ΘΕΛΩ ΧΑΒΑΗ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙ ΝΑ ΦΑΕΙ...

Τις προάλλες προσπαθούσαμε με τον Ειδικό Νίντζα να βάλουμε σε μια σειρά κατάταξης τα σύγχρονα μουσικά είδη. Στην πρώτη θέση τοποθετήσαμε αυτά που γουστάρουμε εμείς (σιγά μην σας πω!), στη δεύτερη τα διάφορα μπιτάκια, την disco, τα trendy και τα ποπ κομμάτια που αναλόγως τη φάση μπορούν ν' ακουστούν ευχάριστα χωρίς να ενοχλήσουν, στην τέταρτη τα σκυλάδικα (από Βέρτη και Ζίνα έως Βανδή και Δημητρίου), στην πέμπτη-μια κατηγορία μόνοι τους-την Θώδη και τα Παρατράγουδα, και στην έκτη όλο το trash (Χαρτοπετσετάκου και σία). Στην τρίτη θέση λοιπόν, μια θέση που μας απασχόλησε ιδιαίτερα μιας και προσπάθησαμε ν' αναλύσουμε ενδελεχώς την απόφασή μας, κατατάξαμε κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες οι οποίοι, όπως μάλιστα εξήγησε εύστοχα ο Ειδικός Νίντζα, υπηρετούν το καλό και ποιοτικό έντεχνο σκυλάδικο: Πρωτοψάλτη, Ρέμος,Τερζής, Χατζηγιάννης, τα κορυφαία ονόματα, κι έπονται κι άλλοι.

Για να είσαι άξιος εκπρόσωπος του συγκεκριμένου είδους θα πρέπει να θεωρείς ότι το καλό, έντεχνο τραγούδι έχει πεθάνει κι εσύ είσαι ο αναγεννημένος Φοίνικας της στάχτης. Επίσης θα πρέπει να έχεις σαρώσει τα βραβεία ποιότητας επί δέκα συναπτά έτη, να αρέσεις στα κοριτσάκια που θα σκίζουν τα string τους σε κάθε πονηρό κλείσιμο του ματιού σου, να τραγουδάς με τον Νταλάρα (μέγας θεωρητικός του συγκεκριμένου είδους, αν και δεν το υπηρέτησε με ιδιαίτερη συνέπεια) και την Μαρινέλλα, να ήσουν φτωχόπαιδο και να' χε και παλιόκαιρο, να σε καλεί ο Λαζόπουλος και να σε αποθεώνει, να μην στεφανώνεσαι την Κοντοπούλια, να άδεις ευτυχισμένος για τα καλά που σου έκανε μια τράπεζα, να έχεις εργαστεί στην πολιτιστική πρωτεύουσα του σκυλάδικου, την Σαλονίκη-που γεννοβολάει τίμιους και ντόμπρους λεβέντες-, να ακούγεσαι σε σίριαλ του Παπακαλιάτη, να τραβάς την σκανδάλη και να πυροβολείς-μεταφορικά- τους γιάπηδες, οι οποίοι νιώθουν κάτι σαν αυτό, το πως το λέτε εσείς, δεν θυμάμαι, α, ναι, συναίσθημα το λέτε, έπειτα από 8 χρόνια εργασίας στην Σοφοκλέους, και να 'χεις όνειρο ζωής ένα ταξίδι στη Χαβάη.

Διότι στην Χαβάη, κυρίες και κύριοι, ή έστω στους στίχους του διασκευασμένου τραγουδιού, θα εκπληρωθεί το μικροαστικό σας όνειρο. Διότι η Χαβάη αποτελεί τον επίγειο παράδεισο του υπαλληλάκου, της νοικοκυράς, του επιδειξιομανή διευθυντή σας, του κολλημένου εξουσιολάγνου, του χρεωμένου μάλακα νεο-έλληνα, της πεθεράς σας και των κατοικιδίων σας, της Τζούλιας Αλεξανδράτου και του Νικολάκη Διάσελου. Διότι η Χαβάη δεν είναι άλλη μια πνευματική και συναισθηματική πρόκληση. Δεν ενέχει την έννοια της περιπέτειας, δεν αυτογιγνώσκει, δεν εξελίσσει. Η Χαβάη είναι η φυσική απόληξη της μικροαστικής γκλαμουριάς, της ψευτο-χλιδής, της γελοίας και πρόσκαιρης κατάφασης. Η Χαβάη αναμασάει την αποπνικτική ατμόσφαιρα των trendy μαγαζιών της παραλιακής και το βαριεστημένο μαύρισμα στους μαχαλάδες των beach-bars. H Χαβάη είναι το μαγικό χάπι, το Placebo της αστικής παράνοιας, το φετίχ των χαμένων ψυχών, τοτέμ βατραχοπέδιλων και χρησμός από στενάχωρα μπρατσάκια. Η Χαβάη είναι η συνέχεια της τραπεζικής προβολής-και της ευτυχίας που επιφέρει στις ζώες των ανθρώπων-, το pin που καταριόμαστε γιατί συνεπάγεται άδειους λογαριασμούς, ο ιδανικός άντρας, ο Θωμάς, που μιλάει με την γκόμενα στο τηλέφωνο και της εξομογείται τη βαρεμάρα του για το επερχόμενο ταξίδι, η ράστα φαντασίωση με τους μπρατσωμένους εργάτες, τα λεοφωρεία-σαρδελοκούτια, η αηδία που έχει κατακλυσει τη ζωή μας και η πρόσκαιρη ανακούφιση απ' αυτήν.

Ενδεικτικά Τραγούδια:

"Χέρια ψηλά, κι όλα τα φτάνω, έλα να πάμε στου διαόλου την μάνα..."

"Να σου θυμίσω, μη σου γαμη...,πως όλα εγώ, ο βλάκας, σου τα κέρναγα..."

"Θα 'θελα, θα 'θελα, θα 'θελα να 'σουν εδώ, που σε χρειάζομαι, ξεκατινιάζομαι..." (ερμηνευμένο από Ουκρανό τραγουδιστή ποτ-πουρί ασμάτων, με σπαστά ελληνικά)

" Άγχος, ακρίβεια, μωρά, γκόμενες, ομόλογα και κινητά, να μαγειρέψεις το πρωί, να τρως μονάχα Κυριακή, ν' αυνανιστείς, να ξυριστείς, να φας του συναδέλφου το ψωμί, λοιπόν έλα, στα σκέλια μου ανέβα, πάμε Χαβάη, κι ας μην έχει τί να φάει..."