουν ανάλογα). Εξαιρετικός και πολυδιάστατος και στην ανάπλαση των χαρακτήρων στην ταινία του ο Γραμματικός, παρουσιάζει στην ταινία του με τρομερά εύστοχο τρόπο πολλές πτυχές της σύχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Το τέλος φυσικά θα είναι καταλυτικό, σαν αρχαία ελληνική τραγωδία. Η αίσθηση που μου άφησε, εφάμμιλη εκείνης στο Easy Rider του Hopper, και τότε ήμουν και μικρό κορίτσι (προλαβαίνοντας τα κακόβουλα σχόλια για την ηλικία μου, σας ενημερώνω ότι Δεν την είδα μόλις πρωτοκυκλοφόρησε!!). Η οργή για την παράλογη αδικία δε με είχε αφήσει μερόνυχτα σε ησυχία.
Εν ολίγοις, ένα πραγματικό διαμαντάκι που δεν νοείτε να μην έχετε δει (τώρα το παίζω μάγκας. Έξι χρόνια τώρα τρόμπαρα).

This is definately not a love song.