Μπράβο χιλιπόγιας! (μτφ. Μπράβο μαλάκα!)

Μικρός, ήθελες να γίνεις ξυλοκόπος, αλλά και σε αυτό απέτυχες. Αγνωστό για ποιων εκ των πολλών αμαρτιών μας την αποπληρωμή, έγινες ποδοσφαιριστής. Τις παλιές καλές μέρες κλωτσούσες το τόπι στη σπουδαιότερη ομάδα της χώρας που ο Διόνυσος χάρισε ες τον Πάνα (ΕσΠάνα). Συνονόματος του μεγαλύτερου σταρ αυτής της ομάδας, για να σας ξεχωρίζουν, λες και η πρόωρη φαλάκρα σου δεν ήταν αρκετή, σου κόλλησαν και δεύτερο όνομα το «Μπράβο», ειρωνικά, επειδή σπανίως η απόδοσή σου ήταν άξια επαίνου. Ήσουν κάτι σαν το ανέκδοτο της ομάδας, ο άμπαλος που αγαπάνε να μισούν οι οπαδοί, ο ισπανός Φιλ Νέβιλ. Όταν βαρέθηκαν να σε ανέχονται κι ήρθε η ώρα για να φύγεις, βρήκες ασφαλές λιμάνι, σε αντίστοιχα κατεστημένη, με ειδίκευση στα παλτά, ομάδα άλλης χώρας.

Κατέφθασες με τατουάζ και ύφος «ήρθα να σας σώσω». Όμως η σύζυγος σε τρέλανε στην κρεβατομουρμούρα για αυτή την πόλη-χωριό που ήρθατε για να θαφτείτε, μακριά από την Ιμπίθα και τα Κανάρια. Σε πλήγωσε η συμπεριφορά της, τραυματίστηκες. Επαιξες με το ζόρι έξι παιχνίδια, για να επιστρέψεις στο φινάλε του πρωταθλήματος, προκειμένου να δρέψεις κι εσύ λίγες από τις δάφνες του πρωταθλητή (στην μπάλα ή στο πόκερ δεν έχει σημασία στην παρούσα ανάρτηση).

Πριν από την έναρξη του τελευταίου αγώνα, η ομάδα σου τίμησε έναν παλιό της ποδοσφαιριστή, τώρα της αντιπάλου, έναν άσημο, με λιγδιασμένο μαλλί, λιγότερα λεφτά και λιγότερο όμορφη γυναίκα από τη δική σου, ο οποίος θα έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι. Οι δικοί σου οπαδοί τον αποθέωσαν. Ζήλεψες, ήθελες κι εσύ να σε επευφημήσει κάποιος, έστω αυτοί οι χωριάτες. Επαιζες παθιασμένα στον τελευταίο αγώνα κι η απόδοσή σου σίγουρα θα ήταν άξια επαίνου, άνευ της συνήθους ειρωνείας, αν δεν υπήρχε αυτό το μαλακισμένο πίτσικο, αυτό το αμούστακο θρασίμι, ο επιθετικός της αντιπάλου, ένας κάποιος Γιάντσης, που ποτέ δεν θα είχε συμπαίκτη τον Ραούλ τον σκέτο, που έτρεχε πιο γρήγορα από σένα, εσένα που σε βάραινε, πέρα από τα χρόνια, και κάμποσο χαμόν σεράνο της Καστίλης. Αφού σε είχε κάνει γιογιό και σου είχε μοιράσει κάμποσες οικολογικές σακούλες, πήγες να του τσαμπουκαλευτείς. Σου έδωσε τόση σημασία όσο σημαντική υπήρξε η πολύμηνη απουσία σου από την ομάδα.

Στην επόμενη φάση, αφού σε μετέτρεψε σε σακούλι γεμάτη γιογιό, πήρες φόρα, χέρια, πόδια, κοιλάρα φουσκωμένη από μοσχάρι της μισητής σου Καταλονίας, και του έδωσες μια, για να μάθει άλλη φορά να μην αυθαδιάζει. Το πίτσικο πρέπει να πόνεσε, αλλά σηκώθηκε. Κι εσύ κανονικά έπρεπε να αποβληθείς, αλλά σιγά μην αποβληθεί ένα εξέχον στέλεχος του κατεστημένου. Εντούτοις δεν ‘πα να σε λένε Ραούλ Μπράβο, και ξαναμανά Μπράβο, κανείς δεν θα σου κάνει standing ovation, που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω μέχρι να βγάλει μαλλιά (γιατί στο κεφάλι… άστα).