Ύστατο Χαίρε στον Ηλία Πουρσανίδη που δεν ήταν Ρίμπο...

Αναμφισβήτητα, ο Ριβάλντο υπήρξε ο μεγαλύτερος παίχτης που έπαιξε στα ελληνικά γήπεδα. Θυμάμαι πως όταν με πήρε τηλ. ο Π.Β., ένα ωραίο, ηλιόλουστο πρωινό του Ιουλίου και μου είπε εκστασιασμένος ν' ανοίξω την τηλεόραση, για δυο λεπτά είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ο Ρίμπο στον Γάβρο! Απίστευτο!. Από εκείνη την μέρα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Αγάπη, αφοσίωση, λατρεία, αμφισβήτηση απ' αυτούς που τώρα κόβουν φλέβες για πάρτη του, αλλά και μεγάλη λύπη όταν πληροφορηθήκαμε τα γεγονότα του περασμένου καλοκαιριού. Βλέποντας ψύχραιμα την προσφορά του Ρίμπο στον Ολυμπιακό, θα δούμε πως τα πρωταθλήματα που πήρε ο Γάβρος τα 3 τελευταία χρόνια οφείλονται κυρίως σ' αυτόν. Απ' την άλλη όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την μηδαμινή τουπροσφορά στο CH.L., τις κόντρες με τους προπονητές του, τις εμπρηστικές και όχι και τόσο τίμιες δηλώσεις του στον τύπο, του στυλ, δεν φταίω -κι -εγώ για τα χάλια της ομάδας, φταίει το σύστημα, το χορτάρι (α, ρε Τάκη σε φάγανε νωρίς), ο προπονητής, η ελληνική κακοήθεια, το άνοστο φαγητό που μου μαγειρεύει η σύζυγός και μάνατζέρ μου, αλλά ποτέ εγώ. Και το χειρότερο; Δεν χρησιμοποίησε ποτέ, μα ποτέ τις διασυνδέσεις και το μεγάλο του όνομα για να βοηθήσει την ομάδα. Εκτός κι αν θεωρηθεί, ότι ο φοβερός και τρομερός Λεοζίνιο είναι ο διάδοχός του.

Το καλοκαίρι ο Ρίμπο αναγκάστηκε σε παραίτηση απ' τον Κόκκαλη, έπειτα από ένα κουραστικό και θλιβερό σίριαλ. Δεν ξέρω ποιος έφταιγε πιο πολύ, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι και οι δύο λειτούργησαν σαν Τσάροι, βάζοντάς τους εαυτούς τους παραπάνω απ' την ομάδα. Ο Κόκκαλης φέρθηκε σαν γκόμενα που δεν θέλει να σε ξαναδεί, γι' αυτό και σε αποφεύγει, και ο Ρίμπο σαν γκόμενα που πείσμωσε επειδή νομίζει πως τα πάντα πρέπει να περιστρέφονται γύρω απ' το φουστάνι της. Ο πρώτος ήταν κι ο μόνος που χάρηκε πραγματικά τον τίτλο, ενώ ο δεύτερος θέλησε εκδίκηση πηγαίνοντας στην ΑΕΚ.

Τον Ριβάλντο θέλω πολύ να συνεχίσω να τον σέβομαι. Μετά τα χθεσινά όμως δεν νομίζω να τα καταφέρω. Δεν με πείραξε που πήγε στην ΑΕΚ, επαγγελματίας (και μάλιστα στυγνός) είναι, δεν με πείραξε τ' ότι σκύλιασε με τον πρόεδρα, ούτε και τα 4 γκολ με πειράξαν (θέλω να πω ότι δεν με πείραξαν επειδή προήλθαν απ' τον Ρίμπο, με πείραξαν επειδή ήταν 4). Αυτά που μ' έχουν πειράξει είναι η έπαρση, το μίσος και η κακία. Είναι η αγνωμοσύνη και το αίσθημα της εκδίκησης απέναντι σε μια ομάδα που και λεφτά του έδωσε και τον ανέστησε εκεί που οι άλλοι τον χλεύαζαν και τον αποκαλούσαν πρώην ποδοσφαιριστή. Είναι τ' ότι μετατρέπεις μια προσωπική κόντρα σε κόντρα μ' ότι σου θυμίζει τον Ολυμπιακό. Και το χειρότερο απ' όλα; Το γεγονός ότι δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, μισώντας θανάσιμα το παρελθόν σου. Θυμάμαι τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα να σκοράρει εναντίον της Φιορεντίνα με τη φανέλα της Ρόμα και να ξεσπάει σε λυγμούς, το γήπεδο να τον χειροκροτεί και τον Τότι να τον παίρνει αγγαλιά και να τον πηγαίνει στο κέντρο του γηπέδου για να τον αποθεώσουν. Και μην πάτε πολύ μακριά: Δείτε μόνο την αντίδραση ενός άλλου σπουδαίου παιδιού, του Σαλπιγγίδη, όταν σκοράρει εναντίον του ΠΑΟΚ. Απ' τον Ριβάλντο ξέρετε τί θα θυμάμαι; Το μίσος, την κακία, τα 4 υψωμένα δάχτυλα, ανήθικα, στην υπηρεσία ενός ανθρώπου που μια ζωή, πάνω απ' όλα και όλους, έβαζε μόνο τον εαυτό του. Και τίποτα άλλο. Γι΄αυτό και λυπάμαι εν μέρει και τους φιλάθλους της ΑΕΚ. Γιατί τσιμπήσανε κι αυτοί σαν τους γάβρους και νομίζουν ότι σκίζεται για την ομάδα τους.

Ξέρεις κάτι ρε συ Ρίμπο; Μπορεί να υπήρξες μεγάλος παίχτης, αλλά μεγάλος άνθρωπος δεν υπήρξες ποτέ. Διότι οι μεγάλοι άνθρωποι, ακόμα κι όταν σε σκοτώσυν, ζητάνε συντετριμμένοι πάνω απ' το πτώμα σου συγγνώμη. Δεν περιφέρουν το σκαλπ σου χαιρέκακα και δεν πανηγυρίζουν. Οι μεγάλοι άνθρωποι ξέρουν να κερδίζουν αλλά ξέρουν και να χάνουν. Κι ενιότε, να εκτιμούν.

Και κάτι τελευταίο, κύριε πικραμένε: Ο Ηλίας Πουρσανίδης μπορεί να μην υπήρξε μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά υπήρξε μεγάλος άνθρωπος, με ήθος και προσωπικότητα. Νύχτς έφυγε κι αυτός, αλλά δεν φταίγαμε εμείς, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Το ξέρει και το ξέρουμε. Γι' αυτό λοιπόν, μείνε με την αγάπη του Ιησού, και να μην αναρωτιέσαι γιατί δεν πρόκειται ποτέ να σε χειροκροτήσουμε όπως χειροκροτήσαμε τον Ηλία, χθες.