Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, ο πρώτος Θεός που κατάγονταν απευθείας απ' το ανθρώπινο γένος, ο Manhu, ατένισε από ψηλά όλα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας κι ένιωσε μεγάλη περηφάνεια. "Τώρα", σκέφτηκε, "δεν απομένει τίποτα άλλο παρά η δημιουργία του τελειότερου έργου, ενός αντικειμένου που θα περιέκλειε το απόσταγμα της θεϊκής σοφίας του ανθρώπου". Αφοσιώθηκε λοιπόν με αμέριστο πάθος στην πραγματοποίηση της επιθυμίας του. Για τη δημιουργία του ονειρεμένου αντικειμένου, απαιτήθηκαν 10.000.000.000 δέντρα, 2 Αμαζόνιοι, 65 υγροβιότοποι της Αφρικής, 39 ελληνικά νησιά, 8.000 σπάνια είδη ζώων, 3.000.000.000 λίτρα οξυγόνου, το αίμα 5.000 λαών και οι επιτυχείς, αν και σκληρές, διαπραγματεύσεις με τα πανίσχυρα πνεύματα που κατοικούσαν στους τυφώνες, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν εμπορικά το γεγονός και υπενοίκιασαν τις εργασίες του Manhu για 3.000 χρόνια.

Όταν κάποια μέρα ολοκλήρωσε το έργο του, στάθηκε στην μέση του σύμπαντός του και θαύμασε αποκαμωμένος ένα μικρό, τετράγωνο αντικείμενο, σύμβολο της τελειότερης ενσάρκωσης του λόγου σε ύλη. Δεν υπήρχαν λόγια για να περιγράψει το μεγαλείο της συγκίνησής του κι έμεινε έτσι, ακίνητος και μαγεμένος για έναν ολόκληρο αιώνα. Αφού πέρασε ο αιώνας λες κι επρόκειτο για ένα λεπτό, φύσηξε την πνοή του πάνω στο αντικείμενο. Και τότε, μόνο τότε κατάλαβε τί είχε κάνει: Ένα ατέλειωτο, πηχτό σκοτάδι απλώθηκε παντού, ο ήλιος και η σελήνη είχαν πεθάνει, κι ούτε άνθρωποι υπήρχαν πια, ούτε ζώα, ούτε βουνά, ούτε νερό, ούτε δέντρα, ούτε αστέρια. Τίποτα δεν είχε απομείνει. Μονάχα ένα πελώριο, ερεβώδες κενό . Τότε ο Manhu καταράστηκε το έργο του. Προσπάθησε να το πετάξει μακριά, αλλά αυτό δεν ξεκόλλαγε απ' τα χέρια του. Κι έτσι, μέσα σ' ένα λεπτό που όμως έμοιαζε με αιώνα, ο Manhu συρρικνώθηκε τόσο πολύ που τελικά χώρεσε σ' ένα μικρό, τετράγωνο αντικείμενο.

Δύο χρόνια μετά, οι λιγοστοί κάτοικοι της Ανδρομέδας, είδαν να πέφτει απ' τον ουρανό ένα μικρό αστέρι. Και τότε θυμήθηκαν την αλλοτινή πατρίδα τους, τη γη. Κι έκλαψαν.

(αφιερωμένο στον Ειδικό Νίντζα, γιατί του αρέσουν πολύ τα παραμύθια

κι επειδή, όταν οι άλλοι έκλαιγαν, αυτή ψιθύριζε μια ευχή.)