Ιστορία απόρριψης, εκδίκησης και σύγκρισης

Τότες που ήμουν ένα μικρό αμούστακο αγόρι, νιόβγαλτο στην αγορά εργασίας, κάπου το 2001, μη ρωτάτε πώς και γιατί, βρήκα στο διάβα μου έναν τύπο, από τους πολύ γνωστούς μιμιετζήδες στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος εκείνη την εποχή διηύθυνε ένα περιοδικό ποικίλης ύλης. Δεν ξέρω πόσο είχα πιει –ούτως ή αλλως εκείνα τα χρόνια το στομάχι μου δεν με ενοχλούσε οπότε μπορούσα να πίνω διαρκώς- για να βρω το θάρρος και το θράσος να του δώσω δύο κείμενα ενδεικτικά των πραγμάτων που με απασχολούσαν εκείνη την εποχή.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του πρώτου, μιας ανάλαφρης κοινωνικοϊστορικής μπουρδίτσας για το τέλος της ιστορίας, όπως το είχε προαναγγείλει ο Φουκουγιάμα, με κοίταξε ψαρωτικά και με ρώτησε: «Καλά ρε μαλάκα, αναρχοκομμουνιστής είσαι;». Αυτή ήταν η πρώτη απογοήτευση. Αντί να του πετάξω την ασχετοσύνη του στη μάπα και να του εξηγήσω ότι όποιος δεν ενστερνίζεται την καθεστηκυία άποψη δεν είναι απαραίτητα αναρχοκομμουνιστής, κουνήθηκα σαν ψάρι μέσα στα ιδρωμένα σώβρακά μου, τα οποία κάνανε πλατσπλούτς, και ψέλλισα «ε… περίπου».
Η δεύτερη και μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε με το πέρας της ανάγνωσης του δεύτερου κειμένου, μιας επιτηδευμένα σοβαροφανούς ανάλυσης για την ποπ μουσική, η οποία ανακάλυπτε την ποπ αισθητική των Dead Kennedys. Ηταν μια άποψη, την οποία, παρότι βαθιά ενημερωμένος μουσικόφιλος, δεν μπορούσε να την ενστερνιστεί με τίποτε. Για αυτόν, όπως και για τους περισσότερους εδώ που τα λέμε, ποπ είναι η Μαντόνα, οι Dead Kennedys είναι πανκ. Αυτήν ακριβώς την άποψη προσπαθούσα να αντικρούσω με το επίμαχο κείμενο (το οποίο, μαζί με τ’ άλλο για το Φουκουγιάμα κάπου τα έχω σωσμένα σε μία δισκέτα –ναι για τόσο παλιά μιλάμε- μνημεία αμφότερα της νεανικής μου αφέλειας, τεσπά).
Περιττό να σας πω ότι συνεργασία δεν ευοδώθηκε. Την απόρριψη οποιασδήποτε μορφής δεν την αντέχω, καθότι είμαι μεγάλη ψωνάρα και πιστεύω ότι έχω πολλά γαμάτα να πω, απλώς οι άλλοι φταίνε που δεν με καταλαβαίνουν (για αυτό το λόγο άλλωστε έφτιαξα και το μπλογκ, μόνο που τώρα πια συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε τρομερό να πω, πέρα από το ότι βαριέμαι τρομερά…). Περισσότερο από την απόρριψη, είχα απογοητευτεί από τη μη αποδοχή της θέσης μου για την ποπ αισθητική των Dead Kennedys. Ο εν λόγω μιμιετζής δυστυχώς δεν γνωρίζει ότι ανα πάσα στιγμή τον περιμένω να τον κεράσω ένα πιάτο κρύα εκδίκηση. Βλέπετε, η πρώτη δικαίωση ήρθε πριν από κάποια χρόνια με την ποπ διασκεύη των Νουβέλ Βαγκ στο Too Drunk to Fuck των Dead Kennedys. Όμως η απόλυτη δικαίωση έρχεται σήμερα, χάρη στις γάματες Σουηδέζες Those Dancing Days και στο τραγούδι τους Run Run. Ακούστε το και συγκρίνετέ με το California Uber Alles των Dead Kennedys. Ο Ι-μά-ντας τώ-ρα δι-καιώ-νε-ται!

ΥΓ. Και για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, να συμπληρώσω ότι το μόνο που έχει αλλάξει από τότε (επαγγελματικά) είναι ότι έχω πάψει να είμαι αμούστακος...