Σιχαίνομαι τη ζάχαρη. Ειδικά στον καφέ. Βασικά καφές με ζάχαρη δεν είναι καφές. Η μόνη ζάχαρη που με αρέσει, πέρα απ' αυτήν με την οποία πασπαλίζω τους λουκουμάδες αντί για μέλι, γιατί σιχαίνομαι έτι περαιτέρω το μέλι, είναι το συγκρότημα Sugar. Δηλαδή ο Μπομπ Μουλντ των Husker Du (τους Husker Du τους αναφέρω δολίως μόνο και μόνο για να κάνω την καλή μου να σκάσει στα γέλια όπως κάνει, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, κάθε φορά που ακούει τις λέξεις Husker Du). Αυτοί οι τελευταίοι τουλάχιστον με τα χρόνια απέκτησαν ένα κάποιο μουσικό cult status κι αναγνωρίζονται ως πρωτοπόροι. Οι Sugar όμως ακόμη περιμένουν. Τρεις δισκάρες: Copper Blue, Beaster, FUEL, ας είναι καλά το ΠΟΠ+ΡΟΚ που τους φιλοδωρούσε τότε με κάτι ξεγυρισμένα εννιάρια κι ο Μπάμπης που είχε τα βινύλιά τους περίπου στο 1.800άρι και τα πήρα μαζεμένα...
Πώς και τους θυμήθηκα; Ελεγε τις προάλλες ο Vaal για το grunge των αρχών των 90'ς, το οποίο εμένα με αφησε αδιάφορο. Κακώς τότε οι κριτικοί είχαν αντιμετωπίσει και τους Sugar ετσι. Ακούγοντας σήμερα μετά από καιρό το Tilted διαπιστώνω ότι ήταν πρωτοπόροι: το πρώτο emo συγκρότημα, 15 χρόνια πριν...
Πώς και τους θυμήθηκα; Ελεγε τις προάλλες ο Vaal για το grunge των αρχών των 90'ς, το οποίο εμένα με αφησε αδιάφορο. Κακώς τότε οι κριτικοί είχαν αντιμετωπίσει και τους Sugar ετσι. Ακούγοντας σήμερα μετά από καιρό το Tilted διαπιστώνω ότι ήταν πρωτοπόροι: το πρώτο emo συγκρότημα, 15 χρόνια πριν...
7 σχόλια:
Οι μουσικοκριτικοί γενικώς είναι ένα μάτσο μαλάκες κατά τη γνώμη μου. Χαίρομαι γενικώς πάντως που οι 2-3 επαγγελματίες μουσικοκριτικοί που έχω συναντήσει δεν είναι έτσι. Τέλος πάντων. Το grunge ήταν ένα μεγάλο κόλπο του marketing. Οι Mudhoney ας πούμε, ή οι Screaming Trees (θεοί) παίζανε μπάλα πολύ καιρό πριν. Και ερχόντουσαν τότε κάτι τύποι και τους λέγανε grunge. Μαλακίες εν ολίγοις... Και γενικώς το νόημα τότε από ότι ενθυμούμαι (και ειδικά στον δίαχυτο επαρχιωτισμό του εγχωριου μουσικού τύπου) ότι σκάει να το κάνουμε grunge. Παραβλέπω πάραυτα και μετά βδελυγμίας τις γνωστές ατάκες για τον Young και τους Sonic Youth σαν προπάτορες του grunge.
Τέλος πάντων τα περί Bob Mould είναι γνωστά και εκτιμημένα...
Ι like my sugar and cream with coffee on που λενε και οι Beastie Boys, αν και τώρα πια τον πινω μέτριο, κάποτε έριχνα τρεις ζάχαρες με δύο καφέδες (πρέζα άμα βάραγα δηλαδής καλύτερα θα ήτανε)!!!
Στα περί μπαρμπουτιέρας θα σου απαντήσω αναλόγως το απόγευμα.
δεν ξερω γιατι γελαει η καλη σου με το 'χουσκερ ντου', ξερω ομως οτι γαμιεμαι στο γελιο με το 'καλη μου'.
οι sugar πολυ καλοι, εχω το copper blue.
τελος.
Για κάντε ένα εξπλέην της άσχετης... Πόθεν προκύπτει ότι αυτοί είναι ΕΜΟ? Εγώ είχα την εντύπωση ότι αυτά θα άκουγαν εντελώς ρεκβιεμικά άσματα... Παρακαλώ πολύ διαφωτίστε με, έχω και παιδί να αναθρέψω!!!
Explanation (the band by itself)
[...]
I never felt an urge to say a word
I'd rather listen to the din of
Other people closing in one me/ I lay in bed
And think of words that you should hear
I fall asleep and then they disappear
A fall from grace/ From memory
[...]
Εδώ που τα λέμε, είναι κομματάκι emo οι στίχοι, όχι;
Βααλ, βασικα το πρόβλημα με το γκράντζ ήταν τα υποκάμισα. Εβαζα εκείνα τα καρό κι ήμουν σαν παχουλή σκακιέρα. Χάλια σε λέω...
(μη με πεις ότι έβαζες και γάλα στο ζαχαρομπούλι που ονόμαζες καφέ;)
Τόνι, σας καταλαβαίνω, ωστόσο αν την αποκαλούσα "η σύζυγός μου", θα γελάγαμε περισσότεροι και περισσότερο. Στο εξής θα την αποκαλώ Κατ.
Μενιέκ, μα το τραγούδι είναι ρεκβιέμ, ολίγον τι οργισμένο. Κατά τα λοιπά, ισχύει η απάντηση του κ. Ινφλουέντζα.
Αγαπητέ Αιμόφιλε, μήπως τέλικά είσαι Emoφιλος;
στανταρ
με διαφωτίσατε ομολογουμένως, thnx Aν και για το ρεκβιεμικό δεν είμαι σίγουρη... οι στίχοι είναι definitely emo!!!
Δημοσίευση σχολίου