18 Σεπ 2008

Ιστορία απόρριψης, εκδίκησης και σύγκρισης

Τότες που ήμουν ένα μικρό αμούστακο αγόρι, νιόβγαλτο στην αγορά εργασίας, κάπου το 2001, μη ρωτάτε πώς και γιατί, βρήκα στο διάβα μου έναν τύπο, από τους πολύ γνωστούς μιμιετζήδες στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος εκείνη την εποχή διηύθυνε ένα περιοδικό ποικίλης ύλης. Δεν ξέρω πόσο είχα πιει –ούτως ή αλλως εκείνα τα χρόνια το στομάχι μου δεν με ενοχλούσε οπότε μπορούσα να πίνω διαρκώς- για να βρω το θάρρος και το θράσος να του δώσω δύο κείμενα ενδεικτικά των πραγμάτων που με απασχολούσαν εκείνη την εποχή.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του πρώτου, μιας ανάλαφρης κοινωνικοϊστορικής μπουρδίτσας για το τέλος της ιστορίας, όπως το είχε προαναγγείλει ο Φουκουγιάμα, με κοίταξε ψαρωτικά και με ρώτησε: «Καλά ρε μαλάκα, αναρχοκομμουνιστής είσαι;». Αυτή ήταν η πρώτη απογοήτευση. Αντί να του πετάξω την ασχετοσύνη του στη μάπα και να του εξηγήσω ότι όποιος δεν ενστερνίζεται την καθεστηκυία άποψη δεν είναι απαραίτητα αναρχοκομμουνιστής, κουνήθηκα σαν ψάρι μέσα στα ιδρωμένα σώβρακά μου, τα οποία κάνανε πλατσπλούτς, και ψέλλισα «ε… περίπου».
Η δεύτερη και μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε με το πέρας της ανάγνωσης του δεύτερου κειμένου, μιας επιτηδευμένα σοβαροφανούς ανάλυσης για την ποπ μουσική, η οποία ανακάλυπτε την ποπ αισθητική των Dead Kennedys. Ηταν μια άποψη, την οποία, παρότι βαθιά ενημερωμένος μουσικόφιλος, δεν μπορούσε να την ενστερνιστεί με τίποτε. Για αυτόν, όπως και για τους περισσότερους εδώ που τα λέμε, ποπ είναι η Μαντόνα, οι Dead Kennedys είναι πανκ. Αυτήν ακριβώς την άποψη προσπαθούσα να αντικρούσω με το επίμαχο κείμενο (το οποίο, μαζί με τ’ άλλο για το Φουκουγιάμα κάπου τα έχω σωσμένα σε μία δισκέτα –ναι για τόσο παλιά μιλάμε- μνημεία αμφότερα της νεανικής μου αφέλειας, τεσπά).
Περιττό να σας πω ότι συνεργασία δεν ευοδώθηκε. Την απόρριψη οποιασδήποτε μορφής δεν την αντέχω, καθότι είμαι μεγάλη ψωνάρα και πιστεύω ότι έχω πολλά γαμάτα να πω, απλώς οι άλλοι φταίνε που δεν με καταλαβαίνουν (για αυτό το λόγο άλλωστε έφτιαξα και το μπλογκ, μόνο που τώρα πια συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε τρομερό να πω, πέρα από το ότι βαριέμαι τρομερά…). Περισσότερο από την απόρριψη, είχα απογοητευτεί από τη μη αποδοχή της θέσης μου για την ποπ αισθητική των Dead Kennedys. Ο εν λόγω μιμιετζής δυστυχώς δεν γνωρίζει ότι ανα πάσα στιγμή τον περιμένω να τον κεράσω ένα πιάτο κρύα εκδίκηση. Βλέπετε, η πρώτη δικαίωση ήρθε πριν από κάποια χρόνια με την ποπ διασκεύη των Νουβέλ Βαγκ στο Too Drunk to Fuck των Dead Kennedys. Όμως η απόλυτη δικαίωση έρχεται σήμερα, χάρη στις γάματες Σουηδέζες Those Dancing Days και στο τραγούδι τους Run Run. Ακούστε το και συγκρίνετέ με το California Uber Alles των Dead Kennedys. Ο Ι-μά-ντας τώ-ρα δι-καιώ-νε-ται!

ΥΓ. Και για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, να συμπληρώσω ότι το μόνο που έχει αλλάξει από τότε (επαγγελματικά) είναι ότι έχω πάψει να είμαι αμούστακος...




7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ε εντάξει τι να σε πω εγώ τώρα!
Κανονικά [1]θα πρεπε να σου τα χώσω χοντρά ( για το ΥΓ ) αλλά δεν μπορώ - γι αυτόν τον μήνα, άλλη φασαρία.
Απ την μια χαίρομαι που έρχονται κάποιοι μηχανικοί στην δουλειά μου που τα "ξέρουν όλα" έχουν άποψη "για όλα" και έχουν την απαίτηση να τα κάνουν κι όλα όπως τα "ξέρουν" αλλά από την άλλη έχω το ζάχαρο και την πίεση που ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με την ώρα!
Κι έτσι ( με την υπομονή να περιορίζεται ώρες ώρες για τους ιατρικούς :) λόγους που ανέφερα παραπάνω) πολλοί, όπως έρχονται έτσι και φεύγουν ;)
Το θέμα δεν είναι εάν έχουν αυτοί δίκιο και εγώ άδικο.
Το θέμα είναι ότι η γενική αποδοχή της όποιας θέσης τους περνά μέσα από την επιτυχημένη σταδιοδρομία τους στην υπάρχουσα ( για πολλούς, πάρα πολλούς λόγους) κατάσταση
Αυτό όταν πρόκειται να εργαστεί κάποιος σε μια επιτυχημένη(τυχαία?)επιχείρηση.
Ειδάλλως υπάρχει πάντα η επιλογή του αυτοδημιούργητου…

[1]
Το «κανονικά» με δεδομένο ότι πράγματι έχει κάποιος να δώσει κάτι , αλλιώς στην αντίθετη περίπτωση αφήνεις την ψωνάρα να νομίζει και δεν λες τίποτα…

kostasK είπε...

να φανταστώ ότι έγινε η κλασσική συζήτηση (αλλά πάντα αγαπημένη μου) περί της διαφοράς της POP μουσικής (εκ του POPular) και της POP μουσικής (με την έννοια της ...εε POP μουσικής)??

Παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από ένα άρθρο του Νίκου Ελευθερίου (κοινωνιολόγος-εγκληματολόγος!)

"Αν ένα τραγούδι παράγεται μαζικά, προβάλλεται μέσα από τα Μ.Μ.Ε, καταναλώνεται μαζικά, είναι δηλαδή ευρύτερα αποδεκτό και συμβατικό με τις κυρίαρχες κοινωνικές αξίες, τότε αναπόφευκτα αποτελεί μέρος της ποπ κουλτούρας, ασχέτως της μουσικής τεχνοτροπίας που το χαρακτηρίζει. Άρα ένα τραγούδι κλασσικής μουσικής, ένα ρεμπέτικο ή ένα τραγούδι heavy metal θεωρητικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ποπ αν εκπλήρωνε όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις."

Βέβαια το "...συμβατικό με τις κυρίαρχες κοινωνικές αξίες..." είναι προς διερεύνηση όταν μιλάμε για πανκ μουσική, όμως το πιάνεις το νόημα νομίζω...

Υ.Γ. Αλήθεια, που δουλεύεις? μπορούμε να σε διαβάσουμε κάπου?

ΠανωςΚ είπε...

Καπετάνιο, φυσικά δεν είναι ζήτημα του ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Είναι ζήτημα κατά πόσον ο ένας ξερόλας θεωρεί ενδιαφέρουσα και mind challenging την αντίθετη ξερολίαση του άλλου και κατά πόσον είναι ανοιχτος έστω να την εξετάσει. Διότι πάντα παντού υπαρχει κάποιος ο οποίος ξέρει περσότερα από εμάς και κάποιος άλλος ο οποίος ξέρει περσότερα από τον πρώτον κάποιον κ.ο.κ... Οσο για τις επιλογές, μην ξεχνάς, πέρα από τον αυτοδημιούργητο, υπάρχει και ο αυτοκαταστραμμένος ή έστω αυτός που συνειδητά ή τάχα μου συνειδητά ή εντέλει ασυνείδητα επιλέγει(;;;) να κάνει μια διεκπαιρεωτική, μη δημιουργική δουλειά, μια δουλειά-λούκι κατά τον Ντάγκλας Κόπλαντ, η οποία απλώς αποφέρει τα προς το ζην, το οποίο σε πολιτικό επίπεδο έχουμε καταντήσει να αποτελεί τ' απόλυτο διακύβευμα, αφού πλέον αυτά που με παλιούς αγώνες είχαν κατακτηθεί ως αυτονόητα σήμερα αμφισβητούνται.

Αξά, ο εγκληματολόγος έχει απόλυτο δίκιο. Παραλείπει όμως ένα βασικό δομικό στοιχείο του τραγουδιού: το ρεφρέν. Εκεί για μένα η πεμπτουσία της μουσικής, και δη της ποπ μουσικής. Το πιασάρικο, το κάτσι, που λέμε και στο Σανσίτι, το σχήμα κουπλέ-ρεφρεν-κουπλέ-γέφυρα-ρεφρέν και εντέλει σουτιέν. Το οποίο ρεφρέν πρέπει να είναι ξεκάθαρο, δυναμικό και να κολλάει σαν τσιχλόφουσκα στο μυαλό, όπως το Καλιφόρνια Ουμπερ άλλες, για παράδειγμα....
Οσο για αυτό που ρωτάς, κάνω μια δουλειά-λούκι απ' αυτές που περιγράφω στον καπετάνιο. Το λέω και στο υστερόγραφο άλλωστε: επαγγελματικά δεν έχω "προοδεύσει" καθόλου. Οπότε θα αλληλοδιαβαζόμαστε -κι αυτό είναι το σημαντικό, το "αλληλο"- στο διαδίχτυο... Τουλάχιστον, στο ίντερνετ ως ενα βαθμό υπάρχει διαδραστικότητα, αντίθετα με τα παραδοσιακά ΜΜΕ.

Ανώνυμος είπε...

αξα
σε βρίσκω γνώστη των πραγμάτων.
Και αυτό με στεναχωρεύει ακόμη περισσότερο, μιας και ως γνώστης θα μπορούσες ( υπό προϋποθέσεις που λέγαμε) να δώσεις το στίγμα σου βοηθώντας την εξέλιξη στον τομέα σου.
Μια μικρή ένσταση.
Ακόμη ΚΑΙ στο ιντερνετ ο βαθμός διαδραστικότητας είναι σχεδόν ίδιος με τον βαθμό που υπάρχει ΚΑΙ στα παραδοσιακά ΜΜΕ.
Και εκεί υπάρχουν δημοσιογράφοι ,εκπομπές, περιοδικά που διαφέρουν, (ως προς την ποιότητα τους και τον τρόπο που διαχειρίζονται την είδηση, παράγοντας πολιτισμό και γνώση, σμιλεύοντας συνειδήσεις,) σημαντικά από την πλέμπα αλλά ..... μας τελειώνουν γρήγορα λόγω μικρής "ακροαματικότητας".
Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα πέριξ ;)
( ποιοτικά φόρουμ κλείνουν λόγω ανυπαρξίας συνομιλητών όπως και μπλογκς λόγω 0 σχολίων. Η κατά μόνας ομιλία ελάχιστους- και για ελάχιστο χρόνο- ανθρώπους εμπνέει !)
Η με τρόπο και σε βάθος χρόνου παρέμβαση στα δρώμενα είναι η ΜΟΝΗ επιλογή .
Η εμμονή στην εδώ και τώρα «αλλαγή» με την απαίτηση της άμεσης κατάρρευσης του «βρώμικου καθεστώτος» είναι ο καλύτερος και γρηγορότερος τρόπος προς το περιθώριο και την μηδαμινή προσφορά στην δημόσια ζωή.
Ξέρεις, όλα πολιτική είναι τελικά
Καλημέρα

παράλληλος είπε...

Καλά τα λέτε αλλά εγώ θα πάω αλλού.
Πάνω και λοιποί, βρήκα ένα ποστ που δείχνει την popιοσύνη της Συμπρωτεύουσας (ή μήπως της Συμβασιλεύουσας?).

[προσωπικό μήνυμα:
Έχω σε 45άρι βινύλιο το too drunk to fuck. Πάνω ενδιαφέρεσαι? Μόνο 43.526 ευρά και γίνεται δικό σου!]

παράλληλος είπε...

Update σχολίου:
Τόσα μου λείπουν!

ΠανωςΚ είπε...

Καπετάνιο μου, πλεον βαριέμαι να αφήσω το στίγμα μου οπουδήποτε. Οσο για τα μπλογκ και τα παραδοσιακά ΜΜΕ υπάρχει ένας διαφοροποιητικός παράγοντας, πέρα απ' την αναγνωσιμότητα, ιδιαίτερα καθοριστικός: η κερδοφορία. Δυστυχώς, πχ, ο Πολίτης και το Αντί αναστείλανε την κυκλοφορία τους λόγω οικονομικών προβλημάτων ή το Ποντίκι που (ξε)πουλήθηκε. Στα μπλογκ -για τα φόρα δεν ξέρω- τα σχόλια είναι σημαντικά, δεν λέω.
Αλλά δεν δικαιολογώ κάποιον που σταματά να μπλογκάρει μόνο και μόνο λόγω μηδέν κόμεντς. Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτός ο λόγος.
Τώρα, μεταξύ "ρεφορμισμού" και "ανατροπής" μη με βάζεις να διαλέξω. "Ρεφορμιστής" είμαι κι εγώ. Αλλα μεταξύ των δύο, προτιμώ τη δράση, κι ό,τι είναι να γίνει ας γίνει...

Παραλληλε, γαμάτος ο Dark Angel, δεν το συζητάμε αυτό. Οσο για το επτάιντσο, περάστε απ' το ταμείο της Moneys Βατοπεδίου, αφήστε το το δισκάκι και θα παραλάβετε το ποσόν. Αυτό είναι που λέμε "η μόνή θα βγάλει δίσκο", χαχαχα...